Γιάννης
Τριανταφύλου, 05.04.2004
Η διπλωματία και δη η
εξωτερική πολιτική είναι από τη φύση
τους δαιδαλώδεις, ενώ παραμένουν
ασαφή τα όρια και οι διακριτοί ρόλοι
των συστατικών τους. Την όλη σχετική
συνθετότητα αποθεώνει η χωροχρονική
τους διάσταση, αφού μιλάμε πάντα για
ρευστότητα και προοπτική σε βάθος
χρόνου.
Το Κυπριακό έφτασε στο
οριακό αυτό σημείο, καθώς "φίλοι"
και εχθροί κατόρθωσαν να αποκτήσει...
κεφαλαίο γράμμα. Εμείς νιώθουμε την
υποχρέωση, όπως πάντα άλλωστε
απέναντί σας, να επιχειρήσουμε να
απλουστεύσουμε στην κοινή γλώσσα το σ.Αν.,
ώστε να μην υποκύπτουμε στην υπεραπλούστευση
όλων αυτών, οι οποίοι πιθανόν χωρίς
καν να το έχουν διαβάσει, δηλώνουν τη
συνθηματική στήριξη ή αντίθεσή τους.
Καταρχήν το σ.Αν. καταργεί την
ευημερούσα κυπριακή δημοκρατία
και οικονομία, αφού τη θέση τους θα
πάρουν ένα αμφιβόλου βιωσιμότητας και
ευρυθμίας μόρφωμα με τραγικές
οικονομικές επιπτώσεις από την
ολέθρια σύγκλιση, που επισείει.
Το σχέδιο δεν άρει το
δικαίωμα του βέτο στα κυπριακά
ζητήματα εκ μέρους της Τουρκίας, η
οποία διατηρεί ανέπαφους τους εποίκους
και τα στρατεύματα στο νησί.
Η αποδοχή του σχεδίου νομιμοποιεί
της οδυνηρή συμφωνία της Ζυρίχης
και τα τετελεσμένα της εισβολής του
1974
Επίσης η ευρωπαϊκή θαλπωρή
που επέρχεται την Πρωτομαγιά,
ενδυναμώνει τη θέση της (ευρωπαϊκής
πλέον) Κύπρου, να αναζητήσει λύσεις
από την Ένωση και από θέση ισχύος, αλλά
εδώ επιβάλλεται να ανοίξουμε μια
άκρως λυτρωτική και επεξηγηματική
παρένθεση.
Καταρχήν δεν θα είναι
καθόλου εύκολο να της ασκηθούν
πιέσεις, ενώ αντίθετα η Τουρκία ελέω
ευρωπαϊκού της προσανατολισμού, θα
υποχρεωθεί να συμμορφωθεί.
Οι δε εικασίες περί
διπλωματικής απομόνωσης της Ελλάδας
και της Κύπρου στην περίπτωση
απόρριψης, είναι αβάσιμες. Η Ελλάδα
και η Κύπρος δέχονται πιέσεις μόνο
από τις ΗΠΑ και δη από μια απερχόμενη
κυβέρνηση σε εξαιρετικά δεινή θέση
απέναντι στον ίδιο τον αμερικανικό
λαό. Η Ευρώπη σφυρίζει αδιάφορα,
πάντως μεγάλο κομμάτι της είναι
σαφέστατα εναντίον της εισόδου της
Τουρκίας στην ευρωπαϊκή οικογένεια.
Ανεξάρτητα μάλιστα από την αποστροφή
μας προς τους Ολυμπιακούς Αγώνες, εν
όψει τους είναι τουλάχιστον γελοίο να
μιλάει κανείς για διπλωματική
απομόνωση. Οι δε ελληνοτουρκικές
σχέσεις δεν πρόκειται να τεθούν υπό
δοκιμασία, καθώς Καραμανλής και
Ερντογάν έχουν διακριτικό δίαυλο
επικοινωνίας και ιδιοσυχνότητας, που
δεν είναι του παρόντος.
Κλείνοντας την προσέγγιση
επιτρέψτε μας να υπογραμμίσουμε το
σημαντικότερο σημείο, που ελάχιστα
έχει τεθεί. Τρίτα κράτη θα
αποθαρρυνθούν να αναγνωρίσουν το
ψευδοκράτος, αφού θα αποτελεί ...
ευρωπαϊκό έδαφος! (για τους
ημιμαθείς, να προβάλετε το παράδειγμα
της Γερμανίας, από τα ιδρυτικά μάλιστα
μέλη, που εκλαμβανόταν επίσημα το
ανατολικό της κομμάτι ως "ζώνη υπό
σοβιετική κατοχή")
Μετά από την νοηματική αυτή
παρένθεση και με γνώμονα τα παραπάνω
αξίζει να ανοίξουμε μια... Ιστορική παρένθεση.
Ο αναντικατάστατος Γιάννος
Κρανιδιώτης από το 1984 εργάστηκε
σκληρά και διακριτικά μακριά από τα
φώτα της δημοσιότητας (ίσως και της
αποδοχής), ώστε η Κύπρος να εισήρχετο
στην Ευρώπη από το 1994 επί ελληνικής
προεδρίας και φυσικά σήμερα θα ήταν
ήδη και στην ΟΝΕ, καθώς τα κριτήρια του
Μάαρστριχ λόγω της τριτογενούς της
οικονομίας, τα πληρούσε από τη στιγμή
που ετέθησαν. Δυο παράγοντες έπαιξαν
ανασταλτικό ρόλο στην αθόρυβη αυτή
πορεία. Από τη μια ο ανεξήγητος
ευρωσκεπτικισμός των αδελφών μας
Κυπρίων σε όρια αυτοκαταστροφής. Ο
δεύτερος παράγοντας, που ευθύνεται
αποκλειστικά, ήταν ο Σαμαράς, που με
τις υποκριτικές πατριωτικές του
εξάρσεις για το Σκοπιανό και τους
ανάλογους σπασμωδικούς χειρισμούς,
απομόνωσε πράγματι την Ελλάδα και
διέρρηξε τις άριστες μέχρι τότε
σχέσεις με την Ευρώπη, που καλλιέργησε
και επόπτευε ο Γιάννος.
Σήμερα διεκδικούμε κάτι που
στην ουσία κρατάγαμε στα χέρια μας.
Σήμερα η Κύπρος θα ήταν ήδη ευρωπαϊκή
και η Τουρκία θα παρακαλούσε την
Ευρώπη για δίκαιη και βιώσιμη λύση. Σήμερα
ο Γιάννος θα ήταν Πρόεδρος της
Κυπριακής Δημοκρατίας με τη
συγκλονιστική βαρύτητα, που θα έδινε
το ανυπολόγιστο πολιτικό του ανάστημα.
Και αν δεν το καταλάβατε το παρόν
άρθρο αφιερώνεται στην ξεχωριστή του
υστεροφημία... η οποία λογίζεται και
θα έπρεπε να υπολογίζεται από το
τεράστιο κενό που (μας) άφησε!!!
Γιάννης Τριανταφύλλου