Η μεγάλη νίκη του Ελσίνκι!
Σίγουρα απ' τη συνάντηση κορυφής στο Ελσίνκι, 10+11.12.1999, και η επιτυχή έκβαση της υποψήφιας προς ένταξη της Τουρκίας στις ευρωπαϊκές πολιτείες, θα λέγαμε ότι αποτελεί την τελική κατακλείδα του 20^ου αιώνα στο χώρο των γεγονότων, εκτός βέβαια απροόπτων. Και επειδή ο ερχομός της νέας χιλιετίας βρίσκεται στις πόρτες μας, σ' ότι αφορά την Ευρώπη και τα Βαλκάνια, δεν προβλέπουμε να αντιμετωπίσουμε άλλα γεγονότα, θετικά ή αρνητικά, εκτός τα υπαρκτά: Το Κόσοβο παραμένει «σιωπηλό», η «ειρήνη» προχωρεί και ο πετσοκομμένος απ' τα θηρία της Δύσης Μιλόσεβιτς διαβεβαιώνει πως το Μαυροβούνιο δεν πρόκειται να αποσχιστεί απ' τη Γιουγκοσλαβία. Ο Καύκασος θα γιορτάσει με βαρύ πένθος και μεγάλες υλικές καταστροφές τη νέα χιλιετία, ενώ το Γέλτσιν δεν το κρατούν πια ούτε αγκαλιάσματα, ούτε πατερίτσες και στα ελληνοτουρκικά και Κυπριακό, όπως προέκυψε απ' τη Σύνοδο κορυφής στο Ελσίνκι, ο συσχετισμός αλλάζει και ενδεχομένως και όλη η υπαρκτή τάξη πραγμάτων. Ας πούμε λοιπόν ότι αυτή η συμφωνία μας βρίσκει σε μεγάλο βαθμό σύμφωνους (επιθυμούμε τη σύσφιξη των σχέσεων των δυο λαών σε όλους τους τομείς) κι ας παρακάμψουμε για την ώρα τις προβλέψεις μας και τις δηλώσεις του Ραούφ Ντεκτάς κι ας ευχηθούμε να λυθούν όλα τα προβλήματα ειρηνικά.

Επί τη ευκαιρία ας πούμε ότι: για την ως τώρα διαμορφωμένη τάξη πραγμάτων στον προαναφερόμενο χώρο, αλλά και γενικότερα, έχουν συμβάλει λαοί -εκτός θέλησής των- και αντίστροφα κυβερνήσεις, διεθνείς οργανισμοί, μεγάλα ονόματα και πολιτικά συστήματα. Και η συμβολή, εκτός των λαών, μέσω διεθνών διαιτητών, ήταν εκείνη που μελάνιασε απάνθρωπα την τελευταία σελίδα του αιώνα, ενώ οι όποιοι διεθνείς οργανισμοί παρουσιάσανε περιτράνως την ανυπαρξία τους ή την ανημποριά τους να διαδραματίσουν τους ρόλους τους σαν πραγματικοί ταγοί.

Όλοι γνωρίζουμε ότι σ' αυτούς τους οργανισμούς ο πυρήνας τους είναι ο «μπαμπάς» -κοινός μπαμπούλας ή η υπερδύναμη της Αμερικής, που καθορίζει την πολιτική και τη στρατηγική παντού και πάντα. Έτσι οι διαστάσεις και οι φυσιογνωμίες αυτών των οργανισμών, ιδιαίτερα για τα σημερινά δρώμενα, είχαν σαν αφορμή την απώλεια κάθε ίχνος εμπιστοσύνης από πλευράς των λαών, όταν αυτοί, οι οργανισμοί, χρησιμοποιούνται άλλοτε κατασταλτικά, άλλοτε αντιδημοκρατικά και άλλοτε συμβάλλουν στα διαλυτικά προγράμματα και στις τροφοδοτήσεις μόνιμων διαφορών των λαών, όπως για παράδειγμα Ελλάδας, Τουρκίας, Κύπρου. Εξού και το από μήνες προγραμματισμένο και αναμενόμενο περιβόητο Ελσίνκι που έδωσε πνοή σε προβλήματα λαών, που άλλοι είναι οι αρχιτέκτονες και οι δημιουργοί αυτών των προβλημάτων.

Ελσίνκι λοιπόν, ένα γεγονός, που έχει πολλές διαστάσεις και παραμέτρους και, θα λέγαμε, αποτελεί τον πολυπρόσωπο λαβύρινθο της Ευρώπης. Σύσσωμη η ηγεσία της Ε.Ε. τάχτηκε υπέρ της ένταξης της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή οικογένεια και επίσης σύσσωμη αναγνώρισε τα δικαιώματα της Ελλάδας που χρόνια τώρα διεκδικεί και το Ελσίνκι φάνηκε ότι εξασφαλίζει λύσεις. Αν και οι λαοί της Ευρώπης δε ρωτήθηκαν, πρέπει να πούμε ότι ο ελληνικός λαός εννοεί όταν λέει, ναι, στην υποψηφιότητα προς την ένταξη της Τουρκίας στις ευρωπαϊκές πολιτείες. Το πρόβλημα όμως δεν είναι οι λαοί της Ελλάδας και της Τουρκίας και γενικότερα της Ευρώπης αλλά οι ηγεσίες των ευρωπαϊκών δυτικών χωρών και οι διεθνείς οργανισμοί με όλα τους τα παράγωγα, όπως τους έχουμε ζήσει.

Ας μας επιτραπεί να θυμίσουμε τον «πόλεμο» στη Γιουγκοσλαβία, που αμαύρωσε τη δημοκρατία και τον πολιτισμό αυτής της Ηπείρου, που σακάτεψε μια κυρίαρχη και ανεξάρτητη χώρα και εξοστράκισε στο έπακρο τα ανθρώπινα δικαιώματα. Κι ας θυμηθούμε τις ευαισθησίες του Ο.Η.Ε., του δικαστηρίου της Χάγης και άλλων οργανισμών και παν απ' όλα δεν πρέπει να ξεχνούμε ότι για όποια προσέγγιση Ελλάδας-Τουρκίας πάντα είχαμε τους οργανισμούς, τους διπλωμάτες και τους αξιωματούχους που ως τώρα... φρόντιζαν και στο μέλλον θα φροντίζουν βάζοντας τα χεράκια τους ακόμα πιο βαθιά.

Θυμηθήκαμε και τον Χαφιέ Σολάνα τον οποίο τη φασιστική θηριωδία του τη ζήσαμε κατά τον «πόλεμο» στη Γιουγκοσλαβία την περασμένη άνοιξη. Έτσι και τώρα με άλλες αυξημένες αρμοδιότητες, ύπατος για την εξωτερική ασφάλεια της Ευρώπης!!! έτρεξε ο άνθρωπος στην Τουρκία να ενημερώσει μόνο την τουρκική κυβέρνηση για την έκβαση των αποτελεσμάτων του Ελσίνκι. Και επειδή δεν πιστεύουμε σε θαύματα και σε πρόσωπα τύπου Σολάνα, όσο κι αν η μετάβασή του είχε καλές προθέσεις, πέρα από το ότι τον θεωρούμε επικίνδυνο και ακατάλληλο με παρελθόν επικροτημένο απ' τη Δύση και ασυγχώρητο απ' τους λαούς των Βαλκανίων, πιστεύουμε πως τώρα η ελληνική κυβέρνηση θα πρέπει όχι μόνο να είναι πολύ πιο προσεχτική, αλλά επιπλέον η διπλωματία της με την Τουρκία θα πρέπει να διευρυνθεί ακόμη περισσότερο. Δεν πρέπει να ησυχάσουμε και να λέμε τώρα ότι η Ευρώπη είναι αυτή που θα βάλει σειρά. Έχουμε την άποψη πως τους μεγαλύτερους και πραγματικούς ρόλους οφείλουν να τους διαδραματίσουν οι κυβερνήσεις της Ελλάδας και της Τουρκίας εάν και εφόσον μιμηθούν τις επιθυμίες των λαών τους.

Τα χαμόγελα, οι ευχές, οι ευρωπαϊκές αβρότητες, τα πολλά παλαμάκια, τα όποια και από όποιους συγχαρητήρια, η γιορτή της νίκης στην Τουρκία (μακάρι να μείνει γιορτή και να βρουν οι άνθρωποι το δρόμο τους) και βεβαίως οι πανηγυρισμοί της ελληνικής κυβέρνησης για τη μεγάλη νίκη, δε θα πρέπει να εφησυχάζει κανέναν, όπως δε θα πρέπει να συνδέεται για κυβερνητική νίκη για προεκλογικούς σκοπούς. Σίγουρα θα ήμασταν αχάριστοι αν παραβλέψουμε τις προσπάθειες της ελληνικής κυβέρνησης, όμως ο ελληνικός λαός στο σύνολό του είπε το, ναι, και πιστεύουμε ότι θα το έλεγε και πριν 200 χρόνια και αύριο. Εν αναμονή λοιπόν και θα λέγαμε κλείνοντας ότι, οι όποιες κομματικές συνδέσεις με τέτοιου είδους γεγονότα έχουν μεγάλο βάρος και ευθύνη.