Μπορεί η γειτονική χώρα να έχασε τρία μηδέν στην έδρα της από την Ουκρανία, όμως στην Ξάνθη κέρδισε με το ίδιο σκορ την πολιτική Ελλάδα. Το πρώτο γκολ είναι η ανενόχλητη προβοκατοροποίηση που έκανε από τα πρώτα μόλις λεπτά, στο γνωστό τηλεοπτικό επεισόδιο όσο και συμβάν. Το δεύτερο -πρόκειται για αυτογκόλ- είναι η αποσιώπηση από την Κυβερνητική δήλωση, όπως και από τους αντιπολιτευόμενους, ότι η περιοχή κατοικείται από Πομάκους.

Το τρίτο -και αυτό επίσης- αυτογκόλ, είναι η θλιβερή κάλυψη της τηλεοπτικής πρωτεύουσας. Η οποία κατέφυγε μέχρι και σε ακούσματα προσκεκλημένων τα οποία από χιλιόμετρα θύμιζαν λειτουργία πλυντηρίου. Όπως το ίδιο έκαναν με την υπόθεση του συλλαλητηρίου της Θεσσαλονίκης. Όλοι άλλωστε πλέον γνωρίζουν τα διαθέσιμα όσο συνήθη είδη των προσκεκλημένων ζευγών «απόψεων». Πρόσφατα μίλησα τόσο για το άχυρο, όσο και για το μετά λάσπης, άχυρο. Αν δεν μιλώ περί σταυλαχυρώνων, είναι γιατί δεν με φταίει σε τίποτε η κτηνοτροφία.

Από την άλλη οι επίσημες δηλώσεις της Πολιτείας όσο και της Εκκλησίας ναι μεν κινήθηκαν στην ουδέτερη σφαίρα του περί της ιερότητας των λατρευτικών χώρων αυτονόητου, και του προσήκοντος σεβασμού τους, όμως εάν από τη δεύτερη δεν θα μπορούσε κανείς να αναμένει περισσότερα, η πρώτη δεν μπήκε καν στο θέμα. Και κάποιοι που εκ της πολιτικής προχώρησαν κάπως περισσότερο, μίλησαν για Έλληνες μουσουλμάνους και για την ειρηνική συνύπαρξη με τους χριστιανούς.

Αυτός ακριβώς είναι ο πυρήνας της νέας ελληνικής εθνικοφροσύνης στη Θράκη. Η μισή αλήθεια και το μισό ψέμα. Η αποσιώπηση της συνθήκης της Λοζάννης. Του πληθυντικού αριθμού, των μειονοτήτων. Εν προκειμένω, η αποσιώπηση ότι πρόκειται περί Πομάκων. Οι οποίοι κατοικούν στην ορεινή Ροδόπη και των οποίων η ιστορική και πολιτισμική ταυτότητα εξηγεί τον τόσο μεγάλο οίστρο των προξενικών αρχών της Κομοτηνής, να δράσουν όπως έδρασαν με την γνωστή επίσης αστραπιαία ταχύτητα. Δεν θα το έκαναν αν επρόκειτο για μέλη της τουρκικής μειονότητας.

Από την πρώτη στιγμή πρότεινα -σε δήλωση που έκανα- τη λύση της συγγνώμης. Αντί κάποιος να συμβουλεύσει τους ανίδεους από τέτοια καλλιτεχνικούς όσο και τηλεοπτικούς παράγοντες να τη ζητήσουν -ακόμη και στην περίπτωση που επρόκειτο περί παρεξήγησης- από τους πολίτες του Εχίνου, έγινε αυτό που έγινε. Δεν ξέρω αν η άρνηση συνδέεται με την A.G.B., αφού παλαιόθεν ο ντόρος είναι είδος διαφήμισης ούτε γνωρίζω την έκταση της λεγόμενης βεβήλωσης, όμως γνωρίζω ότι ο οίκος του θεού του Ισλάμ στην περιοχή όπου διαδραματίσθηκαν τα γεγονότα, έγινε οίκος πρωτοφανούς εμπορίου. Θα ωχριούν ακόμη και οι εβραίοι των γραφών.

Μια, παρούσα από την πρώτη κιόλας στιγμή, ολιγομελής προξενική ορχήστρα από την μια προωθούσε την πυρόσβεση ενώ από την άλλη υποδύονταν ρόλο συλλογικού Ιμάμη και υποβολέα. Ένας μπάσος, άλλος τενόρος, ένας τρίτος ενδιάμεσος, η δεύτερη φωνή. Όση όξυνση διοχέτευαν προς τους ομόδοξους, προς τα κάτω, τόσο ευγενικοί ήταν στις δηλώσεις στα Μέσα. Όπως και ως παρεμβαίνοντες προς τα αγωνιούντα για την κλιμάκωση Αθηναϊκά υπουργεία και υφυπουργεία, διαμεσολαβητές.

Εννοείται και προς την πέραν του ποταμού Έβρου πολιτική και ηθική αυτουργό. Κινούμενοι βάσει σχεδίου και υποκρινόμενοι εκατό τοις εκατό, εμπορεύτηκαν το Ισλάμ με έναν απόλυτα επιτυχή τρόπο. Γιατί άλλο τα όποια -έστω ακόμη και θιγμένα- θρησκευτικά συναισθήματα των πολιτών και άλλο πράγμα η μετατροπή και συντήρησή τους σε πολύωρο παραλήρημα.

Αποτελεί παλιά και δοκιμασμένη, ιστορική συνταγή του γειτονικού κράτους. Όταν ο κεμαλισμός παραπαίει να καταφεύγει στον Ισλαμισμό. Δεν εξαφανίστηκαν τυχαία σε μια μόνο νύχτα, κατά τις προηγούμενες τουρκικές πολιτικές εκλογές, άπαντες οι έως τότε πρωθυπουργοί, υπουργοί και αρχηγοί. Αυτό ακριβώς το μοντέλο θέλησαν να εξαγάγουν στη Θράκη. Η καλύτερη αποπομακοποίηση είναι το Ισλάμ. Ας τους λένε όλους μουσουλμάνους. Ακόμη και Έλληνες μουσουλμάνους. Ουδέν πρόβλημα.

Το μόνο που ενοχλεί την Τουρκία είναι αυτή η λέξη: Πομάκοι. Να μην ακούγεται καθόλου. Να ξεχαστεί. Δεν δίνουν χρίσμα σε αιρετούς, αν βάλουν στο στόμα αυτή την απαγορευμένη λέξη. Κάποιοι μάλιστα από τους τελευταίους αυτούς έφτασαν να δηλώνουν δημόσια ότι τη θεωρούν ύβρη, ανακαλώντας στη μνήμη, τους γενίτσαρους. Ακόμη και τη λέξη Πομακοχώρια. 'Αλλους, που δεν είναι Μακεδόνες τους αποκαλούν Μακεδόνες. Στους Πομάκους, θεωρούν τη χρήση του ιστορικού τους ονόματος, ύβρη.

Πέραν όμως αυτών των τραγελαφικών, και πέραν της ελληνικής εθνικοφροσύνης που έλεγα, υπάρχουν οι φιγούρες εκείνες, οι Πομάκοι διανοούμενοι που εδώ και πολλά χρόνια, αρνούμενοι τόσο την πολιτισμική γενοκτονία όσο τον αυτοχειριασμό, επιστρέφουν στην ιστορία διεκδικώντας ταυτόχρονα την πολιτισμική κληρονομιά που τους έκλεψαν. Και καταρχήν τη γλώσσα. Αναφέρομαι επίσης στη δική μας πρόσφατη δήλωση: είμαστε Πομάκοι. Και φυσικά στον από εικοσαετίας διαρκή διανοητικό, πολιτικό και ηθικό αγώνα για την αποκάλυψη όσο το μπλοκάρισμα της εξάπλωσης του Κεμαλικού φαινομένου, στη Θράκη.

Μπορεί το τελευταίο αυτό να επιβάλλει μεταξύ των άλλων, την αφωνία σε κάθε θεσμικό και αιρετό επίπεδο, από τον Έβρο μέχρι την Ξάνθη αν όχι τη Δράμα και την Καβάλα. Μπορεί οι όποιοι κομματικοί εξ Αθηνών, όσο οι τοπικοί αιρετοί, για τους προφανείς λόγους, να καμώνονται ότι δεν βλέπουν. Μπορεί η προψεσινή σιγή να αποτελεί ένα δείγμα γραφής. Μπορεί όσοι μίλησαν, καλύτερα να μη μιλούσαν.

Όμως παρόλα αυτά η αγαθή τύχη δεν εξέλιπε. Αιτία, μια πολιτική φράση κλειδί που φτάνει και περισσεύει. Η επαναπομακοποίηση των Πομάκων. Είναι σαν να λέει κανείς ότι εκτός από το αυγό του φιδιού υπάρχει η εκτροφή του μεταξοσκώληκα. Όλος όμως ο κύκλος. Από την επεξεργασία και παραγωγή μεταξιού, ως την ύφανση.

Που και να υπήρχε μια στοιχειώδης έστω, κρατική συμπαράσταση. Αν μη τι άλλο τα προβλεπόμενα από την εν ισχύει συνθήκη της Λοζάννης. Τα οποία όμως Τουρκία και Ελλάδα επί δεκαετίες παραβιάζουν εις βάρος της τελευταίας. Συγκεκριμένα εις βάρος της ιστορικής Θρακικής συνιστώσας που ζει στην ορεινή Ροδόπη. Μεταξύ των άλλων ως μια πολύμορφη πολιτισμική εξαφάνιση την οποία τα δυο γειτονικά κράτη επιβάλλουν από κοινού και με κλιμάκωση. Στη Θράκη των Πομάκων.

___________