Του Χρήστου Κηπουρού {*}

Χρειάζεται όντως ένα παλλαϊκό συλλαλητήριο στη Θεσσαλονίκη. Ναι μεν να το διοργανώσει η εκκλησία, αλλά η εκκλησία του Δήμου. Η οποία βέβαια αν είναι να μείνει στην διεκδίκηση επιστροφής μόνο της κλεμμένης ιστορίας, καλύτερα να μη το κάνει. Ο σκοπός είναι να επεκταθεί και στα υπόλοιπα κλοπιμαία. Να έχει πολλούς αποδέκτες. Καταρχήν σε εκείνα που περιέχει ο κραυγαλέος φενακισμός του Bush σε βάρος των ομογενών των Η.Π.Α. Στην κλοπή της ψήφου τους. Αν γνώριζαν, σαφώς και δεν θα τον ψήφιζαν. Ασφαλώς οι ομογενείς μας θα φωνάξουν, όμως δεν αρκεί.

Η κατραπακιά πάντως αυτή ίσως είναι και μια ευκαιρία. Ποτέ δεν υπάρχει αμιγές κακό, άλλωστε. Να δει κανείς τι συμβαίνει με την περιφερειακή Δημοκρατία και την κυβέρνηση της Μακεδονίας. Το αιρετό σε μια ιστορική, πολιτισμική και γεωγραφική οντότητα. Όπως στις υπόλοιπες ένδεκα. Ε λοιπόν όχι μόνο δεν έπαθε έκτρωση ή κυοφορήθηκε αλλά ούτε συνέλαβε ποτέ. Αν το αληθές είναι εθνικό, κατά πως λέει ο επτανήσιος, τότε αυτήν τη Δημοκρατία, την κατέκλεψαν ομοεθνείς εξ Αθηνών. Οι εκάστοτε κυβερνώντες και οι πολιτικοί παράνυμφοι. Είτε άλλων περιφερειών είτε και εκ της ίδιας της Μακεδονίας. Στη Θεσσαλονίκη άλλωστε εκλέγονται πλείστα όσα από τα κατά καιρούς πρώτα βιολιά της Αθήνας. Πρόκειται για μια Δημοκρατία αγέννητη.

Το λέω αυτό γιατί αν όλα είχαν γίνει στην ώρα τους, αν η κεντρική Μακεδονία είχε σήμερα δυο τρία εκατομμύρια και η Δυτική άλλο ένα, κανένας δεν θα σκεπτόταν υπεξαίρεση ονομάτων και συμβόλων. Όταν όμως δεν προσέχεις την περιουσία σου, τότε ανοίγει η όρεξη του γείτονα. Πόσο μάλλον όταν οι πρώτοι διδάξαντες υπήρξαν κληρονόμοι του σταλινισμού. Δεν φταίει όμως μόνο η από εκεί πλευρά. Τα πράγματα έγιναν πιο άσχημα όταν η ελληνική πολιτική ηγεσία συναίνεσε με τη στάση και τις ολιγωρίες της στον κυνισμό εκείνου του γνωστού συνταξιούχου και επιτίμου μέλους της. Ίσως να έπαιξαν ρόλο και παροτρύνσεις κάποιων εξ Ελλάδας επενδυτών.

Για να έχει προοπτική ένας νέος Μακεδονικός αγώνας, θέλει καταρχήν να αλλάξει χέρια. Να τον πάρει ο ίδιος ο κόσμος, να τον πλάσει. Οι πολίτες. Εννοείται πολιτικά όσο αναπτυξιακά. Επίσης να είναι πολυμερής. Ένα από τα πρώτα αιτήματα οφείλει να είναι η 4η Δημοκρατία. Το δημοψήφισμα για το περιφερειακό είναι η άλλη όψη του εθνικού ζητήματος. Αυτά θα πρότασσε αν ζούσε σήμερα ο Παύλος Μελάς. Γι αυτά θα αγωνιζόταν. Θα είναι το πιο καλό μνημόσυνο στα φετινά εκατοντάχρονα του ομώνυμου αγώνα.

Έγραφα τις προάλλες για τα μυαλά από άχυρο όπως και για εκείνα από λάσπη και άχυρο. Αμφότερα μας προσβάλλουν ως πολιτισμό αν δεν θυμίζουν πολιτική αραπιά. Τόσο οι κραυγές και αναθεματισμοί από τη μια, όσο οι όποιοι, their master voice, τηλεοπτικοί και πολιτικοί λιμοκοντόροι, από την άλλη. Οι οποίοι εκμεταλλευόμενοι την εμπιστοσύνη της Δημοκρατίας, από αρκετών ετών την έκαναν εμπορεύσιμο είδος αν δεν την εξοστράκιζαν, κατά συναυτουργία, όπως λέγεται. Σε άλλες δεκαετίες άλλοι εξόριζαν τους Δημοκράτες. Χθες, όσο και σήμερα, εξορίζονταν και εξορίζεται η Δημοκρατία. Η οποία δεν μένει πια εδώ από ετών.

Έχει λοιπόν μεγάλη σημασία για την ίδια και την επιστροφή της που πάντοτε είναι συνδεδεμένη με εθνικό θέμα, να γίνει το συλλαλητήριο, που έλεγα στην αρχή. Ένα πανό να έχει τη λέξη: ιστορία; Αποδέκτης η Γηραιά Ήπειρος και η εισαγόμενη εκ των Η.Π.Α. παραχάραξη. Γιατί εδώ και αρκετό καιρό, τόσο με τους καθ ημάς πρώην, όσο τους νυν, ανενόχλητα αναπαράγουν σχεδόν όλα τα Ευρωπαϊκά τηλεοπτικά δίκτυα. Χρειάζεται όμως και ένα ακόμη πανό. Αυτή τη φορά με αποδέκτη τις τηλεοράσεις των Αθηνών. Με μια και πάλι λέξη, και επίσης με ερωτηματικό: Δημοκρατία;

Μια έξυπνη ελληνική πολιτική ηγεσία, τόσο κυβερνητική όσο αντιπολιτευτική, θα το σιγόνταρε. Θα εκλάμβανε το συλλαλητήριο ως χορό και ως χορωδία από τα οποία θα είχε μόνον πολιτικά οφέλη να αποκομίσει. Θα κέρδιζαν όλοι. Γίνεται αυτό με την πολιτική. Διαθέτει γαλαντομία. Δυστυχώς όμως η χώρα δεν έχει εθνική ορχήστρα. Μακάρι να είχε πολιτικούς μουσουργούς, διευθυντές. Να ξέρουν να συνθέτουν. Ίσως γι αυτό σκέφτηκα, και έγραψα κάποια μέρα, να προταθεί για Πρόεδρος Δημοκρατίας, από το χώρο του πολιτισμού. Φυσικά εννοείται κάποιος που να προσθέτει εθνικό κύρος, από εκείνο το οποίο διαθέτει στις πολιτισμικές του αποσκευές. Φτάνουν τόσοι νομικοί. Όλοι τέτοιοι ήταν ως τώρα.

Παρακολουθώ πολύ τακτικά την πολιτική συμφωνική ορχήστρα της εξ ανατολών γειτονικής χώρας που κάνει το μαύρο άσπρο, και λέω, μάλιστα. Και μόλις βλέπω τους εδώ, αν μπορώ να τους πω δικούς μας, να μη μπορούν να αποδείξουν τη λευκότητα του λευκού, θλίβομαι πολύ. Ιδιαίτερα όταν ο ένας λέει άσπρο και ο άλλος μαύρο. Να το πω αλλιώς. Σαφώς, δεν αρκεί η επίκληση του βέτο από τους νυν, όμως και όταν οι πρώην έχουν βυσσινί μάγουλα, δεν γίνεται να μιλάνε για μπάτσες. Γι αυτό γράφω για τους μεν, όσο τους δε. Χωρίς σκόντο. ’λλο τώρα αν τα γραπτά προσκρούουν στο τσιμεντένιο αθηναϊκό τείχος και έχουν την τύχη της Δημοκρατίας. Εξοστρακίζονται αν δεν γίνονται προσάναμμα στις πυρές των ηλεκτρονικών Μέσων της πρωτεύουσας.

Ευτυχώς που υπάρχουν οι άλλες πύλες, και οι περιφερειακές εφημερίδες. Ο νέος Μακεδονικός αγώνας όπως κάθε περιφερειακός όσο και εθνικός αγώνας θα έχουν στο εξής, δικό τους στιλ. Δικά τους χρώματα, παιδεία και αιτήματα. Ακόμη και Μέσα. Έστω και τώρα μπορούμε να βάλουμε μπροστά, να ζητήσουμε από το λείψανο της προηγούμενης Δημοκρατίας, να πάμε στην επόμενη. Στην Τέταρτη. Στη Δημοκρατία και την κυβέρνηση της περιφέρειας. Της όποιας περιφέρειας εκ των δώδεκα που προτείνονται στο Δημοψήφισμα γιο το περιφερειακό. Δίπλα στο: η Μακεδονία είναι Ελληνική, να προστεθεί η Μακεδονική Ελλάδα. Αυτός είναι ο νέος Μακεδονικός αγώνας. Από το ραντεβού με την ιστορία, στο ραντεβού με τη Δημοκρατία.

_____________

Θράκη, 6 Νοεμβρίου 2004,

xkipuros@otenet.gr