Υπάρχει ένας ακόμη λόγος για αμνηστία στην Τουρκία. Μπορούν αν δεν οφείλουν να τον επικαλεστούν οι Ευρωπαίοι ηγέτες, κατά τη διάρκεια της συνόδου κορυφής. Είτε λέγονται κεντροδεξιοί είτε κεντροαριστεροί. Να το πράξουν, ενόσω από κοινού θα εξετάζουν το βαθμό εκπλήρωσης των κριτηρίων της Κοπεγχάγης, εκ μέρους της Τουρκίας.

Έχει να κάνει με ένα ηθικό και γι αυτό βαθιά πολιτικό και πολιτισμικό κριτήριο. Και κυρίως Δημοκρατικό. Αφορά την Ευρώπη, καθ εαυτή. Τη σχέση που τη συνδέει με ένα Ολύμπιο θεό. Τον Δία. Όχι βέβαια τη μυθολογία, και το γνωστό έρωτα των νεανικών της χρόνων με τον μεταμορφωμένο σε λευκό ταύρο, νεφεληγερέτη, ο οποίος ως γνωστό δεν την φέρθηκε και κατά τον καλύτερο τρόπο, αφού την εγκατέλειψε. Αφορά την ιστορία. Μάλιστα την πρόσφατη, όπου η εγκατάλειψη έγινε από την ανάποδη. Του Δία, από την Ευρώπη. Εν προκειμένω, του Ξένιου. Νεαρά, την άφησε. Γηραιά, τον άφησε.

Σε τέτοιες βέβαια περιπτώσεις, δεν μπορεί να ισχύει το «μια σου και μια μου». Ούτε είναι δυνατόν μετά από δεκάδες αιώνες και από το πέρασμα από το μύθο, στη μυθιστορία και την ιστορία, να ισχύει το ίδιο νόμισμα, που όπως λένε, πληρώνει ο ένας τον άλλον. Μπορεί για το ζήτημα που μιλώ, τη μεγάλη ευθύνη να έχει, και να μη την έχει ακόμη αναλάβει, η προ εξαετίας κυβερνητική αλλά και ευρύτερη πολιτική Αθήνα, όμως και η υπόλοιπη Ευρώπη δεν είναι άμοιρη ευθυνών. Λεκές μεν Αθηνών, φόντο δε Βρυξελλών. Η εν μέρει εξαίρεση της Ιταλίας, επιβεβαιώνει τον κανόνα. Ας μην πάω στον υπερατλαντικό υποβολέα. Ας μείνω στον έγκλειστο στην ειρκτή του γνωστού νησιού της Προποντίδας, τον Κούρδο Νέλσον Μαντέλα.

Χρησιμοποιώ αυτό το ιστορικό όσο και πολιτικό ονοματεπώνυμο όχι μόνο γιατί υφίσταται ένας παράλληλος βίος, αλλά και γιατί δεν χρειάζεται να γίνει διορθωτικός και γραμματικός έλεγχος στο κείμενο. Τότε σκέφτομαι αν ποτέ έρθει η στιγμή που δεν θα απαιτείται ανάλογος έλεγχος, για το ονοματεπώνυμο του Αμπτουλάχ Οτζαλάν. Όταν η Γηραιά Ήπειρος επαναλάβει τη γνωστή κλασσική ρήση, ότι Γηράσκει αεί διδασκόμενη. Εν προκειμένω από μια άλλη Ήπειρο, μαύρη μεν στα λόγια αλλά στην περίπτωση που συζητάμε, πολύ πιο λευκή από τη Γηραιά της ομόλογη.

Οφείλει εν προκειμένω η Ευρώπη να θέσει απλά και ξεκάθαρα το ζήτημα της αμνηστίας στη γειτονική Τουρκία. Αν η Δημοκρατία δεν αποτελεί θεμελιώδη αρχή κάθε πολιτείας, και είναι κάτι το πρόσθετο, τότε και ο όρος της αμνηστίας, είναι και αυτός ένας πρόσθετος όρος. Αν όχι, τότε είναι και αυτός θεμελιώδης. Τα λέω αυτά γιατί ο Τούρκος πρωθυπουργός επανέλαβε χθες ότι δεν πρόκειται η χώρα του να δεχθεί, πρόσθετους όρους.

Ας μην επεκταθώ στους αξιωματούχους του Ευρωκοινοβουλίου, στο κατά πόσο όφειλαν να ζητήσουν να επισκεφτούν το Ίμραλι. Το αισθάνεται βέβαια κανείς αυτό ως ανάγκη, και ως πολιτική κίνηση και έκφραση, και τότε το ζητά. Βρίσκεται σε ένα όντως υψηλό σημείο, όπου ισορροπούν η πολιτική με την ηθική καθώς επίσης και τις αξίες και τις αρχές, που είναι τα θεμέλια των Ευρωπαϊκών Δημοκρατιών. Και που να φανταστούν ότι και αυτές ακόμη δεν επαρκούν, και ότι χρειάζονται επιπλέον υλικά ενίσχυσης και εμπλουτισμού τους.

________

Εικόνα α: Γελοιογραφία, η οποία κατά τα άλλα πλέκει το εγκώμιο στο Μπαρόζο. Αν δεν τον θεοποιεί. Δημοσιεύτηκε σε εφημερίδα της Λισσαβόνας, αμέσως μετά από την κατάκτηση του πανευρωπαϊκού κυπέλλου από την Ελλάδα.

Περίπου λέει «στην Ελληνική μυθολογία ο Δίας μεταμορφώθηκε σε ταύρο για να απαγάγει την όμορφη Ευρώπη. Στην μοντέρνα έκδοση μια γαλακτερή αγελάδα της Ευρώπης πάει να την απαγάγει ο Jose Manual Durao Barroso. Μπορεί να μας πήραν το Euro στο football αλλά εμείς θα τους πάρουμε την αγελάδα».

Θα έπρεπε κανείς να πει -απευθυνόμενος προς όλους τους Ίβηρες αξιωματούχους της Κομισιόν- ότι βρίσκονται πολύ πίσω. Εξ ου και οι περί Τουρκίας, σημερινές δηλώσεις τους. Επίσης, ότι άλλο είναι να βρέχεται η Ευρώπη από έναν ωκεανό, όπως ο Ατλαντικός, και άλλο είναι οι υπερωκεάνιες καταιγίδες. Οι υπερατλαντικές.

Ακόμη όμως και στις Η.Π.Α. υπάρχουν θεσμικά σώματα, τα οποία αναγνώρισαν γενοκτονίες, όπως είναι η Αρμενική, η επίκληση της οποίας κατά τον νέο Πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, συνιστά λαϊκισμό.

{*} Το νέο κείμενο του πρώην Βουλευτή Έβρου, γράφτηκε και αυτό εν όψει της συνόδου Κορυφής των Βρυξελλών.

Διδυμότειχο 15 Δεκεμβρίου 2004