Φυσικός θάνατος ή δολοφονία;
Μετά το θάνατο του Γιασέρ Αραφάτ (δολοφονία;), έπαψε και το μεγάλο του όνειρο που έτεινε στην ένωση των αραβικών λαών σε μια κοινότητα. Κάθε μεγάλο όμως όνειρο έχει το τίμημα του, που στην περίπτωση αυτή το πλήρωσε, σε αίμα και υλικό, ο παλαιστινιακός λαός. Αφού το μεγαλεπήβολο αυτό όραμα, που ήταν και αντιμοναρχικό, καταπολεμήθηκε από τους βασιλιάδες και τους Σεΐχηδες του αραβικού κόσμου, καθώς κι από τα διεθνή μονοπώλια των πετρελαίων. Τελικά οδήγησαν τον Αραφάτ στην απομόνωση και την αποτυχία. Για τους πολιτικούς κληρονόμους του Αραφάτ που δεν έχουν τέτοιου είδους φιλοδοξίες, άνοιξε πλέον ο δρόμος των διαπραγματεύσεων.

Τα υποχθόνια τσουνάμι του Νεοφιλελευθερισμού.
Πρωτοφανής ήταν η φιλανθρωπική συμπαράσταση των λαών, μηδενός εξαιρουμένου, φυλής, θρησκείας και εθνικότητας, προς στους πληγέντες από το υποχθόνιο δολοφονικό σεισμικό κύμα.
Οι σημερινοί Νονοί του «Νεοφιλελευθερισμού», είναι οι ίδιοι τους κύματα τσουνάμι, δημιουργούν καταστροφές για να επενδύσουν. Ετσι εκμεταλλεύτηκαν μια δραματική φυσική καταστροφή με διπλό κέρδος. Πρώτο δεν έκαναν πολυέξοδο πόλεμο τύπου Ιράκ να καταστρέψουν και δεύτερο τις επενδύσεις τις έκαναν, υπό μορφή ανθρωπιστικής βοήθειας, τηλεκατευθυνόμενοι πολίτες πληρώνοντας από το υστέρημα τους κάτω από βερμπαλιστικές προτροπές του μηχανισμού των ΜΜ Διαστρέβλωσης.
Και το οξύμωρο είναι, ότι το αποπλανημένο, απληροφόρητο άτομο έχει την αυταπάτη ότι ενήργησε από μόνο του.
Η επιχείρηση «τσουνάμι» «ανθρωπιστικής συμπαράστασης» προς τους πληγέντες, που τη χρειαζόντουσαν βέβαια, είχε αντικειμενικό στόχο, έτσι που τα συνθήματα της Παγκόσμιας Δικτατορίας να γίνουν προσιτά από τις πλατειές μάζες χωρίς αντιρρήσεις.

Δεύτερη Ορκωμοσία
Ο πρόεδρος Bush κατά την δεύτερη του ορκωμοσία, ούτε καν αναφέρθηκε για τα δικά του τσουνάμι στο «Ιράκ», στο «Αφγανιστάν», δεν θυμήθηκε ούτε καν την δραματική «11η Σεπτεμβρίου», αλλά δεν ονομάτισε ούτε και αυτήν την αθεράπευτη κοινωνική γάγγραινα της «τρομοκρατίας». Μίλησε για κάποια απροσδιόριστα «ανθρώπινα» ιδανικά κάποιας παρανοϊκής ελευθερίας και δικής του δημοκρατίας, τόσο όσο να ανοίξει τις πόρτες στη λεγόμενη κοινωνία των εθνών, μόνο και μόνο να πληρώνουν τους πολέμους που διεξαγάγει, χωρίς να έχουν λόγο βέβαια. Και ο Χίτλερ και η Δικτατορία του Προλεταριάτο είχαν τη δική τους εσωκομματική δημοκρατία. Προφανώς και ο Bush εννοεί και προσπαθεί να εφαρμόσει τη δική του Αγγλοσαξονική Δημοκρατία.

Το Τσουνάμι της Παγκοσμιοποίησης
Είναι αλήθεια και αυτή επιβεβαιώνεται με τα καθημερινά γεγονότα, ότι ο κόσμος βρίσκεται στην καμπή ενιαίας κοινωνικής αλλαγής και μέσα στην αναμπουμπούλα φαίνονται όλα να δικαιολογούνται. Τα επιμέρους εθνικά προβλήματα αν όχι όλα, τα πιο βασικά, όπως το περιβαλλοντικό, ενεργειακό, το θέμα της διατροφής, της υγείας δεν λύνονται πια μόνο σε εθνική βάση.
Οι πολιτικές θεωρίες του περασμένου αιώνα δεν είναι πλέον σε θέση να δημιουργήσουν τέτοιες κοινωνικές πλατφόρμες που θα μπορούσαν να δώσουν την δέουσα λύση των σημερινών εξελίξεων.
Ετσι μπαίνει το ερώτημα.
Είναι θεληματικά προγραμματισμένη από τον Φιλελευθερισμό, που τις αποτραβιέται στις κορυφές των βουνών, η οικονομική πολιτική για να αποδυναμώσει το κράτος πρόνοιας που διαμεσολαβούσε για την ισορροπία της κοινωνικής δικαιοσύνης; ή είναι το πρώτο επερχόμενο κύμα τσουνάμι των πλατειών μαζών που ήδη έχουν καταβροχθίσει το λεγόμενο κράτος προστασίας και έχουν βρεθεί τετ α τετ αντιμέτωποι με το κοσμοπολίτικο κεφάλαιο που συνεδρίασε αρχές του Φλεβάρη στο Νταβός, κάτω από αυστηρή αστυνομική προστασία, στιγμή κατά την οποία το λαϊκό παγκόσμιο μέτωπο έδινε το παρόν στη Λατινική Αμερική;

Προγραμματισμένη πολιτική
Τεράστια ήταν η ανθρωπιστική βοήθεια στα θύματα τσουνάμι του σεισμού της Σουμάτρας, ενώ οι ανθρωπιστές μένουν ανενεργοί μπροστά στην τραγωδία των απόκληρων του πλανήτη όπου πεθαίνουν εκατοντάδες χιλιάδες από την ελονοσία, το AIDS, από την πείνα που τους θερίζει.
Ο στόχος να μειωθεί στο μισό ο αριθμός των φτωχών της γης μέχρι το 2015 είναι υπόσχεση φάρσα. Αφού ο «φέρων μεθ΄ αυτού τα κρείττων» Bush αρνήθηκε την παραγραφή των χρεών προς τις τρίτες χώρες που ζήτησε o Kofi Annan από τις πλουσιότερες βιομηχανικές χώρες που είναι μέλη της παγκόσμιας κυβέρνησης .

Εκλογές στο Ιράκ
Η μαζική βέβαια συμμετοχή του ιρακινού λαού, στις πρώτες μετά 50 χρόνια εκλογές της χώρας, της 30.01.05 έδωσε νέα πολεμικά ερείσματα στη σιωνοφασιστική πολεμική μηχανή και αναθέρμανε τις σχέσεις που κλονίστηκαν μετά τον πόλεμο στο Ιράκ μεταξύ Ευρώπης και Αμερικής. Οι πρώτες θετικές κινήσεις προς την κατεύθυνση αυτή εκδηλώθηκαν από την πλευρά της ΟΔΓ και δεν αποκλείεται τα μονοπώλια της ΕΕ να βρεθούν στο πολεμικό τρένο κατά της Βόρειας Κορέας, το Ιράν, την Κούβα, τη Λευκορωσία, τη Ζιμπάμπουε και τη Μυανμάρ, είτε ανοιχτός είτε οικονομικός θα είναι αυτός.
Ωστόσο κανείς δεν μπορεί να προδιαγράψει τις πολιτικές εξελίξεις στην Αφρο-Ασία με ορόσημο τις ιρακινές εκλογές. Ο ιρακινός λαός κλήθηκε σε μια ιστορική στιγμή στο μπρος βαθύ και πίσω ρέμα να αποφασίσει για την τύχη του. Βρισκόμενος υπό τη στρατιωτική κατοχή μιας υπερδύναμης δεν είχε να διαλέξει από το να προσπαθήσει ν΄ ανοίξει πολιτικό δίαυλο, έστω και με το διορισμένο φερέφωνο του κατακτητή.
Οι πολιτικές εξέλιξης στο Ιράκ δεν περιορίζονται μόνο στον πολιτικοοικονομικό τομέα και την ατομική ελευθερία των Ιρακινών πολιτών αλλά πρωτεύον ρόλο παίζουν οι εθνικοθρησκευτικές διαφορές ανάμεσα στους Σιίτες, Σουννίτες και τους Κούρδους, που απειλούν το διαμελισμό και την ομοσπονδοποιήση της χώρας.
Ιδιαίτερα εκείνο το θέμα της ομοσπονδοποίησης των Κούρδων που δεν γίνεται δεκτή από την 'Αγκυρα και αυτό ανοίγει νέους ορίζοντες διαπλοκής των εξελίξεων.
Τα τρέχοντα παγκόσμια γεγονότα μαρτυρούν ότι μέσα στις μάζες των δισεκατομμύρια ανθρώπων που καλύπτουν την κρούστα του πλανήτη μας και που σχηματίζουν τους ανθρώπινους ωκεανούς, κάτω από την πίεση και την εκμετάλλευση από την ολιγαρχία του κοσμοπολίτικου κεφαλαίου, κυοφορούν τα κύματα των κοινωνικών τσουνάμι που ήδη βρίσκονται σε παλιρροιακές κινήσεις.

Μάγειρας, 06.02.2005