η φωνή σου

η στήλη μας

   
Μετανάστης
Αδέσμευτο περιοδικό στο διαδίκτυο

Εκδίδεται από επιτροπή

metanastis@metanastis.com
 


Κι εσύ λαέ βασανισμένε πληρώνεις την αδιαφορία σου 
 

ΕΠΕΨ
Επιστολική Ψήφος

Λογοτεχνία της διασποράς  ΕΕΛΣΠΗ

Ελληνική Γλώσσα 

Οργανισμός 
 διεθνοποίησης
 Ελληνικής Γλώσσας
ΟΔΕΓ

ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΕΣ

Ελληνική Μουσική

Τέχνη & Πολιτισμός

ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ

ΜΑΥΡΑ-ΚΟΚΚΙΝΑ 

Ποίηση

Ενδιαφέροντες
Κόμβοι

Επιστολές

Αρχείο

 Ελληνικό Θέατρο
Βούπερταλ
Griechisches Theater
Wuppertal

Αλέξανδρος ο Μέγας

Alexander der Grosse

 DIAGORAS

ΔΙΑΓΟΡΑΣ
 ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟ
 

 

Ασπασία Παπακωνσταντίνου

Σχολιάζοντας το «Ήλιε της καρδιάς μου»
Φασούλας Βάιος, 21.02.2005

Είναι γοητευτικό, όμορφο και ωραίο να ακούς το κελάηδημα ενός πουλιού, ενός πουλιού που πέταξε στα βουνά και στους κάμπους, που δροσίστηκε απ' τα κρουσταλλένια νερά των Αγράφων, που τραγούδησε τραγούδια των μουσών και της φύσης το κάλος, που γεύτηκε τον καημό και τη νοσταλγία, που έζησε τον πόνο και τη θλίψη, που ταξίδεψε πάνω από ωκεανούς και βρέθηκε σε μακρινές πολιτείες, μέχρι που κάποια μέρα γύρισε στην πατρίδα.

Έχοντας διπλό το νόστο στα φτερά του, την αειθαλή δίψα του τραγουδιού και τα πολλά ακούσματα απ' την ξένη, κάπου στη μεγάλη από μπετόν πόλη, Αθήνα, φώλιασε κι από κει συνεχίζει το αέναο τραγούδι του, αγνό και άφτιαχτο, όπως το χάρισε η μητέρα φύση. Πνεύμα ανήσυχο και ερευνητικό γυρνά τόπους και λιβάδια, αφουγκράζεται να βρει και άλλες φωνές να βάλει και τη δική του και μαζί με τ' άλλα πουλιά να τραγουδήσουν την άνοιξη.

Και τη βρήκε, η Ασπασία Παπακωνσταντίνου, την άνοιξη, να ανθεί σ' ένα περβόλι με χιλιάδες πουλιά, με μύρια άνθη να μοσχοβολούν και να μεθούν τα κελαηδήματά τους κι εκεί έστησε τη δική της φωλιά και συνεχίζει το τραγούδι.

Πώς αλλιώς θα μπορούσα να περιγράψω τη συγγραφέα της ποιητικής συλλογής: «Ήλιε της καρδιάς μου», όταν μέσα απ' τα ποιήματά της οι αναφορές της, πλασμένες με τρυφερό και απαλό λόγο, σε συγκινούν και σε γοητεύουν, σε ταξιδεύουν μπροστά και σε γυρίζουν πίσω, σε φέρνουν στο παρόν και ατενίζουν το μέλλον. Το χτες της νοερής ανάμνησης και της νοσταλγίας και το ζοφερό σήμερα, η Ασπασία προσπαθεί να τα μεταφέρει στο αύριο, με την ελπίδα πως μέσα και από τα δικά της τραγούδια, θα αλλάξει το Εγώ σε Εμείς.

Για όσους δε γνωρίζουν το έργο της επέλεξα ένα δυο αποσπάσματα, τα οποία δείχνουν μέρος του χαρακτήρα και του ποιητικού της πάθος καθώς και την αγάπη,- έντονο χαρακτηριστικό της- την οποία θα τη βρούμε στους στίχους της παντού και διάχυτη. Σε ένα από τα ποιήματά της: «Έφυγε ο χειμώνας» γράφει: «'Ανοιξή μου όμορφη στα χίλια χρώματά σου / παράδεισος είναι η γη μ' αυτή την ομορφιά σου.»

Σε κάποιο άλλο «Αηδόνι μου γλυκόλαλο» ποιώντας το αηδόνι γράφει: «Αηδόνι μου γλυκό θέλω κι εγώ να 'ρθω / στο δάσος να σ' ακούσω / δίπλα με τ' άλλα τα πουλιά

εσένα να θαυμάσω / αηδόνι μου σαν φτάσω...»

Σε οικογενειακή ενότητα λεπτά και μεστά δίνει τις διαστάσεις της μητέρας, όπως στο: «Μάνα». «Κι έμεινα να καρτερώ / Το βλέμμα το θλιμμένο / και το γλυκό σου γέλιο

Αχ! μάνα μου, φως, της ζωής αγαπημένο...».

Και στο: «Σε πεθύμησα» στο ίδιο μέτρο γράφει: «Η ορφάνια είναι δύσκολη

Και γιατρειά δεν έχει / Μάνα στον κόσμο δεν μπορεί / κανείς να ξαναέχει...»

Αν και δεν είμαι ειδικός να κρίνω το έργο της αγαπητής φίλης, Ασπασίας Παπακωνσταντίνου, ωστόσο με ενδιαφέρον μελέτησα τα πρωτόλεια ποιήματά της, της πρώτης συλλογή της, και επίσης με ενδιαφέρον παρακολουθώ την εξέλιξή της και τέλος, αφού συγχαρώ την αξιέπαινη προσφορά της στο απέραντο λιβάδι της ποίησης, είμαι βέβαιος πως στην επόμενη ποιητική της συλλογή θα δώσει ό,τι καλλίτερο από τα κελαηδήματά της.

Γερμανία, Φλεβάρης του 2005
Φασούλας Βάιος

 

Όταν "κοιμάσαι" άλλος  γράφει ιστορία
ΜΕΤΑΝΑΣΤΗΣ

 Εμείς το αραχάνθος τα σκορπίδια, οι διάττοντες, επιβήτορες στη ξένη γη, μέσα στο σκοτάδι της μέρας, στ' αχνάρια του Διογένη, με τη βούληση μας, να θεμελιώσουμε την υποδομή του ελληνικού οράματος. Να βρούμε τη χαμένη μας ταυτότητα...!
Μάγειρας

 Όποιος ελέγχει το παρόν,
ελέγχει και το παρελθόν.
 Όποιος ελέγχει το παρελθόν,
"καθορίζει"
το μέλλον
George Orwell

   

Θερμοπύλες
Κ.Καβάφης 1903

Τιμή σ' εκείνους όπου στην ζωή των
Ώρισαν και φυλάγουν Θερμοπύλες
Ποτέ απ' το χρέος μη κινούντες.
Δίκαιοι κ' ίσιοι σ' όλες των τες πράξεις.
Αλλά με λύπη κιόλας κι ευσπλαχνία.
Γενναίοι οσάκις είναι πλούσιοι, κι όταν
Είναι πτωχοί, πάλ' εις μικρόν γενναίοι,
Πάλι συντρέχοντες όσο μπορούνε.
Πάντοτε την αλήθεια ομιλούντες,
πλην χωρίς μίσος για τους ψευδομένους.
Και περισσότερη τιμή τους πρέπει
Όταν προβλέπουν (και πολλοί προβλέπουν)
Πως ο Εφιάλτης θα φανεί στο τέλος.
Κ΄ οι Μήδοι επί τέλους θα διαβούνε.

 

Το κείμενο εκφράζει την άποψη του συγγραφέα
κεντρική σελίδα

ΑΡΧΕΙΟ

Ούλε τε καί μάλα χαίρε, θεοί δέ τοι όλβια δοίεν
Νά είσαι καλά καί νά χαίρεσαι, οι θεοί δέ νά σού δίδουν ευτυχία. (Οδύσσεια Ω 402.)