Αν η πολιτική Ελλάδα επιθυμεί να κάνει κάτι το ουσιαστικό και φυσικά εξόχως πολιτικό βήμα στήριξης της Μεγαλονήσου, μπορεί να δεσμευτεί ότι θα επικυρώσει το αποτέλεσμα του Δημοψηφίσματος της 24ης Απριλίου. Πράξη τόσο εφικτή όσο ρεαλιστική. Μιλώ για τη σύγκληση της Βουλής, μεταξύ 26 και 30 Απριλίου, με θέμα αυτό.

Ακόμη και οι θιασώτες του ναι, έχουν δεσμευτεί απέναντι στη βούληση του Κυπριακού λαού. Πόσο μάλλον εκείνοι που κινούνται μεταξύ του ναι και όχι, και περισσότερο ακόμη από αυτούς, οι του όχι.

Ειδικά για την αξιωματική αντιπολίτευση, η ανάληψη παρόμοιας πρωτοβουλίας, ισοδυναμεί με ελάχιστο έμπρακτο δείγμα mea culpa.

Μπορούν επίσης να το ζητήσουν οι πρώην συνάδελφοί μου, ανεξαρτήτως σε ποια πτέρυγα της Βουλής κάθονται. Αν ήμουν σήμερα μέλος της, είμαι βέβαιος ότι θα έσπαζα όχι μόνο το ρεκόρ των 187 υπογραφών αλλά και των 204. Όπως είμαι έτοιμος να ανακαλέσω τη δική μου υπογραφή από τον τίτλο: ανωφελές συμβούλιο αρχηγών, αν το τελευταίο απεφάσιζε στη συνεδρίασή του κάτι τέτοιο. Όχι όμως κατόπιν εορτής και πάλι. Γιατί μπορεί αργότερα να συμβεί, θα είναι όμως χωρίς ουσία. Θα μοιάζει με την Ελλάδα που συμπαρίσταται.

Απελθόντες και επελθόντες μέχρι τώρα -και με την άνευ προηγουμένου συνδρομή των Μέσων- φωτογράφιζαν μόνο το ναι. Οι τελευταίοι, ακόμη και από την Ελβετία με τις περί νηφαλιότητας και σωφροσύνης ομιλίες. Πάλι ευτυχώς που δεν συνέβη νωρίτερα. Ευτυχώς τελικά που κράτησε το εθνικό συμβούλιο της Κύπρου. Κατά τα άλλα, καθ όλο το διαρρεύσαν έκτοτε διάστημα, δεν υπέπεσε στην αντίληψή μου μια έστω επίσημη φωτογραφία της αλήθειας και της Κύπρου.

Την πρόταση στο συμβούλιο αρχηγών μπορεί επίσης να θέσει ο ίδιος ο Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας. Όχι μόνο επειδή είναι στο απυρόβλητο των όποιων πιέσεων από εξωελλαδικούς παράγοντες αλλά κυρίως γιατί θα επανασυνδεθεί με το νήμα και με το πνεύμα των όσων έχει ξαναπεί περί τα τέλη του ΄99 κατά το επίσημο δείπνο προς τιμήν του τότε προέδρου Κλίντον. Εγώ γι αυτό τον ξαναψήφισα στις προεδρικές εκλογές του Μαρτίου του 2000. Η ομιλία του εκείνη τον ψήφισε. Ο μόνος που είχε διαφοροποιηθεί τότε απέναντί της ήταν ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, στη σχολή του οποίου έχουν προσχωρήσει σήμερα πλείστοι όσοι από το πρώην κόμμα μου, όπως και από άλλα. Έ όχι και Μητσοτακική Ελλάδα.