Μετά το Δεκεμβριανό (26.12.2004) και καταστρεπτικό σεισμό των 9 Ρίχτερ και την δολοφονική επιδρομή του τσουνάμι που ακολούθησε και σάρωσε και γέμισε με κουφάρια, με πόνο, ορφάνια και δυστυχία την νοτιοανατολική Ασία, ολόκληρη η ανθρωπότητα, αλλού λιγότερο και αλλού περισσότερο, πενθεί και συνδράμει με κάθε δυνατό τρόπο στην ελάχιστη εξάλειψη αυτής της δυστυχίας. Μιας δυστυχίας, που αύριο μπορεί να χτυπήσει και άλλων πόρτες και που δεν είναι απαραίτητο να έχει τα χαρακτηριστικά ενός τσουνάμι.

Παράλληλα, ο κόσμος, που δέχτηκε αυτό το απαράδεκτο και απάνθρωπο και εγκληματικό άχαρο γεγονός, αυτός ο κόσμος εξελίσσεται σε ακράτητη οργή, οργή που πλαισιώνεται από ένα μεγάλο ΓΙΑΤΙ, το οποίο δεν απευθύνεται σε επουράνιους θεούς ή στη Φύση, αλλά εξελίσσεται σε ένα ανθρώπινο «τσουνάμι» πιο δυνατό, πιο ισχυρό να καταστρέψει ότι ανθρώπινη σαβούρα και βρωμιά κυριαρχεί στον Πλανήτη.

Η βοή του έχει διάρκεια, το βεληνεκές του μπορεί να κατεδαφίσει σάπια κατεστημένα και «απόρθητα» κάστρα, καλύπτει δε ολόκληρη τη γη, κάθε Ήπειρο, κάθε Χώρα, Πολιτεία και χωριό και ουαί και αλίμονο σε όποιον δε το αφουγκράζεται. Σύμβολό του το άχαρο μαύρο των αθώων θυμάτων και οι κραυγές του τρόμου, που δεν είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε πώς κραύγαζαν εκείνα τα παιδάκια όταν το υγρό στοιχειό τα παρέσυρε στο μαύρα του βασίλειο.

Αυτή η βοή μένει σαν τίμημα, το οποίο θα μπορούσε να αποφευχθεί αν δεν επικρατούσε η απάνθρωπη αδιαφορία του «πολιτισμένου» κόσμου της δύσης, των σαχλών ή υπόδουλων κυβερνήσεων, που δε έσπευσαν να κάνουν κάτι το απλό, κάτι που δεν κόστιζε τίποτα: να σημάνουν alarm! Αυτοί λοιπόν οι απολίτιστοι και βάρβαροι που κυβερνούν τον κόσμο μας έχουν την ευθύνη, τουλάχιστον για τα μισά θύματα.

Δέκα μέρες τώρα και ο τρόμος, ο πόνος και η λύπηση έχει περάσει μέσα μας, ζούμε μ' αυτά, χάνουν την έννοια οι λέξεις παρηγοριάς, πολλές φορές σκεφτόμαστε μήπως βλέπουμε κάποια κινηματογραφική ταινία...αλλά η βοή που αφήνει το ανθρώπινο τσουνάμι μας προσγειώνει στην πραγματικότητα.

Ποιος είναι αυτός που μπορεί να προστατεύσει τον πολίτη; Η φύση, ο Θεός, ο άνθρωπος; Ούτε το πρώτο, ούτε το δεύτερο. Μένει το τρίτο: Ο άνθρωπος και τα μέσα που διαθέτει, που άλλοτε τα χρησιμοποιεί για να δημιουργεί όλεθρο και καταστροφές, φτώχεια, αρρώστιες και δυστυχία και άλλοτε, όταν δε τα χρησιμοποιεί, όπως τώρα με αυτό που συνέβη στον Ινδικό Ωκεανό, το αποτέλεσμα είναι να κλαίμε χιλιάδες συνανθρώπους μας.

Στο εφιαλτικό δεκαήμερο που μέχρι τώρα ζει η ανθρωπότητα και δε γνωρίζουμε τη διάρκεια αυτού του εφιάλτη, λαοί, κυβερνήσεις και οργανισμοί έσπευσαν να βοηθήσουν τους πληγέντες με κάθε τρόπο και βεβαίως καλώς. Τώρα πού και πώς θα διατεθούν αυτά τα γιγαντιαία ποσά δεν είναι κατάλληλη στιγμή να το αναλύσουμε τώρα. Θα πούμε μόνο πως η συνδρομή των φτωχών και άπορων Ανθρώπων δείχνει ότι δε χάθηκαν όλα. Και θα προσθέσουμε πως στα θέατρα του παραλόγου η εξιλέωση (η άλαλη «συγνώμη» και το «ουμανιστικό ενδιαφέρον») κυβερνητών και κρατών δεν μπορεί ούτε να μετριάσει την ανθρώπινη δυστυχία ούτε να την ξεχρεώσει. Απλά θα περιφέρεται σαν ανεξιλέωτη κατάρα.

Το μόνο που μένει για τους λαούς είναι ότι πρέπει να ανακαλύψουν τη δύναμή τους, τους σκοπούς τους και τα δικαιώματά τους. Αυτή είναι και η βοή που περιγράψαμε παραπάνω. Ας μην πάψει να υπάρχει. Αυτή η βοή μπορεί και να τιμωρήσει και να προστατέψει.

Ε.Ε.-Γερμανία, Ιανουάριος 04 2005

www.fasoulas.de
Vaios@fasoulas.de

-------------------------------------------

Αγαπητέ Μετανάστη,

Διαβάζοντας το σχόλιο του φίλου Βάιου Φ. για την καταστροφή που επέφαιρε  ο σεισμός και κατά συνέχεια το Τσουνάμι, θα ήθελα να παρατηρίσω τα κάτωθι.

Στον Ινδικό ωκεανό, είναι πρώτη φορά που συμβαίνει κάτι τέτοιο, άρα δεν υπήρχε μέχρι σήμερα κανένα προηγούμενο συμβάν που να δικαιολογεί το σύστημα ΑΛΕΡΤ.

Δευτερον οι λαοι αυτοί εάν φρόντιζαν οι ιθύνοντες, οι κυβερνήσεις τους, ιδικα η της Ινδονησίας να πληροφορούν τα παιδάκια της σχολικής ηλικίας τήν αλλαγή συμπεριφοράς ή προειδοποιήσεις των θαλασσίων κυμάτων, όπως το έπραξε ένα κοριτσάκι 10 ετών αγγλίδα, (το είχε διδαχτεί  στο σχολείο της) όταν παρατήρησε ότι απότομα έφευγαν τα νερά έβαλε τις φωνές, έτρεξε και γλύτωσε μαζί με τους γονείς της.

Αλλά αυτή έτυχε και βρισκόταν στην θάλασσα, οι άλλοι πουν    ήταν μακριά απ την παραλία, ο φτωχός ανήμπορος λαός υπήρξε το θύμα, τα χιλιάδες θύματα,  Οι συνθήκες διαβίωσης είναι τόσο πρωτόγονες ώστε δεν θα υπήρχε τρόπος να μεταφερθεί κανένα μήνυμα.

Μόνο η εκμάθηση σήματος του αναμένοντος κινδύνου μετά από σεισμό απ' τα σχολεία, απ' τα Τζαμιά, απ' τις εκκλησίες απ΄τις Παγόδες των πιστών, εκεί που συχνάζουν και διδάσκουν οι υποτιθέμενοι μεσολαβητές ανάμεσα σε Θεό και άνθρωπο, μόνο αυτοί έχουν τέτοια δύναμη τέτοια πειθώ ώστε να  καταφέρνουν να συμβουλεύουν το φτωχό τους ποίμνιο πως να προφυλάσοντε απο αναμενώμενη θαλάσσια καταστροφή, μετά από ένα σεισμό.

Αλλά θα πρέπει όμως να πιστέψουν και οι ίδιοι, ότι είμαστε υποχείριοι της γης, ανήκουμε στη γη, είμαστε όλοι παιδιά του πλανήτη γη, και η μητέρα μας είναι η γη.

 ευχαριστώ
Gabrielkp@aol.com

 Νέα Υόρκη