Την αφορμή για το άρθρο που ακολουθεί την πήραμε από τον αγαπητό φίλο Υποστράτηγος ε.α. Κ. Κωνσταντινίδη, ο οποίος μέσα από δυο άρθρα του: «Ο ΕΓΚΕΛΑΔΟΣ» (1^ον) 13.01.2005 και «HAARP» ΤΟ ΥΠΕΡΟΠΛΟ-ΤΗΛΕΓΕΩΔΥΝΑΜΙΚΗ (2^ον) 16.01.2005. Στην εμπεριστατωμένη πολυσέλιδη εργασία του, (εργασία ανησυχίας και φόβου για το μέλλον της Ανθρωπότητας και του Πλανήτη μας θα λέγαμε εμείς), στο ξεκίνημα επικαλείται το Σεφέρη: «Η εργασία -βιάζομαι να το τονίσω-δεν πρέπει να θεωρηθεί σαν εργασία οριστική. Θα ευχόμουν να κοιταχτεί σαν αφορμή για σοβαρή σκέψη πάνω σ' ένα σπουδαίο θέμα, για φωτισμένη κρίση και καλοπροαίρετη επίκριση-ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΕΦΕΡΗΣ».

Εμείς θα καταθέσουμε τις δικές μας απόψεις τις οποίες εν τάχει θα περιγράψουμε καλώντας κάθε υγιή Πολίτη να αφυπνιστεί όσο ακόμα υπάρχει καιρός και να αντιδράσει. Εδώ δεν πρόκειται για κομματικές σαχλές αντιπαραθέσεις οποιασδήποτε μορφής, για θρησκευτικά δόγματα και αιρέσεις, για σύνορα και λαθρομετανάστες και άλλα πολλά, αλλά για αντιπαράθεση «γιγάντων» ή μιας χούφτας ανόητων, πανούργων και κακούργων αχυράνθρωπων ενάντια στην Ανθρώπινη Ζωή και στον Πλανήτη.

Εδώ δεν πρόκειται παρά για προμηνύματα ανατριχιαστικής μερικής ως και ολικής καταστροφής του Πλανήτη και ευκόλως και ευλόγως προμήνυμα θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε την καταστροφή στην ΝΑ Ασία, που στις 26.12.2004 προκάλεσε ο σεισμός και το υπόγειο «οστικό» υγρό κύμα-Τσουνάμι, το οποίο ξέρασε τα απωθημένα του σε βάρος των ανθρώπων, της εκεί περιοχής και γενικότερα την Τρομοκρατία που προκάλεσε Παγκοσμίως.

Ένα άλλο «οστικό κύμα» διεθνούς βεληνεκούς ήταν κι αυτό της ακαριαίας συμμετοχής- βοηθείας προς στους πληγέντες των κρατών και των Πολιτών -και καλώς-, το οποίο εξακολουθεί να υφίσταται μέχρι, ίσως, το επόμενο ή και επόμενα Τσουνάμι. Αυτό το δεύτερο «κύμα» ναι μεν λειτούργησε θετικά και ταχύτατα, αλλά λειτούργησε και παθητικά, αρνητικά και αποπροσανατολιστικά αν θέλετε, κι αυτό διότι οι Πολίτες χάσανε τους εφήμερους και μελλοντικούς προσανατολισμούς τους. Με τη βοήθεια των παραδειγματικών καλών πράξεων προσωπικοτήτων όλου του κοινωνικού χάσματος, -ναι καλά το λέμε, σε κοινωνικό χάσμα ζούμε- με δωρεές ποδοσφαιρικών παπουτσιών (κι ας σκοτώνονται στα ελληνικά γήπεδα και μετατρέπονται οι φίλαθλοι σε κάτι άλλο), με αθλητικές μπλούζες, με κοντυλοφόρους, που φτάσανε στα σφυριά των δημοπρασιών κλπ, κλπ, (με εξαίρεση ορισμένους καλλιτέχνες), από κει και μετά ο κοσμάκης συγκέντρωσε την προσοχή του μ ό ν ο στο τρισκατάρατο καταστροφικό συμβάν της Ν. Α. Ασίας.

Τα πώς και τα γιατί και τι μπορεί να συμβεί, ίσως και στο άμεσο μέλλον, δεν ενδιαφέρθηκε να τα μάθει ή άφησε να δώσει απαντήσεις η Επιστημονική κοινότητα. Όμως φορείς και Πολίτες της Παγκόσμιας Κοινωνίας δεν έδειξαν την ευαισθησία τους όσο όφειλαν και πολύ περισσότερο οι ευρωατλαντικές κυβερνήσεις τους, σε άλλες καταστροφές, πολεμικές στην προκειμένη περίπτωση, που μαίνονται στην Κεντρική Ασία, πέραν των ΣΥΓΧΡΟΝΩΝ ασθενειών τύπου AIDS στη Μαύρη Ήπειρο, της φτώχειας και της πείνας που τη δέρνει. Έτσι λοιπόν η φασιστοσιωνιστική εγκαθίδρυση της «δημοκρατίας», -περί αυτού πρόκειται- που επικαλούνται και «μάχονται» οι κράχτες του Γιαχβέ δεν είναι παρά ένας ασύλληπτος και πολυδιάστατος ρ α τ σ ι σ μ ό ς , πολύ μεγαλύτερος από της ΝΑ Ασίας Τσουνάμι.

Λοιπόν τα πώς και τα γιατί και τι μπορεί να συμβεί, είναι αυτό που αιωρείται στους αιθέρες και ζητά απαντήσεις τ ώ ρ α ως προς το ξεκαθάρισμα της καταστροφής, αν δηλαδή προκλήθηκε φυσιολογικά ή με άλλους «ανθρώπινους» τρόπους, όπως όχι και λίγοι Πολίτες, απλοί και Επιστήμονες, από τις πρώτες ώρες υποστήριξαν και υποστηρίζουν. Με όλα τα παραπάνω ο 'Ανθρωπος εκ των πραγμάτων θα αντιπαρατεθεί και θα συγκρουστεί με όλο το μεταμορφωμένο σε Παγκόσμιο χάσμα, που μια χούφτα «άνθρωποι» μεταμόρφωσαν. Μένει μόνο μια επιλογή, αδιαπραγμάτευτη και επιτακτική. Η σωτηρία του Πλανήτη! Τα ψέματα τέλειωσαν. Και αν όχι, οι Πολίτες οφείλουν να ανοίξουν μάτια, μύτες και αφτιά και να αντιληφθούν ότι ο Πλανήτης μας βρίσκεται σε κίνδυνο. Και όπως γράφαμε στις 04.01.2005: «Στον απόηχο της καταστροφής -Τσουνάμι. «Το μόνο που μένει για τους λαούς είναι ότι πρέπει να ανακαλύψουν τη δύναμή τους, τους σκοπούς τους και τα δικαιώματά τους. Αυτή είναι και η βοή που περιγράψαμε παραπάνω. Ας μην πάψει να υπάρχει. Αυτή η βοή μπορεί και να τιμωρήσει και να προστατέψει». Ας μην περιμένει να πεθάνει η μάνα του για να δει πως υπάρχει θάνατος. Κλείνοντας για τους φίλους αναγνώστες ένα αφιέρωμα:

«ΚΑΘΟΔΟΝ ΜΠΡΟΣΤΑ - ΚΑΘΟΔΟΝ ΠΙΣΩ»
«Καθοδόν μπροστά κι ολοταχώς, με κομμένα πόδια κι ανάσα
Και με παράξενα χρώματα και χτύπους, απ' την αγωνία της σκυταλοδρομίας.
Στην όψη, στα μάτια, να ζει, ζει η έρευνα / μα και σ' άλλα σημεία αφώτιστα
Και απλώνουν τα χέρια ψηλά, να πιάσουν ήλιους κι αστέρια
Και τη σκόνη που πίσω σηκώνουν, δεν την βλέπει κανείς τους
Δεν τη βλέπει κανείς, δε φτάνει το μυαλό ως εκεί
Έχει πιάσει κι αυτό το δικό του αλάτι, ή σκουριά, μαύρη, / βαριά ή μια πλάνη

Πολλές οι επιστημονικές σου έρευνες, έφαγαν τον καιρό σου
Σαδισμός, ειρωνεία, εγωκεντρισμός, υπεροχή κι ανωτερότητα
Να ξεχάστηκες άραγε στ' αλήθεια; Κι άφησες τις μάστιγες να χτυπούν;
Ανυποχώρητα και θριαμβευτικά, αταίριαστα για την εποχή μας
Να μας τρυγούν οι αρρώστιες του αιώνα, / ο καρκίνος, η καρδιά και το AIDS
Και το φυσικό μας Μεγαλείο να στενάζει, να βράζει
Κι απ' το δικό σου χέρι, άνθρωπε, αργά πεθαίνει.      (24.02.1995)

Ε.Ε.-Γερμανία, 19 Ιανουαρίου 2005