Σε έναν μακρινό τόπο, γεμάτο ήλιο, υπήρχε ένα νησί με όλα τα χρώματα του κόσμου, που οι κάτοικοί του, του έδωσαν το πιο ωραίο όνομα «ΤΟ ΓΕΛΑΣΤΟ ΝΗΣΙ!» έτσι το ονόμασαν. Και δεν ήταν καθόλου τυχαίο αυτό Το ονόμασαν έτσι, γιατί όλοι οι κάτοικοι του, ήταν πάντα χαρούμενοι και γελαστοί! Δεν υπήρχαν κακίες μεταξύ τους. Ζούσαν αρμονικά, εκεί κοντά στα παράλια και περνούσαν υπέροχα. Κοίταγαν τις δουλειές τους και ήταν πάντα κεφάτοι! Ο τουρισμός ανθούσε και ένα πλήθος από ξένους τουρίστες, ήταν διάσπαρτο στις πανέμορφες παραλίες του. Όλοι ζούσαν ξένοιαστα και ευτυχισμένα.

Όμως ενώ όλα έδειχναν μια χαρά ξαφνικά, μια μέρα, έπιασε μια τέτοια καταιγίδα, που όμοιά της δεν είχαν ξαναδεί! Κι εκεί, απάνω να και ο σεισμός! Δυνατός! Τάραξε τα πάντα! Δεν πέρασε πολύ ώρα Κι εκεί που δεν το περίμεναν, να σου το πρώτο τεράστιο παλιρροϊκό κύμα! Κι ύστερα, ένα άλλο, κι άλλο! Τρία επανωτά! Τρία φοβερά παλιρροϊκά κύματα.

Έγινε μεγάλο κακό! Χαμός! Ο κόσμος έτρεχε πανικόβλητος και δεν ήξερε πού να κρυφτεί για να γλιτώσει από την φοβερή Θεομηνία! Ένας κόσμος γεμάτος τρόμο! Κλάμα, φωνές, ουρλιαχτά και παρακάλια! Μάταια όμως... η ορμή των κυμάτων που χτύπησαν το νησί, ήταν τόση, που σάρωσε τα πάντα! Ανθρώπους, ζώα, σπίτια, ακόμα και ολόκληρα ξενοδοχεία καταστράφηκαν, καθώς τα χτύπαγαν τα μανιασμένα κύματα! Απίστευτα πράγματα έγιναν! Από τη μια στιγμή στην άλλη, χάθηκαν ζωές και ολόκληρες περιουσίες! Δεν έμεινε τίποτα που να θυμίζει εκείνο το πανέμορφο «ΓΕΛΑΣΤΟ ΝΗΣΙ».

Κι όλα τέλειωσαν ξαφνικά, έτσι όπως άρχισαν Κι έμεινε ο κόσμος με πληγές! Ο τόπος μύριζε θάνατο και η δυστυχία φώλιασε σε όλες τις ψυχές.

Από τότε, το νησί ερήμωσε. Ο φόβος ενός άλλου τέτοιου ξαφνικού κακού, έκανε τους κατοίκους του «ΓΕΛΑΣΤΟΥ ΝΗΣΙΟΥ» να πάρουν τα μάτια τους και να πάνε σε άλλα μέρη. Κανείς δεν έμεινε, κανείς δεν ήθελε να μείνει! Όλος αυτός ο πανέμορφος τόπος, είχε σαρωθεί, είχε αλλάξει. Και τώρα ήταν ένα απέραντα έρημο μέρος, που το κατοικούσαν μόνο θαλάσσια πουλιά και σαύρες. Από «ΓΕΛΑΣΤΟ ΝΗΣΙ», είχε γίνει το νησί του «ΧΑΜΟΥ» και της απόλυτης «ΕΡΗΜΙΑΣ»! Χρειάστηκε να περάσουν πολλά χρόνια, για να απλώσει η φύση ξανά, να βλαστήσει και να γίνει ο τόπος, «περίπου» σαν και πρώτα.

Ύστερα από 20 χρόνια, ένα νιόπαντρο ζευγάρι, καθώς έψαχνε ένα απόμακρο ιδανικό μέρος, για να πάει γαμήλιο ταξίδι, αντίκρισε στο χάρτη που κοιτούσε, μέσα στην απεραντοσύνη ενός ωκεανού, μια κουκίδα «ΤΟ ΓΕΛΑΣΤΟ ΝΗΣΙ», έγραφε από κάτω. Αυτό ήταν! Το νησί τους! Το άγνωστο! Αποφάσισαν, εξερεύνηση!

Αφού συγκέντρωσαν τις πληροφορίες τους, (Οικονομικό πρόβλημα δεν είχαν,) νοίκιασαν ένα ιστιοφόρο σκάφος, με έμπυρο καπετάνιο, εφοδιάστηκαν κατάλληλα, κι ένα πρωί, κίνησαν για τον προορισμό τους, για το τόλμημά τους! Όταν κάποτε, έφτασαν στο νησί και άραξαν το ιστιοφόρο τους σε ένα απάνεμο μέρος, βγήκαν στη στεριά.

Με την πρώτη ματιά, πρόσεξαν, ότι πουθενά δεν υπήρχε κανένας άνθρωπος. Ψυχή γύρω. Όλα ήταν αφύσικα έρημα. Ο τόπος φαινόταν εγκαταλειμμένος κι ας ήταν ένας παράδεισος! Είχαν βέβαια πληροφορηθεί τι είχε συμβεί κάποτε εκεί πέρα, μα δε το χωρούσε ο νους τους! Δεν πίστευαν σε τόση ερημιά, σε τέτοια εγκατάλειψη. Τέλος, αποφάσισαν να δοκιμάσουν μια εξερεύνηση του νησιού για να δουν και να βρουν ένα μέρος που θα περνούσαν τις μέρες και τις νύχτες τους, χωρίς κίνδυνο. Δεν άργησαν να το βρουν.

Η επόμενη μέρα και η άλλη, κι όσες ακολούθησαν, έδειξαν πως άδικα για μια στιγμή φοβήθηκαν. Ο καιρός περνούσε ήρεμα και ο τόπος, από τη μια στην άλλη, άλλαζε προς το καλύτερο! Είπαν πως βρήκαν το λιμανάκι της αγάπης τους! Είπαν πως θα γίνει η δεύτερη ζωή τους ο τόπος της ηρεμίας και της ξενοιασιάς τους ο δικός τους τόπος!

Και όταν κάποιο πρωινό, φάνηκε στον όρμο τους, ένα αυτοσχέδιο ψαροκάικο, μίλησαν με τους ανθρώπους εκείνους και έκαναν μια συμφωνία. Εκείνοι, έφεραν και κάποιους άλλους τους δέχτηκε το ζευγάρι και μετά από πολύ συζήτηση, πάρθηκαν αποφάσεις έδωσαν τα χέρια και χώρισαν χαρούμενοι!

Στη συνέχεια, οι κατάλληλοι άνθρωποι, φρόντισαν για την αγορά γης και αφού τελείωσαν οι επαφές και οι διαπραγματεύσεις, έφυγαν από αυτόν τον υπέροχο τόπο!

Λίγο αργότερα, ένα σωρό συνεργεία, άνθρωποι κάθε ειδικότητας, έφτασαν με υλικά οικοδόμησης και ανάλαβαν να χτίσουν ένα γερό και άνετο σπίτι. Συγχρόνως, καταπιάστηκαν να επισκευάσουν κάθε τι, που είχε γλιτώσει από την τότε, τρομερή καταστροφή.

Έβαλαν ογκόλιθους, στα σημεία που έπρεπε για να προστατευτούν, σε περίπτωση ίδιας Θεομηνίας ογκόλιθους, που θα έσπαζαν τα κύματα. Έκαναν πιο καλό λιμάνι και ένα υπερσύγχρονο καταφύγιο, για περίπτωση όμοιου κινδύνου. Τέλος, ικανοποιημένοι με ότι έβλεπαν, χαιρέτησαν τ' αφεντικά τους και πήγαν στο καλό.

Τώρα, το ζευγάρι μονάχο, στέκονταν και κοιτούσαν να δουν, τι είχαν καταφέρει να προσφέρουν σ' αυτό το υπέροχο μέρος! Τι είχαν κάνει για τον εαυτόν τους και τι για όποιον ήθελε να κατοικήσει εκεί όπως πρώτα τι;

Να! Ναι! Έκαναν έναν τόπο, που μπορούσε ξανά να αγαπηθεί και να κατοικηθεί. Έκαναν έναν τόπο, που έφερε πάλι πίσω τον ξεριζωμένο και ταλαιπωρημένο λαό του νησιού τον λαό, του «ΓΕΛΑΣΤΟΥ ΝΗΣΙΟΥ!»

Το γέλιο άνθησε ξανά στα ρυτιδωμένα πρόσωπα των μεγάλων και σπινθήρισε στα μάτια των ξαναμμένων νεαρών, που έτρεχαν χαρούμενα απ' άκρη, σ' άκρη, νοστιμίζοντας τον αγέρα με τις φωνούλες τους.

Έκτοτε, κι όποτε μπορούσε το ζεύγος, έρχονταν στο νησί τους. ( Δικό τους το θεωρούσαν πια, μια και ήταν εκείνοι που το ανάστησαν) Όλοι, τους το αναγνωρίζανε άλλωστε! Το νησί, το «ΓΕΛΑΣΤΟ ΝΗΣΙ», που δεν άργησε να βρει ξανά εκείνη τη μυστηριώδη ομορφιά του, που μοσχοβόλαγε στις καρδιές όσων ζούσαν εκεί και σ’ όποιους το επισκέπτονταν, συστήθηκε σε πολλούς, που δέχτηκαν να πάνε να μείνουν εκεί και το έρημο, έγινε τόπος άγιος! Ένας τόπος που βύζαινε τη λαχτάρα για ζωή και την απέδιδε σε ευτυχία!

Ως τόσο, κάθε μερικά χρόνια, γινόταν το ίδιο πράγμα με τότε, αλλά τώρα τα κύματα, δεν ήταν τόσο δυνατά. Δεν τα φοβόντουσαν πια, τα γνώριζαν. Όταν χρειάστηκε, αντιμετωπίστηκαν από τους ογκόλιθους, ακριβώς όπως έπρεπε!

Τα παλιρροϊκά αυτά κύματα, όπως είπαν αργότερα μερικοί επιστήμονες που ερεύνησαν, το φαινόμενο, τα δημιουργούσαν κάποιες εκρήξεις που γίνονταν υποθαλάσσια. Όμως, κατέληξαν, ήταν στο τέλος τους. Έτσι, μετά από μερικά χρόνια, έπαψαν, σταμάτησαν. Οι κάτοικοι που ζούσαν τώρα εδώ, ήταν όλοι ξανά ευτυχισμένοι! Χαίρονταν τη ζωή και μοίραζαν τη χαρά τους απλόχερα. Καθένας σκόρπιζε γλυκά το γέλιο του και τα παιδιά έδειχναν το μέλλον!

Ένα νιόπαντρο ζευγάρι, ξεκινούσε τη ζωή του και ανάστησε μαζί με τα όνειρά του και. «ΤΟ ΓΕΛΑΣΤΟ ΝΗΣΙ!» Ένα ζευγάρι περιστέρια, πέταξαν πάνω από το «ΓΕΛΑΣΤΟ ΝΗΣΙ» για τη φωλιά τους, κι εκεί τους περίμεναν δυο νεογέννητα! Η συνέχεια Ζωή για ζωή, ανάσα την ανάσα Θαύμα ο κόσμος!

ΤΕΛΟΣ
Γεωργία Δ. Ζαχαροπούλου.
............................................................

Σημ.
Αυτό το προφητικό παραμύθι γράφτηκε το 2000, από τη νεαρή φίλη μου, Γεωργία Δ. Ζαχαροπούλου, μαθήτρια τώρα της τρίτης Γυμνασίου. Η καταπληκτική ομοιότητα με το πρόσφατο τραγικό συμβάν στα νησιά της ΝΑ Ασίας, αποτέλεσε την αφορμή για δημοσιοποίηση αυτής της καταγραφής, που τιμά στο έπακρο τα νέα παιδιά μας, με την ελπίδα, της νεαρής φίλης μας και της δικής μας, οι χτυπημένοι θανάσιμα συνάνθρωποί μας να έχουν το ίδιο αίσιο τέλος με το παραμύθι της Γεωργίας.

koziakas@fasoulas.de