Το ότι η απόφαση της Ευρωπαϊκής Ένωσης για την Τουρκία είναι ανιστόρητη όσο αντιδημοκρατική, αυτό είναι το λιγότερο. Η επιστράτευση της μυθολογίας στα τρία τουλάχιστον τελευταία μου κείμενα, δεν έγινε τυχαία. Όταν η ιστορία δεν έχει να δείξει προηγούμενο, τότε δεν μένει άλλη καταφυγή. Το ζήτημα είναι ποιοι θα είναι οι παραλήπτες των βελών της θεάς του κυνηγιού.

Ο πρώτος δεν είναι άλλος από το πολυπληθέστερο έθνος της Ανατολικής Μεσογείου και ταυτόχρονα το μόνο, πλην των ανεστίων λαών, εναπομείναν από τα παιδιά της Νιόβης. Αυτά που ως γνωστόν σκότωσε η 'Αρτεμις. Ο αρχαίος λαός των Καρδούχων του Ξενοφώντα. Ο Κουρδικός λαός, του οποίου ο ιστορικός ηγέτης παραμένει έγκλειστος στην ειρκτή του γνωστού νησιού της Προποντίδας. Και αυτό, με τις ευλογίες της Ευρώπης μετά των κριτηρίων της.

Η οποία με την σημερινή της στάση αν μη τι άλλο φαίνεται ότι αναζητά ένα νέο σημείο σύνθεσης. Αυτή τη φορά μεταξύ Ευρωπαϊκού πνεύματος και πνεύματος του Κεμάλ. Ένα μείγμα Δημοκρατίας με ρατσισμό και φασισμό. Αντιλαμβάνεται κανείς πόσο Δημοκρατικό μπορεί να προκύψει το προϊόν της μείξης αυτής.

Όσο τιμά τη Γηραιά Ήπειρο η θεμελίωσή της στον Αριστοτελισμό άλλο τόσο την ατιμάζει η σημερινή προσθήκη κατ έκταση που στην ουσία, όπως γίνεται, συνιστά εκθεμελίωση. Αυτό είναι το άλλο βέλος. Ο αυτοτραυματισμός. Η αποσιώπηση της αμνηστίας, αυτό ακριβώς είναι.

Η Δημοκρατία από θεμελιακή αρχή, γίνεται πρόσθετος όρος. Τι θα έλεγε άραγε ο Μπρεχτ αν ζούσε. Όταν σήμερα οι απόγονοί του στη Γηραιά Ήπειρο απεφάσισαν να χρησιμοποιήσουν αυγό φιδιού, για το οποίο έγραψε εκείνος, ως πρόσθετο υλικό για τη νέα Ευρωπαϊκή θεμελίωση.

Όταν αντί για τη δημιουργία ενός υψηλού πολιτισμικού και πολιτικού προτύπου σχέσεων όχι απλά κατεβάζει τον πήχη της Δημοκρατίας αλλά στην ουσία αποφασίζει να τον καταργήσει. Μια τέτοια Ευρώπη όχι μόνο Ευρώπη δεν είναι αλλά ούτε καν Ήπειρος. Μια ξηρά που τα έκανε θάλασσα. Και θα έλεγα ούτε καν Γηραιά.

Αν στα λεξικά αυτό σημαίνει την ηλικιωμένη, και αν μέχρι πρότινος προσέθετε έναν μεγάλο σεβασμό στην ίδια λέξη επειδή παρέπεμπε στη συγκεκριμένη Ήπειρο, ως ένα πολιτισμικό και Δημοκρατικό πρότυπο, από δω και ύστερα κινδυνεύει να σημαίνει τη σκέτη γριά.

Ας μην επεκταθώ στο τι θα λένε οι ψυχές όσων τα σώματα έγιναν ολοκαυτώματα για την ελευθερία που θυσιάστηκαν γεμίζοντας συγκίνηση τους πολίτες όλου του κόσμου, και η οποία δεν θα έρθει, όσο και τη Δημοκρατία για την οποία, η νέα ερμηνεία των κριτηρίων της Κοπεγχάγης δεν αισθάνεται την ανάγκη να συμπεριλάβει ως sine qua non, την αμνηστία.

Γιατί τέλος, δεν τιμά καμιά Ευρωπαϊκή πολιτική, η μετάπτωση του Ευρωπαϊκού οίκου, σε μπακάλικο. 'Αλλοι να ομιλούν για πολύ καλές προσφορές και κάποιοι άλλοι να έχουν αντικαταστήσει, με τέτοιο μάλιστα κυνικό τρόπο, την πολιτική αρχών, με τα αλισβερίσια τους.

Επόμενα δεν τιμά ούτε την πολιτική Ελλάδα. Από τη μια που, ειδικά αυτή, όφειλε να θέσει το ζήτημα της Δημοκρατίας και της πολιτικής αμνηστίας, και από την άλλη που ως προσφυγικός Ελληνισμός και επόμενα ένα ακόμη εναπομείναν παιδί της Νιόβης, τραυματίζεται άλλη μια φορά, διπλά. Μια φορά από την απόφαση καθ εαυτή, και μια από τον αυτοτραυματισμό της ως χώρα μέλος της Ε.Ε. Με άλλα λόγια η 'Αρτεμις, που έλεγα, έχει διπλή δουλειά να κάνει εδώ.

Το πλέον όμως λυπηρό είναι ότι όταν σε άλλες πρωτεύουσες της Ευρώπης με τον ένα ή τον άλλο τρόπο οι πολιτικές όσο οι κοινωνικές τους αντιπροσωπεύσεις συμπαραστέκονται αν μη τι άλλο στα συλλαλητήρια των προσφύγων, από τους Αρμένιους ως τους Κούρδους, στην πολιτική Αθήνα, τόσο το tricolor ναι της, όσο και το όχι της, είναι πάρε το ένα χτύπα το άλλο. Εξ ου και η απώθηση που εκπέμπουν με τη στάση τους στους πολίτες οι οποίοι έχουν εντελώς διαφορετική γνώμη.

Αν το εκ μέρους της 'Αγκυρας «aferim Europe», για τη δική μας χώρα, θα αποτελέσει μια παραλλαγή κάποιου προηγούμενου bravo, ας πούμε «bravo Atina», δεν πρόκειται να κρατήσει πολύ. Η επιστροφή στην καθημερινότητα των απειλών αν όχι μια νέα τους κλιμάκωση θα διαψεύσει για άλλη μια φορά, όλους.

Τόσο εκείνους που είναι με το σκέτο «ναι» - και οι οποίοι πριν καν καθαρογραφεί το άνοιγμα της Ευρωπαϊκής εξώπορτας στην Τουρκία, ζητούν «Ανάν νάναι και ότι νάναι», για τη μαρτυρική μεγαλόνησο, ώστε να πάρουν τη ρεβάνς- όσο και εκείνους που φουσκώνουν από εθνικόφρονα υπερηφάνεια για τη στάση τους. Το «ναι υπό όρους». Αυτά τα τρύπια φύλλα συκής.

Αν η Ευρωπαϊκή Ένωση, έστω και τώρα συνειδητοποιήσει, τι ρόλο αναλαμβάνει με την απόφαση της 17ης Δεκεμβρίου 2004, ειδικά απέναντι σε μια χώρα μέλος της, όπως είναι η Κύπρος, και θελήσει να περισώσει έστω τμήμα από τις θρυμματισμένες της αρχές και αξίες, οφείλει παράλληλα να βρει τρόπους να προχωρήσει σε δυο αναγκαίες πολιτικές κινήσεις.

Αν η μια είναι η επίσκεψη αξιωματούχου της στη γνωστή ειρκτή της Προποντίδας, η άλλη έχει να κάνει με τη δημιουργία ενός Ευρωπαϊκού think tank. Του οποίου η απουσία όσο πάει γίνεται ακόμη πιο αισθητή. Η ανάθεση σε αυτήν μιας made in Europe, μελέτης και πρότασης για το μέλλον της Κύπρου, καθόλου δεν μπαίνει στα χωράφια του Γ. Γ. του Ο.Η.Ε.

Γιατί τέτοια δεν υπάρχουν. Το μόνο που υπάρχει είναι η υπεργολαβία του τελευταίου προς όσα έχουν σχεδιάσει και επιθυμούν οι υψηλοί του εντολείς. Θα είναι και προς όφελος του ίδιου του Ο.Η.Ε. να υπάρξει και μια δεύτερη πρόταση, η οποία να κατατεθεί αρμοδίως, στον ίδιο Οργανισμό. Πόσο μάλλον όταν αυτή προέρχεται από ένα πολιτικοοικονομικό οικοδόμημα μεν, θεσμικό υποσύνολο δε, όπως είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση.

Με τον τρόπο αυτό, μεταξύ των άλλων, θα διασωθεί και ο Ελληνικός μύθος. Ο οποίος ναι μεν περιγράφει τις δολοφονίες των παιδιών της Νιόβης από την 'Αρτεμη, όμως ταυτόχρονα η ίδια δεν έπαψε να λατρεύεται ως θεά της γονιμότητας, όταν από κοινού με την παρέα της, τις νύμφες, καλούνταν από τις γυναίκες κατά την ώρα του τοκετού. Μια τέτοια γυναίκα είναι η Κύπρος. Στην οποία και καλείται να προστρέξει, η Ευρώπη ως 'Αρτεμις.

_________

Εικόνα α. Ομιλία του συγγραφέα σε εκδήλωση που έγινε στις 4 Ιουνίου 1997, με αφορμή την πρόσκληση των 186 Ελλήνων συναδέλφων του Βουλευτών προς τον Κούρδο ηγέτη να επισκεφτεί την Αθήνα,

{*} Διετέλεσε Βουλευτής Έβρου {1993-2000}. Το κείμενο που αποτελεί το τρίτο κατά σειρά, με αντικείμενο -την Ευρωπαϊκή στάση και την έναρξη των διαπραγματεύσεων ένταξης της Τουρκίας στην Ε.Ε.- γράφτηκε και δημοσιοποιήθηκε, πριν από το πέρας της συνόδου κορυφής των Βρυξελλών. Εξυπακούεται ότι ως κείμενο ιδεών όσο και αρχών, οποιαδήποτε και αν είναι η τελική έκβαση, δεν πρόκειται να το διαφοροποιήσει.

Θράκη, 17 Δεκεμβρίου 2004