η φωνή σου

η στήλη μας

   
Μετανάστης
Αδέσμευτο περιοδικό στο διαδίκτυο

Εκδίδεται από επιτροπή

metanastis@metanastis.com
 


Κι εσύ λαέ βασανισμένε πληρώνεις την αδιαφορία σου 
 

ΕΠΕΨ
Επιστολική Ψήφος

Λογοτεχνία της διασποράς  ΕΕΛΣΠΗ

Ελληνική Γλώσσα 

Οργανισμός 
 διεθνοποίησης
 Ελληνικής Γλώσσας
ΟΔΕΓ

ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΕΣ

Ελληνική Μουσική

Τέχνη & Πολιτισμός

ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ

ΜΑΥΡΑ-ΚΟΚΚΙΝΑ 

Ποίηση

Ενδιαφέροντες
Κόμβοι

Επιστολές

Αρχείο

 Ελληνικό Θέατρο
Βούπερταλ
Griechisches Theater
Wuppertal

Αλέξανδρος ο Μέγας

Alexander der Grosse

 DIAGORAS

ΔΙΑΓΟΡΑΣ
 ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟ
 

 

ΕΝΩΣΗ ΕΛΛΗΝΩΝ ΛΟΓΟΤΕΧΝΩΝ ΣΥΓΓΡΑΦΕΩΝ
ΠΕΝΤΕ ΗΠΕΙΡΩΝ (ΕΕΛΣΠΗ)

Γράφει η Ελευθερία Μπέλμπα, μέλος της «Κριτική Επιτροπής» της ΕΕΛΣΠΗ, 11.02.2005

ΕΙΣΑΓΩΓΗ
Στην ιστορία της γραμματείας μας επισημαίνεται η παρουσία του ελληνικού λογοτεχνικού βιβλίου σε κάθε γωνιά της γης, με συνέπεια τη διακίνηση των ιδεών, των ηθών, των πιστεύω, των αξιών, του τρόπου ζωής και γενικά της εθνικής κουλτούρας και την επίδραση σε αλλότριους πολιτισμούς. Συσσωρεύοντας κανείς πληροφορίες βέβαια σήμερα από τον τύπο και γενικά τα μέσα ενημέρωσης, αντιλαμβάνεται τη ενεργοποίηση ομάδων και επίσημων φορέων που αποσκοπούν να επεκτείνουν τη φήμη της ελληνικής λογοτεχνίας και έξω από τα όρια της χώρας.

Έτσι και οι δραστηριότητες της ΕΕΛΣΠΗ (Ένωσης Ελλήνων Λογοτεχνών και Συγγραφέων των Πέντε Ηπείρων) είναι ενδεικτικές της προσπάθειας των πνευματικών δημιουργών να προωθήσουν ανά τον κόσμο την ελληνική τέχνη του γραπτού λόγου. Παράλληλα διαδίδονται και τα έργα των λογοτεχνών της ελληνικής διασποράς, παρέχοντας τη δυνατότητα σε μελετητές αλλά και στο κοινό να παρατηρήσει την ιδιαίτερη σημασία τους.

Το Αριστοτέλειο ίδρυμα της Κύπρου: «ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΕΙΟ ΙΔΡΥΜΑ ΕΡΕΥΝΑΣ, ΜΕΛΕΤΗΣ & ΑΡΩΓΗΣ ΟΜΟΓΕΝΕΙΑΚΩΝ ΜΕΣΩΝ ΜΑΖΙΚΗΣ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗΣ» εξάλλου, σε συνεργασία με την ΕΕΛΣΠΗ, επιτελεί ένα προσοδοφόρο διάβημα, δηλαδή την παρουσίαση σε εκθεσιακούς χώρους στην Ελλάδα, την Κύπρο και το εξωτερικό του ελληνικού βιβλίου και μάλιστα των εκδόσεων των Ελλήνων μεταναστών λογοτεχνών. Με αυτό το έναυσμα μπορούμε να επιχειρήσουμε μια περιδιάβαση στα έργα των αποδήμων Ελλήνων, προκειμένου να επικεντρώσουμε το ενδιαφέρον μας στα βασικά χαρακτηριστικά της γραφής, στις κυρίαρχες ιδέες, το ύφος, τη θεματολογία, την πάγια μορφολογία και την αισθητική τους.

ΔΟΚΙΜΙΟ

Η ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΔΙΑΣΠΟΡΑΣ
Η αξία της τέχνης αναφέρεται γενικά στον εξευγενισμό του ατόμου, την πνευματική του καλλιέργεια, την ηθικοποίησή του και τη σμίλευση αισθητικών αξιών. Ο έντεχνος γραπτός λόγος συγκεκριμένα προσκομίζει τη δυνατότητα συγκρότησης ολοκληρωμένης σκέψης και εμβάθυνσης. Επιπρόσθετα, μέσω αυτού διοχετεύονται ιδεολογίες, διαδίδονται γνώσεις και πληροφορίες, προσεγγίζεται η ευαισθησία, αναδεικνύονται οι υψηλές πανανθρώπινες αξίες. Είναι αλήθεια πως έτσι διαμορφώνεται ο πνευματικός πολιτισμός, πιστοποιείται η εθνική φυσιογνωμία με την πιστοποίηση των φυσιογνωμικών εκείνων χαρακτηριστικών που εντάσσουν τα μεμονωμένα έργα στην εθνική τους παρακαταθήκη.

Το βιβλίο σήμερα διαδίδεται ευκολότερα βέβαια και με μεγαλύτερη ταχύτητα συγκριτικά με το παρελθόν, εξαιτίας της προόδου της τεχνολογίας. Με το διαδίκτυο συνεπώς σηματοδοτείται και το γεγονός της κοινοποίησης του εντύπου γενικά σε κάθε γωνιά της γης, πράγμα που επιφέρει ως συνέπεια αφενός την ευχέρεια της επικοινωνίας μεταξύ των διανοουμένων παγκόσμια και αφετέρου την πληροφόρηση των αναγνωστών και των μελετητών της λογοτεχνίας. Θεωρείται μάλιστα προσοδοφόρα η διακίνηση των ιδεών μέσω των «ηλεκτρονικών» δημοσιεύσεων, χωρίς αυτό να καταργεί την αξία του βιβλίου, απεναντίας την καθιστά πρωτεύουσα.

Κάθε γενιά συγγραφέων μας διαφωτίζει για μια σειρά ιδεογραμμάτων που εντοπίζονται στην εκάστοτε εποχή που αυτοί αντιπροσωπεύουν μέσα από τα έργα τους ιδιαίτερα αποσαφηνίζονται στοιχεία κοινά που μας επιτρέπουν να αντιληφθούμε το ύφος, την επικρατούσα γλωσσική έκφραση, την ποιότητα της μορφολογίας, τους βασικούς θεματικούς πυρήνες, τις πηγές έμπνευσης και την ερμηνεία των επικρατουσών ιδεολογιών.

Η λογοτεχνία της διασποράς λοιπόν σήμερα στο σύνολό της γίνεται προσιτή στο ευρύτερο κοινό όχι μόνο μέσω της παραδοσιακής έκδοσης των βιβλίων, αλλά και του «ηλεκτρονικού» τύπου. Απαρτίζεται από μια σωρεία αξιόλογων έργων, μέσα στα οποία μπορεί να διαβλέπει κανείς τη συγκεκριμένη καθεστώσα κουλτούρα, τον τρόπο θέασης της ζωής, κατανόησης των γεγονότων. Επιπλέον αναδεικνύεται ο προβληματισμός γύρω από τις σύγχρονες συνθήκες διαβίωσης των Ελλήνων συγγραφέων του εξωτερικού στο πνεύμα του διεθνισμού και υπάρχει διαλεκτικός συσχετισμός με τις εγχώριες δημιουργίες.

Σε πολλά έργα λοιπόν των αποδήμων Ελλήνων λογοτεχνών διακρίνεται η έντονη νοσταλγική διάθεση για την πατρίδα, που παρουσιάζεται ως μια κοιτίδα που συγκρατεί τις ευαισθησίες, τους οραματισμούς και ένα διαδεδομένο σκεπτικό. Ενδεικτική κρίνεται η συναισθηματική φόρτιση κυρίαρχη στα κείμενα που με αναδρομικές αφηγήσεις εμμένουν στην ανάλυση της κοινωνικής πραγματικότητας της χώρας μας σε συγκεκριμένες περιόδους, φέροντας στην επιφάνεια τον τρόπο διαβίωσης, τις συνήθειες, τα έθιμα, την τυπική συμπεριφορά και τις αξίες. Κάποτε η προσφυγή στο προσωπικό παρελθόν του γράφοντος στην πατρίδα αποτελεί κατάθεση ενός ιδιαίτερου τρόπου σκέψης, σε τόνο εξομολογητικό.

Στην ποίηση πάλι παρατηρούμε τη χρήση του ελεύθερου στίχου, συνακόλουθο της μοντέρνας έκφρασης των ιδεών, συνδυασμένο με μια ρυθμικότητα που προσδίδει ποιότητα στο λόγο. Δε λείπει η αλληγορική αναδίπλωση των σημασιών, η μεταφορικότητα, η παρήχηση, η επιστράτευση εκφραστικών σχημάτων, ο συμβολισμός, η ρεαλιστική προσέγγιση των ζητουμένων. Επιπλέον οι ίδιοι δημιουργοί εμμένουν και στην καθιερωμένη από τη γραμματεία μας μορφή, αποδεικνύοντας την έννοια της συνέχειας της παράδοσης˙ έτσι προτιμούν και την έμμετρη απόδοση των νοημάτων μέσα από τη δυναμική της επεξεργασίας των κειμένων, την ομοιοκατάληκτη διατύπωση, τη χρήση του στροφικού συστήματος πιστοποιώντας ότι το σκεπτικό του σύγχρονου ατόμου δύναται να ξεδιπλώνεται σ' ένα παγιωμένο σχήμα.

Ενδεικτικό μάλιστα είναι πως στην πεζογραφία το παρελθόν παίζει πρωτεύοντα ρόλο με την ανάδειξη της διαδικασίας της μνήμης. Επομένως οι συγγραφείς της πρώτης γενιάς των μεταναστών εστιάζουν στις αναμνήσεις από τη γενέτειρά τους και μάλιστα σε εποχές ιστορικής σημασίας για τον τόπο μας, όπως τα μεταπολεμικά έτη, ο εμφύλιος, η δικτατορία των συνταγματαρχών. Αποκομίζουμε πληροφορίες σχετικά με τις κοινωνικές διαμάχες, τις πολιτικές ανατροπές, την οικονομική κατάσταση, τις ιδεολογίες, το διαχωρισμό σε ταξικούς ομίλους, τις ταλαιπωρίες του λαού, τις βλέψεις των κυβερνητικών φορέων.

Στο πλαίσιο αυτό βέβαια κατατίθενται και μαρτυρίες που μας βοηθούν να αποσαφηνίσουμε τα αίτια που υποκίνησαν το μεταναστευτικό ρεύμα μετά το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, όπως αυτό εντάθηκε κατά τη δεκαετία του ’60. Αντιλαμβάνεται κανείς την επιλογή διεξόδου στη λύση της αυτοεξορίας στο εξωτερικό κατά την επτάχρονη δικτατορία που είχε ως απόρροια την οριστική απομάκρυνση πολλών Ελλήνων από την πατρίδα. Έτσι γνώριζαν πως θα απεγκλωβιστούν αφενός από τη φίμωση της ελεύθερης έκφρασης των ιδεών, εξαιτίας της λογοκρισίας και αφετέρου από τις διώξεις, τις συλλήψεις, τη φυλάκιση, την κακοποίηση γενικά της ζωής εξαιτίας των φρονημάτων τους ή της πολιτικής τους δράσης.

Στα εναύσματα ωστόσο που υποκίνησαν την αποδημία στο εξωτερικό προστίθεται, όπως γίνεται κατανοητό από τα κείμενα, αυτό που χαρακτηρίζεται γενικά ως αναζήτηση μια καλύτερης τύχης. Οι Έλληνες που κατέφυγαν σ' αυτή τη λύση επιδίωκαν να αντιμετωπίσουν τα οξυμμένα οικονομικά τους προβλήματα, την αδυναμία της επιβίωσης, που εξαρτιόταν από την άνοδο των ποσοστών της ανεργίας. Σε καιρούς εκβιομηχάνισης του τόπου εύλογη ήταν η παρείσφρηση της μηχανής στους χώρους απασχόλησης, η αντικατάσταση του ανθρώπινου μόχθου και τελικά η αχρήστευσή του ως παραγωγική δύναμη. Εξάλλου σημειώνονταν και η σταδιακή εξαφάνιση των παραδοσιακών επαγγελμάτων, οι αυξημένες απαιτήσεις στην αγορά εργασίας, η επικράτηση των πολυεθνικών εταιριών.

Ωστόσο ανάμεσα στους λόγους που προκάλεσαν το ευρύ μεταναστευτικό ρεύμα ήταν και τα προσωπικά αδιέξοδα, η επιδίωξη ενός πιο αναβαθμισμένου τρόπου ζωής, η περιηγητική διάθεση, όμως αυτά αντικατοπτρίζουν πολύ μεμονωμένες περιπτώσεις. Ακόμα ένα κίνητρο ερμηνείας αυτής της επιλογής θεωρείται βέβαια η προσφυγή σε σπουδές στο εξωτερικό η δύση παρείχε τη δυνατότητα ανάπτυξης του μορφωτικού επιπέδου του ατόμου, ανάδειξης των επιστημονικών δεξιοτήτων του, της επαγγελματικής του ανέλιξης σε περιόδους που η χώρα μας ταλαιπωρούνταν από τα τρωτά της οικονομικής πολιτικής και την πολύμοχθη προσπάθεια συμπόρευσης με τις προηγμένες πολιτισμικά κοινωνίες.

Η λογοτεχνία της διασποράς επιπλέον αποτελεί μια βασική μαρτυρία του πλαισίου μόνιμης διαβίωσης του Έλληνα στο εξωτερικό, αποδίδοντας πολλαπλές πτυχές αυτής της συντελεσμένης πραγματικότητας. Μέσα από το έργο των μεταναστών μπορούμε καταρχήν να αφομοιώσουμε μια εικόνα των δυτικών πολιτισμών, των επικρατουσών συνθηκών ζωής, της σημασίας της παγκοσμιοποίησης. Διαβλέπουμε την ξενική κουλτούρα, τον καθολικό τρόπο δράσης, τις βασικές σύγχρονες αξίες, το τεχνοκρατικό πνεύμα, την οικονομική δυναμική, την εξέλιξη των θεσμών, τα κοινωνικά αδιέξοδα, επιπρόσθετα την πορεία του διακρατικού διαλόγου, τις σχέσεις μεταξύ των χωρών, τις επιρροές. Παρατηρούμε τη ροή των γεγονότων στα πλαίσια των πολυπολιτισμικών κοινωνιών με την ανταλλαγή στοιχείων ανάμεσα στους πολίτες λογής εθνικοτήτων, κάτι που ισχύει πλέον και στον τόπο μας, ανευρίσκοντας αναλογίες.

Κυρίως οι Έλληνες λογοτέχνες στρέφουν το ενδιαφέρον στο ζήτημα της ενδεχόμενης αφομοίωσης των πληθυσμών των αποδήμων από τη χώρα που κατοικούν μόνιμα. Τούτο θεωρούν επικίνδυνο επακόλουθο της χρόνιας τριβής με έναν ξένο τρόπο αντίληψης, τις αλλότριες συνήθειες, ήθη, ιδεολογίες περισσότερο για τις μετέπειτα γενιές των μεταναστών. Εντοπίζεται μια διαρκής αγωνία για την τύχη της ελληνικής γλώσσας, όπως την αφομοιώνουν και τη χρησιμοποιούν οι νέοι- αυτό συμβαίνει, διότι το γλωσσικό όργανο επισφραγίζει την εθνική κουλτούρα του ανθρώπου, λειτουργεί όμως και ως μέσο συλλογισμού και διατύπωσης των απόψεών του. Συνεπώς χρειάζεται να κληροδοτείται αυτούσια, χωρίς την ενσωμάτωση στο τυπικό της στοιχείων ξένων, προκειμένου να σμιλεύεται ανόθευτη η ελληνική σκέψη.

Ανάμεσα στις ξενικές επιδράσεις τα έργα των αποδήμων ανευρίσκουν και όσες σχετίζονται με τη μεταλλαγή της ελληνικής φυσιογνωμίας γενικά, πράγμα που σημαίνει ασφαλώς την ολοσχερή ενσωμάτωση στον ξένο τρόπο διαβίωσης. Εύκολα κρίνεται ότι ο μετανάστης μπορεί να επηρεαστεί από νεοεμφανισθέντα ιδεολογικά ρεύματα, ένα αλλότριο πολιτιστικό επίπεδο, εξαιτίας της απατηλής αντίληψης πως οτιδήποτε δυτικό είναι περισσότερο προοδευτικό. Έτσι ελλοχεύει ο κίνδυνος απώλειας της εθνικής του ταυτότητας, καθώς θα αποστασιοποιείται συνεχώς από την πατροπαράδοτη παρακαταθήκη, με αποτέλεσμα να διχάζεται, να μην οριοθετεί την φυλετική του ιδιοσυγκρασία και να παραπαίει ανάμεσα στα ξενόφερτα ήθη.

Οι Έλληνες διανοούμενοι του εξωτερικού εύλογα εξαπολύουν τη βαθύτερη αυτή αγωνία τους μην οδηγηθούν οι επόμενες γενιές των μεταναστών στον αφελληνισμό. Κρίνουν επιτακτική ανάγκη λοιπόν τη διατήρηση των σχέσεων με την πατρίδα, τη γλώσσα, τον πολιτισμό και επίσης την κληροδότηση της παράδοσης στη νέα γενιά. Η μελέτη της ελληνικής λογοτεχνίας κρίνεται ένα βασικό εγχείρημα, προκειμένου να μεταλαμπαδεύεται η εθνική κληρονομιά, σε μια περίοδο με πρωτεύουσα συνθήκη το διεθνισμό- μ' αυτόν τον τρόπο δύναται να καλλιεργηθούν οι γλωσσικές δυνατότητες, να ερμηνευτούν οι διαχρονικές αξίες, να σχηματοποιηθεί ένα ενιαίο σκεπτικό και το άτομο να συνειδητοποιήσει την εθνική του φυσιογνωμία, να κατακτήσει την αυτογνωσία.

Στα έργα εξάλλου των Ελλήνων αποδήμων συγγραφέων επισημαίνεται μια διάθεση πικρίας. Αυτή προκύπτει από την τάση να μετανιώνουν κάποτε για την επιλογή της αποδημίας μέσα από μια πορεία αυτοκριτικής σε έντονα προσωπικό τόνο. Μάλιστα ο γυρισμός αναδεικνύεται ως απώτερος στόχος του μετανάστη, ως μοναδική ελπίδα ευδοκίμησης, ώστε να ισχυρίζεται ότι έκλεισε ένας κύκλος ζωής ικανοποιητικά. Εξάλλου κάποτε επισύρεται και η θλίψη από την απώλεια προσφιλών προσώπων, συμπατριωτών που δεν ευτύχησαν να εκπληρώσουν το νόστο.

Ένας σκεπτικισμός μάλιστα είναι ευδιάκριτος, όταν αποτιμάται γενικά η στάση των Ελλήνων μονίμων κατοίκων της χώρας προς τους απόδημους αδερφούς τους. Στοιχεία που προσάπτονται στους δεύτερους είναι η εμμονή στα παραδεδομένα σχήματα, ο συντηρητισμός, η γραφικότητα, αλλά αντίθετα και η προοδοπληξία, ο δήθεν νεοφιλελευθερισμός, ο σνομπισμός. Οι χαρακτηρισμοί υποκινούνται ασφαλώς από επιπολαιότητα, είναι επιφανειακοί, αντιπροσωπεύουν ένα σκεπτικό ανωριμότητας και αυξάνουν το χάσμα που χωρίζει τους ανθρώπους με τις ίδιες ρίζες, απορρίπτοντας τη δυνατότητα της μορφοποίησης της ομοψυχίας, της σύμπνοιας για την αντιμετώπιση κοινών αδιεξόδων και την υποστήριξη συλλογικών οραμάτων.

Επιπρόσθετα και στις παροικίες του εξωτερικού σηματοδοτούνται προβλήματα, όπως η εκπροσώπηση των Ελλήνων στο διεθνή στίβο, η αναχαίτιση κοινωνικών δυσχερειών, η επιτακτική ανάγκη διάδοσης της έννοιας της ελληνικότητας στις νέες γενιές μεταναστών. Επισημαίνονται μάλιστα οι ηγετικές τάσεις ορισμένων ιδιοτελών προσώπων που δεν αποσκοπούν στην επίλυση των κοινών προβλημάτων και την καλλιέργεια του ελληνικού πολιτισμού, αλλά στην προσωπική τους ανάδειξη. Αλλά και η αβλεψία των υπολοίπων μελών των κοινοτήτων αυτών, ο οχαδερφισμός, ο ατομικισμός είναι ενδεικτικά σημεία της αποποίησης των υποχρεώσεων και των ευθυνών από μέρους τους.

Στη λογοτεχνία της διασποράς παρατηρούμε διάσπαρτα στοιχεία που αναδεικνύουν το μεγαλείο του ελληνικού πολιτισμού. Καταρχήν αποδίδεται έμφαση στις ιστορικές συγκυρίες, τα ανδραγαθήματα των προγόνων μας, με παραπομπές στην κλασική αρχαιότητα, το Βυζάντιο, την περίοδο της επανάστασης κατά του τουρκικού ζυγού, της μικρασιατικής καταστροφής. Ακόμα εγκωμιάζονται και τα έργα κάθε Έλληνα που διέπρεψε αποδεικνύοντας την ευρηματικότητα, το θάρρος, την επινοητικότητα, τον ηρωισμό. Εγείρεται λοιπόν ένα συναίσθημα εθνικής υπερηφάνειας, όταν εξυμνείται η πατρίδα ως ιδανικό μέσα από έναν λόγο επιφωνηματικό.

Επιπρόσθετα στα κείμενα των αποδήμων ο αναγνώστης σχηματίζει την εντύπωση του τρόπου διαβίωσης των Ελλήνων του εξωτερικού που πασχίζουν να διατηρήσουν τους δεσμούς με την πατρίδα τους, γίνονται φορείς της ελληνικότητας. Αυτό επιτυγχάνεται με την υιοθέτηση των εθίμων και των έξεων του τόπου τους- δεν είναι λίγες οι παραπομπές στις συνήθειες που διανθίζουν το πανηγυρικό κλίμα διαφόρων εκδηλώσεων, των θρησκευτικών εορτών, επετειακών διοργανώσεων. Έντονο και το στοιχείο της ορθόδοξης λατρείας, της πίστης, της κατάνυξης, της ευλάβειας, που αναδεικνύουν τη σημασία του ελληνισμού.

Μέσα από τις αναδρομές στο παρελθόν, όπως σημειώθηκε, στη ροή του λόγου κάποτε σημείο αναφοράς αποτελούν οι ρίζες του αφηγητή. Έτσι αντιλαμβανόμαστε τις ξεχωριστές περιστάσεις που συνοδεύουν τον τρόπο διαβίωσης στην ιδιαίτερη πατρίδα του γράφοντος, αντλούμε λαογραφικές πληροφορίες σχετικά με τις εθιμοτυπικές τάσεις του πληθυσμού, τις φάσεις της επιβίωσής του ακόμα και άρτιες παραπομπές στα αξιοθέατα, τα μνημεία, το φυσικό περιβάλλον, τις πλουτοπαραγωγικές πηγές, την εργασιακή απασχόληση. Κι όλα τούτα σε αντιδιαστολή με την επισήμανση αλλού της ερήμωσης της ελληνικής επαρχίας εξαιτίας της εσωτερικής και εξωτερικής μετανάστευσης.

Ο μελετητής της λογοτεχνίας μέσα απ' τα έργα των αποδήμων δύναται βέβαια να συγκεντρώσει στοιχεία που πιστοποιούν τις ιδιαιτερότητες της γραφής και των θεμάτων τους που οφείλονται στη χρόνια παραμονή τους στο εξωτερικό. Συνάμα όμως παρέχεται η δυνατότητα να αποσαφηνιστεί και η έννοια της ελληνικότητας, όπως σχηματοποιείται από τους κοινούς προβληματισμούς τους για ζητούμενα σχετικά με την παγκοσμιοποίηση, τα κοινωνικά αδιέξοδα, την πορεία του ελληνισμού στο σύγχρονο γίγνεσθαι.

11 Φεβρουαρίου 2005

Μπέλμπα Ελευθερία, Φιλόλογος, συγγραφέας, κριτικός

 

 

Όταν "κοιμάσαι" άλλος  γράφει ιστορία
ΜΕΤΑΝΑΣΤΗΣ

 Εμείς το αραχάνθος τα σκορπίδια, οι διάττοντες, επιβήτορες στη ξένη γη, μέσα στο σκοτάδι της μέρας, στ' αχνάρια του Διογένη, με τη βούληση μας, να θεμελιώσουμε την υποδομή του ελληνικού οράματος. Να βρούμε τη χαμένη μας ταυτότητα...!
Μάγειρας

 Όποιος ελέγχει το παρόν,
ελέγχει και το παρελθόν.
 Όποιος ελέγχει το παρελθόν,
"καθορίζει"
το μέλλον
George Orwell

   

Θερμοπύλες
Κ.Καβάφης 1903

Τιμή σ' εκείνους όπου στην ζωή των
Ώρισαν και φυλάγουν Θερμοπύλες
Ποτέ απ' το χρέος μη κινούντες.
Δίκαιοι κ' ίσιοι σ' όλες των τες πράξεις.
Αλλά με λύπη κιόλας κι ευσπλαχνία.
Γενναίοι οσάκις είναι πλούσιοι, κι όταν
Είναι πτωχοί, πάλ' εις μικρόν γενναίοι,
Πάλι συντρέχοντες όσο μπορούνε.
Πάντοτε την αλήθεια ομιλούντες,
πλην χωρίς μίσος για τους ψευδομένους.
Και περισσότερη τιμή τους πρέπει
Όταν προβλέπουν (και πολλοί προβλέπουν)
Πως ο Εφιάλτης θα φανεί στο τέλος.
Κ΄ οι Μήδοι επί τέλους θα διαβούνε.

 

Το κείμενο εκφράζει την άποψη του συγγραφέα
κεντρική σελίδα

ΑΡΧΕΙΟ

Ούλε τε καί μάλα χαίρε, θεοί δέ τοι όλβια δοίεν
Νά είσαι καλά καί νά χαίρεσαι, οι θεοί δέ νά σού δίδουν ευτυχία. (Οδύσσεια Ω 402.)