Την ώρα που κοιτάζετε αυτήν τη φωτογραφία, τα δύο μικρά κορίτσια της φωτογραφίας μάλλον έχουν ξαναγυρίσει στο σχολείο και τα παιχνίδια με τα κύματα είναι πλέον παρελθόν.
Η θάλασσα φέτος το καλοκαίρι και για πάρα πολλές ημέρες προσφερόταν, λόγω των ανέμων, για τέτοιου είδους παιχνίδια παρά για κανονικό κολύμπι. Παρατηρούσα αρκετή ώρα τα παιδιά να παίζουν με τα κύματα της θάλασσας. 'Αλλοτε τα κοντράριζαν, σαν να ήταν ένας φανταστικός αντίπαλος που ήθελε να τα τουμπάρει και άλλοτε τα καβαλούσαν σαν να ήταν ατίθασα άλογα.
Μετά από αρκετή ώρα και με όχι και πολλές προσδοκίες ότι το θέμα θα ήταν ακόμη εκεί, στο τέλος αποφάσισα να νικήσω την τεμπελιά μου και να πάω μέχρι το αυτοκίνητο κάπου 300 μέτρα απόσταση, για να πάρω τη φωτογραφική μου μηχανή.

Αυτό ήταν όμως μόνο η αρχή της κακοτυχίας μου, γιατί όπως διαπίστωσα, στην φωτογραφική μου τσάντα δεν υπήρχε άλλο φιλμ εκτός από αυτό που ήταν ήδη στη μηχανή και όπως έδειχνε και ο μετρητής της ήταν κιόλας στις δύο τελευταίες πόζες αν όχι στην τελευταία, όπως τελικά αποδείχτηκε .

Αυτή λοιπόν ήταν η μία και μοναδική φωτογραφία που τράβηξα εκείνη την ημέρα στις αρχές του Σεπτέμβρη σε κάποια παραλία από τις αμέτρητες που είναι τόπος διακοπών στη χώρα μας. Το σημαντικό, σε αυτή τη φωτογραφία, δεν είναι ούτε το πότε αλλά ούτε και το που .

Ελλάδα είναι πάντως και μάλιστα καλοκαίρι του 2004. Δύο μικρά παιδιά, κατά σύμπτωση κορίτσια, παίζουν ένα πανάρχαιο παιχνίδι με τα κύματα , εκεί στην ίδια παραλία που έπαιζαν τα παιδιά των ανθρώπων εκατομμύρια χρόνια πριν και συνεχίζουν ευτυχώς ως τις μέρες μας .

Ένα παιχνίδι που ας ελπίσουμε ότι θα συνεχίσουν να παίζουν τα παιδιά και στο μέλλον. Ένα παιχνίδι τόσο απλό αλλά και τόσο διασκεδαστικό που παραμένει στην κορυφή των προτιμήσεων της μεγάλης πλειοψηφίας των παιδιών, για να μην πω όλων και φανώ απόλυτος, σε ολόκληρο τον κόσμο διαχρονικά.

Ένα παιχνίδι που δεν μπορεί να στο πουλήσει κανένας παρά μόνο να σου το στερήσει μπορεί! Όποιος δεν έπαιξε σαν παιδί στις αλάνες ίσως να μην μπορεί να το καταλάβει αυτό απόλυτα, αλλά τελικά δεν πιστεύω ότι υπάρχει έστω και ένας που δεν καταλαβαίνει τι θέλω να πω.

Παρασύρθηκα όμως κι έγραψα πάρα πολλά για την μοναδική φωτογραφία εκείνης της ημέρας.

'Αντε και καλό χειμώνα .

Φιλικά Πάναγιώτης Καρτσωνάκης