η φωνή σου

η στήλη μας

Αλέξανδρος ο Μέγας

Alexander der Grosse

 DIAGORAS

ΔΙΑΓΟΡΑΣ
 ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟ
 

Οι Ικαριώτες της Αμερικής
Του Διονύση Ε. Κονταρίνη, Νέα Υόρκη 2 Σεπτεμβρίου 2003

Όμορφη πού 'σαι Νικαριά
σταβέντου και σοφράνου
τα όμορφ' ακρογιάλια σου
τα βάρβαρα βουνά σου.
Νίκος Πορής

Είχα την ευκαιρία να παραβρεθώ στο Συνέδριο των Ικαριωτών που έγινε στο Pittsburgh της Πεννσυλβάνια, στο οποίο μάλιστα γιορτάστηκαν και τα 100 χρόνια από την ίδρυση της Αδελφότητας. Αυτή την φορά δεν ήμουν επιφορτισμένος με κάποια δημοσιογραφική αποστολή. Έτσι σαν ένας απλός επισκέπτης, που βρέθηκα εκεί, είχα την ευκαιρία να δω αυτούς τους ανθρώπους από κάποιες άλλες πλευρές πια και με αυτές θα ήθελα να καταπιαστώ σήμερα. Τα όσα έγιναν στο Συνέδριο και οι οποιεσδήποτε αποφάσεις πάρθηκαν δεν θα απασχολήσουν τούτο το σημείωμά μου. Πιστεύω πως όλα έγιναν όπως έπρεπε και γι' αυτό δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία. 'Αλλωστε η εντυπωσιακή προσφορά των 350.000 δολαρίων του κ. Λάκκα προς την Παν-Ικαριακή Αδελφότητα τα λέει όλα.
Προσωπικά, από το πρωί του Σαββάτου 30 Αυγούστου που έφτασα στο ξενοδοχείο Hilton βάλθηκα να μελετάω όλα όσα έβλεπα να γίνονται γύρω μου. Πρώτη μου εντύπωση το αμέτρητο πλήθος των συνέδρων. Οι συγκεντρωμένοι εκεί, ανεξαρτήτως ηλικίας, θα πρέπει να ξεπερνούσαν τις 3.000 άτομα.
Έχω παραβρεθεί με δημοσιογραφικές αποστολές σε πάρα πολλά συνέδρια και μάλιστα συλλόγων οι οποίοι θεωρούνται πολυμελείς. Όμως τέτοια μαζική συγκέντρωση έβλεπα για πρώτη μου φορά. Όλοι τους άνθρωποι που στα πρόσωπά τους καθρεφτιζόταν η χαρά. Κοιτούσαν γύρω τους κι' άνοιγαν τις αγκαλιές τους για να καλωσορίσουν συγγενείς γνωστούς και φίλους που έβλεπαν μετά από χρόνια, ίσως και για πρώτη φορά. Μιλούσαν μεταξύ τους με πραγματική λατρεία για το νησί τους. Μιλούσαν για τις επισκέψεις τους στο νησί, για τα χωριά τους, για τα σπίτια τους, για τα καφενεία που έπιναν τον καφέ τους, για τις ακρογιαλιές τους και για τις όμορφες αναμνήσεις τους. Μιλούσαν αυτοί κι' εγώ ένιωθα πως δεν άκουγα λέξεις αλλά μια μελωδία. Και ειλικρινά τους θαύμαζα. Κι' άφηναν τον έναν για να τρέξουν ν' αγκαλιάσουν και να καλωσορίσουν τον άλλον.
Το βράδυ της Κυριακής στην μεγάλη χοροεσπερίδα ήμουν ο μόνος μη Ικαριώτης στο τραπέζι ανάμεσα σε εννέα από το νησί. Και φυσικά η προσοχή όλων είχε πέσει πάνω μου. Συναγωνίζονταν ποιος να με περιποιηθεί πιο πολύ. Ποιος να μου μιλήσει πιο πολύ για το νησί τους, για το χωριό τους. Κι' όλοι τους τέλειωναν με το ίδιο μοτίβο.
-Του χρόνου να μας έρθεις στην Ικαρία. Θα σε περιμένουμε.
Πως μπορείς ν' αποφύγεις μια τόσο ευγενική και εγκάρδια πρόσκληση;

Χαρακτηριστικό της χοροεσπερίδας, ο χορός του νησιού τους. "Το Καριώτικο" όπως μου τον είπαν. Ένας χορός που πραγματικά τόσο στον βηματισμό όσο και στις κινήσεις αλλά και στην μελωδία δεν έχει καμία απολύτως σχέση με τους άλλους νησιώτικους χορούς της πατρίδας μας. Είναι ένας χορός με ζωηρή και χαρούμενη μελωδία, που δίνει μια ιδιαίτερη χάρη στις κινήσεις των χορευτών. Μπορεί να πει κανείς ότι εκφράζει την πρόσχαρη ψυχική διάθεση που διακατέχει τους κατοίκους του νησιού. Μιας διάθεσης που την έζησα το τριήμερο του Συνεδρίου.
Η Νεολαία της Παν-Ικαριακής Αδελφότητας είναι το πλέον παρήγορο σημείο που μπορεί σήμερα να επιδείξει ο απόδημος ελληνισμός της Αμερικής. Και τούτο όσον αφορά την συνέχιση της παρουσίας του ελληνισμού εδώ στην χώρα της ξενιτιάς μας. Η Νεολαία των Ικαριωτών είναι μια εγγύηση γι' αυτή μας την παρουσία εδώ. Νέα παιδιά κάθε ηλικίας που διακατέχονταν κι' αυτά από την ίδια παθολογική αγάπη για το νησί τους, για τον τόπο καταγωγής τους. Παιδιά που εκπροσωπούν την δεύτερη και τρίτη γενιά, που επισκέπτονται σχεδόν κάθε καλοκαίρι το νησί τους και που μέσα τους δεν έχει φωλιάσει ακόμη το μικρόβιο της αφομοίωσης.
Με τα "σπασμένα" τα ελληνικά τους μου μιλούσαν για την αγάπη που τρέφουν για το νησί του Ίκαρου. Για τις επισκέψεις τους σχεδόν κάθε καλοκαίρι εκεί για να ζήσουν μέσα στον ελληνικό χώρο αφού νοιώθουν περήφανα πως από κει κρατάει η φύτρα τους κι' είναι υποχρέωσή τους να κάνουν εκεί το προσκύνημά τους. Χορεύουν, σχεδόν όλα τους, με χάρη "τον Καριώτικο" και ειλικρινά θαύμαζα την ακρίβεια, τη λεβεντιά και την αρμονία των κινήσεών τους. Θαυμάζουν το νησί των γονιών τους και θα σου μιλήσουν με τα πιο όμορφα λόγια γι' αυτό.

-Έχεις έρθει στη Νικαριά; θα με ρωτήσει ένας μπόμπιρας 8-9 χρόνων.
Κι' όταν του απαντήσω "όχι" θα μου πει.
-Δεν ξέρεις τίποτα. Έλα του χρόνου και θα δεις.

Κι' έδωσα υπόσχεση του μπόμπιρα του χρόνου να είμαι εκεί. 'Αλλωστε πάνε πολλά χρόνια που έχω υποσχεθεί στον εαυτό μου μια επίσκεψη εκεί που ο Βάρναλης, ο Κατράκης, ο Θοδωράκης, ο Καρούσος και τόσοι άλλοι περπάτησαν εξόριστοι, όμως η αγάπη και η φιλοξενία των Ικαριωτών, τους έκανε να νοιώθουν σαν το σπίτι τους. 
"χωρίς να φοβηθούν τους δεσμώτες μας, μας άνοιγαν τις καρδιές και τα σπίτια τους." γράφει ο Μίκης Θοδωράκης στο βιβλίο "Ικαρία" του Γιώργου Δεπόλλα.
Σ' αυτό το τόσο όμορφο τριήμερο ανάμεσα σ' αυτούς τους υπέροχους ανθρώπους ένα πράμα μόνο με ενόχλησε. Το Συνέδριο διέθεσε μόνο το 2% του χρόνου του στην ελληνική γλώσσα. Το υπόλοιπο 98% το. έφαγε η αγγλική. Γιατί βρε παιδιά; Μαζί με την ιστορία, τις παραδόσεις και την αγάπη προς το νησί σας διατηρήστε και τη γλώσσα μας. Τη χρειαζόμαστε!!!

Dennis Kontarinis
patrinos12@hotmail.com

Όταν "κοιμάσαι" άλλος γράφει ιστορία
ο μετανάστης

 Εμείς το αραχάνθος τα σκορπίδια, οι διάττοντες, επιβήτορες στη ξένη γη, μέσα στο σκοτάδι της μέρας, στ' αχνάρια του Διογένη, με τη βούληση μας, να θεμελιώσουμε την υποδομή του ελληνικού οράματος. Να βρούμε τη χαμένη μας ταυτότητα...!
Μάγειρας

 Όποιος ελέγχει το παρόν,
ελέγχει και το παρελθόν.
 Όποιος ελέγχει το παρελθόν,
"καθορίζει" το μέλλον
George Orwell

Θερμοπύλες
Κ.Καβάφης 1903

Τιμή σ' εκείνους όπου στην ζωή των
Ώρισαν και φυλάγουν Θερμοπύλες
Ποτέ απ' το χρέος μη κινούντες.
Δίκαιοι κ' ίσιοι σ' όλες των τες πράξεις.
Αλλά με λύπη κιόλας κι ευσπλαχνία.
Γενναίοι οσάκις είναι πλούσιοι, κι όταν
Είναι πτωχοί, πάλ' εις μικρόν γενναίοι,
Πάλι συντρέχοντες όσο μπορούνε.
Πάντοτε την αλήθεια ομιλούντες,
πλην χωρίς μίσος για τους ψευδομένους.
Και περισσότερη τιμή τους πρέπει
Όταν προβλέπουν (και πολλοί προβλέπουν)
Πως ο Εφιάλτης θα φανεί στο τέλος.
Κ΄ οι Μήδοι επί τέλους θα διαβούνε.
(θα ξεσκεπαστούνε)
ο σχολιαστής

 ΑΡΧΕΙΟ