Τι πιο λογικό για την Ελληνική Πολιτεία και το Κοινοβούλιο να ασχοληθούν με ένα μείζον κοινωνικό όσο πολιτικό και ταξικό ζήτημα, όπως είναι το αγροτικό. Αντί η άλφα ή η βήτα τηλεόραση να κατασυκοφαντούν τον, εκτός των άλλων, καθημαγμένο αγροτικό κόσμο, μπορούσαν να αξιοποιηθούν τα λίγα έστω θεσμικά εργαλεία που έχει στη διάθεσή της, η χώρα. Λέω λίγα, γιατί μπορούσε να έχει και άλλα. Μάλιστα καινοτομικά.

Η Βουλή και η εξ αυτής διαρκής 50μελής επιτροπή παραγωγής και εμπορίου όσο και τα δυο συναρμόδια με αυτή -Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων και Ανάπτυξης {εμπορίου}- υπουργεία, είναι ένα από αυτά. Κρίμα που είναι και δυο αντιπρόεδροι του σώματος, Θεσσαλοί. Όπως και ο υπουργός ανάπτυξης αλλά και άλλοι. Μπορούσε το βαμβάκι να αποτελέσει την αιτία να ανοίξει μια σοβαρή όσο θεσμική συζήτηση για το αγροτικό. Δεν πρότεινα τυχαία η συνεδρίαση αυτή να πραγματοποιηθεί στα Αμπελάκια. Και ας πήγαιναν εκεί οι εκπρόσωποι αγροτών και από άλλες περιοχές. Αν μη τι άλλο είναι πιο κοντά από την Αθήνα.

Καταρχήν θα έμπαινε σε μια άλλη βάση το ζήτημα. Κάτι που θα είχε γίνει από καιρό αν η Ελληνική Δημοκρατία είχε στους κόλπους της ως θεσμικούς συμβούλους τα δυο think tanks που επίσης πρότεινα στο βιβλίο για την 4η Δημοκρατία. Θα είχαν μπει τα πράγματα σε μια σειρά. Από τους κανόνες του παιχνιδιού για τα κοινωνικά αιτήματα -χωρίς να εγείρεται η μια ομάδα εις βάρος άλλης ή να παροτρύνεται να το πράξει- ως την επεξεργασία του εγχειρήματος για τη λύση του μεγαλύτερου όσο και οξύτερου προβλήματος της Ελληνικής κοινωνίας. Του περιφερειακού.

Όμως την ίδια στιγμή που μικρές και μεγάλες χώρες του κόσμου διεκδικούν μερίδιο από την παγκόσμια πίτα της διατροφής και γαστρονομίας, εδώ, κυβερνώντες και μη, ψάχνουν πώς να χειριστούν αποικιακά προϊόντα, όπως το βαμβάκι. Κάθε χρόνο τα ίδια. Το έκαναν και το κάνουν δε με έναν τρόπο που από μακριά φαίνεται η υποκριτικότητα. Ο λόγος για την επίκληση νομιμότητας. Το τέλος των παρανομιών.

Λες και οι εκταμιεύσεις των δις με αποδέκτη την Αθήνα 2004 που προέβησαν τόσο οι πρώην όσο οι νυν, είναι πράξεις νόμιμες. Για να μη πάμε στο μεγάλο κόλπο με την περιφέρεια της Ρούμελης που η εντιμότατη Ελληνική πολιτεία της φόρτωσε, μέσω των Οινοφύτων, ένα σεβαστό μέρος του Αθηναϊκού Α.Ε.Π. προκειμένου να υπεξαιρέσει μεγάλα τμήματα των κονδυλίων του τρίτου κοινοτικού πλαισίου για τα έργα της πρωτεύουσας. Κάτι που όταν είχε γίνει, συμφώνησαν όλες οι πτέρυγες.

Ο Αριστοτέλης, στην Ποιητική, αντί για σύμφωνα, μιλάει για ημίφωνα και άφωνα στοιχεία. Προφανώς σε αντιδιαστολή προς τα φωνήεντα. Με βάση τη διάκριση αυτή, η συμφωνία, που ανέφερα, αν δεν είναι αφωνία, τότε το πολύ να είναι ημιφωνία. Όπως όμως το ίδιο γίνεται σε άλλες περιπτώσεις. Π.χ. στα λεγόμενα κόμματα της χώρας, όπου αντί για «φωνήν ακουστήν, άνευ προσβολής», έστω «μετά προσβολής», παρατηρεί κανείς «ουδεμίαν φωνήν». Η ουσία είναι ότι συμφωνία και αφωνία δεν διαφέρουν πολύ, αν δεν ταυτίζονται. Αδιάψευστος μάρτυς, το αθηναϊκό καθολικό.

Αυτή είναι η τραγωδία. Και αν ο επικεφαλής ενός πολιτικού κόμματος λέει κάτι, τότε ας πούμε ότι μπορεί κανείς να συμφωνήσει. Όμως όταν δεν λέει; Όπως όντως δεν έλεγαν και δεν λένε; Τότε; Έ τότε η πολιτική και επόμενα η Δημοκρατία πάνε κατά διαβόλου. Αναλαμβάνουν δουλειά τα μεγάλα Μέσα. Το πρόγραμμα ψεκασμών. Οι έντυπες όσο τηλεοπτικές αρχές της μείζονος πρωτευούσης. Αυτές δεν εκδίδουν, από ετών, τα πιστοποιητικά νομιμοφροσύνης τόσο των πολιτικών προσώπων όσο των αιτημάτων των κοινωνικών ομάδων; Θα πρότεινα στους αγρότες να μη ξαναβγούν σε Αθηναϊκά Μέσα. Δεν αντιλαμβάνονται ότι τους την έχουν στημένη; Ας μην τα υποτιμούν, θεωρώντας ότι «παρόλα αυτά κλπ. οι πολίτες καταλαβαίνουν, ποιος έχει δίκαιο». Δεν ξέρουν από παραλυτικές παρενέργειες ψεκασμών. Αυτοί δεν είναι σαν τους ψεκασμούς των αγρών. Δεν συγκρίνονται. Ας βγαίνουν σε περιφερειακά Μέσα.

Ναι στο να μπει τέλος στις παρανομίες του κράτους. Όχι όμως επιλεκτικά. Τόσο στο επίπεδο των κοινωνικών ομάδων, όσο των τόπων, των περιφερειών. Οι αγρότες δεν είναι μόνο απλά τάξη. Είναι και τόπος. Είναι τα χωριά από τα οποία ακόμη και τα γαϊδούρια έφυγαν. Και αυτά τα ζητήματα, με πρώτο το περιφερειακό και επόμενα το αγροτικό, χρειάζονται εξ αρχής προσέγγιση. Από τους νέους προσανατολισμούς που οφείλει να δώσει η πολιτεία στον αγροτικό κόσμο, μέχρι τους ανύπαρκτους θεσμούς της περιφέρειας. Από το αιρετό, μέχρι την Τέταρτη Δημοκρατία, που έλεγα πιο πάνω.

Όμως και οι αγρότες πέραν της νομιμοποίησης να μετέρχονται κάθε πρόσφορου μέσου για το δικαίωμα της παραμονής στα εδάφη τους, οφείλουν να δουν το πώς θα λυθεί ο βρόχος. Τόσο για τους ίδιους, όσο και τον τόπο τους. Μπορούσε και μπορεί ακόμη να ανοίξει ο κύκλος. Μια πρόταση για το πέρασμα από το διάχυτο αγροτικό αποικισμό στη μεταποίηση της γεωργίας και της κτηνοτροφίας με αξιόλογη μάλιστα προστιθέμενη αξία, είναι το διατροφικό. Η γαστρονομία. Και ιδιαίτερα, η εξ αυτής βιολογική. Αυτή είναι το ξίφος που μπορεί να κόψει τον αγροτικό γόρδιο. Μέχρι δόρυ της παγκόσμιας διατροφικής επανάστασης μπορεί να γίνει. Δεν είναι υπερβολή.

Υπάρχουν επιστημονικά εργαστήρια στην υπόλοιπη Ευρώπη, όπως π.χ. συμβαίνει με το Γαλλικό κολέγιο, τα οποία από ετών προετοιμάζουν συστηματικά τη μοριακή γαστρονομία, ανοίγοντας στη χώρα τους, νέους παγκόσμιους ορίζοντες. Μπορεί να είναι νωρίς ακόμη να προδικάσει κανείς τη συνέχεια. Όμως τι να πει για τη δική μας, που ενώ διαθέτει τον πιο μεγάλο στην Οικουμένη γαστρονομικό πολιτισμό, κοιμάται όρθια; Ενώ υπάρχει οδός, που μπορεί να τη βγάλει από το αγροτικό αδιέξοδο, όσο και το περιφερειακό, αυτή τρώγεται με τα ρούχα της;

Η Πολιτεία οφείλει πρώτα να νομιμοποιήσει την Πολιτεία και το βίο της. Το πρώτο που έχει να κάνει είναι να σιάξει τα στραβά της προκατόχου. Καταρχήν στα Α.Ε.Π. των περιφερειών. Στη μόλις χθες δημοσιευθείσα λίστα από τις υπηρεσίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η πιο φτωχή περιφέρεια στην Ελλάδα αλλά και ολόκληρη την Ευρώπη {εν. των 15}, είναι η Δυτική Ελλάδα. 'Αρα και η Δυτική Στερεά. Όπως σαν πιο πλούσια στη χώρα, εμφανίζεται να είναι, η Στερεά Ελλάδα. Παρενέργεια πρώτη, γιατί υπάρχουν πολλές άλλες. Το Καρπενήσι και η 'Αμφισσα, όπως και η υπόλοιπη Στερεά, δεν μπορούν νόμιμα να συμμετάσχουν στο 4ο κοινοτικό πλαίσιο. Αυτή είναι η νομιμότατη Αθήνα.

__________

{*}Γράφτηκε από τον πρώην Βουλευτή Έβρου στις 28 Ιαν. ΄05. Αφορμή οι εξελίξεις στο αγροτικό και το περιφερειακό.