Του Χρήστου Κηπουρού {*}, 3.12.2004

Παρά τις αβυσσαλέες διαφορές από τις οποίες κατατρύχονται οι δυο σχολές πολιτικής στη χώρα μας ως προς το Σκοπιανό ζήτημα, δεν παύουν να έχουν κάποιον περίεργο κοινό τόπο. Είναι ο λεγόμενος αλυτρωτισμός των Σκοπίων. Ακούει κανείς γι αυτόν, τόσο από τους επιλεκτικά εκ της Μακεδονίας προσκεκλημένους από τα Μέσα της πρωτεύουσας, όσο από ένα πλήθος εκ των κορυφαίων του ηλεκτρονικού όσο πολιτικού χορού της Αθήνας.

Από τη μια το σκέτο άχυρο, το αναγκαίο όμως όσο και ωφέλιμο πλυντήριο, κουτί για τις βρόμικες συμβάσεις που συστηματικά προωθεί η δεύτερη σχολή και κυρίως το ηλεκτρονικό της τμήμα. Το άχυρο μετά λάσπης. Το οποίο βέβαια όταν δεν χλευάζει την πρώτη ομόλογη, κινδυνολογεί προκειμένου να μη την αφήσει χωρίς πνευματική τροφή. Έτσι τη μια ημέρα ερωτάται κατά πόσο ζει ο Βασιλιάς Αλέξανδρος και την άλλη ζει στην περίοδο ανακάλυψης της Αμερικής. Μετά των πλείστων όσων χαρτών της. Αν μη τι άλλο, πότε κινείται στον τέταρτο προ Χριστού αιώνα, πότε στον δέκατο πέμπτο, μετά Χριστό. Αιώνες πίσω από το σημερινό. Τον εικοστό πρώτο.

Ακολουθεί η περίοδος περάσματος και αφομοίωσης της γραμμής. Εν προκειμένω της ύπαρξης του αλυτρωτισμού. Ο οποίος ενσωματώνεται εκ νέου στην παιδεία και την επιχειρηματολογία αμφότερων των πολιτικών, τηλεοπτικών επιχειρηματολόγων. Κάτι για το οποίο, μεγάλη είναι η συνδρομή των χαρτών, που έλεγα. Οι οποίοι και άλλες φορές, όπως πριν από λίγα χρόνια με τη Θράκη, έπαιξαν ανάλογους ρόλους.

Αν τώρα ο συγκεκριμένος φαντασιακός αλυτρωτισμός, καταστεί η αιτία μέχρι να φτάσει η χώρα στο σημείο να χάσει μέρος από το ιστορικό δίκαιο που έχει, είναι και αυτό ένα από τα προσδοκώμενα. Αν ερωτηθεί κανείς, παραδείγματος χάρη, από έναν αντικειμενικό παρατηρητή, κατά πόσο υπάρχει κίνδυνος επέκτασης και κατάληψης των Σταγίρων από τα Σκόπια, δεν έχει τι να πει. Θα χαθεί και αυτός. Όπως χάθηκαν τόσοι και τόσοι όλα τα προηγούμενα χρόνια, από διάφορες άλλες αιτίες. Και φυσικά, από την τελευταία.

Αν ο αλυτρωτισμός είναι μια γιαλαντζί και κουτοπόνηρη αν όχι σταλινικού τύπου προβοκάτσια που κλιμακώνεται φτάνοντας σήμερα έως την ανέγερση αγάλματος του Αλέξανδρου στο δήμο Σκοπίων, και οι χάρτες είναι η made in USA αντίστοιχη, αυτό δεν τις εμποδίζει αμφότερες να εισάγονται από την Αθηναϊκή ηλεκτρονική παραγωγή προς χειρισμό και διεκπεραίωση. Προς διανομή και κατανάλωση στην ελληνική αγορά. Αν το ένα από τα μελήματά της είναι ο ψεκασμός των πολιτών με τηλεοπτικό απωθητικό, τόσο για την «σκληρή» γραμμή όσο την «ήπια», με πρώτη παρενέργεια την αδρανοποίηση των πολιτών, το άλλο είναι η καλλιέργεια κλίματος εκλογίκευσης των εξελίξεων. Μετά τους χλευασμούς και τις κυνδυνολογίες, να έρθει η ώρα του συμβιβασμού.

Η γνώμη μου για την Αθηναϊκή τηλεοπτική κυρίως σκηνοθεσία και ταινία, είναι ότι απέναντί της, ωχριά κάθε άλλη. Εν προκειμένω ακόμη και η κινηματογραφική υπερπαραγωγή «Αλέξανδρος» είναι άκακο αρνίο. Ακόμη ο σκηνοθέτης κατηγορείται για τα προπετάσματα καπνού -που δεν αποκλείεται να τα έβαλε και επί τούτου- αντί για την ουσία. Από την τελευταία θα περιοριστώ σε μια όψη της. Γιατί υπάρχουν και άλλες. Μιλώ για το μέγα δώρο της ταινίας, προς το Γεώργιο Αλέξανδρο Bush. Αφού είναι προφανής η σημειωτική μεταξύ της αρχαίας Περσίας και του σημερινού Ιράν, όπου υπάρχουν τα δεύτερα σε ποσότητα σε ολόκληρο τον κόσμο, κοιτάσματα φυσικού αερίου. Μια άλλη φορά θα μιλήσω για τους δασκάλους του Αλέξανδρου και του Bush.

Αν συναντούσα το σκηνοθέτη, που κάποτε στα νιάτα του κατήγγειλε την εισβολή στο Βιετνάμ, δεν θα έκαμνα λόγο περί φίλων. Ούτε περί φύλων. Γιατί θα φτάναμε ως το Σαίξπηρ και τον Πάτροκλο. Και επιπλέον άλλο αρχαία Ελλάδα, άλλο νέα Αγγλία. Θα έλεγα όμως δυο λέξεις και εκείνος θα καταλάβαινε ακριβώς: «'Αλλο Αλέξανδρος, άλλο Bush». Όπως άλλο η κριτική, άλλο η λογοκρισία της ταινίας, που πρότειναν κάποιοι, και οι επαγγελματίες λογοκριτές των Αθηναϊκών Μέσων έσπευσαν να το προβάλουν. Ίσως λόγω αλληλεγγύης προς ομοϊδεάτες. Μια ακόμη απόδειξη το πόσο Δημοκράτες είναι και οι ίδιοι. Κατά τη δική μου γνώμη, μια λογοκρισία είναι επιτρεπτή στη Δημοκρατία. Να λογοκρίνονται οι λογοκριτές.

Κατά τα άλλα, σε ένα τέτοιο στην κυριολεξία άσχημο θεσμικό όσο πολιτικό κλίμα, υποχωρώντας οι Σκοπιανοί στο υποτιθέμενο ζήτημα του αλυτρωτισμού, νομίζουν ότι μπορούν να δημιουργήσουν -υπό την αιγίδα των ευθύς εξαρχής συμμετασχουσών στο παιχνίδι Ηνωμένων Πολιτειών, αντί Εθνών- την καλλιέργεια ενός άλλου κλίματος. Ο λόγος για την συμβιβαστική συννενόηση. Οι κυβερνώντες να λένε, ναι μεν αλλά ο Λευκός Οίκος κατόπιν δικών τους ενεργειών έκανε delete στο γνωστό χάρτη, ενώ οι πρώην, δεν το είχαν ποτέ ζητήσει. Και οι τελευταίοι να μέμφονται τότε τους πρώτους για πράγματα που οι ίδιοι είχαν προωθήσει κατά κόρον. Όπως η εισβολή γεωγραφίας στην ιστορία.

Σε περίπτωση αδιεξόδου της κοινής συνάντησης, ο κοινός επίσης, υποβολέας της θα έχει εξασφαλίσει επιπλέον κέρδος. Την πρόσθετη εκδούλευση προς την Τουρκία αφού η τελευταία θα έχει τότε απέναντί της μια Ελλάδα πανταχόθεν βαλλόμενη και επόμενα αδύναμη. Και εγώ λέω ότι είναι όντως αδύναμη. Αδύναμη όμως, κυρίως στο μυαλό. Κρίμα που ο Ζαγοραίος δεν ασχολείται ενεργά με το τραγούδι. Θα μπορούσε να έγραφε κάποιο άσμα, όπως το «ντε βοτανίκ». Έστω, εν όψει των εορτών, να κάνει δώρο στην αναμεμειγμένη με το Σκοπιανό τριμερή, μια διασκευή. Σαν το: «ε ντε λα μαγκέ ντε προβοκάτ».

___________

Θράκη, Δεκέμβριος 2004

xkipuros@otenet.gr