Το μυρμήγκι όταν θέλει να χαθεί βγάζει φτερά και χάνετε. Έτσι λέει μια παροιμία. Και, κατά την άποψή μας, αυτό ταιριάζει απόλυτα για την Ευρωπαϊκή Ένωση και βεβαίως για την Ελλάδα και την Κύπρο, εάν και εφόσον πρυτανεύσει η «λογική» των υποχωρήσεων και των συμβιβασμών σε θέματα που αφορούν την «ευρωπαϊκή» Τουρκία και την ένταξή της στις ευρωπαϊκές πολιτείες και σε θέματα δικά μας, που η Τουρκία όχι μόνο δεν έλυσε, όχι μόνο δε σεβάστηκε τους διεθνείς κανόνες και τις συνθήκες της Ε.Ε., τις οποίες έγραψε και γράφει στα αχαμνά της και τις παίζει κομπολόγι, αλλά αν και στο παρά πέντε, επιδεινώνονται συνεχώς.

Κι εδώ απορούμε πραγματικά με το απλό γεγονός. Αν σε μια Χώρα της Ε.Ε., στη Γερμανία παράδειγμα, παραβιάζονταν τα σύνορά της (όπως παραβιάζονται τα δικά μας) από ένα κράτος μη μέλος τής Ε.Ε., τι θα 'κανε; Εμείς πιστεύουμε ότι θα λάβαινε τα δέοντα μέτρα όχι μόνο σαν Γερμανία αλλά και σαν Ε.Ε. προκειμένου να διαφυλάξει τα σύνορά της. Και η απορία μας γίνεται και ερώτηση: Μέχρι πού τέλος πάντων είναι τα σύνορα της Ε.Ε., Τι έκανε όταν αυτά συνεχώς παραβιάζονταν και παραβιάζονται από τους Τούρκους και τι κάνει μέχρι αυτή τη στιγμή η Ε.Ε.; «Διαπραγματεύεται» με τους Πολίτες της προκειμένου να τους πείσει να δεχτούν, όχι την ένταξη της Τουρκίας αλλά την υποταγή τής Ε.Ε. στους Αμερικάνους;

Αυτά είναι μεγάλα, πονηρά και επικίνδυνα αμερικανοπαιχνίδια τα οποία περνούν απ' την Τουρκία σε βάρος όχι μόνο της Ελλάδας και της Κύπρου αλλά γενικότερα σε βάρος της Ε.Ε. και η Ενωμένη Ευρώπη πρέπει τώρα να τα δει. Σίγουρα αν θα ήταν αλλιώς οι συνθήκες, αν δηλαδή δρούσε αλλιώς η Ε.Ε. για δικό της και μόνο λογαριασμό και για τα συμφέροντα των λαών της, αν εξελίσσονταν σε Παγκόσμια Οντότητα ή σε Παγκόσμιου γίγαντα, αν θέλετε, παίζοντας καθοριστικό ρόλο για την επικράτηση της ειρήνης, δε θα είχαμε αντιρρήσεις. Κι εδώ ακριβώς είναι το πρόβλημα: Με κάθε τρόπο η εμπόδιση της ανάπτυξης της Ε.Ε. σε όλους τους τομείς της. Και η «σφήνα» έρχεται μέσα από την «Ευρω»-Τουρκία.

Το που συχνά ακούμε ότι η ένταξη τής Τουρκίας θα καλυτερέψει τις σχέσεις με την Ελλάδα και την Κύπρο αυτά είναι παραμύθια της χαλιμάς ή όνειρα εμβρυακά. Τα «καλά» δείγματα γραφής η Τουρκία τα έδειξε. Τι άλλο περιμένουν οι Έλληνες από την ένταξή της άλλο από το να επιτύχουν όλους τους σκοπούς τους, Αμερικανοί και Τούρκοι;

Λοιπόν το μυρμήγκι όταν θέλει να χαθεί βγάζει φτερά και χάνετε. Κι αυτό θα το δούμε στις 17 του Δεκέμβρη του 2004, σε δυο βδομάδες από σήμερα, περίπου. Αυτός, ο εναπομείναντος χρόνος θα δείξει, προς τα πού θα διαγράψει πορεία η Ε.Ε. Για την οριστική της αιχμαλωσία-προτεκτοράτο ή για την ελευθερία της, την αξιοπρέπεια έναντι των λαών της και του κόσμου και την κυριαρχία της; Μια τελευταία ευκαιρία που θα της επιτρέψει να βρει το δρόμο της είναι τώρα! Μια ημερομηνία που θα την καταριέται η ανθρωπότητα ή θα την ευγνωμονεί.

Βέβαια υπάρχουν και άλλα προβλήματα που δεν συνδράμουν γι' αυτή την ένταξη όπως δεν επιτρέπουν ακόμα και την «προνομιακή» σχέση -σύνδεση, που υποστηρίζουν μερικοί Ευρωάτλαντες. Τα εθνικά συμφέροντα της Ελλάδας είναι από τα πρώτα που θα πληγούν για πολλούς λόγους. Δε θέλουμε να επαναλάβουμε την παροιμία, αλλά αυτό θα γίνει.

Όσο αφορά το θέμα της φιλίας μεταξύ των λαών Ελλάδας και Τουρκίας, είναι ένα άλλο κεφάλαιο, αλλά στην προκειμένη περίπτωση η ένταξη της Τουρκίας, πιστεύουμε πως δεν είναι η καλλίτερη λύση κι ούτε μπορεί να χρησιμοποιηθεί σαν τεκμήριο ή επιχείρημα, και η άρνηση της Ελλάδας και Κύπρου δεν έχει καμιά σχέση με ρατσισμό, εθνικισμό ή μίσος μεταξύ των λαών. Όμως μια φιλία δεν μπορεί να στηριχτεί αν αυτή δεν είναι αμοιβαία. Οι Ελληνικές κυβερνήσεις έχουν βγάλει τα λαρύγγια τους με τα «υπέρ», με χορούς και αγκαλιάσματα... μικροπρέπεια και δουλοπρέπεια ε, και αντίστοιχα ο Ελληνικός λαός έχει δείξει στην πράξη τα αισθήματά του. Λοιπόν η καραμέλα περί φιλίας δεν κολλάει κι ούτε μπορεί να διακινδυνέψει, τουλάχιστον από μας τους απλούς Πολίτες. Αλλά πώς θα γίνει αν δε πούμε το κοντός ψαλμός αλληλούια, ότι δηλαδή λύσεις με συνεχόμενες υποχωρήσεις και συμβιβασμούς σε βάρος μας, εκ των πραγμάτων οδηγούν σε ένα μεγάλο ΟΧΙ στην ένταξη της Τουρκίας. Και να πάψουν οι κράχτες να φοβίζουν συνεχώς το λαό ότι έτσι είναι και δεν μπορούμε αλλιώς και τι να κάνουμε κ.ά. Το όχι της Ελλάδας και της Κύπρου (βέτο) αποτελεί μια ευκαιρία να λουφάξουν οι λύκοι, είτε αυτοί λέγονται Ασιατικοί Αττίλες είτε λέγονται «θεόπνευστοι» 'Ατλαντες, είτε ευρωπαίοι που όλοι μαζί αμή τι άλλο αποτελούν την ασχήμια του Κόσμου μας

Ε.Ε.- Γερμανία, 25 Νοεμβρίου 2004