Μπορεί η Τουρκία να κτίζει τα λεγόμενα μέτρα οικοδόμησης εμπιστοσύνης, όμως ξέρει καλή οικοδομική. Επίσης σημειωτική. Το απέδειξε σε όσους τομείς ανέλαβε να τα προωθήσει. Από τον πολιτικό και ενεργειακό μέχρι τον αθλητικό και καλλιτεχνικό τομέα. Ακόμη και στη γεωφυσική. Είναι πράγματα γνωστά.

Όπως της είναι γνωστό το επίπεδο της πολιτικής παιδείας στην όποιου χρώματος πολιτική Ελλάδα. Ανέμενε λοιπόν τις ανταποκρίσεις της Ελληνικής πλευράς αν δεν τις υπέδειξε με τον τρόπο της. Όπως τους όποιους προσανατολισμούς. Οι ιδεολογικοί μηχανισμοί των επίσης γνωστών βραβείων, συνέβαλαν ιδιαίτερα σε αυτό. Από πάρα πολλών ετών. Και είχαν μόνο θετικά, για τη γειτονική εννοείται χώρα, αποτελέσματα.

Όπως είναι παλαιόθεν γνωστοί οι Έλληνες πολιτικοί και δημοσιογράφοι οι οποίοι ανέλαβαν να εμπνεύσουν καλλιτέχνες, να ανταποκριθούν. Ακόμη και λόγιοι -τρόπος του λέγειν- λόγιοι άνθρωποι και φυσικά ποικίλες φιγούρες από το χώρο της fast τέχνης ανταποκρίθηκαν. Το συνδύασαν με μιαν ανάλογη, γρήγορη επαγγελματική ανέλιξη ή αποκατάσταση ή έστω με την διατήρηση των ήδη κεκτημένων. Εν πάση περιπτώσει με το γνωστό αζημίωτο.

Υπάρχει πολυπληθής ομάδα που έχει ποντάρει στη δραστηριοποίηση αυτού του τύπου αν δεν είναι σχολή. Ήταν θέμα χρόνου η ασχετοσύνη της πολιτικής όσο και τηλεοπτικής Αθήνας να επεκταθεί σε όλες τις υπόλοιπες κατηγορίες που ανέλαβαν να διακονήσουν και να οικοδομήσουν την εμπιστοσύνη που έλεγα. Τιμά όλους εκείνους τους Έλληνες συγγραφείς όπως και όλους τους πολλούς άλλους, τους πάρα πολλούς πνευματικούς ανθρώπους, που ναι μεν πένονται αλλά ταυτόχρονα προτίμησαν να μη τσιμπήσουν. Όπως εκείνους που δεν πένονται αλλά και πάλι δεν έπαιξαν.

Ήταν λοιπόν πολύ εύκολο για το απογοητευμένο, από την αποτυχημένη επίσκεψη του Τούρκου πρωθυπουργού στη Θράκη, προξενείο, να δράσει με έναν αστραπιαίο τρόπο. Ένα ανεκδιήγητο, τόσο ως προς το χρόνο όσο ως προς στον τόπο, γύρισμα σήριαλ, να το μεταβάλει σε προβοκάτσια. Αυτό ακριβώς έκανε. Από κει και πέρα, αρπάζοντας την ευκαιρία από τα μαλλιά, ανέλαβε την υπόθεση το προϊστάμενο της προξενικής αρχής, πολύπειρο σε παρόμοιες περιπτώσεις Τουρκικό κράτος. Την έκανε αμέσως πρώτο τηλεοπτικό θέμα, για να ακολουθήσει στη συνέχεια η Ελληνική πρωτεύουσα.

Κατά τη γνώμη μου δεν έχει μεγάλη σημασία ούτε η ούτως ή άλλως αναμενόμενη τουρκική στάση να επιβεβαιώσει το ρόλο της, ως ακόμη και στιγμιαία προστάτιδα των Πομάκων ούτε η λόγω της κεκτημένης ταχύτητας απολογούμενη κυβερνητική όσο πολιτική Ελλάδα. Η οποία κυριολεκτικά μπορεί ακόμη και να πνιγεί σε μια κουταλιά νερό. Αυτό θύμιζαν τα λόγια τους στο γυαλί. Όπως η ιστορία, τόσο η παλιότερη όσο η πρόσφατη, βρίθει από ανάλογες περιπτώσεις. Πέραν των άλλων για άλλη μια φορά διαπίστωνε κανείς απόψε ότι η Θράκη στερείται αντιπροσωπεύσεων. Ούτε βουλευτές έδειξε ότι έχει ούτε Νομάρχες. Ούτε δημοσιογράφους εν Αθήναις.

Εκείνο που έχει ιδιαίτερη σημασία, και που όπως έλεγε ο Ινονού δεν θα αργήσουν να προσφέρουν οι Έλληνες σε χρυσό πιάτο, είναι ότι η περίπτωση αυτή έχει να κάνει με Πομάκους. Συνιστά γι αυτό έναν πρόσθετο ελληνικό αυτοτραυματισμό αλλά και τραυματισμό της πολιτισμικής ταυτότητας της ίδιας της ιστορικής αυτής Θρακικής συνιστώσας. Μια λέξη και ένα όνομα λαού που απουσιάζει από το καθ ημάς πολιτικό λεξιλόγιο. Τόσο των κυβερνώντων όσο των αντιπολιτευόμενων.

Η έκφραση λύπης προς τους Πομάκους του Εχίνου, όπως και προς όλους τους μουσουλμάνους της Θράκης, και στις υπόλοιπες μειονότητες, τόσο την τουρκική όσο τους αθίγγανους, εκ μέρους της Πολιτείας και της πολιτικής, είναι το ένα. Η δημόσια συγγνώμη από τους καλλιτεχνικούς όσο και από τους τηλεοπτικούς παράγοντες που ενεπλάκησαν στο συγκεκριμένο συμβάν, είναι το άλλο. Αμφότερα, όπως εύκολα γίνεται κατανοητό, μπορούν να χρησιμεύσουν ως ουσιαστικός επίδεσμος στο διπλό τραύμα. Αυτή είναι η ουσία.

Οι δεσμοί Ελλήνων και Πομάκων είναι ιστορικά πολύ περισσότερο ισχυροί από τους δεσμούς της ομοδοξίας των τελευταίων με την Τουρκία. Την οποία το μόνο που την ενδιαφέρει στη Θράκη, είναι η προώθηση του κεμαλικού φαινομένου. Όπου το κλειδί είναι οι Πομάκοι. Και το οποίο δεν είχαν και δεν έχουν, ελέω των ίδιων των Πομάκων. Παρά τις όποιες καλές προς απόκτησή του, προσφερθείσες κατά καιρούς Ελληνικές υπηρεσίες.

Και δεν θα το αποκτήσουν αν ο ιστορικός αυτός Θρακικός λαός -από εικοσαετίας έγραψα, ότι δεν είναι ούτε Έλληνες ούτε Τούρκοι ούτε Βούλγαροι- ιδωθεί από την πολιτική, αναπτυξιακή και πολιτισμική Ελλάδα, με έναν Ευρωπαϊκό τρόπο. Όπως και οι άλλες μειονότητες φυσικά. Μέχρι τώρα δεν συνέβη. Απεναντίας, υπάρχουν τομείς, όπως η παιδεία, όπου αναπτύχθηκε ελληνική συγκατάθεση στο φαινόμενο που έλεγα.
Στα λόγια Ευρώπη, στην πράξη Κεμάλ.
Αν οι Θράκες που ζουν εκ τους σύνεγγυς αυτά, τα μεταφέρουν στους εν Αθήναις συμπατριώτες, τότε άλλη φορά οι τελευταίοι ίσως να μη θελήσουν να συνωστισθούν στο ποιος θα προβληθεί περισσότερο, και στο ποιος θα συντονίσει τις τελετές με τα γνωστά ελληνοτουρκικά βραβεία. Από την άλλη, μια μελετημένη ελληνική πολιτική θα συνέδεε αυτόματα τα δυο ζητήματα. Θα πήγαινε το μυαλό της κατευθείαν, από το συμβάν του Εχίνου Ξάνθης, στους Πομάκους. Ένας ακόμη λόγος για να προσεχτούν σαν κόρη οφθαλμού της Θράκης.

____________

Δήλωση προς τα Μέσα, του πρώην Βουλευτή Έβρου
Θράκη, 17 Νοεμβρίου 2004

xkipuros@otenet.gr