Ακόμη και σήμερα, όταν θέλουμε στην περιοχή μας να πειράξουμε κάποιον ή να τον ειρωνευτούμε για καμιά κουτοπονηριά, τον λέμε «να πάει να κόψει κιρπίτσια». Πρόκειται για πλίνθους με υλικά, λάσπη και άχυρο. Αυτό συμβαίνει στις πολιτικές καθώς και στις χώρες, όπως η δική μας, που παρακμάζουν παλαιόθεν. Η μια πλευρά είναι το άχυρο. Το μυαλό κουκούτσι. Αν υπάρχει και τέτοιο. Η άλλη, τα κιρπίτσια. Η μόνη διαφορά των δύο είναι η λάσπη. Αυτήν που πετούν οι δεύτεροι στους πρώτους. Το επιβιωτικό. Καμιά συζήτηση ή ανταλλαγή ιδεών. Επόμενα καμιά Δημοκρατία. Μια διανοητική, τηλεοπτική και πολιτική Ελλάδα η οποία θυμίζει, όπως από καιρό έγραψα, τη λίμνη Κορώνεια. Από την ξηρασία έως την υπόλοιπη διαγνωστική.

Όπως εδώ και καιρό σκέφτομαι να γράψω κάτι και για την πνευματεκτομή. Όχι λοβοτομή. Αυτή αφορά άλλο πράγμα. Επίσης υπάρχουν πολύ άσχημες μνήμες, από την χειρουργική εφαρμογή στον ανθρώπινο εγκέφαλο και τη μετατροπή των ασθενών σε φυτά. Όπως στην πολιτική, όπου χρησιμοποιήθηκε ως όρος από αυτούς οι οποίοι με άλλοθι να μην την υποστούν, την εφάρμοσαν συστηματικά και για πολλά χρόνια, σε βάρος του κόσμου συγκεκριμένου κόμματος. Το τέλος τους μεν άδοξο αλλά η ζημιά μεγάλη. Όσοι συμμετείχαν, και είχαν να πουν κάτι, την υπέστησαν. Όσοι πάλι δεν είχαν, έχρισαν εαυτούς ως το δήθεν νέο. Το χθεσινό κυρίως αλλά και το σημερινό. Όπως γίνεται με τους κυβερνώντες που ακολουθούν βίο παράλληλο. Και αν ακόμη υπάρχει, «ένας κούκος δεν φέρνει κλπ». Πόσο μάλλον όταν, παρά τις ανοιξιάτικες ημέρες του φθινοπώρου, αντί για καλοκαίρι αναμένεται πολύμορφος χειμώνας.

Να το πω και αλλιώς. Θα κρεμάσουν το νέο στην Ελλάδα, και η χώρα θα μείνει τόσο από κυβέρνηση, όσο από αντιπολίτευση. Παλιά το έλεγαν πλύση εγκεφάλου. Όμως το είδος για το οποίο μιλούσα, η πνευματεκτομή, είναι πολύ χειρότερη. Πόσο μάλλον όταν ήρθε και προστέθηκε η ψεκαστική συνδρομή από επιπλέον μέσα. Τα τηλεοπτικά. Τα αντισταθμιστικά οφέλη της διαπλοκής. Η αντιπαροχή των καλών τους υπηρεσιών, στον, κατά τα άλλα, μακροβιότερο πρωθυπουργό. Και ένας συνάδελφος εκ της αριστεράς όταν με συμβούλευε κάποτε στη Βουλή λέγοντας: «θα συμβιβαστείς ή θα αποβληθείς από το σύστημα», απέφυγε να απαντήσει στο ερώτημα, το τι έκανε εκείνος. Έστω για τη σχέση του με το γυαλί να πει κάτι. Πόσο μάλλον για τα μαντριά, εξ ων και ο αχυρώνας, στον οποίο έσπευσε να εισέλθει.

Δυο παραδείγματα ώστε να γίνει πιο σαφές το τι θέλω να πω. Γινόταν τις ημέρες αυτές η εικοστή τόση αντιπαράθεση για το αν πρέπει ή δεν πρέπει να κρατούν σημαία μαθητές από άλλες χώρες. Π.χ. Αλβανοί. Η μια πλευρά που δεν το θέλει, είναι το άχυρο. Οι άλλοι είναι τα κιρπίτσια που λασπώνουν τους εξ αχύρου. Οι εκ του ιδίου φυράματος συκοφάντες της πολιτικής καθυστέρησης. Όπως βέβαια οι σκηνοθέτες της παράστασης καθώς και οι τηλεπαρουσιαστές, οι επαγγελματίες συντηρητές της ίδιας βλακείας. Λες και πρόκειται για κανένα έργο τέχνης. Αυτό όμως τους έμαθαν να κάνουν, αυτό κάνουν και αυτοί. Γι αυτό έγραψα για τον στρατιωτικό διοικητή της Θεσσαλονίκης του ΄12, τον Ταχσίν Μεσσαρέ. Ήταν Τούρκος αλλά και πιο Έλληνας από τον σημαιοφόρο και διάδοχο Κωνσταντίνο.

Ας πάμε στην Αμερική. Στις προεδρικές εκλογές. Και μια ακόμη ημέρα από τις χίλιες τόσες της πολιτείας του απερχόμενου, και τις πεντακόσιες τόσες της εισβολής και κατοχής της ιστορικής Μεσοποταμίας, έφτανε ώστε ο κάθε λογικός άνθρωπος να πει ένα μεγάλο ναι στους Δημοκρατικούς. Εκατοντάδες μικρά ναι, αν όπως όφειλαν, έλεγαν προηγουμένως το δικό τους MEA CULPA για τα Βαλκάνια. Και για πολλά άλλα. Έστω όμως μόνο γι αυτό.

Στην Ευρώπη με την οποία έχει βιωματική όσο και μακρά σχέση ο υποψήφιος των Δημοκρατικών -όπως ορθά το επικαλούνται οι υποστηρικτές του σε αυτήν- η συγγνώμη αποτελεί ιστορικό της θεσμό. Όμως δεν το έκανε. Κατά τη γνώμη μου, μεταξύ των άλλων, για να μη απογοητεύσει τα πρώην συνεταιράκια, στην κοινή επιχείρηση αιματοκυλίσματος του Αίμου, μετά της ομώνυμης Χερσονήσου. Για τις πολεμικές και πάλι βιομηχανίες. Τόσο για το παρελθόν όσο κυρίως για το μέλλον. Για κάποιο νέο Ιράκ. Ίσως τον φωτίσει το 'Αγιο Πνεύμα και προβεί σε αυτοκριτική. Έστω ακόμη και την δωδεκάτη.

Είναι όπως γίνεται επί δεκαετίες και εδώ, με τις οικοδομές. Τα εκατομμύρια κυβικά τσιμέντου της Ολυμπιακής Αθήνας, όπως έλεγε διεκδικώντας παράλληλα δάφνες, ένα μέλος της νεοελληνικής αγίας οικογένειας των εργοληπτών, των καθ ημάς πολεμικών βιομηχανιών, με την ηθική μεν αλλά στην ουσία της, αναίσχυντη συμπαράσταση των πρώην, το όχι μεν αλλά στην ουσία ναι των νυν, καθώς και το στρογγύλεμα του συντονιστή. Του εκ των συντηρητών, όπως έλεγα λίγο πριν.

Είναι να απορεί κανείς. Όσο περισσότερο μοιάζουν τόσο διαπληκτίζονται. Ενώ αν η βάση για ένα κόμμα είναι οι ιδέες, τότε μπορούσαν, όπως κάνουν οι εταιρείες, να συγχωνευθούν. Η Ε.Π.Ο. έδειξε το δρόμο. Μπορεί να επεκταθεί και στην ευρύτερη πολιτική. Να γίνει ένα μεγαλύτερο και ενιαίο κόμμα. Κοινό. Γιατί το άλλο κοινό, η πολύμορφη και εξ αδιαιρέτου καταστροφή της πόλης, έμεινε, άλλη μια φορά, εκτός ατζέντας. Από την αισθητική μέχρι τη Δημοκρατία. Εξ ου και το αχυρένιο είδος της.

Από τέτοιο υλικό όμως δεν είναι και ο Κέρι; Απλά ο Μπους είναι ο ακρογωνιαίος πλίνθος. Και άχυρο και λάσπη. Αυτήν άλλωστε εξακοντίζει συστηματικά. Αυτό κάνει όταν λέει ότι αν εκλεγεί ο αντίπαλός του στον λευκό οίκο, αντί του «good morning», θα λένε «bon jour». Ούτε στη μια περίπτωση όμως ούτε στην άλλη, διαπιστώνεται κάποια φαιά ουσία. Αυτή είναι η μεγάλη τραγωδία του πλανήτη. Οι κάποιες φωτεινές εξαιρέσεις στη Γηραιά Ήπειρο δεν αρκούν ώστε να εμφυσήσουν ικανό πνεύμα στην απνευμάτιστη πολιτική, όπως ίσως θα την ονόμαζε, ο εκ Σαμοθράκης συμπατριώτης ιατροφιλόσοφος, Νικόλαος Φαρδύς. Εγώ πάλι λέω ότι μπορούσε και μπορεί να λάβει μέρος και η δική μας χώρα, στην εμφύσηση. Μέσα από την Τέταρτη Δημοκρατία της. Αυτή είναι η νέα έμπρακτη μορφή του όχι, για όσους θέλουν να βρουν σημειωτικές προεκτάσεις σε εκείνο της πρόσφατης επετείου. Να το επαναλάβουν ως προς την καθ ημάς πνευματεκτομή.

_________

{*} Επιπλέον επιχειρηματολογία του πρώην Βουλευτή Έβρου για την 4η Δημοκρατία,