Εμφανίζεται
ολοένα και πιο συχνά, εν όψει του
συνεδρίου της Κεντρικής Ένωσης
Δήμων και Κοινοτήτων, το αίτημα
για τον αιρετό περιφερειάρχη.
Νομάρχες αλλά και Δήμαρχοι, από
όλες τις πολιτικές μπάντες, και
όλες τις περιοχές της χώρας, ακόμη
και από την πρωτεύουσα, το προβάλουν
και δείχνουν να το διεκδικούν.
Από μια άποψη
είναι καλό αυτό. Μπορεί να θεωρηθεί
ότι αποτελεί ανάδειξη ενός ζητήματος
που αν μη τι άλλο επείγει για
ολόκληρη την περιφερειακή Ελλάδα.
Επίσης την ίδια τη Δημοκρατία.
Από την άλλη
όμως όπως μπαίνει, δεν μπαίνει.
Μένει στο επίπεδο πλατωνικής σχέσης
με τον περιφερειακό θεσμό. Δεν
έχει κανείς τους επεξεργαστεί το
πώς. Το «ναι, αλλά πως» γίνεται
άλλη μια φορά επίκαιρο ερώτημα.
Όχι ότι η αυτοδιοίκηση δεν έχει
σημαιοφόρους. Έχει και μάλιστα
πολλούς. Σημαίες όμως δεν έχει.
Αν μάλιστα
συνδυαστεί με την Δημοκρατία, της
οποίας σαφέστατα αποτελεί την άλλη
όψη, τότε για να γίνει σημαία το
περιφερειακό, πρέπει να γράφει και
κάποια πράγματα επάνω της. Γιατί
άμα είναι λευκή, δεν είναι καλός
οιωνός. Βούτυρο στο φιλί της όποιας
κυβέρνησης.
Το πρώτο από
αυτά είναι ότι ο θεσμός του αιρετού
περιφερειάρχη όσο του επίσης αιρετού
περιφερειακού συμβουλίου, μπορεί
να αναζωογονήσει την, από όλους
τους παροικούντες την Ιερουσαλήμ,
ομολογημένα ημιθανή αν όχι και
κλινικά νεκρή Δημοκρατία της
αντιπροσώπευσης. Το τηλεοπτικό της
υποκατάστατο επιβεβαιώνει του
λόγου το αληθές. Και ως τέτοιο ζήτημα
χρειάζεται να αναζητηθεί καθώς και
να διεκδικηθεί μέσα από άλλες
μορφές Δημοκρατίας.
Μια από αυτές
είναι η άμεση. Η πρόταση του
Δημοψηφίσματος. Τόσο για το ναι ή
το όχι στον θεσμό του εκλεγμένου
περιφερειάρχη όσο τον αριθμό των
ιστορικών όσο ταυτόχρονα λειτουργικών
περιφερειών. Αυτό να βάλουν στις
συναντήσεις με τους υπουργούς.
Αλλιώς ας κατεβαίνουν στην Αθήνα
για τα άλλα τους ζητήματα. Γι αυτό
θα ξοδεύονται αν μη τι άλλο,
τζάμπα.
Αν συνεχίσουν
με τον ίδιο τρόπο επιπλέον τα πυρά
είναι άσφαιρα. Αν δεν κάνουν και
καλό μέχρις ενός σημείου, όταν
ακούγονται. Καλό εννοείται σε αυτούς
που παθαίνουν αλλεργία όταν το
σκέπτονται. Είτε είναι κυβερνώντες
είτε αρχηγοί που παλαιόθεν διακονούν
τον Αθηναϊσμό. Τα χωριά φαντάσματα
των περιφερειών έχουν πολλούς αυτουργούς
που τα προκάλεσαν. Δεν τα έκανα
εγώ.
Έτσι ερμηνεύεται
άλλωστε γιατί για το συγκεκριμένο
ζήτημα, η παρουσίασή του από τους
τελευταίους ακολουθεί δρόμους ήπιας
μορφής ενεργειών. Είναι επειδή ούτε
οι ίδιοι το θέλουν. Τα λεγόμενα
κόμματα είναι πλασμένα κατ'
εικόνα της έδρας τους.
Όσο για τους θιασώτες
της επανίδρυσης, αυτό που φαίνεται
ότι έχουν στο μυαλό τους είναι το
μοντέλο περιφερειών ιδρυμάτων
χρόνιων παθήσεων. Όπως ήταν δηλαδή.
Η
συναδελφικότητα όσο κυρίως ο πολιτικός
σεβασμός προς τους θεσμούς που
εκπροσωπούν οι άνθρωποι της
αυτοδιοίκησης επιβάλει να τους
πούμε να θέσουν τα πράγματα όπως
έχουν. Να πουν την αλήθεια στο
συνέδριο τους. Το ζήτημα του νέου
περιφερειακού θεσμού είναι όχι
μόνο αναγκαίο αλλά και η προσφυγή
στην άμεση Δημοκρατία όσο και το
Δημοψήφισμα θα συγκεντρώσει την
πάνδημη συγκατάθεση. Όλο δε αυτό
όχι μόνο να γίνει ψήφισμα αλλά και
να επεξεργαστεί ένα σχέδιο του πως
μπορεί καλύτερα να προχωρήσει. Ας
μη χορέψουν φέτος κάποιοι εκ των
συνέδρων.
Το κράτος έχει
χιλιάδες νόμους. Οι πολίτες δεν
έχουν κανέναν. Ε, είναι η ώρα να
αποκτήσουν. Να κυβερνηθούν από
ανθρώπους του τόπου τους. Ένας
λόγος που η Νομαρχιακή αυτοδιοίκηση
δεν ανταποκρίθηκε είναι ότι οι
άνθρωποί της αποτελούν επέκταση
των διακόνων που έλεγα πιο πάνω. Καλύτερα
από όλους το ξέρουν και οι ίδιοι.
Όπως και συνάδελφοί τους από τον
προηγούμενο βαθμό.
Όμως αν ο αγώνας
αυτός ευοδωθεί , δεν θα περιοριστεί
στην ανάσταση της Δημοκρατίας ή
στην εγκαινίαση μιας νέας
αναπτυξιακής εποχής για την σημερινή
καθημαγμένη περιφέρεια. Την Ευρωπαϊκή
ουραγό. Ούτε θα συγχωρέσει μόνο
τις τοπικές και νομαρχιακές
αμαρτίες που δεν είναι και
ευκαταφρόνητες, όπως και των εν
Αθήναις προϊσταμένων τους, που έφεραν
τη χώρα στην περιφερειακή κατάρρευση
όπως όσοι σιγόνταραν τις επιλογές
αυτές με κραυγαλέο παράδειγμα το
Ολυμπιακό όραμα και σημερινό
καμάρι.
Θα μπουν στην
άκρη όλα αυτά. Γιατί ένα
καινούργιο κεφάλαιο θα ανοίξει για
την ιστορία του τόπου. Αυτή τη
φορά η αλλαγή της σελίδας θα έχει
να κάνει με την ίδια τη Δημοκρατία.
Το πέρασμα από την τρίτη στην
τετάρτη. Και τέτοια ζητήματα δεν
εμφανίζονται κάθε μέρα. Ούτε κάθε
χρόνο ή έστω κάθε δεκαετία. Εκτός
και όταν μιλάνε για νέα εποχή ή
νέους κύκλους, οι επικεφαλείς, αντί
της χώρας, εννοούν τον εαυτό τους.