Το ερωτηματικό σήμερα δεν είναι, αν πρέπει να μπει ή όχι η Τουρκία στην Ενωμένη Ευρώπη, αλλά πότε και κάτω από ποιες συνθήκες και όρους πρέπει να γίνει μέλος της.

Πολλοί αρθρογράφοι με τα κείμενά τους, που στις μέρες μας βλέπουν τη δημοσιότητα γύρω από την εισδοχή της Τουρκίας στην ΕΕ, έχουν μόνο εμπορική αξία φυλλαδίων της ημέρας. Τα άρθρα αυτά περιορίζονται γύρω από το επιβεβλημένο καθήκον των δημοσιογράφων περισσότερο για να απασχολήσουν τους αναγνώστες τους, παρά να τους πληροφορήσουν υπεύθυνα.

Οι δε πολιτικοί με το περιορισμένο χρόνο τους αρκούνται στις πιο αναγκαίες δημόσιες τοποθετήσεις, ανάλογα με τα τρέχοντα πολιτικά και οικονομικά συμφέροντα που αντιπροσωπεύουν, χωρίς ούτε καν να αναφερθούν για την ουσία του προβλήματος.

Αυτό δεν σημαίνει ότι το θέμα δεν το συζητάνε κάποιοι αρμόδιοι και δεν το προωθούν όπως πρέπει.

Ας δούμε όμως, πως έχει στην ουσία το όλο θέμα στην ιστορική του πορεία.

Με τις πολύπλοκες συνθήκες που είχαν δημιουργηθεί στην Βαλκανική Χερσόνησο και την Εγγύς Ανατολή, με τη ροή προς διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, η διαμάχη που είχε ξεσπάσει ανάμεσα στις μεγάλες δυνάμεις τη Ρωσία, Αυστρία, Αγγλία και τη Γαλλία για το ποιος θα πάρει τα περισσότερα και τα καλύτερα μέρη και ποιο θα είναι το μέλλον της Τουρκίας, αποτέλεσε το «Ανατολικό Ζήτημα».

Τη μακρά αυτή διαφιλονικούμενη περίοδο του Α.Ζ. οι ιστορικοί την έχουν χωρίσει σε τρεις περιόδους. Α΄περίοδος. Από τον Κριμαϊκό Πόλεμο (1854-1856) μέχρι τον Ρωσοτουρκικό Πόλεμο το (1877-1878), δηλαδή μεχρι τη συνθήκη του Βερολίνου. Η Β΄περίοδος αρχίζει από τη συνθήκη του Βερολίνου και τελειώνει σύμφωνα πάλι με τους ιστορικούς τον Α΄Παγκόσμιο Πόλεμο. Η δε Γ΄περίοδος χρονολογείται από τον Α΄Παγκόσμιο Πόλεμο μέχρι και τη συνθήκη της Λωζάνης το 1923, η οποία συμπεριλαμβάνει και τη Μικρασιατική Καταστροφή και επηρέασε αισθητά την ελληνική πολιτική, ιδιαίτερα εκείνη την εξωτερική. Για τους ιστορικούς που έχουν γράψει την ιστορία και που βρίσκουμε στα ράφια και τη διαβάζουμε, όπως το κείμενο αυτό εδώ, το Α.Ζ. εδώ τελειώνει. Στην πραγματικότητα όμως το Α.Ζ. όχι μόνο δεν τελειώνει το 1923 αλλά από το 1923 αρχίζει η Δ΄περίοδος και συνεχίζει να υπάρχει μέχρι και τις μέρες μας.

Η σημερινή λοιπόν ΕΕ εχει μπροστά της μια ιστορική συνέχεια του Ανατολικού Ζητήματος και δίνει τη μάχη να το αντιμετωπίσει σύμφωνα με τις ανάγκες και τις συνθήκες που υπαγορεύει η περίοδος της παγκοσμιοποίησης που κρύβει μέσα της αθέμιτους κινδύνους, που απειλούν και αυτή την ενότητά της.

Ας δούμε λοιπόν στη συγκεκριμένη περίοδο σε γενικές γραμμές την Τουρκία σαν χώρα και λαός με την προσπάθεια της να ενταχτεί στην ΕΕ, κι αν ενταχτεί ποτέ, τι καλά και τι κακά φέρνει μαζί της και τελικά γιατί παραμένει άλυτο στις μέρες μας το Ανατολικό Ζήτημα.

Γεωγραφικά, πολιτικά, οικονομικά, πολιτισμικά, θρησκευτικά, αμυντικά, εθιμοτυπικά η Τουρκία δεν βρίσκεται μακριά από την Ευρώπη και δεν φράζεται ο δρόμος για την εισδοχή της σ΄αυτή. Αν και χώρα ισλαμική, μουσουλμανική όπως την θέλουν οι Τούρκοι, δεν είναι χώρα εθνικά αραβική. Χάρη στις επαναστατικές μεταρρυθμίσεις του Κεμάλ Ατατούρκ, όπως η εισδοχή και χρήση των λατινικών στοιχείων στην τούρκικη γραφή, κατάργηση της παλιάς νομοθεσίας του Κορανίου, η απομάκρυνση από το θεοκρατικό κράτος και η προώθηση πολιτικής δημοκρατίας δυτικού τύπου. Απαγόρευση του φερετζέ και την εξίσωση της γυναίκας με τον άνδρα την φέρνουν σαν χώρα κοντά στην ΕΕ.

Η απόφαση και μόνο του ρωμαίου αυτοκράτορα Κωνσταντίνου να μεταφέρει την πρωτεύουσα από την κραταιά Ρώμη χτίζοντας τη «Νέα Ρώμη» στη χώρα των Μεγαρέων στο Βυζάντιο, γεγονός που επέδρασε στην ανάπτυξη της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, μαρτυρεί την γεωγραφική σημασία που είχε τότε η περιοχή, που έχει και σήμερα η Κωνσταντινούπολη με τα 15 εκατομμύρια πληθυσμό της και αποτελεί το οικονομικό προπύργιο της Τουρκίας προς την ΕΕ σαν συνδετικός κρίκος πάνω στο δρόμο του μεταξιού, μεταξύ Αφρο-Ασίας. Σαν χώρα είναι διπλάσια σε έκταση εκείνης της Ομόσπονδης Γερμανίας και σαν μέλος θα αποτελεί την πρώτη σε έκταση χώρα και δεύτερη σε πληθυσμό, αν δεν γίνει η μεγαλύτερη μέχρι την εισδοχή της, αφού θα τραβήξει πάνω από μια δεκαετία.

Η Τουρκία υπήρξε και είναι ένα από τα ισχυρά μέλη του ΝΑΤΟ που υπηρέτησε πιστά τα τελευταία πενήντα χρόνια τα πολιτικά συμφέροντα της Δύσης αμυνόμενη κατά του ανατολικού μπλοκ, κερδίζοντας έτσι σταθερή θέση μέσα στις αξίες του δυτικού πολιτισμού. Πάνω από επτά εκατομμύρια Τούρκοι εργάζονται και ζουν στις χώρες της ΕΕ χωρίς να προκαλούν ανυπέρβλητα κοινωνικά προβλήματα, από αυτά 2,5 εκατ. στην ΟΔΓ.

Στα αρνητικά της ενσωμάτωση της με την ΕΕ είναι η εθνική της ανομοιογένεια και η απαράδεκτη συμπεριφορά της κατά των μειονοτήτων των 43 περίπου εθνικοτήτων που την αποτελούν, με κορωνίδα το Κουρδικό και το Αρμενικό, που αποτελούν τα γενεσιουργικά αίτια της κατάχρησης των ανθρώπινων δικαιωμάτων μέσα στη χώρα.

Εκείνο όμως που κάνει τους ευρωπαίους σκεπτικούς δεν είναι τα προβλήματα που μετριούνται στα δάχτυλα και που μπορούν να λυθούν μέσα σε προγραμματισμένο χρόνο χωρίς βιασύνη. Το μεγάλο πρόβλημα που αντιμετωπίζουν οι Ευρωπαίοι και που είναι συνέχεια του Α.Ζ. είναι, ότι η Τουρκία θέλει να μπει στην ΕΕ ως δυναμικό μέλος, με πολιτικό κύρος που θα συναγωνίζεται τους ισχυρούς μέσα στην Ένωση και όχι σαν ορφανεμένο απροστάτευτο παιδί της διαλυμένης από τους Ευρωπαίους Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.

Αυτό αποσκοπούσαν τα υπονοούμενα του Erdogan τρεις μέρες πριν έρθει στις Βρυξέλες, τέλη Σεπτεμβρίου, για τις διαπραγματεύσεις, που κάκιωσαν τους αρμόδιους της ΕΕ με την παρατήρηση: «δεν θα επιτρέψουμε στην ΕΕ να ανακατεύεται στα εσωτερικά προβλήματα της Τουρκίας».

Οι σημερινοί κυβερνήτες της Τουρκίας, με όλα τα αρνητικά που τους μετράνε οι Ευρωπαίοι, είναι γνώστες, τόσο οι πολιτικοί άλλο τόσο οι στρατιωτικοί, που δεν έχουν ενδώσει στους πολιτικούς παρά τις υποχωρήσεις που κάνουν, ότι ως κράτος βρίσκονται στο κέντρο της παγκόσμιας πολιτικής σκακιέρας και προσπαθούν με διπλωματικό τρόπο να εκμεταλλευτούν την κατάσταση προς όφελος τους. Έτσι να μπορέσουν, κάλιο αργά, αλλά δυναμικά να μπουν στην ΕΕ και όχι μοιρολατρικά, όπως το επιδιώκουν οι Ευρωπαίοι.

Οι Τούρκοι γνωρίζουν, ότι στα πλαίσια του μακρόχρονου παγκοσμιοκρατικού προγράμματος των Λευκών Αγγλοσαξόνων Προτεσταντών Βαπτιστών, των Σιωνοφασιστών και των Σεΐχηδων του πετρελαίου, με όπλο την οργανωμένη από του ίδιους ισλαμική τρομοκρατία στα χέρια τους, με την οποία διευθετούν και ελέγχουν την πολιτική πορεία των λαών, η Τουρκία αποτελεί τη δικλείδα ασφαλείας μεταξύ Ευρώπης και του ειρηνικού ισλαμικού κόσμου, γι αυτό παρά τις διαφορές που παρατηρούνται σήμερα στους κόλπους της ΕΕ δεν μπορούν να την αφήσουν απ΄ έξω.