Για την οικονομική κρίση στο ταμείο σύνταξης,
φταίνε οι συνταξιούχοι, απλούστατα,
δεν θέλουν να πεθάνουν.
(Α. Troppmann)

Γράφει ο Σπύρος Γκάρος, Νυρεμβέργη, 29.01.2005

Δυόμισυ εκατομμύρια άνεργοι υπέβαλαν αίτηση για να πάρουν το επίδομα ανεργίας τύπου ΙΙ, δηλαδή τα 345ευρό. Όχι γιατί όλοι αυτοί δεν θέλουν να εργαστούν, αλλά επειδή δεν βρίσκουν δουλειά. Πικρή είναι η αλήθεια, αυτή που δεν μας αναφέρουν οι κυβερνητικοί και οι πολιτικοί παράγωντες της χώρας. Δυόμισυ εκατομμύρια άνθρωποι ζούνε σήμερα στην Γερμανία του "Wohlstand" (Ευημερίας) στο όριο της φτώχειας. Σκεπτόμενη η κυβέρνηση το αρχαίο ελληνικό ρητό: "αργία μήτηρ πάσης κακίας" έδωσε έντολή στον Peter Hartz να δημιουργήσει μία επιτροπή από οικονομολόγους για να συσκεφθούν και ν' αλλάξουν το σύστημα στα κοινωνικά ταμεία ώστε μέχρι το έτος 2010 (Agenta 2010) όλοι οι μακρόχρονα άνεργοι να έχουν αποκατασταθεί. Το πως δεν μας το λένε. H θεωρία είναι εύκολη, δύσκολη όμως να τεθεί στην πράξη. Είναι ευχής έργο η ανεργία να μειωθεί, πλην όμως οι σοφοί οικονομολόγοι λογαριάζουν χωρίς τον ξενοδόχο, και ο ξενοδόχος είναι η εργοδοσία η οποία όχι μόνο δεν προσλαμβάνει νέους ανθρώπους αλλά απολύει και αυτούς που έχει. Μην ξεχνάμε τις δώδεκα χιλιάδες που περιμένουν καθημερινώς με αγωνία πότε θα τους δοθεί το εξιτήριο από την OPEL και άλλες πέντε χιλιάδες από το Κarstadt. Να μην ξεχνάμε και τις μικροεπιχειρήσεις που κάθε χρόνο μεταφέρουν την εργασία σε χώρες με φτηνότερα μεροκάματα. Το μεγάλο έργο της επιτροπής Hartz είναι οι μεταρρυθμίσεις που επέβαλε στα κοινωνικά ταμεία. Τι επιδιώκουν κυβέρνηση και αντιπολίτευση μέσω αυτών των μεταρρυθμίσεων; Αυτό θα πρέπει καθένας μας να το έχει ήδη αντιληφτεί. Απλούστατα την ιδιωτικοποίηση της κοινωνικής ασφάλισης. Δεν αυξάνουν την εισφορά στα ταμεία γιατί αυτό βρίσκει αντίθετους τους εργοδότες, αντ' αυτού όμως μας συνιστούν να κάνουμε εμείς αυτασφάλιση σε ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρίες για να μπορούμε να πληρώνουμε τα φάρμακα, τις οδοντοστοιχίες και άλλες επεμβάσεις σε γιατρούς. Επειδή δε η σύνταξη μέχρι το 2030 θα έχει κατά πολύ μειωθεί και δεν θα είναι αρκετή για να μπορέσουμε στα γηρατειά μας να ζήσουμε ανθρώπινα, προληπτικά καλό είναι να κλείσουμε επί πλέον και μία ασφάλεια ζωής, όπως συνέβη με την σύνταξη Ρίστερ¹. Με τον τρόπο αυτό ιδιωτικοποιείται διπλωματικά και ωραία η κοινωνική και η ιατροφαρμακευτική ασφάλιση (made in USA). Μία ημέρα των ημερών αυτά πλέον δεν θα υπάρχουν, θα έχουν αναληφθεί από ιδιωτικές εταιρίες. Όταν διαφήμιζαν την σύνταξη Ρίστερ (μία επί πλέον εισφορά 4% μηνιαίως), έτρεχαν οι αντιπρόσωποι των ασφαλειών σαν οικονομικοί ιεραπόστολοι να κλείσουν όσα περισσότερα συμβόλαια μπορούσαν. Έτσι πέρασε κι αυτό ανώδυνα με αποτέλεσμα, ο εργαζόμενος να πληρώνει σήμερα 13,5% εισφορά για την σύνταξη του ενώ ο εργοδότης να παραμένει στο 9,5%. Που είναι το κοινωνικό συμβόλαιο;. Για να πετύχουν τα σχέδια τους εφεύραν τον μπαμπούλα της παγκοσμιοποίησης και το δημογραφικό πρόβλημα. Αυτά είναι παλιά φρούτα. Πες, πες όμως, κατόρθωσαν κάνουν κι εμάς να τα παπαγαλίζουμε και να ισχυριζόμαστε, ότι πράγματι έχουν δίκαιο και ότι ενδιαφέρονται για την κοινωνική μας ασφαλειά καθώς επίσης και για το μέλλον των επόμενων γεννιών (Public Relations).

..... και εάν όλοι οι άλλοι πίστευαν στα ψέμματα που διέδιδε το κόμμα - κι όταν οι μαγνητοσκοπήσεις αναφέρουν όλο τα ίδια- τότε το ψέμα μπαίνει στην ιστορία και γίνεται αλήθεια. (George Orwell, 1984)

Τα 4,5 εκατομμύρια άνεργοι παραμένουν και επαυξάνονται. Όλοι αυτοί δεν χρειάζονται μεταρρυθμίσεις, χρειάζονται εργασία. Το ίδιο και οι νέοι άνθρωποι που τελειώνουν το σχολείο, χρειάζονται θέσεις μαθητείας. Όλα αυτά που σήμερα μας παρουσιάζουν και προβάλλουν για να αιτιολογήσουν τα μέτρα που εφαρμόζουν μέσω των μεταρρυθμίσεων στα κοινωνικά ταμεία είναι ένας μύθος. Είναι σαν να πριονίζουν τον κλάδο που οι ίδιοι επάνω κάθονται.

Οι συντάξεις το 2005 δεν πρόκειται ν' αυξηθούν, αντιθέτως θα φορολογηθούν κατ΄ αρχήν με 50% επί του ακαθάριστου ύψους και σταδιακά μέχρι το 2040 με 100% φόρο. Είναι και αυτό μία καινούρια μεταρρύθμιση. Από τότε που κατέρρευσε το Ανατολικό Μπλοκ, και το τείχος που χώριζε τις δύο Γερμανίες, κατέρευσε και η οικονομική ευημερία της Γερμανίας. Σήμερα το κεφάλαιο έχει το πάνω χέρι και απειλεί. Απειλεί, ότι σύντομα θα προβεί σε νέες μεταρρυθμίσεις, αυτή την φορά στην αγορά εργασίας, με λίγα λόγια στις συλλογικές συμβάσεις. Ήδη τα πρώτα σύννεφα αρχίζουν να σκοτεινιάζουν τον ουρανό. Οι συνδικαλιστικές οργανώσεις αγωνίζονται να συγκρατήσουν τον εγκέλαδο που κάνει την εμφάνιση του στον χώρο της εργασίας. Αύξηση του ωραρίου εργασίας, αλλαγή στον νόμο περί προστασίας από απολύσεις, μείωση των παροχών. Τα μεγάλα βιομηχανικά και τραπεζιτικά τραστ ρυθμίζουν και μεταρρυθμίζουν σήμερα τις τύχες των ανθρώπων στην εργασία και στην κοινωνική ζωή. Να μην απατόμεθα. Η κυβέρνηση, από οποιοδήποτε πολιτικό χώρο κι αν προέρχεται, παίζει απλά τον ρόλο του κομπάρσου.

Σπύρος Γκάρος, Νυρεμβέργη, 29.01.2005

Athinaios@t-online.de