Του Πασχάλη Χριστοδούλου {*}, 22.10.2004

Και άλλες φορές, όταν άλλοι πανηγύριζαν, εμείς λέγαμε ότι δεν έχει τελειώσει η υπόθεση. Δεν φτάσαμε λοιπόν τυχαία στη σημερινή αυτή κατάσταση. Κάποιοι εκ των θεσμικών να επιδεικνύουν ασύγγνωστη όσο τραγική αφέλεια και να απουσιάζουν από καλά στημένες συναντήσεις στα υπουργεία, που εξ αντικειμένου μόνο την κοινή μας υπόθεση δεν ωφελούν, άλλοι να σφυρίζουν αδιάφορα, άλλοι να λένε τη μισή αλήθεια αποφεύγοντας να μιλήσουν για την ταμπακέρα και την ευθύνη των κυβερνώντων, επειδή δεν θέλουν να τους κακοκαρδίσουν, και κάποιοι άλλοι να πετούν βεγγαλικά μέρα μεσημέρι επειδή νομίζουν ότι είναι νύχτα και ότι η περιοχή κοιμάται.

Αν τώρα όλο αυτό το κλίμα εκφραστεί ως πίνακας με χρώματα, τότε η μπλε όσο η πράσινη πολιτική Αθήνα μετά των εδώ τοπικών τους προεκτάσεων και συνεργασιών με άλλα χρώματα, όπως με το γνωστό από τη συμβολή του στην τοπική κτηνοτροφία και άλλες δραστηριότητες, χρώμα του ροζ, τότε το ότι θα κολλήσουν χρυσή, ίκτερο, δηλαδή κίρρωση στο Θρακικό τοπίο και στο ομώνυμο πέλαγος, δεν χωράει καμιά αμφιβολία. Εξαρτάται δε από τους πολίτες της Θράκης αν συμβεί. Αν υπάρξει και δεύτερη μουντζούρα.

Η ουσία πάντως είναι ότι οι χρυσοθήρες βρίσκουν και κάνουν. Καταρχήν, αν μη τι άλλο, δεν έχουν εναντίον τους, τους κυβερνώντες αν δεν τους έχουν εμμέσως πλην σαφώς υπέρ τους. Τόσο τους νυν όσο τους πρώην, για να μην αδικήσουμε κανέναν. Ξέρουν επίσης πολύ καλά τη ρήση: «το καλό το παλικάρι κλπ». Ή μπορεί και να τους την είπε κανείς. Έτσι δεν επιχειρούν να επιστρέψουν τυχαία στην περιοχή μέσα από τον αδύναμο κρίκο της αλυσίδας, τις Σάπες. Με ένα καρπούζι στη μασχάλη. Όχι και τα δυο μαζί. Πρώτα το ένα και μετά το άλλο. Μόνο που το Πέραμα δεν είναι και πολύ πέρα. Δυο βήματα είναι από τα Πετρωτά.

Όφειλαν οι όποιας βαθμίδας εκπρόσωποι του Έβρου να αντιληφθούν αμέσως τι πάει να σκαρωθεί. Λίγο μυαλό έφτανε. Μέχρι που νομιμοποιούνταν να παραστούν ακόμη και στο υπουργείο, για το Πέραμα. Και ακόμη και αν δεν γνώριζαν ποιοι άλλοι θα συμμετείχαν. Πόσο μάλλον όταν αυτό ήταν γνωστό. Και αν τους έλεγε κανείς τίποτε από τους εκεί αξιωματούχους, να τους αντέλεγαν, τι, πως και γιατί, και να τους αποστόμωναν. Αυτό είναι πολιτική. Η όσφρηση. Και η υπόθεση μυρίζει παλαιόθεν. Πόσο μάλλον σήμερα στο νέο της γύρο, που μυρίζει πλέον έντονα. Μπορούσαν να τους πουν πολλά:

«βλέπουμε καθημερινά τα χωριά μας φαντάσματα. Γι αυτό και επιζητούμε τις επενδύσεις. Δώσαμε πολλά δείγματα γραφής των ειλικρινών διαθέσεών μας. Όμως δεν μπορούμε να παραδώσουμε στις νέες γενιές τη νεκροκεφαλή της Θράκης. Γιατί δεν ξεσηκωθήκαμε για άλλες μονάδες; Έστω και αμφιλεγόμενες. Γιατί κανείς δεν συμφωνεί με τα χρυσωρυχεία;

Δεν έπρεπε να το δείτε αυτό; Τόσο οι άμεσα ενδιαφερόμενοι όσο ως Κυβέρνηση ακόμη και ο Σ.Ε.Β.; Γιατί το επαναφέρετε; Γιατί μας εξωθείτε στα άκρα; Θέλουμε να ζήσουμε ειρηνικά στον τόπο μας που τον αγαπάμε και πασχίζουμε να αναπτύξουμε. Γιατί λοιπόν να μας αναστατώνετε κάθε τόσο; Γιατί δεν κλείνετε οριστικά το ζήτημα; Με ποιον είστε; Αυτά περνούν από το μυαλό του κάθε πολίτη της περιοχής. Αυτά ήθελε να ακούσει από τους εκπροσώπους του να τα λένε».

Και μόνο η περίπτωση αυτή αρκούσε να περάσουμε στο αιρετό περιφερειακό συμβούλιο και στον αιρετό περιφερειάρχη. Να μπορούμε να αποφασίζουμε για τα του οίκου μας, μόνοι μας. Να ζητήσουμε δημοψήφισμα για το περιφερειακό, να μην έχουμε, μεταξύ άλλων, τέτοιους συχνούς πονοκέφαλους, πολύ κατανοητό. Ακόμη και αναγκαίο αφού σε όλη την υπόλοιπη Ευρώπη υπάρχει από δεκαετιών.

Από την άλλη, η έγερση σε συγκεκριμένες κρίσιμες χρονικές στιγμές, ζητήματος Δημοψηφίσματος για τα χρυσωρυχεία, πέραν των άλλων, αποτελεί μεγάλη ύβρη και ακόμη μεγαλύτερη ασέβεια προς τους χιλιάδες πολίτες, τους εκατοντάδες φορείς καθώς και τις δεκάδες τοπικές και τις δυο νομαρχιακές αυτοδιοικήσεις που τόσα χρόνια έκαναν τόσους αγώνες να μην εγκατασταθούν. Το αν δεν χειρίστηκαν καλά πλευρές της υπόθεσης κάποιοι εκπρόσωποι, δεν σημαίνει ότι ήταν υπέρ. Φαντάζομαι ότι θα εξακολουθήσουν να μην είναι.

Πέρυσι με τους τότε κυβερνώντες λέγαμε ότι: «η υπογραφή πρωτοκόλλου τιμής της πυραμίδας των πολιτικών προσώπων του τόπου, όπου θα αναλαμβάνουν τη δέσμευση της παραίτησης αν η κυβέρνηση προχωρήσει, είναι η μόνη γλώσσα που καταλαβαίνουν στην Αθήνα. Όπως επίσης την κήρυξη των σχετιζόμενων με το θέμα υπουργών σε ανεπιθύμητα πρόσωπα για τη Θράκη. Ο αγώνας δεν είναι απλά ενάντια στα χρυσωρυχεία. Είναι για το δικαίωμα στο περιβάλλον, το δικαίωμα στην ίδια τη ζωή. Βρισκόμαστε ακόμη στην αρχή».

Από τη συγκεκριμένη θέση δεν αφαιρούμε ούτε μια ψιλή. Ούτε μια οξεία. Έστω και αν τότε κάποιοι θεώρησαν οξεία τη θέση μας. Όμως και τώρα δεν είναι ακόμη αργά. Αρκεί η νέα κοινή συνέλευση των δυο Νομών, μαζί με την επί δεκάδες φορές δεδηλωμένη αντίθεση από τους εκατοντάδες φορείς και χιλιάδες πολίτες, που οφείλει να προγραμματιστεί μέσα στις επόμενες εβδομάδες αν όχι ημέρες, να καταλήξει στο πρωτόκολλο που λέγαμε. Γιατί η μέχρι σήμερα εξέλιξη έδειξε καθαρά, ακόμη και σε εκείνους που είχαν διαφορετική θεώρηση των πραγμάτων περί του αγώνα, ποια θέση δικαιώθηκε.

Το τι έπεται μπορεί να καταστεί ακόμη πιο σαφές με εβδομαδιαία προειδοποιητική αποχή από τις εργασίες της Βουλής των Βουλευτών της Θράκης, όπως επίσης και των αυτοδιοικήσεων της περιοχής από τους Δήμους και τις Νομαρχίες. Θα είναι μια φορά που το λουκέτο θα έχει την πάνδημη στήριξη. Πέραν του ότι θα λειτουργήσει για δικό τους καλό ενώ επιπλέον θα αποτελέσει ένα γενναίο και μεγάλο βήμα προς μια νέα Θρακική ενότητα.

Τα έχει αυτά η πολιτική. Μια καλή κίνηση μπορεί να σβήσει πολλές παρασπονδίες και αμαρτίες. Αρκεί να είναι ευδιάκριτο το τι γράφει η σημαία. Το πρωτόκολλο της Θράκης. Ένα άλλο Κιότο. Αυτό ακριβώς να διατρανωθεί ρητά και κατηγορηματικά προς όλους, και ειδικά τους κυβερνώντες. Η καθολική μας απόφαση ότι με καμιά κυβέρνηση δεν πρόκειται να αφήσουμε η ζωγραφιά του Θρακικού τοπίου να γίνει μουντζούρα. Τα χρυσωρυχεία ισοδυναμούν με κίρρωση της Θράκης.

____________

Σουφλί, Οκτώβριος 2004

pashalsf@otenet.gr