«ΝΑ ΑΠΟΚΤΗΣΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΠΡΑΞΗ, ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ.
ΑΥΤΗΝ ΠΟΥ ΕΧΟΥΜΕ ΤΩΡΑ, ΕΙΝΑΙ ΣΤΑ ΧΑΡΤΙΑ»
Χ. Κ.

Δήλωση του Χρήστου Κηπουρού {*}

Ακόμη και σήμερα, μετά από την πρόστυχη μεν εφαρμογή από τις Η.Π.Α. μιας όμως προαναγγελθείσας της πολιτικής για το όνομα των Σκοπίων, η χώρα συνεχίζει να μην διαθέτει πολιτική. Καλά είναι τα συναισθήματα αλλά δεν φτάνουν για την πολιτική. Όπως και η όποια φτηνή αντιπολίτευση. Ούτε αρκεί η επίκληση του βέτο για την είσοδο των Σκοπίων στην Ε.Ε. και όπου αλλού. Όπως και οι παρεμπίπτουσες εκλογικεύσεις.

Με το σημερινό σημείωμα θέλω να σοκάρω τους όποιους ταγούς της πολιτείας. Αν είναι ποτέ δυνατόν. Γιατί η ουσία είναι ότι η Ελλάδα δεν έχει Μακεδονία. Αυτήν που έχει είναι στα χαρτιά και την ιστορία. 'Αντε και ως όνομα σε ένα αεροδρόμιο και ένα Πανεπιστήμιο. Κατά τα άλλα, την περιφρόνησε με τον χειρότερο τρόπο. Τόσο πολιτικά όσο αναπτυξιακά. Ούτε ένας δακτύλιος να ενώνει τις δώδεκα πρωτεύουσες μεταξύ τους, δεν έγινε. Αυτό που κάνουν είναι η εξαγωγή του Αθηναϊκού μοντέλου. Από την Αθήνα 2004 πέρασαν στη Θεσσαλονίκη 2008. Δηλαδή Μακεδονία 2000 ποτέ. Όπως στις άλλες περιφέρειες.

Μπορούσαμε να έχουμε όχι μόνο μια, αλλά δυο Μακεδονίες. Δυο περιφερειακές ιστορικές όσο πολιτισμικές και γεωγραφικές οντότητες. Τόσο την Κεντρική όσο τη Δυτική Μακεδονία. Με αυτές ως οχήματα να κάμναμε πολιτική. Καταρχήν στην Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά και αλλού. Αυτό σήμερα πληρώνουμε, μεταξύ των άλλων. Την ολιγωρία των φιλελεύθερων όσο των σοσιαλιστών, οι οποίοι με τον διάχυτο αθηναϊσμό τους δεν επέτρεψαν στη χώρα αυτή να περιφερειοποιηθεί.

Εκεί που έφτασαν σήμερα τα πράγματα χρειάζεται μια πολύχρονη προσπάθεια θεραπείας και ίασης ώστε να ανακτηθεί το χαμένος έδαφος. Να κάνουμε την ιστορία και τον πολιτισμό μας πολιτική πριν μας κλέψουν και τον Αριστοτέλη. Γιατί μόνο αυτό έμεινε. Και γιατί οι επικεφαλείς του κόσμου είναι το μόνο που ξέρουν καλά. Να θεμελιώνουν πάνω σε παραχαράξεις. Κάμνουν βέβαια όταν βρίσκουν. Ε αυτό έκαναν, την επομένη των εκλογών. Από την προσωρινή -όχι δια παντός- ικανοποίηση των κενόδοξων συνδρόμων των όποιων σκοπιανών αξιωματούχων έως το κλείσιμο ματιού στην Αλβανία, τον ενδιάμεσο αυτό σταθμό της Αμερικανικής γεωοικονομίας στη Βαλκανική. Αν τώρα όλα αυτά τα έκαναν σε βάρος της Ελλάδας, μικρό το κακό για τη μεγάλη φίλη της τελευταίας. Και ακόμη πιο μικρό για την ίδια υπερδύναμη, αν το γειτονικό κρατίδιο αποδειχθεί στην πορεία θνησιγενές.

Εγώ γι αυτό είχα πει με ποιο τρόπο να ψήφιζαν οι ομογενείς. Αντί να κινούνται ως παράγοντες από δω κι από κει, να εξαρτούσαν -στη βράση, όταν κολλούσε το σίδερο- τη στάση τους από τον ιστορικό Ευρωπαϊκό θεσμό της συγγνώμης των υποψηφίων Αμερικανών προέδρων για την πολιτική τους από την Κύπρο έως τα Βαλκάνια. Και σε αυτά, από το αιματοκύλισμα του Αίμου και της ομώνυμης χερσονήσου, μέχρι το όνομα των Σκοπίων. Γιατί αυτό που έγινε με το τελευταίο, εκτός των άλλων -μπορεί κάποιοι κατ επάγγελμα υποτελείς, να το εκλάβουν και ως κόστος του αξιοπρεπούς όχι των Κυπρίων- αποτελεί μια προαναγγελία δριμύτερης επιστροφής στο Κυπριακό. Εν προκειμένω λόγω του τραυματισμένου γοήτρου του ηττημένου από τον πρώτο γύρο Γολιάθ. Όπως επίσης και άλλων.

Επαναφέρω λοιπόν την πρόταση να γίνει Δημοψήφισμα για το περιφερειακό. Την άμεσα αιρετή περιφέρεια και τον αιρετό κυβερνήτη. Τις δώδεκα περιφέρειες. Το δικαίωμα στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας να έχει τον τελικό λόγο στον ορισμό των εκπροσώπων του κράτους στην περιφέρεια. Στην ουσία δηλαδή ένα δημοψήφισμα για την 4η Δημοκρατία. Η όποια αμφίβολη βιωσιμότητα του Σκοπιανού κρατιδίου δεν λέει τίποτε. Το ζήτημα είναι ως χώρα, να αποκτήσουμε στην πράξη, Μακεδονία. Αυτήν που έχουμε τώρα, είναι στα χαρτιά.

____________