Ελάχιστοι είναι εκείνοι οι Ελλαδίτες πολύ δε περισσότερο Θρακιώτες, οι οποίοι ανεξάρτητα από τη στάση τους απέναντι στο δημοψήφισμα της μεγαλονήσου ενδόμυχα δεν σκέφτονται το: «Δεν θέλουμε η Θράκη να γίνει νέα Κύπρος». Αυτό δεν αφορά την καρδιά και το συναίσθημα ούτε φυσικά αποσκοπεί σε δημιουργία συνδρόμων. Μακράν εμού. 'Αλλοι, οι θιασώτες της «ισχυρής Ελλάδας» με διεθνές κύρος και διεθνείς διασυνδέσεις, συνήθως καταφεύγουν σε εκφοβισμούς, εκβιασμούς και διλήμματα. Είναι οι ίδιοι που θέλουν τους πολίτες περισσότερο ως φοβισμένους υπηκόους, εντός των τειχών της σιωπής που έχουν επιβάλλει ομού μετά των αθηναϊκών Μ. Μ. στο πάλαι ποτέ κλεινόν άστυ.

Κρίμα. Πολλές φορές κρίμα για μια χώρα που γέννησε την Πολιτική, τη Λογική, τη Δημοκρατία, στην οποία σήμερα κυριαρχεί ο παραλογισμός, η κακοποίησή της, η παντελής απουσία της πολιτικής. Ας μείνουμε όμως εδώ. 'Αλλωστε έχουν γραφεί τόσα πολλά για τα παραπάνω που οι επικεφαλείς της πολιτικής με στοιχειώδη δημοκρατικά και λογικά ανακλαστικά θα είχαν καταφύγει στους πολίτες. Στα ιστορικά αυτά υποκείμενα που στο θέμα της Κύπρου προηγούνται των λεγόμενων ηγεσιών είτε αυτές εκλέγονται με διαδικασίες παρωδίας δημοψηφίσματος είτε όχι. Θα είχε προκηρύξει δημοψήφισμα και στη λεγόμενη μητέρα πατρίδα.

Είπα επικεφαλείς και όχι εθνική ηγεσία για δυο κυρίως λόγους. Κατ' αρχήν γιατί δεν είναι. Η έλλειψη εθνικού σχεδίου, γεγονός που γεννά τις παροξυσμικές κορώνες περί εθνικισμού και εθνικοφροσύνης απέναντι σε όσους αναφέρονται στα μεγάλα εθνικά ζητήματα, εν προκειμένω στο μείζον το οποίο χρησιμοποίησαν τρις για πρόωρη προσφυγή στις κάλπες, φαίνεται δια γυμνού οφθαλμού. Κοινώς οι πολίτες τους πήραν χαμπάρι. Η πλήρης ταύτιση με τα γεωοικονομικά συμφέροντα των υπερατλαντικών τζαντιρμάδων και των εξ' ανατολών συμμάχων τους που διαδραματίζουν το ρόλο του μπάστακα, είναι ο δεύτερος. Θυμίζουν το αλήστου μνήμης «στρατηγέ ιδού ο στρατός σου...» αν και νομίζω το έχουν ήδη υπερβεί παλαιόθεν.

Όχι μόνο απέφυγαν την ετυμηγορία των πολιτών και τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος αλλά προτίμησαν τη σιωπή ακόμη και στην πρόταση(1) για επικύρωση από την Εθνική Αντιπροσωπεία του αποτελέσματος στην Κύπρο στο διάστημα ανάμεσα στην 26^η και 30^η Απριλίου το 2004 φυσικά. Καλά αυτοί ήταν γνωστοί, άρα και αναμενόμενη η στάση τους. Οι εκ Θράκης ορμώμενοι όμως πατέρες και μητέρες του έθνους γιατί σιωπούν και μας θυμίζουν τη γνωστή ταινία η «σιωπή των αμνών»; Ντρέπονται ή φοβούνται; Γιατί δεν αναλαμβάνουν πρωτοβουλίες εντός του κοινοβουλίου. Πρότυπα έχουν να μοιάσουν. Το ίδιο ισχύει και για τους εν τη Θράκη εκπροσώπους των θεσμών και τα κάθε μορφής συμβούλια. Αν δεν κάνουν θεσμικές αστοχίες, μέρες που 'ναι, όπως αυτή των εκπροσώπων της β/θμιας αυτοδιοίκησης, λες και χάθηκε ο χρόνος, εκφράζονται με την ηχηρή την Στεντόρεια θα έλεγα σιωπή τους. Αυτή είναι η έκφραση αλληλεγγύης απέναντι στους Κυπρίους αδελφούς;

Απέναντι σ' αυτή τη θεσμική σιγή στη Θράκη, η οποία ενίοτε αφορά πολιτικές επιταγές από το πρόσφατο παρελθόν με τα διπλά χρίσματα, η υπόμνηση της ρήσης του Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ: "Eκείνο για το οποίο η δική μας γενιά θα μετανιώσει μια μέρα πικρά δεν θα είναι τόσο η σκληρότητα και οι αδικίες των κακών ανθρώπων, όσο η απαράδεκτη σιωπή των καλών», εκτιμώ ότι πρέπει να συνεγείρει τις συνειδήσεις των Θρακιωτών. Οφείλουμε να γνωρίζουμε ότι ο συμβιβασμός και η υποταγή δεν υπήρξαν ποτέ ο κινητήριος μοχλός της ιστορίας. Όσο για την τύχη των αμνών όταν αυτοί είναι και εκλεκτοί νομίζω όλοι γνωρίζουν την τύχη τους.

(1). α. Πασχάλης Χριστοδούλου, Η 24^η Απριλίου.15-4-2004.βλ. μηχανές αναζήτησης

β. Χρήστου Κηπουρού, Η βουλή να επικυρώσει το δημοψήφισμα. 15-4-2004.

βλ. επίσης μηχανές αναζήτησης.