Η γεωργιανή επανάσταση που ακολούθησε, μόνο επανάσταση δεν ήταν. Οι λόγοι πολιτικής γεωοικονομίας που την προώθησαν και την επέβαλαν, φαίνονταν από την πρώτη στιγμή. Τόσο σε τι απέβλεπαν όσο και ποιοι ήταν οι υποβολείς. Όπως άλλωστε οι λόγοι της σταθεροποίησης και ανάδειξης της Κεμαλικής γεωοικονομίας στο Μικρασιατικό σώμα, οι οποίοι βρίσκονται πίσω από το Ίμραλι. Με την αγενή στήριξη βεβαίως της πολιτικής Ελλάδας. Η οποία μεταξύ των άλλων έβγαλε και τα μάτια της δικής της, της εθνικής γεωοικονομίας. Η τελευταία από τότε ακόμη αυτοχειριάστηκε. Από το 1999. Η σημερινή είναι ένα υποπόδιο της ενεργειακής Τουρκίας.

Κύλησε έκτοτε πολύ νερό μαζί και πετρέλαιο στο αυλάκι. Το δόγμα όμως της Αμερικανικής γεωοικονομίας παρέμεινε το ίδιο: «Τα θέλουμε όλα». Ο λόγος για τα ανά τον κόσμο ενεργειακά κοιτάσματα. Μέχρι ακόμη και το Ιρανικό φυσικό αέριο. Η παραίτηση από το όντως πανάκριβο σχέδιο του πετρελαιαγωγού Μπακού Τσεϊχάν δεν ήταν οριστική. Συνέβαλε σε αυτό, ότι τα βρήκε μπαστούνια στην κατεχόμενη Μεσοποταμία, καθώς και η υψηλότατη τιμή του προϊόντος διεθνώς που τον καθιστά επί του παρόντος ανταγωνιστικό.

Εκτός όμως από πετρέλαιο και φυσ. αέριο η περιοχή μυρίζει και άλλα πράγματα. Και δεν αναφέρομαι μόνο στη μπαρούτη της τραγικής Οσετίας. Μυρίζει αυτή καθ εαυτή η εισβολή στο σχολείο της πόλης Μπεσλάν. Επίσης η χρονική περίοδος.

Οι μαχητές του κουρδικού κινήματος με τέσσερις χιλιάδες χωριά καμένα, πήραν τα βουνά. Ούτε σε θέατρα ούτε σε σχολεία εισέβαλαν. Και όταν ήταν να θυσιαστούν, αυτοπυρπολούνταν και λαμπάδιαζαν στις πλατείες ευρωπαϊκών πόλεων. 'Αλλο τώρα αν κάποιοι Έλληνες «διανοούμενοι» εφαρμόζουν δυο μέτρα και σταθμά. Όπως τα τηλεοπτικά Μέσα που τους βγάζουν. Όπως πριν έβγαζαν εκείνους που υποδείκνυαν οι τότε κυβερνώντες.

Μυρίζει η Ευρωπαϊκή στάση. Όπως επίσης το ίδιο συμβαίνει με την πολλαπλά ασύγγνωστη ρωσική. Ό,τι και να είναι όμως, δεν είναι και Τουρκία. Πιο έντονα από όλα, μυρίζει κάτι άλλο. Το πώς άλλαξε υπέρ του Bush το κλίμα των Αμερικανικών δημοσκοπήσεων. Εύχομαι να είναι προσωρινό. Πάντως η εκλογίκευση από τους πολίτες των Η.Π.Α. των πεπραγμένων της εισβολής όσο και της κατοχής του Ιράκ, σαφώς συνδέεται με την μαζική παιδοκτονία στο μοιραίο σχολείο. Σε σημείο που να σκεφτεί κανείς ακόμη και την περίπτωση οργανικής σχέσης. Προδιαθέτει άλλωστε για κάτι τέτοιο αν δεν το δείχνει, το ιστορικό της περιοχής. Είναι γνωστό ποιοι κινούν τα τελευταία έτη, τα νήματα της Κασπίας όσο της Ευρασίας.

Μόνο η εγχώρια πολιτική μύτη δεν μυρίζει. Τόσο η πρώην όσο και η νυν. Ίσως, λόγω Ολυμπιακών, είναι ψηλομύτες. Ίσως υπερίπτανται, όπως το φουσκωτό αέρος. Η αγαθή τύχη που υπάρχουν η Κύπρος όσο και η Ομογενειακή Ελλάδα και που δεν πρόκειται ποτέ να πουν το "σφάξε με αγά μου ή cowboy μου να αγιάσω", δεν αρκεί. Η επιστροφή του ηττημένου στον προηγούμενο γύρο Γολιάθ θα είναι δριμύτερη. Πέραν του «ναι» θα επιζητήσει την ταπείνωση κάθε φορέα αξιοπρέπειας, με πρώτο την προεδρία της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Επιστρέφοντας από το πολιτικό αυτό ταξίδι, έπεσα επάνω στις προεδρομαχίες των Αθηνών. Στις εσωκομματικές, εν πολλοίς, κοκορομαχίες. Αν όχι στις κορακομαχίες, λόγω της κορακίστικης διαλέκτου που ομιλούν. Είτε είναι των διακοσίων είτε των χιλίων διακοσίων λέξεων. Τι βλέπω. 'Αλλοι υποκρίνονται το ανεπίκαιρο του θέματος. Δεν διαφεύγει όμως της προσοχής ότι είναι ένας τρόπος να περνάει ο καιρός. 'Αλλοι πάλι θέλουν να κάψουν χαρτιά. Και άλλοι οργίζονται επειδή αγωνιούν να μη καεί το δικό τους χαρτί. Τους διαφεύγει όλους ότι τα καμένα χαρτιά δεν καίγονται.

_____________

Διδυμότειχο, 7. Σεπτεμβρίου 2004

xkipuros@otenet.gr