Αν η αδυναμία διευθέτησης του πιο οξυμένου προβλήματος στην Ευρώπη, του Ελληνικού, οφείλεται σε λόγους πολιτικούς, τότε τα επτά μικρά Θεσσαλόπουλα εκτός από θύματα τροχαίου είναι και πολιτικά θύματα. Κυρίως θα έλεγα τέτοια. Θύματα των αναπτυξιακών επιλογών της χώρας. Όμως δεν φταίει μόνο η Αθήνα.

Υπάρχουν φίλοι που τη δεκαετία του ΄80, όταν η πολιτική Ελλάδα φλέρταρε με τους Ολυμπιακούς, επειδή δεν είχε κάτι άλλο να πει και να κάνει, σωστά διαπίστωναν τις ζημιές που θα προκαλούσε σε όλες ανεξαίρετα τις περιφέρειες. Και πόσο θα χρέωνε τη χώρα. Δυστυχώς οι ίδιοι δεκαπέντε χρόνια αργότερα συνωστίζονταν, όταν δεν έτρεχαν πίσω από την κυρία Αγγελοπούλου.

Είναι ανθρώπινο να θλίβεται κανείς μπροστά σε τέτοιες πολιτικές στάσεις. Όμως το σκέφτομαι εκ νέου και λέω πόσα πρέπει να έχει δει αυτή η γη ώστε να μην ανοίγει σε παρόμοιες περιπτώσεις διαδρομής. Δεν μιλώ βέβαια για την κυρία Αγγελοπούλου. Για τους παλιούς εκείνους φίλους μιλώ.

Και δεν το ανακινώ εγώ το θέμα αυτό των Ολυμπιακών και της σχέσης τους με το πόσο χτύπησε πίσω η ανάπτυξη της χώρας. Και επομένως των περιφερειών της. Και του ΠΑΘΕ και της Εγνατίας κλπ. κλπ. Η ιστορία το επαναφέρει. Και μάλιστα με έναν τραγικότατο τρόπο. 'Αλλο τώρα το θάψιμο που συστηματικά επιχειρείται για την αποσύνδεση των δυο πραγμάτων. Η αλήθεια όμως είναι πιο πεισματάρα από τους οργανωμένους τηλεοπτικούς και πολιτικούς φενακισμούς.

Αυτοί λοιπόν οι άνθρωποι πώς να μιλήσουν σήμερα; Τι να πουν; Ξέρουν πολύ καλά ποια είναι η κύρια αιτία που προκάλεσε την τραγωδία των Τεμπών. Επίσης τη χθεσινή στα Καμένα Βούρλα. Όπως την αυριανή σε άλλο σημείο του ΠΑΘΕ, της Εγνατίας που κύριος οίδε πότε θα ολοκληρωθεί ή και άλλων δρόμων. Θα σιωπούν μέχρις ότου να κοπάσει η μπόρα. Μετά θα επιστρέψουν δριμύτεροι με φλογερούς περιφερειακούς λόγους. Ίσως και να εκμυστηρευτούν για το ποιο πρότυπο διαδρομής τους εμπνέει.

Όμως ποια είναι η σημερινή τους έκφραση περιφερειακής αλληλεγγύης; Τόσο στη Θεσσαλία όσο στη Στερεά; Καμία. Όπως καμία δεν εξέφρασαν και σε μια άλλη ιστορική περιφέρεια του Ελληνισμού, τον περασμένο Απρίλιο. Δεν είχαν να πουν ένα έστω καλό λόγο για τον νέο Κυπριακό αγώνα. Βρήκαν όμως χρόνο να γειτονέψουν τους εξ ανατολών φίλους τους. Να χαχανίσουν. Κατά τα υπόλοιπα, αγάλματα. Είτε στα Νομαρχιακά Συμβούλια είτε στο Κοινοβούλιο. Τόσο οι μεν όσο οι δε.

Αυτή λοιπόν είναι η περιφερειακή πολιτική Ελλάδα. Ας μου πει κάποιος ότι δεν είναι. Ποιοι Νομάρχες και ποιοι Βουλευτές. Σώματα υπάρχουν και καρέκλες και έτερον ουδέν. Γιατί αν υπήρχε κάτι άλλο το πρώτο που όφειλαν να κάνουν ήταν να προκαλέσουν μια συζήτηση. Ποια είναι τα αίτια. Αν συνδέονται με την πολιτική. Πορίσματα χιλιάδες, πόρισμα όμως πολιτικό δεν υπάρχει κανένα.

Και αφού δεν έχουν μπόι να το κάνουν πρόταση στη Βουλή, ας το έκαμναν στα Νομαρχιακά Συμβούλια οι έτεροι των προκαθημένων αξιωματούχων των Νομών. Η τραγωδία των Καμένων Βούρλων θα αποτελούσε τότε την αιτία να επανέλθει εκ νέου το Περιφερειακό στην ημερήσια διάταξη. Αν μη τι άλλο θα βοηθούσαν τα κόμματά τους. Αφού αναλάβουν τις πολιτικές ευθύνες τους να αναγεννηθούν. Εννοείται να μη διανοηθούν Κυβερνώντες να ξαναβάλουν χέρι στα παγκάρια των περιφερειών.

Ίσως τότε να άρχιζαν να ησυχάζουν οι αθώες ψυχές των χθεσινών, των σημερινών όσο των αυριανών τραγικών θυμάτων του ΠΑΘΕ και του κάθε ΠΑΘΕ. Γιατί η απόδοση δικαίου δεν είναι μόνο η ποινική. Έστω και αν οφείλει, που είναι ορθό απολύτως, να είναι αυστηρότατη. Υπάρχει όμως και μια διαφορετικής κλίμακας απόδοση δικαίου. Η πολιτική και η ηθική. Γι αυτήν οφείλει ένα πολιτικό πρόσωπο να αγωνίζεται πρωτίστως. Ποιος όμως. Ούτε Βουλευτές έχουμε ούτε Νομάρχες.

* Ήταν υποψήφιος Νομάρχης Έβρου στις εκλογές του 2002