Είναι ιστορικά τεκμηριωμένο ότι όταν ο Ελληνικός λαός χρειαζόταν να επιλέξει ανάμεσα σε δύο δρόμους, τότε ακολουθούσε τη δύσκολη οδό, την πορεία που ήταν αντίθετη με το αποκαλούμενο «ρεαλισμό» και τις κάθε λογής διεθνείς και εσωτερικές ισορροπίες. Για να μην πάμε πολύ πίσω, μπορούμε να αναφέρουμε τις ιστορικές αποφάσεις για την επανάσταση του 1821, για την αντίσταση στον κατακτητή στο φασισμό και το ναζισμό το 1941-1944. Σ΄ αυτά τα βήματα του ελληνικού λαού που άγγιζαν τα όρια της «τρέλας», σύμφωνα με τη «λογική», συμμετείχαν πάντοτε οι Έλληνες της Κύπρου. Το εμπνευσμένο ποίημα ενός από τους μεγαλύτερους Έλληνες ποιητές, του Β. Μιχαηλίδη προέρχεται από το κίνημα των Ελλήνων της Κύπρου το 1821, ενώ η συμμετοχή εθελοντών από την Κύπρο για την απελευθέρωση της Μακεδονίας, της Ηπείρου, στον αγώνα ενάντια στον εισβολέα- το ελληνικό rizorgimento- είναι ένα ακόμη δείγμα της στάσης αυτού του κομματιού του Ελληνισμού. Το μεγάλο βεβαίως αντιαποικιοκρατικό κίνημα της δεκαετίας του 1950 αποτελεί την κορυφαία στιγμή των Ελλήνων της Κύπρου, έστω και αν πολλοί θέλουν να το ξεχάσουμε ή να το εκλάβουμε διαφορετικά, αλλοιώνοντας την πραγματικότητα. Αυτό που έγινε και πρόσφατα μετά τις δολοφονίες του Θεόφιλου Γεωργιάδη, του Τάσου Ισαάκ και του Σολωμού Σολωμού. Είναι επίσης ιστορική αλήθεια, ότι ποτέ ο Ελληνισμός δε συζητούσε, δεν διαπραγματευόταν, μ΄ αυτόν «κατέχει τον Ελληνικόν τόπον», όπως έγραφε στο Σύνταγμά του ο εθνεγέρτης των Βαλκανίων, Ρήγας Φεραίος. Στην περίπτωση της Κύπρου ζήσαμε αρχικά, την εξυπηρέτηση των ξένων συμφερόντων με ανθρώπους λαγωνικά και υπηρέτες τους- σήμερα κανείς δε μιλάει για τους υπαλλήλους των Αμερικανοβρετανών και των Τούρκων που έφεραν τον Αττίλα- και αμέσως μετά, τη διαπραγμάτευση με τους κατακτητές.

Η συνέχεια ήταν πιο φαιδρή. Επιτροπές ειρήνης με τους ανθρώπους που κατέχουν τις περιουσίες μας, χειραψίες με τους ανθρώπους που κατηγορούνται για τις δολοφονίες προσφιλών μας προσώπων, γεύματα με τους ηγέτες που απαξιούν να δώσουν νέα για τους αγνοούμενούς μας, επικοινωνία με ότι πιο φασιστικό και ρατσιστικό έχει να επιδείξει σήμερα η ανθρωπότητα μετά την κατάλυση του απαρτχάιντ. Φυσικά η «διεθνής κοινότητα», στην οποία προσβλέπει η ντόπια τάξη υπηρετών, των απολογητών και των νεομαρτύρων του ΝΑΙ, κατέληξε ότι αυτή η τοπική ηγεσία έχει πολύ μεγάλη ανοχή και καθόλου αντιστάσεις και προχώρησε στο μακιγιαρισμένο σχέδιο διχοτόμησης. Ευτυχώς όμως ο ελληνικός λαός, απέδειξε ότι είναι χιλιάδες μέρες και μέτρα μπροστά από την αποκαλούμενη ηγεσία του. Απέδειξε ότι μπορεί να πει ΟΧΙ και να τραβήξει το δύσκολο δρόμο, σε αντίθεση μ΄ αυτούς που πρεσβεύουν ότι πρέπει να υποταχθούμε σήμερα στην Τουρκική κατάκτηση, όπως κάποτε οι πρόγονοί τους, βιολογικοί και πνευματικοί, υποστήριζαν ότι αυτός ο λαός πρέπει να μείνει ραγιάς στο Οθωμανικό κράτος, ή κατακτημένος υπό τους Ναζί. Η στάση των Ελλήνων της Κύπρου όλο αυτό το χρονικό διάστημα μέχρι το δημοψήφισμα της 24^ης Απριλίου απέδειξε ότι όλοι διαθέτουν, μικροί και μεγάλοι, γυναίκες και άνδρες, πρόσφυγες και μη, την απαραίτητη ιστορική μνήμη, της επιλογής δηλαδή του δύσκολου δρόμου και όχι της υποταγής στις σειρήνες της «λύσης», της «επανένωσης». Επιλέγεται με πλήρη γνώση, ο δρόμος της αντίστασης και όχι της υποταγής στις ανοιχτές πλέον απειλές των ΗΠΑ, των Βρετανών, των κατακτητών και όχι συνομιλητών Τούρκων και των υπαλλήλων τους στα ελλαδικά και κυπριακά υποκαταστήματά τους. Ο Ελληνικός λαός στην Κύπρο, αλλά και στη Θράκη και το Αιγαίο και παντού δεν έχει να φοβάται τίποτα. Απέδειξε ότι είναι άξιος συνεχιστή της ιστορικής αντίστασης στην παράδοση και την υποταγή.

*Λέκτορας στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης

Fanis Malkidis

malkidi@bscc.duth.gr