Μια σοβαρή εκκρεμότητα, ανάμεσα σε όλες τις άλλες, κατά τη νέα αναζωπύρωση του ζητήματος του ονόματος, είναι η από τώρα προετοιμασία της χώρας μας για την αντιμετώπιση της αλλαγής του ονόματος F.Y.R.O.M. σε σκέτη Μακεδονία, όταν κάποια στιγμή εγερθεί ανάλογο θέμα στους κόλπους του Ο.Η.Ε.

Να λοιπόν που χρειάζεται ένα ανεξάρτητο μορφωτικό ίδρυμα να το επεξεργαστεί, σε συνδυασμό μάλιστα με την πρόσφατη εκλογή της Ελλάδας, σε μη μόνιμο μέλος του Συμβουλίου Ασφαλείας, του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών. Την αξιοποίηση των όποιων αβαντάζ προσφέρει αυτό, στις διεθνείς μας σχέσεις.

Δεν χρειάζεται να απαντηθεί σήμερα αν είναι ανάγκη να πάρει η χώρα μια τέτοια πρωτοβουλία ή αν είναι προτιμότερος ο αμυντικός χειρισμός με παράλληλη συνέχιση του διμερούς διαλόγου για το όνομα. Μια υπόθεση η οποία αν πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο δεν δικαιώνει τους εκ της πολιτικής αρχικούς ή και άλλους καθοδόν, θιασώτες λησμοσύνης και επόμενα σαβανώματος. Ούτε είναι τυχαίο ότι οι ίδιοι αυτοί άνθρωποι έχουν ανάλογη στάση με το γνωστό σχέδιο του Γ. Γ. στη Μεγαλόνησο.

Από την άλλη, η Τουρκία σαφώς και γνώριζε τι επρόκειτο να συμβεί με την ίδια υπόθεση, και γι αυτό άλλωστε ενέτεινε, ειδικά κατά τον τελευταίο καιρό, το μπαράζ των παραβιάσεων στο Αιγαίο. Γνωρίζει καλά άλλωστε, εξ ιδίας πείρας, τι σημαίνει να έχει μια χώρα πολλά ανοιχτά μέτωπα. Είτε στο ένα υποχωρήσει η Ελλάδα είτε -πολύ περισσότερο- στο άλλο, να δρέψει αυτή τους καρπούς.

Όπως τα γνωρίζει επίσης καλά αυτά η διπλωματική σχολή των Η.Π.Α. η οποία βέβαια δεν πρόκειται να σταματήσει στο Σκοπιανό. Η γνώμη μου είναι ότι μέσα στο επόμενο διάστημα θα θελήσει να επιστρέψει δριμύτερη στην υπόθεση της Κύπρου. Η μονομερής της κίνηση με το όνομα, είναι απλό τροχιοδεικτικό. 'Αλλωστε σε αυτό δεν είχε ποτέ τραυματιστεί κανένα κύρος της, όπως συνέβη με την αξιοπρεπή στάση των Κυπρίων στο Δημοψήφισμα. Επιπλέον η απόκτηση νέου Αμερικανικού κρατιδίου, υπό τη μορφή του δικαστικού -κατά το σχέδιο του Γ.Γ.- δεν είναι αμελητέα ύλη.

Αυτά και πολλά άλλα όφειλε να βάλει στο τραπέζι της επεξεργασίας, το ένα think tank από τα δυο που πρότεινα για την Τέταρτη Δημοκρατία. Εκείνο για την πολιτική. Ο συλλογικός Αριστοτέλης. Δεν μιλώ για αυτά που υπάρχουν και διατείνονται ότι έχουν επεξεργασίες. Τα οποία τα ονόμασα παρατράπεζες ιδεών εισαγωγής. Γιατί τότε ζήτω που καήκαμε. Γιατί τα όσα λένε κατά καιρούς υπάρχουν και σε non papers. Και σε e-mails. Δεν μιλώ για διανοητικούς ψιττακούς. Αν είναι δυνατόν τέτοιο οξύμωρο.

Ο χειρισμός της υπόθεσης στα Ηνωμένα Έθνη οφείλει να είναι ιδιαίτερα υψηλής ποιοτικής κλίμακας ως προς την διπλωματική παιδεία και αποτελεσματικότητα. Γιατί και η εκεί Ελληνική ιστορία, μάλλον ορθότερα η Ελλαδική, δεν είναι και η καλύτερη. Δεν έχει να επιδείξει κάτι το σοβαρό. Ακόμη από την περίοδο που η χώρα έθετε θέματα και αργότερα ή δεν τα υπερασπίζονταν ή τα ανακαλούσε. Οι διώξεις στην Πόλη ή στην Ίμβρο και την Τένεδο αποτελούν τέτοιες περιπτώσεις.

Γι αυτό και δεν χρειάζονται βεβιασμένες κινήσεις. Όπως τέτοια νομίζω είναι η επίκληση του Βέτο ως προς το ΝΑΤΟ. Γιατί αν η Ελλάδα αναγκαστεί να το πάρει πίσω, τότε η πολιτική της δεν κάνει κάτι άλλο από μια τρύπα στο νερό. Και δεν είναι η πρώτη φορά. Γι αυτό έγραψα ότι η επίκληση του Βέτο δεν αρκεί. Την επίκληση εννοούσα. Γιατί είναι η ιστορία, που συνειρμικά παραπέμπει σε ανάλογες στάσεις. Και επιπλέον δεν μας είναι και πολύ οικείο το εν λόγω γήπεδο. Απεναντίας θα έλεγα.

Οφείλω όμως να πω ότι δεν ισχύει το ίδιο για την επίκληση του βέτο στην Ε.Ε. η οποία είναι μια ορθή νότα, υπό τον όρο όμως, ότι η αρνησικυρία θα παραμείνει. Τόσο θεσμικά, όσο λόγω μη άρσης. Που και από αυτήν έχουμε γευτεί καρπούς. Το θετικό για τον Ελληνισμό αυτή τη στιγμή είναι η διπλή παρουσία και ψήφος στην Ευρώπη. Μπορεί με έξυπνο κάθε φορά τρόπο να αξιοποιεί τα γνωστά Ευρωπαϊκά πολιτισμικά ανακλαστικά, προωθώντας από την άλλη τα εθνικά δίκαια, με πρώτο την εξεύρεση λύσης στην Κύπρο, στο ηθικό γήπεδο της Γηραιάς Ηπείρου.

Αν όλα αυτά συμβάλουν στη διαμόρφωση της σημερινής εικόνας, δεν είναι προς απογοήτευση αν τα όπλα μας είναι λίγα. Αν ξέρουμε που, πώς και πότε να κάνουμε τη χρήση τους, φτάνουν και περισσεύουν. Γιατί και οι άλλοι δεν έχουν περισσότερα. Και κυρίως γιατί κινούνται σε σφαίρες, πότε της επιβολής της δύναμης και πότε του εξόφθαλμα αδίκου.

Αν η αποδοχή του αιτήματός μας για την τέταρτη Δημοκρατία μπει σε έναν καλό δρόμο, τότε επειδή και πολλές σκοτούρες από τα Αθηναϊκά υπουργεία θα εκλείψουν, μπορεί η ίδρυση Υπουργείου Ομογένειας, να κάνει πάρα πολλά. Αν το ένα είναι η αναβαθμισμένη δημογραφική Ελλάδα, με βαθμό που, ως προς τα εκατομμύρια του λαού θα θυμίζει γυμνασιακό άριστα, ένα άλλο είναι η συστηματική παγκοσμιοποίηση του νεοελληνικού ονόματος.

Αρχής γενομένης από τα αυτονόητα. Από τις άχρωμες σήμερα πρεσβείες που ούτε ένα ζωγραφικό πίνακα έχουν κρεμάσει ποτέ στους τοίχους των κτιρίων τους ούτε μια φιάλη οίνου ή ελαίου έχουν προβάλει σε ειδικά διαμορφωμένες όμορφες προθήκες. Εξυπακούεται ότι η μεγάλη προθήκη είναι η ίδια, η ομογένεια, την οποία αντί να εξοπλίσουν με πολιτική και να της δώσουν ρόλους, την άφησαν μόνη στο έλεος του θεού. Και από πάνω να αισθάνεται ένοχη κάθε φορά, όταν εξαπατάται. Όπως με την ανέντιμη κίνηση του Bush. Ζητήματα που, όπως οι προτάσεις που αναπτύσσονται στα τρία γραπτά: Μακεδονία, Αυτός είναι ο νέος Μακεδονικός αγώνας, και το παρόν, εκτείνονται, πέραν της επίκλησης του βέτο.

___________

xkipuros@otenet.gr