Προέχει άλλο Δημοψήφισμα

Α. «Ζούμε σε μια χώρα που έχει να κάνει τριάντα χρόνια τέτοιο πράγμα, και επιπλέον στη χώρα του μέτρου. Δεν μπορεί να κάνει πέντε έξη μαζί. Εν πάση περιπτώσει ας μπουν προτεραιότητες. Τι είναι πιο μπροστά. Αν είναι κάτι πριν από την κλεμμένη μας Δημοκρατία»
18 Οκτ.2004, Χ. Κ.
____________________

Β. «Το πρώτο λοιπόν προαπαιτούμενο είναι η ανάκληση στην ενεργό δράση άλλων μορφών Δημοκρατίας. Όπως η άμεση. Το δημοψήφισμα. Και επειδή κινδυνεύουν κι αυτά να γίνουν πέντε στον παρά, τον πρώτο λόγο έχει το πλέον σοβαρό ζήτημα της χώρας. Η Δημοκρατία. Αυτό άλλωστε σημαίνει η πολιτική. Τις προτεραιότητες. Αν υπάρχει κάτι αποδεδειγμένα σοβαρότερο, ιδού η Ρόδος. Αν όχι, τότε τα υπόλοιπα έπονται»
20 Οκτ.2004, Χ. Κ.
_____________________

Γ. Από την τετραετία που λένε ότι είναι της περιφέρειας, ας της δώσουν, μιαν έστω ημέρα».
30 Οκτ. 2004, Χ. Κ.
_____________________

Του Χρήστου Κηπουρού {*}

Ήξερα ότι θα καταλήγαμε σε πληθώρα Δημοψηφισμάτων. Δεν χαίρομαι βέβαια για την πρόβλεψη. Αντίθετα, θλίβομαι. Και μάλιστα πολύ. Δεν ξέρω αν πρόκειται για πρόχειρο υπολογισμό όσων πήραν την πρωτοβουλία αυτή ή κάτι άλλο. Π.χ. ψάρεμα σε θολά νερά. Απλά ξέρω καλά ότι πίσω από τη φαινομενικά Δημοκρατική πρόταση για το Δημοψήφισμα ως προς το σύνταγμα της Ευρώπης, βρίσκεται και κάτι άλλο. Η διαιώνιση του καθεστώτος της μη Δημοκρατίας στη δική μας χώρα. Ο γόρδιος δεσμός του περιφερειακού. Επίσης η ανατροπή του προβαδίσματός του. Δεν το έγραψα λίγες φορές ως τώρα. Ούτε θα κουραστώ να ψάλλω για την περιφέρεια. Λέω λοιπόν για άλλη μια φορά ότι αν έπρεπε να γίνει ένα Δημοψήφισμα, είναι γι αυτό.

Να πιάσει τόπο η άμεση Δημοκρατία. Να ταρακουνήσει την έμμεση και να την εμπνεύσει και εκείνη. Όχι να γίνει για να γίνει, π.χ. από λόγους ματαιοδοξίας αν όχι κενοδοξίας, όπως σαφώς διαφαίνεται, αν διαβάσει κανείς μεταξύ των γραμμών, την πρόταση δημοψηφίσματος για το Ευρωπαϊκό Σύνταγμα, όταν μάλιστα είναι γνωστή η πρόσφατη ιστορία με τις αυτοπροτάσεις. Αλλά να είναι κάτι που θα συνδυαστεί και με το άλλο μεγάλο επίσης ζήτημα της χώρας. Την εκ νέου θεσμική της θεμελίωση ως προς τη Δημοκρατική λειτουργία. Από τη μια να διαχυθεί το φως της Δημοκρατίας απανταχού της χώρας. Από την άλλη οι αιρετές πλέον περιφέρειες να ξεφύγουν από τον κατ οίκον περιορισμό στον οποίο είναι καταδικασμένες παλαιόθεν. Χωρίς αυτές τις δυο προϋποθέσεις η χώρα δεν πρόκειται να το κουνήσει ρούπι προς τα μπροστά. Θα τρώγεται με τα ρούχα της, όταν δεν θα πιθηκίζει.

Αν χρειάζεται να καλυφθούν κάποια συνταγματικά κενά, αυτά έχουν να κάνουν με την απόκτηση από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας συγκεκριμένης εξουσίας. Ιδιαίτερα όταν κινείται σε μια εκτός γραφειοκρατικών εξαρτήσεων σφαίρα, μπορεί να ορίζει εκπροσώπους του κράτους στις περιφέρειες -αυτή την αρμοδιότητα εννοώ και γι αυτήν έγραψα- πρόσωπα ανάλογου κύρους. Τα οποία να προσθέτουν στις αιρετές αναπτυξιακά και πολιτικά περιφέρειες, αντί να αφαιρούν. Όπως έγινε και γίνεται.

Νομίζω αυτό έπρεπε να είναι το κριτήριο του ποιος θα προταθεί για Πρόεδρος. Αν μπορεί να προσθέσει κάτι στη χώρα. Να της προσδώσει κύρος, από αυτό που ο ίδιος διαθέτει στις αποσκευές της ιστορικής του διαδρομής. Όχι μόνο μέσα αλλά και έξω. Σε δύση και Ανατολή, Βορά και Νότο. Πρόεδρος μιας τετραπέρατης Ελλάδας. Μια τέτοια φιγούρα μπορούσε να αποτελέσει νέα αφετηρία για την καλής μορφής θεσμική παγκοσμιοποίηση του νέου Ελληνικού ονόματος. Αυτό να εξαχθεί σε ολόκληρη την Οικουμένη. Προϊόν συνάντησης της πλούσιας ιστορίας μας με, αναλόγου μεγέθους, πολιτισμικό παρόν.

Με μια τέτοια περιφερειακή όσο Δημοκρατική θεσμική θωράκιση, η ανεύρεση της κλεμμένης μας Δημοκρατίας, θα εξελιχθεί σε παιχνιδάκι. Η διαπλοκή θα έχει ηττηθεί ήδη από τα αποδυτήρια. Θα μαζέψει τα βρεγμένα της. Δεν θα βρίσκει για να κάμνει. Η θέσπιση κανόνων από τη διαφάνεια ως την Τέταρτη Δημοκρατία τότε θα έχει να πατήσει σε γερό έδαφος. Το οποίο μπορεί να ισχυροποιηθεί ακόμη πιο πολύ με τον ιδεόλιθο που έλεγα. Με τις δυο ανεξάρτητες πνευματικές αρχές για την πολιτική, τη λογική και την ηθική -ο συλλογικός Αριστοτέλης- η μια και για τη Δημοκρατία -ο συλλογικός Δημόκριτος- η άλλη. Δυο τράπεζες ιδεών. Επιστημονικές ομάδες ιδεών, αντί αδαών.

Αλλιώς το σημερινό πολιτικό σκηνικό θα αναζητά πλέον μαζικά -όχι σποραδικά, όπως χθες και όπως και μέχρι στιγμής- τη συνέχειά του, στην ποιητική. Και στις εξ αυτής ωδές προς τους κώμους. Εξ ου και κωμωδία. Μόνο που σήμερα σε σχέση με την Αθηναϊκή παρακμή των κλασσικών χρόνων υπάρχει μια αντιστροφή. Τον μεν Πλάτωνα από αριστοκρατικών αντιλήψεων, οι πρώην, τον «εκσυγχρόνισαν» και αυτόν. Πέραν δε τούτου, υιοθέτησαν όλα του τα στραβά. Κανένα καλό. Και μάλιστα με ιδιαίτερο ζήλο. Π.χ. τον απορριπτισμό του για την Αριστοφανική παιδεία. Τον δε Αριστοτέλη από τη μεσότητα που πρέσβευε, και που ναι μεν δεν θαύμαζε όμως και δεν απέρριπτε τον πατέρα της κωμωδίας, οι ίδιοι αυτοί άνθρωποι, τον χάρισαν στους αντιπάλους τους. Με τους τελευταίους να μην τους κακοφανεί καθόλου το γεγονός.

Δεν νομίζω ότι θα δυσκολεύονταν ο Αριστοφάνης να αναγνωρίσει ακόμη και αρετές στον Κλέωνα, ο οποίος μπορεί μεν να τον πήγε μέχρι τα δικαστήρια, όμως ωχριά μπροστά στους ομοϊδεάτες δερματοπώλες κατιόντες του, όσο και ανιόντες της εν Ελλάδι διαπλοκής. Κατά τα άλλα το πολύ πολύ αντί του τίτλου «ιππείς», να έβαζε: «φενακιστές». Θα το επέκτεινε στους αλλαντοπώλες, γιατί είναι γνωστό ότι είναι εκ του ιδίου φυράματος. Εξ ου και ο πληθυντικός. Τους οποίους, που τους χάνει που τους βρίσκει κανείς; Στα νέα εκδοροσφαγεία, τα Μέσα. Αυτό δεν κάνουν σε βάρος της Δημοκρατίας; Αυτός είναι ένας επιπλέον λόγος που με την άμεση ανάγκη θεραπείας του περιφερειακού, πείθουν κάθε λογικό, ακόμη και δύσπιστο πολίτη και άνθρωπο, ότι αυτή την ιστορική στιγμή στη χώρα, προέχει άλλο Δημοψήφισμα.

__________________

{*} Το σημείωμα του πρώην Βουλευτή Έβρου γράφτηκε με αφορμή την πρόταση του ΠΑ.ΣΟ.Κ. περί Δημοψηφίσματος για το Ευρωσύνταγμα,

Θράκη, 30. Οκτωβρίου 2004

xkipuros@otenet.gr