Αλέξανδρος
ο Μέγας
Alexander der Grosse
DIAGORAS
ΔΙΑΓΟΡΑΣ
ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟ
|
Στην περιφέρεια
του 2000 τόσο
«Ένα μακρινό ταξίδι
από το σημερινό πολύμορφο υποζύγιο,
στο διαζύγιο από την παρακμή, εκείθεν
δε, ως και το πιο θετικό εθνικό
ισοζύγιο, στην Ευρώπη των 25»
Χ. Κ.
Του Χρήστου
Κηπουρού {*}, 28.11.2004
Μπορεί η αξιωματική
αντιπολίτευση να σιγεί γιατί δεν
έχει τι να πει αφού το νέο αναπτυξιακό
νομοσχέδιο, δεν έχει κάτι να ζηλέψει
τον προηγούμενο νόμο. Μπορεί η ελάσσων
αντίστοιχη να ανασύρει από τα
σεντούκια, κομματικά τετριμμένα, για
να πει κάτι, και η άλλη συνιστώσα
της τελευταίας να θέλει να κρατήσει
χαμηλούς τόνους, εν όψει, άλλων,
υψηλών προσδοκιών. Όμως, με τον έναν
ή τον άλλο τρόπο, όλοι τους αγνοούν
ότι με τη σειρά του, το αναπτυξιακό
ζήτημα, είναι άλλης τάξης και κλίμακας,
μέγεθος. Ότι ανάπτυξη στα αρχαία
ελληνικά σημαίνει άνοιγμα, ερμηνεία.
Όπως το αγνοεί
και η κυβέρνηση. Το ότι ούτε ο νέος
αναπτυξιακός νόμος θα κάνει κάτι,
είναι η πιο εύκολη πρόβλεψη. Κάτι
που δεν χρειάζεται καν το παραμικρό
ρίσκο πριν εκφραστεί. Δεν έχει διαφορά
αν ρίξει τον πήχη της
ανταγωνιστικότητας ή αν περάσει από
κάτω. Είναι ένα και το αυτό. Όσο και
να θεοποιείται αυτή από τους
γνωστούς παρεπιδημούντες φιλελεύθερους
κύκλους των εν Αθήναις κομμάτων, δεν
βρίσκεται εκεί το ζήτημα. Η συγκεκριμένη,
θεματικού τύπου, ανταγωνιστικότητα
δεν είναι το κρίσιμο μέγεθος. Το
πολύ κάποιοι νέοι όσο και παλιοί
αετονύχηδες να αδράξουν την ευκαιρία
και να τσεπώσουν περισσότερα. Έστω
να αλλάξει το χρώμα των όποιων επί
του προκειμένου, αρπακτικών. Δεν
έχουν άλλωστε μόνο τα Δέλτα των ποταμών
της Θράκης και η Δαδιά, τέτοια.
Η δομικού χαρακτήρα
ανταγωνιστικότητα, απουσιάζει. Η οποία
αν προέλθει θα προέλθει από την
αναδιάταξη ολόκληρης της χώρας. Ανάπτυξη
περιφέρειας, χωρίς περιφέρεια δεν
γίνεται. Ούτε τα πλαφόν χρηματοδότησης
μπορούν να κάνουν κάτι ούτε τα όποια
προπαγανδιστικά βεγγαλικά. Η ανάπτυξη
της περιφέρειας και της περιφερειακής
Ελλάδας είναι κυρίως πολιτικό ζήτημα.
Τότε μόνο θα υπάρξει, όταν την
πάρουν στα χέρια τους οι τοπικές
περιφερειακές δυνάμεις, να τη χειριστούν.
Από το άλφα ως το ωμέγα. Από το ανά
την Ευρώπη αν όχι την Οικουμένη
συνδυασμένο, όπως λέμε στις μεταφορές,
κυνηγητό, μέχρι την αυτοτροφοδότησή
της. Όπως και από τις ανταλλαγές
εμπειριών έως την εκ βάθρων οικοδόμηση
μιας νέας αναπτυξιακής, αγροτικής,
διατροφικής όσο και γαστρονομικής
πολιτισμικής οπτικής και παιδείας.
Και μέχρι τους ισάριθμους προς το
πλήθος των περιφερειών Ε.Ο.Τ. με
πρώτο τον εφικτό, μέσα σε λίγα
χρόνια, στόχο διπλασιασμού του
τουρισμού.
Προηγουμένως όμως
χρειάζεται να έχει λυθεί το
περιφερειακό. Τόσο θεσμικά όσο πολιτικά.
Τα υπόλοιπα έπονται. Να το πω και
διαφορετικά. Όσο υπάρχει ο αθηναϊκός
μπάστακας δεν θα υπάρξει ούτε
οικονομική ούτε κοινωνική ανάπτυξη.
Ούτε στην περιφέρεια ούτε καν στην
πρωτεύουσα. Η περιφερειακή οικονομία
θα συνεχίζει να είναι το μεγαλύτερο
θύμα της χώρας. Θα θυμίζει την
περιφέρεια της Σοφοκλέους. Θα
συνθλίβεται πότε στις ράγες του
μετρό, πότε του τραμ και πότε του
προαστιακού, που όπως πάει, θα
ενσωματώσει στην πρωτεύουσα -για τις
δικές της όμως αγοραίες, και όχι
μόνον, ανάγκες- μεγάλα τμήματα της Πελοποννήσου
και της Ρούμελης.
Οι τελευταίες θα
συνεχίσουν να πένονται όταν δεν
θυμίζουν τον καντηλανάφτη του
ανέκδοτου που μαζί με το δεσπότη
έχουν όντως σοβαρό και μεγάλο
εισόδημα. Όμως τα μηδενικά της
περιφέρειας 2000 ποτέ, θα παραμείνουν
τέτοια. Πολλά χρόνια τώρα γράφω για
την εις βάρος της Ρούμελης
ανεπανάληπτη αθηναϊκή αναπτυξιακή
απάτη. Όμως η μαρμελάδα παρέμεινε
και συνεχίζει να παραμένει στα αυτιά
των όποιου χρώματος κυβερνώντων.
'Αλλωστε
ανάμεσά τους βρίσκονται τόσο οι αυτουργοί
όσο οι συνεργοί. Η συνέχεια του
αμαρτωλού κράτους.
'Αλλη μια περίοδος θα πάει
στράφι. Ο τόπος θα συνεχίσει να
σέρνεται έως ότου οι περιφέρειες από
ουραγοί της Ευρώπης των δεκαπέντε,
γίνουν ουραγοί της Ευρώπης των
εικοσιπέντε. Μη σπεύσει κανείς να πει
αν το ποτήρι είναι μισό άδειο ή είναι
μισό γεμάτο. Γιατί απλούστατα δεν υπάρχει
ποτήρι.
Αν μάλιστα πέραν
της υποβάθμισης των περιφερειών σε υπερνομαχίες
-κατά τις προτάσεις της
αντιπολίτευσης- γίνουν αποδεκτές και
οι τέσσερις, προταθείσες από την ίδια,
αναπτυξιακές προγραμματικές
περιφέρειες, τότε η πρωτεύουσα θα
λουφάρει για άλλη μια φορά. Θα μπει
στο νέο ταμείο συνοχής, από το παράθυρο.
Αν στο τρίτο πακέτο χρησιμοποίησε τα
Οινόφυτα -αλλιώς
δεν έπαιρνε ούτε Euro για το 2004
της-στο τέταρτο θα σκαρφιστεί κάτι
άλλο. Σαν το ήδη περιγραφέν. Και
έχει ο θεός για το πέμπτο. Αν υπάρξει,
τότε υπάρχουν και οι φωταγωγοί.
'Αλλωστε τα
αίθρια, τέτοιου τύπου ευμεγέθη εσωτερικά
ανοίγματα είναι. Τι είναι το σώμα
οικοδομήματος, τι το σώμα Ελληνικού
οίκου. Η κλίμακα διαφέρει. Όπως το
ίδιο συμβαίνει με τα μοντέλα ή πιο
σωστά τα ομοιώματα της υδραυλικής
για τα υπό μελέτη τεχνικά έργα.
Ένα περιφερειακό
σχέδιο οφείλει να τα γνωρίζει και να
τα λάβει όλα αυτά υπόψη. Και
καταρχήν να προσεγγίσει την καθεμιά
περιφέρεια σαν ξεχωριστή πολυσύνθετη
προσωπικότητα. Εθνική, ιστορική,
πολιτισμική οντότητα. Ευρωπαϊκή, γεωγραφική,
διοικητική όσο επίσης οικονομική,
επιχειρησιακή αναπτυξιακή μονάδα.
Της οποίας η δημοκρατική, ηθική,
πολιτική, όσο η συμβολική και οραματική
διάσταση, συνιστούν θεμελιώδη χαρακτηριστικά.
Ούτε ο εντοπισμός
των αιτιών που έφεραν τις περιφέρειες
στη σημερινή κατάληξη αρκεί ούτε κάποιες
νέες μερικότητες, με συνταγές από δω
και από κει, έχουν κάποια πιθανότητα
θεραπείας και ίασης του περιφερειακού.
Πόσο μάλλον αναζωογόνησης, για να
μην επεκταθώ σε ανώτερες μορφές,
όπως η αναγέννηση. Γιατί αν μη τι
άλλο θα φαντάζει εξωπραγματική μια οποιαδήποτε
αναφορά σε αυτήν. Άλλο εάν οι όποιες
ενδιάμεσες καταστάσεις και προτάσεις
εμπνέονται αποκλειστικά από την ίδια.
Τίποτε δεν είναι
ακατόρθωτο. Παραδείγματα από τον υπόλοιπο
κόσμο υπάρχουν ουκ ολίγα. Από την Ιαπωνία
μέχρι την Ιβηρική, για να περιοριστώ
στο νέο δρόμο του μεταξιού που συνεχώς
διευρύνεται, πλην Ελλάδας. Η γειτνίαση
και μόνο περιφερειών και χωρών προς
τη χώρα του ανατέλλοντος ηλίου, έφτασε
ώστε να αναπτύξουν τους σιδηροδρόμους
τους. Μόνο που στη δική μας περίπτωση,
όχι μόνο δεν υπάρχει καμιά σιδηροδρομική
Βουλή, όπως επί Χαριλάου Τρικούπη
αλλά ούτε καν φεγγαράδα. Αυτό που
αναμφισβήτητα προηγείται είναι το ζήτημα
της Δημοκρατίας. Χρειάζεται καθαρή
λύση, που δεν είναι άλλη από την άμεσα
αιρετή περιφέρεια. Όχι μπάσταρδες
λύσεις. Ίσως αρκεί ένας νόμος, όμως
για πολλούς συγκεκριμένους λόγους, ο
δρόμος του δημοψηφίσματος είναι
προτιμότερος.
Ένας λόγος είναι
η συμμετοχή των πολιτών στην καθιέρωση
του νέου επιπέδου Δημοκρατίας. Ένας
άλλος είναι η κινητήρια δύναμη της
άμεσης Δημοκρατίας απέναντι στην κατάσταση
στην οποία από ετών έχει περιέλθει η
στενή της συγγενής, η έμμεση Δημοκρατία.
Η ομηρία της από το καθεστώς της
αθηναϊκής τηλεοπτικής κατοχής μετά
των ομώνυμων φορέων της πολιτικής.
Οι οποίοι και φοβούνται την
αποκέντρωση όπως ο διάβολος το
λιβάνι. Το μόνο λιβάνι που τους
ενδιαφέρει είναι από τους δικούς
τους ανθρώπους που διαθέτουν στις
περιφέρειες. Εκείνο που τους
αναπαράγει και νομιμοποιεί τις
αλλεπάλληλες όσο χρόνιες ανομίες και
κακουργίες τους.
Δοθέντος δε ότι
το μείζον χαρακτηριστικό της
προσωπικότητας που έλεγα, είναι το
αναπτυξιακό, χρειάζεται η περιφέρεια
να ξέρει μέχρι που εκτείνεται το
πάπλωμα να απλώνει τα πόδια. Να μπει
τέρμα στα παραθυράκια. Να υπάρξει
ένα Α.Σ.Ε.Π. για το Περιφερειακό. Να
ξέρει το τριμερές της ταμείο, η κάθε
μια περιφέρεια. Το αμιγώς περιφερειακό,
το διαπεριφερειακό, το
αστικό-περιφερειακό. Η ηθική της υπόσταση
δεν είναι ξένη με όλα αυτά. Τόσο ως
προς την επί δεκαετίες αφαίρεση αν
όχι αρπαγή κονδυλίων που της ανήκαν,
όσο την κλεμμένη Δημοκρατία. Δεν κτίστηκε
κάπου αλλού ούτε είναι άσχετος με
αυτά ο ακρογωνιαίος λίθος του
γνωστού νεοελληνικού συγκεντρωτισμού.
Ούτε καν τη διαφθορά θέλουν να
αποκεντρωθεί. Για να έχουν το
μονοπώλιο ακόμη και σε αυτήν.
Μπορούν οι
περιφέρειες με έναν στοιχειώδη
θεσμικό εξοπλισμό -που παλαιόθεν δεν
διαθέτουν- και με συγκεκριμένο
πουγκί, να βγάλουν πολλά πουλιά στην
Ευρώπη. Να λειτουργήσουν ως
οικονομικές οντότητες. Ως επιχειρήσεις.
Εκείνο το οποίο θα δράσει συνεκτικά
και θα συμβάλλει στη θεσμική λειτουργικότητα
και επιβίωση ενός τέτοιου περιφερειακού
μοντέλου είναι η Προεδρική ανάμειξη.
Ο ορισμός από τον Πρόεδρο των
εκπροσώπων του κράτους στις
περιφέρειες. Κάτι που θα περιληφθεί
επίσης στο Δημοψήφισμα, προτού
αποτελέσει τη μοναδική ουσιαστική
προνομία του Προέδρου της Δημοκρατίας.
Η μόνη απαιτούμενη συνταγματική προσθήκη.
Και ίσως και εκείνη με τις δυο
ανεξάρτητες πνευματικές αρχές.
Ο Δημοκρατικός
θεσμός της εκ περιτροπής
προεδρεύουσας ανά μήνα περιφέρειας
-εφόσον είναι δώδεκα, όπως
προτείνονται να είναι- εξασφαλίζει
τη συνάντηση όσο την αρμονική συνύπαρξη
του εθνικού και του περιφερειακού με
το διαπεριφερειακό. Όπως η σε τακτά
χρονικά διαστήματα συνάντηση των δυο
βαθμών αυτοδιοίκησης. Και κυρίως η
συνάντηση των τριών Δημοκρατικών
επιπέδων της χώρας. Των τριών της
Δημοκρατιών. Της πόλης, της Περιφέρειας
και του κράτους, με τη συμμετοχή τόσο
της κυβέρνησης όσο και εκπροσώπων
των κομμάτων της Βουλής. Τότε μπορεί
κανείς να αισιοδοξεί ότι η Αθήνα
2004, Θεσσαλονίκη 2008, Περιφέρεια
2000 ποτέ, θα δώσει τη θέση της στην
περιφέρεια του 2000 τόσο. Ένα
μακρινό ταξίδι, από το σημερινό
πολύμορφο υποζύγιο, στο διαζύγιο από
την παρακμή, εκείθεν δε, ως και το
πιο θετικό εθνικό ισοζύγιο, στην
Ευρώπη των 25.
__________
{*} Αφορμή για το
κείμενο του πρώην Βουλευτή Έβρου,
απετέλεσε το νέο αναπτυξιακό νομοσχέδιο.
Υ.Γ. Όταν μια
λέξη αξίζει όσο χίλιες εικόνες
Νόμιζα ότι μόνο
οι Θράκες ξέρουν από αναστενάρια
αλλά εμφανίστηκαν και άλλοι. Ένας Μακεδόνας
υφυπουργός, ο οποίος μπορεί μεν να
μην πάτησε πάνω σε αναμμένα κάρβουνα
αλλά όπως είπε: «πάτησα σε κυάνιο
και δεν πέθανα» {1}. Νόμισε προφανώς
ότι με αυτόν τον τρόπο, μπορούσε να
υπερασπιστεί πολύ καλύτερα, την
εγκατάσταση χρυσωρυχείων στη Θράκη,
όταν την επισκέφτηκε προχθές.
Επειδή τον
γνωρίζω από τη Βουλή, θα τον έλεγα
να ανακαλέσει την, εις βάρος της
νοημοσύνης των πολιτών, υποτιμητική
φράση. Όπως είναι και για τον ίδιο
τέτοια, αν μη τι άλλο ως προς το
μέρος της καταφυγής σε λειτουργία
πειραματόζωου αν όχι σε μακάβριους
όρους. Υπάρχει αυτό αλλά θα προηγηθεί
το εδαφικό σώμα της Θράκης όσο το
ομώνυμο πέλαγος. Και μπορεί να
προληφθεί. Να μη δηλητηριαστεί. Να
μη υποστεί κίρρωση το Θρακικό σώμα.
Τότε θα ακουστούν πολλά αντίο αλλά
δεν θα έχει οδό.
Υπάρχει όμως και
μια άλλη λύση. Αν δεν θελήσει να
επανορθώσει, ας προτείνει στους
χρυσωρύχους να ανοίξουν μια μονάδα
επεξεργασίας χρυσού στην εκλογική
του περιφέρεια. Γίνεται. Οπότε, όταν
την άλλη φορά, όπως θα είναι βέβαιο,
δεν εκλεγεί, θα έχει μια εργασία να
τον περιμένει. Η οποία, σύμφωνα με
τα λεχθέντα του, είναι και ασφαλής.
Δεν φταίνε όμως
σε τίποτε ούτε και οι εκεί πολίτες.
Οπότε η ανάκληση των όσων είπε, είναι
μονόδρομος. Γιατί αν προχωρήσουν και
σε πράξεις οι συναρμόδιοι, θα έχει
παραγίνει το κακό. Θα πρόκειται για
ανήκεστη ζημιά. Αφού η περιοχή όχι
μόνο θα είναι η εν τελευταία στην
Ευρώπη αλλά και η εν μολυσμένη. Όμως
η μητρική αυτή διάλεκτος, με το
συγκριτικό όσο και εμφαντικό εν, δεν
είναι γνωστή στους Θράκες θεσμικούς.
Ούτε καν το απλό συνδυαστικό όσο
συνδετικό εμ.
Πλην των κυβερνητικών
αξιωματούχων, έχουν δυστυχώς πολλοί
άλλοι εκ των κάθε βαθμίδας αιρετών
εκπροσώπων ανάγκη, από μάθημα Θρακικών.
Πόσο μάλλον, όταν αγνοούν κάτι που
ξέρουν πολύ καλά οι κάτοικοι της περιοχής.
Το πόσο αξίζει ακόμη και μια μονοσύλλαβη
λέξη. Από την παραγωγή ενέργειας έως
την κινητήρια δυναμική που περικλείει.
Όταν μια λέξη αξίζει όσο χίλιες
εικόνες.
________
Σημειώσεις: {1}
Συνέντευξη του υφυπουργού Οικονομίας
και Οικονομικών κ. Αδάμ Ρεγκούζα,
στην εβδομαδιαία εφημερίδα της
Θράκης, Πρώτη, 24 Νοε.΄04, φ. 324,
www.protionline.gr
,
Θράκη 29 Νοεμβρίου
2004
xkipuros@otenet.gr
|
|
Όταν
"κοιμάσαι" άλλος γράφει ιστορία
ΜΕΤΑΝΑΣΤΗΣ
Εμείς
το αραχάνθος τα σκορπίδια, οι διάττοντες,
επιβήτορες
στη ξένη γη, μέσα στο
σκοτάδι της μέρας, στ' αχνάρια του
Διογένη, με τη βούληση μας, να
θεμελιώσουμε την υποδομή του ελληνικού
οράματος. Να βρούμε τη χαμένη μας
ταυτότητα...!
Μάγειρας
Όποιος
ελέγχει το παρόν,
ελέγχει και το
παρελθόν.
Όποιος
ελέγχει το παρελθόν,
"καθορίζει"
το
μέλλον
George
Orwell
Θερμοπύλες
Κ.Καβάφης
1903
Τιμή
σ' εκείνους όπου στην ζωή των
Ώρισαν και φυλάγουν Θερμοπύλες
Ποτέ απ' το χρέος μη κινούντες.
Δίκαιοι κ' ίσιοι σ' όλες των τες πράξεις.
Αλλά με λύπη κιόλας κι ευσπλαχνία.
Γενναίοι οσάκις είναι πλούσιοι, κι όταν
Είναι πτωχοί, πάλ' εις μικρόν γενναίοι,
Πάλι συντρέχοντες όσο μπορούνε.
Πάντοτε την αλήθεια ομιλούντες,
πλην χωρίς μίσος για τους ψευδομένους.
Και περισσότερη τιμή τους πρέπει
Όταν προβλέπουν (και πολλοί προβλέπουν)
Πως ο Εφιάλτης θα φανεί στο τέλος.
Κ΄ οι Μήδοι επί τέλους θα διαβούνε.
|