Αφιερώματα από τους ποιητές: Ασπασία Παπακωνσταντίνου, Δημήτρης Ζαχαρόπουλος

«Μετά την τραγωδία στον Αλιάκμονα με το «δολοφόνο» λεωφορείο και τα 15 θύματα στις 22.02.2003, μια άλλη τραγωδία εξελίχθηκε χτες, 13.04.2003 στο 386ο χιλιόμετρο της Εθνικής οδού Αθηνών - Θεσσαλονίκης, στα Τέμπη. Ένα άλλο λεωφορείο έδωσε στην άσφαλτο 21 νεκρά παιδιά, μαθητές, και πάνω από 30 τραυματίες σφραγίζοντας έτσι με τα μαύρα του πολλά σπίτια ο χάρος της ασφάλτου.

Ξενυχτίσαμε γι' αυτά τα παιδάκια απόψε (και απόψε) και νοερά βρεθήκαμε κοντά στις οικογένειές τους. Στιγμές οδυνηρές και πόνου, που δεν εκφράζονται με λόγια, ζει σήμερα και ο απανταχού ελληνισμός και απ' αυτή τη θέση στέλνουμε την απεριόριστη συμπάθιά μας, τα θερμά συλλυπητήρια και καλό κουράγιο στις οικογένειες των αδικοχαμένων θυμάτων.

«Ο θάνατος πλέον στην πατρίδα μας από τροχαία, πρωτοστατεί και μας έγινε πολύ γνωστός τόσο που ακούμε για μια τραγωδία και λέμε μακριά από τα σπίτια μας και φτύνουμε στα κόρφια μας. Θέλουμε να πιστεύουμε ότι αυτές οι επιδράσεις για τους απλούς ανθρώπους είναι πολύ περιορισμένες και το οποιοδήποτε δράμα συνανθρώπων μας μάς πονά αλλά και μας ενοχλεί, μας προβληματίζει και μας τρομάζει»

Αυτά γράφαμε στις 22.02.2003 και τα επαναλάβαμε και με το τροχαίο δυστύχημα της 13^ης Απρίλη του 2003 στα Τέμπη και το βαρύ πένθος που σκέπασε την Ημαθία, επισημαίνοντας πως οι δολοφόνοι που εμπλέκονται είναι, δυστυχώς, πολλοί. Πρώτοι έρχονται οι οδηγοί και ακολουθεί ο κρατικός μηχανισμός. Πάντα, σε περιπτώσεις όπως κι αυτή στο Ασπρονέρι, τα πρώτα που ακούσαμε ήταν η ενεργοποίηση της κρατική μηχανής! κάτι που στην Ευρώπη δεν γίνεται διότι θεωρείται αυτονόητο. Για την Ελλάδα, που ζει καμιά εκατοστή χρόνια πίσω και μας την παρουσιάζουν «ισχυρή» και με «πρόοδο», η άμεση παρουσίαση των διάφορων υπηρεσιών, όπως τροχαία και σωστικά συνεργεία,(δεν αμφισβητούμε τις προσπάθειες των σωστικών συνεργείων) αρχηγοί κομμάτων, υπουργοί και διάφοροι διοικητές, αρχίζουν τις μεγαλόστομες δηλώσεις, κάποιων βραχνιάζει και η φωνή, κάποιων άλλων πέφτουν και κροκοδειλίσια δάκρυα, αλλά το έγκλημα στην άσφαλτο συνεχίζεται. Αυτό έγινε και τώρα: προβολή στα αυτονόητα λες και οι Έλληνες Πολίτες είναι αλλήθωροι. Έλεος!

Δεν θα αναφερθούμε στα αίτια του εν λόγω δυστυχήματος, αλλά στην προκειμένη περίπτωση θα επισημάνουμε μόνο τρία πράγματα: τα λεωφορεία, τα φορτηγά-νταλίκες, είτε Δ.Χ. είτε Ι. Χ. που αποτελούν δημόσιο κίνδυνο και την τροχαία. Ένα μόνο παράδειγμα: Οι οδηγοί των λεωφορείων στα δρομολόγια χρησιμοποιούν τα κινητά τους τηλέφωνα σαλιαρίζοντας, ενώ οδηγούν!! Κατά καιρούς έχουμε ζήσει τέτοιες εγκληματικές καταστάσεις, μάλιστα σε λεωφορεία υπεραστικά που θεωρούν τους επιβάτες σαν πρόβατα που πάνε για σφαγή. Εδώ μπαίνει αυτομάτως ο παράγοντας, τροχαία!

Οδηγοί φορτηγών-νταλίκες: Σε ό,τι αφορά τα φορτία και την ασφάλειά τους θα μπορούσαμε να γράφουμε μέρες. Δεν υπάρχει ένας οδηγός επιβατικού αυτοκινήτου που να μην κάνει την προσευχή του όταν συναντιέται με μια νταλίκα ή όταν προσπερνάει. Είναι άραγε τυχαίο να υπάρχει τέτοιος τρόμος; Στην ηπειρωτική Ελλάδα και στην επαρχία αυτός ο τρόμος κυριαρχεί ιδιαίτερα, όταν φορτωμένα φορτηγά πορεύονται σαν ανάπηρα. Κι εδώ ο παράγοντας τροχαία είναι ανύπαρκτος.

Τροχαία: εδώ θέλει μεγάλη κουβέντα. Δεν υποτιμούμε το έργο τους και στις φιλότιμες προσπάθειες των περισσοτέρων, αλλά αυτό δε φτάνει. Η τροχαία, που όφειλε η παρουσία της να είναι πυκνή και από κάθε άποψη αυστηρή, δεν είναι. Παράδειγμα οι έλεγχοι στη Γερμανία δίνουν και παίρνουν όλο το 24ωρο. Καμιά φορά κουράζουν αλλά υπάρχει η κατανόηση των Πολιτών-οδηγών. Στην Ελλάδα η τροχαία έχει επιδοθεί σε πρόστιμα παρκαρισμάτων (κι αυτό μεν απαραίτητο) αλλά η παρουσίαση στο εθνικό δίκτυο δεν είναι η καλλίτερη και στην επαρχία ανύπαρκτη.

Από κει και μετά να βγαίνει η πολιτεία και να αυτοπαρουσιάζεται με τους μηχανισμούς της είναι γελοίο ή αστείο αλλά και προκλητικό, όσο τα θύματα στην άσφαλτο εξακολουθούν όχι να περιορίζονται αλλά να αυξάνονται. Η παρουσία του δολοφόνου της ασφάλτου στο Ασπρονέρι αποτελεί μια από κάθε άποψη εγκληματική επιβεβαίωση. Ένα κεφαλοχώρι χάνεται κάθε χρόνο. Κι αυτό λέγεται έ γ κ λ η μ α και βαραίνει πρώτα τις μεγαλόστομες κυβερνήσεις και μετά τους άλλους (τροχαία, οδηγούς κλπ). Την να τον κάνει η χαροκαμένη μάνα τον παρηγορητικό λόγο οποιουδήποτε όπως και την αυριανή αργία των σχολείων στη μνήμη των επτά δεκαεφτάχρονων μαθητών;

Κλείνοντας το σχόλιό μας, στη μνήμη των παιδιών μας, ας μας επιτραπεί να παραθέσουμε δυο αφιερώσεις εκλεκτών ποιητών:

ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ

* * *

και απλώθηκαν σε κύκλους

Ε.Ε.- Γερμανία, Σεπτέμβρης 28 2004