η φωνή σου

η στήλη μας

   
Μετανάστης
Αδέσμευτο περιοδικό στο διαδίκτυο

Εκδίδεται από επιτροπή

metanastis@metanastis.com
 


Κι εσύ λαέ βασανισμένε πληρώνεις την αδιαφορία σου 
 

ΕΠΕΨ
Επιστολική Ψήφος

Λογοτεχνία της διασποράς  ΕΕΛΣΠΗ

Ελληνική Γλώσσα 

Οργανισμός 
 διεθνοποίησης
 Ελληνικής Γλώσσας
ΟΔΕΓ

ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΕΣ

Ελληνική Μουσική

Τέχνη & Πολιτισμός

ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ

ΜΑΥΡΑ-ΚΟΚΚΙΝΑ 

Ποίηση

Ενδιαφέροντες
Κόμβοι

Επιστολές

Αρχείο

 Ελληνικό Θέατρο
Βούπερταλ
Griechisches Theater
Wuppertal

Αλέξανδρος ο Μέγας

Alexander der Grosse

 DIAGORAS

ΔΙΑΓΟΡΑΣ
 ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟ
 

 

1. λλο Ευρώπη, άλλο Στενώπη
Τρία κείμενα του Χρήστου Κηπουρού {*}, 29.09.2004

Αυτό που όφειλαν τόσο οι πρώην όσο οι νυν Κυβερνώντες να πουν τη στιγμή αυτή είναι: Φταίμε από κοινού και εξ αδιαιρέτου για τις αναπτυξιακές μας προτεραιότητες. Φταίμε εμείς γιατί τα έργα της περιφέρειας τα κάναμε Ολυμπιακούς. Φταίμε εμείς που αντί να κάνουμε την Ελλάδα Ευρώπη, την αφήσαμε Στενώπη {1}. Πολιτικά και γι αυτό και αναπτυξιακά.

Αντί να μιλούν για κάμερες ας μπουν σε μια κάμαρα και να μιλήσουν σοβαρά. Υπάρχει τέτοια. Η Βουλή. Γιατί μέχρι τώρα δεν μίλησαν ποτέ. Γιατί αν ζούσε ο Ευριπίδης δεν θα έκαμνε λόγο για τα αγάλματα της Αγοράς αλλά για τα αγάλματα του Κοινοβουλίου.

Υπήρχε η Στενώπη, η δίοδος, εξ ου ίσως και τα διόδια, στα Τέμπη της Θεσσαλίας, προστέθηκε σήμερα άλλη μια στη Ρούμελη. Πιο πολύ όμως Στενώπη, δηλαδή μη Ευρώπη, είναι αυτή η ίδια η πολιτική Ελλάδα.

Συμβαίνουν σημεία και τέρατα. Ειδικά η Στερεά Ελλάδα, η πιο φτωχή περιφέρεια της Ευρώπης, που πρόκειται να αποβληθεί από το Δ΄ κοινοτικό πλαίσιο ως η πιο πλούσια {!}, δεν έχει προηγούμενο. Λογίζεται η πλέον ανεπτυγμένη. Πως; Λόγω των Οινοφύτων, προκειμένου να μειωθεί το Α.Ε.Π. του Λεκανοπεδίου για να μπορεί η Αθήνα να είναι επιλέξιμη περιφέρεια στο τρίτο κοινοτικό πλαίσιο και το Ολυμπιακό κεντροαριστερό και κεντροδεξιό «όραμα».

Ναι στην αλήθεια. Αλλά αλήθεια παντού. Γιατί είναι γνωστό η μερική τι σημαίνει. Αποτελεί είδος φενακισμού εξ αντιδιαστολής. Όχι μόνο στα μπαλαμούτια των πρώην με τα ελλείμματα αλλά και στις εξ αδιαιρέτου ενοχές πρώην όσο και νυν. Όπως για παράδειγμα, το πώς και το από πού βρέθηκαν οι πόροι για το ολυμπιακό αναπτυξιακό θαύμα. Γιατί τελικά τις πλήρωσαν πολύμορφα οι περιφέρειες της χώρας. Ακόμη και δια μέσου απορφανισμού τους. Πότε η Μακεδονία, πότε η Θεσσαλία.

Αν κάθε χρόνο υπάρχουν, όπως λέγεται, εκατό θύματα στα Καμένα Βούρλα, και χρειάζονταν τρία χρόνια να γίνει το εκεί τμήμα του ΠΑΘΕ, στα οκτώ χρόνια της προετοιμασίας των Ολυμπιακών θα είχαμε τουλάχιστον πεντακόσιους λιγότερους θανάτους και τραυματισμούς. Δεν θα είχαμε μερικές εκατοντάδες περισσότερα διάχυτα ανά την Ελλάδα, Καμένα Σπίτια.

Τόσο η περυσινή Στενώπη, όσο το πρόσφατο κείμενο: Αθήνα 2004, Θεσσαλονίκη 2008, Περιφέρεια 2000 ποτέ {2}, σε αυτό απέβλεπαν και αποβλέπουν. Εκφράζουν την πραγματική πραγματικότητα. Ότι δηλαδή αν ποτέ υπάρξει νέο αυτό οφείλει να έχει την αφετηρία του σε έναν ισχυρό πολιτικό, οικονομικό και ηθικό συμβολισμό.

Ως αρχή και πρόγραμμα στη συνέχεια. Πρώτο πρακτικό βήμα, η άμεση μεταφορά κονδυλίων από τις «ανεπτυγμένες» στις πλέον ενδεείς περιφέρειες. Να κοπεί με το μαχαίρι, ο έως τώρα δαπανηρότατος βίος της πρωτεύουσας. Ούτε να αναπαραχθεί το ίδιο μοντέλο αλλού. Γιατί πρόκειται για μετάσταση.

Παράλληλα αυτό που μπορεί να προχωρήσει στο πολιτικό επίπεδο είναι μια επεξεργασία που θα καταλήξει σε πρόταση για Δημοψήφισμα για το Περιφερειακό. Οι περιφέρειες όχι μόνο να υπάρχουν αλλά και να άρχουν τα του οίκου τους αντί να πληρώνουν τα βίτσια και τις ξιπασιές της πρωτεύουσας ή και άλλων. Με άλλα λόγια να προωθηθεί ένα νέο Ευρωπαϊκό πρότυπο. Αυτό να κληθούν οι πολίτες να εγκρίνουν ή όχι. Γιατί αυτό είναι κάτι. Είναι μια αρχή.

Αν υπάρχει τέλος, δεν είναι ούτε της ιστορίας ούτε της πολιτικής. Είναι το τέλος της Δημοκρατίας όπως τη βίωσαν οι Έλληνες την τελευταία τριακονταετία. Τα τραγικά θύματα από τη Φαρκαδόνα, είναι θύματα αυτής ακριβώς της απουσίας της Δημοκρατίας. Όπως τα εικοσιένα αγγελούδια της Ημαθίας πριν από ενάμισι χρόνο.

Θα μπορούσε κανείς να επεκταθεί επίσης και σε άλλα, όπως οι λόγοι της μαζικής σημερινής μετάβασης των παιδιών στην Αθήνα. Να τους συνδέσει με χίλια δυο άλλα γιατί και πως. Αυτό όμως δεν μπορεί να γίνει στη δική μας περίπτωση. Η ιστορία έδειξε ότι κινούμαστε σε διαφορετική εκ των όποιου χρώματος φενακιστών, πολιτική και ηθική σφαίρα. Και εδώ ισχύει απολύτως ό,τι ακριβώς στο αναπτυξιακό πεδίο. λλο Ευρώπη, άλλο Στενώπη.

1} & {2}: άρθρα του πρώην Βουλευτή Έβρου. Το πρώτο δημοσιεύτηκε τον Απρίλιο του 2003 με αφορμή το τραγικό συμβάν στα Τέμπη. Το δεύτερο στις αρχές Σεπτεμβρίου 2004, με αφορμή την άνοδο των Καραμανλή και Παπανδρέου στη Δ. Ε. Θ. Τόποι δημοσίευσης, δεκάδες περιφερειακές και ομογενειακές πύλες και εφημερίδες, πλην πρωτευούσης. Οι δικές της εφημερίδες πάντως αύριο, όπως οι τηλεοπτικοί σταθμοί του νέου, όπως ονομάστηκε, Πενταγώνου, από απόψε ακόμη, θα καταβάλουν κάθε δυνατή προσπάθεια να αποσιωπηθούν οι ευθύνες της πραγματικής υπαίτιας όσο και ηθικής αυτουργού. Η οποία δεν είναι άλλη από την γένει Αθηναϊκή τους πολιτεία.

---------------------------------------

2. Η ώρα της Δημοκρατίας

Δήλωση

Δεν μιλώ για τους πολίτες. Αν και κάποια στιγμή θα πρέπει να το κάνω. Και θα το κάνω με έναν μεγάλο σεβασμό και ταυτόχρονα από λόγους πολιτικής ευθύνης. Μιλώ όμως για τους πολιτικούς κυρίως ταγούς που θα εκφωνήσουν φλογερές ομιλίες στις σημερινές κινητοποιήσεις για το νέο φονικό της εθνικής οδού στα Καμένα Βούρλα, η οποία ούτε εθνική είναι ούτε οδός.

Οφείλω όμως κυρίως να μιλήσω για τους ταγούς όλων των περιφερειών. Γιατί η αιώνια αυτή Αθηναϊκή κομπανία βρίσκει και κάμνει. Ανέκαθεν εύρισκε. Γιατί αντί να πανηγύριζαν την ανάληψη των Ολυμπιακών το 1997, όφειλαν να αντιταχθούν από πολύ πιο πριν. Γιατί η χώρα δεν είχε τον καιρό της. Δεν είχε βρακί στον κώλο της και εκείνη αγόραζε μπιζού. Και αυτούς που τόλμησαν να μιλήσουν, τους έβγαλαν από τη μέση με τρόπους που ακόμη και η σταλινική γραφειοκρατία, είχε μόνο να διδαχθεί.

Μιλώ για τους Νομάρχες και Δημάρχους που δεν καταλάβαιναν ότι πανηγύριζαν ακόμη και μέχρι χθες την κατάρρευση των τόπων τους. Για τους Βουλευτές που ποτέ δεν σήκωσαν το ανάστημά τους στη Βουλή να καταψηφίσουν τα κόμματά τους για τις ολυμπιακές αναπτυξιακές προτεραιότητες. Αυτές έκαναν τον ΠΑΘΕ ΠΑΘΩΝ. Δεν τον έκαναν οι ψιττακοί των Μέσων.

Αυτοί τη δουλειά τους έκαναν και κάνουν. Όπως χθες και σήμερα με το τροχαίο. Όμως θα αναρωτηθεί κανείς. Εντάξει με τους αποδέκτες των πλημμελημάτων. Και ας τιμωρηθούν αυστηρά. Όμως με τους πολιτικούς αποδέκτες των κακουργημάτων; Δεν τα πιάνει ο Κώδικας θα του πούνε. Ίσως τότε σκεφθεί και πει ότι είναι ζητήματα συνείδησης. Όμως και οι ερινύες του γειτονικού Κιθαιρώνα, έστω και αν είναι δυο βήματα, που να πάνε πρώτα, θα αναρωτηθεί εκ νέου.

Μιλώ για τη διακομματική συγκατάθεση. Την πολιτική συνυπευθυνότητα όλων. Κυρίως των πρώην αλλά και των νυν. Από τη διεκδίκηση και την ανάληψη έως την τέλεση. Τα επτά χαμένα όσο σιχαμένα χρόνια. Γιατί; Για τα μπράβο των μπράβων των παγκόσμιων υποβολέων, για επιτυχημένη διοργάνωση. Αυτά που όλα μαζί, ένα μπράβο αγρότη ή νησιώτη, δεν κάνουν. Γιατί η χώρα δεν έχασε και σε λίγα μέτωπα. Και δεν είναι μόνο ο τουρισμός.

Εκεί που κυρίως έχασε είναι η μάχη της περιφέρειας. Ακόμη της ίδιας της Αθήνας. Το Βατερλό είναι νταμπλ. Ένα οικονομικό που συμπεριλαμβάνει και αυτήν ακόμη την εμπορική και παραγωγική πρωτεύουσα που τα περίμενε αλλιώς και αλλιώς της ήρθαν. Επίσης ένα περιφερειακό καθολικό. Αμφότερων οι παρενέργειες δεν φάνηκαν ακόμη. Εκτός και αν συμπεριληφθούν, όπως είναι το σωστό, περιπτώσεις όπως των Τεμπών, όπως των Καμένων Βούρλων. Γιατί η κατ εξοχήν αιτία είναι ο μη δρόμος.

Και αντί το πάθημα να γινόταν μάθημα, αντιπολιτευόμενοι και συμπολιτευόμενοι έγκαιρα ανακάλυψαν την EXPO 2008. Αν το προηγούμενο τρικ ήταν «Ολυμπιάδα, όλη η Ελλάδα», το καινούργιο ήταν «η ώρα της περιφέρειας». Μια ώρα όμως χρόνια, πολυετής αν όχι αιώνια. Η ώρα της περιφέρειας του 2000 ποτέ.

Ας μείνει το σημερινό κείμενο χωρίς δια ταύτα. Μήπως και τα άλλα που είχαν τι έγινε. Οι παλιοί σύντροφοι τα έπαιρναν υπόψη μόνο για να τα χειριστούν. Όπως και οι σημερινοί. Ούτε οι ιδέες φτάνουν ούτε και οι κινητοποιήσεις. Αμφότερες είναι αντιμετωπίσιμες και γι αυτό ακίνδυνες. Το πολύ πολύ να απαιτηθούν λίγες υπερωρίες περισσότερες στα αθηναϊκά τηλεοπτικά κυνοκομεία. Χρειάζονται άλλα πράγματα. Αν μπορεί να εκφραστεί αυτό ως χρόνος, αν πρέπει να είναι, όπως συνηθίζεται, κάποια ώρα, τότε είναι η ώρα της Δημοκρατίας.

Θράκη 28 Σεπτεμβρίου 2004,

-----------------------------------------

3. Ένας ανεπανάληπτος τηλεοπτικός ολοκληρωτισμός

Ήξερα ότι στο τέλος οι πολιτικές ευθύνες για την μη κατασκευή του ΠΑΘΕ θα αποδίδονταν στον κόσμο. Ότι δεν θα άγγιζαν την πρωτεύουσα. Εκείνη η καημένη μετά της εκάστοτε πολιτείας πάσχισε όσο μπορούσε αλλά δεν ήθελαν τα τοπικά μικροσυμφέροντα. Το τηλεοπτικό αυτό εγχείρημα είδαν σήμερα οι Έλληνες πολίτες Όσοι βέβαια το άντεξαν. Γιατί πολλοί θα έκλεισαν τους δέκτες. Ακόμη και οι μεγαλοεργολάβοι κατασκευαστές ωχριούν μπροστά σε παρόμοιες κατασκευές. Ποιος μαθηματικός τύπος. Αυτά σήμερα ήταν ανώτατα μαθηματικά.

Ο ΠΑΘΕ ως γνωστό θα τελείωνε με το δεύτερο πακέτο. Όπως πάει δεν πρόκειται να γίνει ούτε με το όγδοο. Το οποίο φυσικά δεν θα υπάρξει ποτέ. Απορίας λοιπόν άξιον. Που πήγαν τα πακέτα; Τι έργα έγιναν; Και στο Μαραθώνα δεν τα ήθελαν τα έργα όμως εκείνα όχι μόνο έγιναν αλλά και εις βάρος μιας τρισχιλιετούς ιστορίας.

Αν φταίνε σε κάτι οι κάτοικοι και οι πολίτες από τη Φθιώτιδα έως τα Τέμπη φταίνε για τις προτιμήσεις τους προς τα αγάλματα της Βουλής. Αυτό ήθελα να τους πω. Φταίνε ακόμη επειδή ανέχτηκαν ειδικά αυτήν την απερίγραπτη σημερινή τηλεοπτική ύβρη και την εις βάρος τους απροκάλυπτη επιθετικότητα.

Ήθελα ακόμη να τους πω ότι έπρεπε να αναρωτηθούν γιατί δεν υπήρξε πουθενά πολιτεία σήμερα. Εκτός από μια δυο φευγαλέες στιγμές, στην ουσία είχαμε κρατική αργία. Ποια τηλεοπτική Δημοκρατία. Υπήρξε μόνο το τηλεοπτικό κράτος επί το θεάρεστο έργο μεταστροφής της κοινής γνώμης, δια του ψεκασμού.

Και θα έλεγα ακόμη ότι όλα αυτά τα θέματα χρειάζεται να εμπεδωθούν καλά από τις περιφερειακές δυνάμεις. Δεν είναι άλλωστε μόνο Τέμπη και Καμένα Βούρλα, ο ΠΑΘΕ. Υπάρχουν εκατοντάδες ανεκτέλεστα χιλιόμετρα. Και θα υπάρχουν εις έτη πολλά. Γι αυτό χρειάζεται να γίνει ένα κίνημα εθελοντών. Από το Π κα το Α, άλλη εξ ίσου πονεμένη ιστορία αυτή, έως το Θ και το Ε.

Τις πρωινές ώρες σήμερα, τα γυμνασιόπαιδα στα Καμένα Βούρλα διεκδίκησαν την κατασκευή του δρόμου του ΠΑΘΕ, εντοπίζοντας ορθά τους υπαίτιους στις κατά καιρούς κυβερνήσεις και στην αδηφάγο πρωτεύουσα. Όμως το βράδυ οι τηλεοράσεις, και με την απροκάλυπτη στήριξη ειδικών, ζητούσαν το λόγο από τους τοπικούς παράγοντες και από τους απλούς ακόμη πολίτες, γιατί παρεμπόδισαν και δεν άφησαν τόσα χρόνια να γίνει το έργο. Αντί της ώρας της Δημοκρατίας, που έγραφα ότι χρειάζεται, έκανε επέλαση ένας ανεπανάληπτος τηλεοπτικός ολοκληρωτισμός.

{*} Όπως τα δυο προηγούμενα γραπτά του πρώην Βουλευτή Έβρου για το τραγικό συμβάν με τα επτά Θεσσαλόπουλα, έτσι και το τρίτο κείμενο, γράφτηκε ώστε να αποτελέσει ένα είδος πολιτικού μνημόσυνου, και για να υπάρξει καταγεγραμμένη μια διαφορετική εκδοχή για το όλο ζήτημα και την ίδια την αλήθεια.

xkipuros@otenet.gr

Θράκη, 28 Σεπτεμβρίου 2004,

 

 

Όταν "κοιμάσαι" άλλος γράφει ιστορία
ΜΕΤΑΝΑΣΤΗΣ

 Εμείς το αραχάνθος τα σκορπίδια, οι διάττοντες, επιβήτορες στη ξένη γη, μέσα στο σκοτάδι της μέρας, στ' αχνάρια του Διογένη, με τη βούληση μας, να θεμελιώσουμε την υποδομή του ελληνικού οράματος. Να βρούμε τη χαμένη μας ταυτότητα...!
Μάγειρας

 Όποιος ελέγχει το παρόν,
ελέγχει και το παρελθόν.
 Όποιος ελέγχει το παρελθόν,
"καθορίζει"
το μέλλον
George Orwell

 

Θερμοπύλες
Κ.Καβάφης 1903

Τιμή σ' εκείνους όπου στην ζωή των
Ώρισαν και φυλάγουν Θερμοπύλες
Ποτέ απ' το χρέος μη κινούντες.
Δίκαιοι κ' ίσιοι σ' όλες των τες πράξεις.
Αλλά με λύπη κιόλας κι ευσπλαχνία.
Γενναίοι οσάκις είναι πλούσιοι, κι όταν
Είναι πτωχοί, πάλ' εις μικρόν γενναίοι,
Πάλι συντρέχοντες όσο μπορούνε.
Πάντοτε την αλήθεια ομιλούντες,
πλην χωρίς μίσος για τους ψευδομένους.
Και περισσότερη τιμή τους πρέπει
Όταν προβλέπουν (και πολλοί προβλέπουν)
Πως ο Εφιάλτης θα φανεί στο τέλος.
Κ΄ οι Μήδοι επί τέλους θα διαβούνε.
 

 

 

Το κείμενο εκφράζει την άποψη του συγγραφέα
κεντρική σελίδα

ΑΡΧΕΙΟ

Ούλε τε καί μάλα χαίρε, θεοί δέ τοι όλβια δοίεν
Νά είσαι καλά καί νά χαίρεσαι, οι θεοί δέ νά σού δίδουν ευτυχία. (Οδύσσεια Ω 402.)