η φωνή σου

η στήλη μας

   
Μετανάστης
Αδέσμευτο περιοδικό στο διαδίκτυο

Εκδίδεται από επιτροπή

metanastis@metanastis.com
 


Κι εσύ λαέ βασανισμένε πληρώνεις την αδιαφορία σου 
 

ΕΠΕΨ
Επιστολική Ψήφος

Λογοτεχνία της διασποράς  ΕΕΛΣΠΗ

Ελληνική Γλώσσα 

Οργανισμός 
 διεθνοποίησης
 Ελληνικής Γλώσσας
ΟΔΕΓ

ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΕΣ

Ελληνική Μουσική

Τέχνη & Πολιτισμός

ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ

ΜΑΥΡΑ-ΚΟΚΚΙΝΑ 

Ποίηση

Ενδιαφέροντες
Κόμβοι

Επιστολές

Αρχείο

 Ελληνικό Θέατρο
Βούπερταλ
Griechisches Theater
Wuppertal

Αλέξανδρος ο Μέγας

Alexander der Grosse

 DIAGORAS

ΔΙΑΓΟΡΑΣ
 ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟ
 

 

Εκκλησία για την IV Δημοκρατία

«Όση χαρά δίνουν οι λαοί, οι μετέχοντες της ημετέρας παιδείας,
άλλη τόση είναι η θλίψη για τους απέχοντες Έλληνες το γένος».
Χ. Κ.

Του Χρήστου Κηπουρού {*}

Στις 17 Νοεμβρίου, πολυάριθμη διακομματική ομάδα Βουλευτών της Γαλλικής εθνοσυνέλευσης, πρόκειται να συζητήσει για την Έκτη Δημοκρατία. Μεταξύ των άλλων, τους λόγους που επιβάλλουν την μετάβαση από την Πέμπτη Δημοκρατία, τη σημερινή, στην επόμενη. Ένας από αυτούς είναι ο εμπλουτισμός, με νέους θεσμούς. Όπως η επισημοποίηση του think tank με την ταυτόχρονη ανάληψη από αυτό ενδιάμεσου ρόλου μεταξύ της Πολιτείας από τη μια -Εθνοσυνέλευση, Κυβέρνηση, Πρόεδρος- και των πολιτών, από την άλλη.

1. Πολυτεχνείο

Συμπτωματικά, η ίδια ημερομηνία εδώ, η οποία ταυτίστηκε με την εξέγερση του Πολυτεχνείου, είναι συνδεδεμένη με τη Δημοκρατία και πάλι. Με την τρίτη Ελληνική Δημοκρατία. Τη γνωστή και ως μεταπολιτευτική. Δυστυχώς όμως όταν σήμερα δεν ανακαλεί στη μνήμη των πολιτών τα αξιώματα των κάθε χρώματος γραφειοκρατών χρηστών της, τότε το μόνο που της απομένει είναι η στερεότυπα επαναλαμβανόμενη λιτανεία των απογευματινών ωρών της επετείου. Αυτό, και μια πολύμορφη θλίψη.

Ηλικιακά όσο πολιτικά και αγωνιστικά ανήκω σε αυτή την πολιτική γενιά, αλλά έχω ήδη από ετών αποποιηθεί την κληρονομιά. Δεν θέλω να έχω σχέσεις μαζί της. Πέραν των άλλων πολιτικών, διανοητικών και ηθικών κενών της, για έναν ακόμη λόγο. Επίσης γιατί οι επικεφαλείς της -πλην ελαχίστων εξαιρέσεων- εξαργύρωσαν με το παραπάνω τη συμμετοχή τους στον αγώνα. Επιπλέον γιατί δεν έχουν να πουν τίποτε. Πόσο μάλλον να εμπνεύσουν. Από πρότυπα που ήταν κατέληξαν να είναι υστερόγραφα αν όχι μασκότ των Μέσων. Που τους χάνει κανείς που τους βρίσκει.

Από την άλλη ως ισόβιοι στα εκ της αντιπαροχής πόστα, δεν μπορούν να έχουν καμιά σχέση με την Εκκλησία του Δήμου. Με την άλλη Εκκλησία ναι. Τα έχουν. Γι αυτό ίσως πολλοί, την επιτίθενται τόσο πολύ. Και γιατί εν πολλοίς πρόκειται περί κατασκευής. Ίσως επειδή τους θυμίζει την ισοβιότητα του δικού τους εαυτού. Όπως δηλαδή γίνεται με την εκλογή των Δεσποτών. παξ δια παντός. Έτσι και με την εκλογή τους ως Βουλευτών. Σταυρός συν γυαλί ίσον λίστα. Όταν δεν είναι σκέτη.

Ας μην επεκταθώ στο ποιο ψωμί τελικά τους ενδιέφερε, ποια παιδεία, και ποια ελευθερία. Αν η απάντηση στο πρώτο είναι ο καριερισμός, και άρα ο αμοραλισμός, που επέδειξαν και επιδεικνύουν, και η γραφειοκρατία στο δεύτερο, η τηλεοπτική κατοχή της οποίας αποτελούν επίλεκτα συνιστώντα μέρη, αποτελεί την απάντηση στο τρίτο. Από αγωνιστές κάποτε της Δημοκρατίας και εκπορθητές των συνταγματαρχών κατέληξαν να συμπληρώνουν την ορχήστρα και το χορό νέου τύπου συνταγμάτων.

Μπορεί να μην έχουμε ως χώρα εθνική πολιτική συμφωνική ορχήστρα όμως με αυτά που παίζουν οι ηλεκτρονικές, δεν παίζονται. Υπεράνω όλων η αυτοσυντήρηση. Αυτό που αλλού ονόμασα διάλυμα τηλεοπτικής φορμόλης. Από την άλλη πάλι διαχέεται ότι δεν υπάρχει κάτι άλλο. Και όμως υπάρχει. Υπάρχει νέο Πολυτεχνείο. Βρίσκεται στην οδό Τέταρτης Δημοκρατίας. Όχι Τρίτης Δημοκρατίας -συγγνώμη-Τρίτης Σεπτεμβρίου. Όπως το όνομα αυτό έχει μεγάλη σχέση με τη Δημοκρατία, ανάλογη μπορεί να αποδειχθεί και η σχέση της 4ης Δημοκρατίας, με την ιστορία.

2. Δημοκρατία

Αυτό είναι το νέο ιστορικό αίτημα που μεταξύ των άλλων, θα κάνει να ησυχάσουν οι ψυχές των αδικαίωτων, σε όλα τελικά τα σημεία της μεταπολιτευτικής λεγόμενης Δημοκρατίας, ηρώων του. Αλλά ας το θέσω και διαφορετικά, επειδή μίλησα περί λεγόμενης. Ακόμη και όσοι πολίτες νομίζουν ότι υπάρχει σήμερα Δημοκρατία, δεν πρέπει να αναρωτηθούν αν είναι ευχαριστημένοι από την ποιότητά της;

Τι προτείνουν να γίνει, οι ίδιοι; Καλά είναι έτσι, όπως είναι; Εμπνέει μήπως το όραμα της υπαρκτής τηλεοπτικής Ελλάδας, που συμπυκνώνεται στην Ελλάδα των πέντε κουτιών και των διπλάσιων εκατομμυρίων, κουτών; Ή μήπως τελικά είναι υπερβολικοί οι Γάλλοι; Στα περί της Δημοκρατίας ή και της πολιτικής; Μήπως θα έπρεπε να γίνει κάτι και εδώ; Τόσο με την μια όσο με την άλλη;

Αυτό που έχω εγώ να πω είναι ότι δεν κρύβω πως θα ήθελα να έρχονταν σε ένα δικό μας νοσοκομείο ο Αραφάτ. Αιωνία του η μνήμη. Όμως λυπήθηκα αν δεν ζήλεψα που δεν ήρθε στην Ελλάδα. Σκέφτηκα ότι εδώ τον έφερναν στα συνέδρια. Και καλά στα πρώτα. Ειδικά όμως σε ένα από τα τελευταία, τον χρησιμοποίησαν. Είναι γνωστό σε ποιο έγινε αυτό. Όπως και το γιατί. Ίσως γι αυτό και εκείνος στην πιο κρίσιμη στιγμή της ζωής του, προτίμησε τη Γαλλία.

Η οποία αν από τη μια, κάνει αυτή την πολιτική με το Αραβικό έθνος, από την άλλη επεξεργάζεται, πως να βελτιώσει ακόμη περισσότερο την υπαρκτή θεσμική της πραγματικότητα. Η Ελλάδα; Ενδεικτικό είναι ότι όλα τα κοινοβούλια, διαφέρουν από το εδώ, ακόμη και ως προς το ύψος που βρίσκεται η έδρα του Προεδρείου. Όπως στα υπόλοιπα θέματα. ντε στα αναπτυξιακά, έστω ότι ισχύει το άλλοθι της οικονομικής δυσπραγίας. Δεν υπάρχει, αλλά τέλος πάντων. Όμως στο θεσμικό που είναι και κάτι το ανέξοδο, ποια δικαιολογία υπάρχει εκεί; Ή μήπως συγχέουν την πολιτική και Δημοκρατική Γαλλία, με εκείνη της Λισσαβόνας;

Λυπάμαι που δεν είμαι στη Βουλή. Αν ήμουν θα το έκαμνα. Δεν θα περιοριζόμουν όλο αυτόν τον καιρό στα γραπτά για την Τέταρτη Δημοκρατία. Η γνώμη μου είναι ότι μπορεί να γίνει συζήτηση επί αυτού. Ότι για να έχει ελπίδες η χώρα να απογειωθεί αναπτυξιακά, πρώτα πρέπει να αρχίσει από τη Δημοκρατία και τις περιφέρειες. Από το Δημοψήφισμα για το περιφερειακό καθώς και τις δώδεκα αιρετές περιφέρειες έως τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας ο οποίος και θα έχει τον τελικό λόγο στον ορισμό των εκπροσώπων του κράτους σε αυτές, και τις δυο πνευματικές αρχές για τη Δημοκρατία και την πολιτική. Να τις εμπλουτίσουν ως ένας νέος συλλογικός Δημόκριτος και Αριστοτέλης, αντίστοιχα. Αν κάποιος έχει να πει κάτι, ας το πει.

Έχω όλη την καλή διάθεση. Αν εγώ κάνω λάθος -επειδή τα αντιπαθώ ιδιαίτερα- θα σιγήσω, μετά αυτοκριτικής. Αν όχι, τότε ας συμφωνήσει μαζί μου αυτός. Τι λέω. Λέω να φύγουμε από τη Μητσοτακική πολιτική Ελλάδα που πολλοί, πάρα πολλοί εκ των μερών της, χορεύουν τους ρυθμούς της. Τόσο ως προς το Κυπριακό, όσο ως προς το Σκοπιανό. Όπως και στην υπόλοιπη πολιτική. Όταν την ίδια στιγμή οι Αυστραλοί σέβονται περισσότερο την ιστορία από όλους τους, αρνούμενοι να προσυπογράψουν στην πλαστογραφία. Υπάρχουν και πολλές άλλες τέτοιες χώρες. Αν ζούσε σήμερα ο Ισοκράτης θα επέκτεινε την περί των της ημετέρας παιδείας μετεχόντων ρήση του, πέραν από τους πολίτες, και στους λαούς καθώς και στις χώρες τους.

Γιατί π.χ. υπάρχουν όχι μια αλλά αμέτρητες δεκάδες εκατομμύρια Ελλήνων χωρίς να είναι το γένος. Και άλλοι που είναι μεν το γένος, αλλά επιτίθενται με τέτοια μανία σε άλλους Έλληνες, που ξεπερνούν ακόμη και τα κατεχόμενα. Όταν δεν δίνουν την εντύπωση ότι οι Η.Π.Α. έχουν στην Ελλάδα πρέσβεις, ων ουκ έστιν αριθμός. Ναι μεν είναι σεβαστοί ως πρώην πρωθυπουργοί, όμως από την άλλη, στα εθνικά ζητήματα, όπως στο ζήτημα της Προεδρικής εκλογής, δεν παύουν να θυμίζουν την αυτόκλητη, αν όχι ένεκεν υποβολέα, εκείνη καθημερινή ενημέρωση των παικτών της Σοφοκλέους από τον πρόεδρο των μικρομετόχων που έκτοτε δεν εμφανίστηκε ξανά. Τον ξαναείδα όταν έκανε δωρεά σε μια μονή της Ρούμελης, αν θυμάμαι καλά.

3. Μακεδονικό

Δεν ξέρω που θα καταλήξει το διαφαινόμενο πλατάρισμα των κυβερνώντων. Αν τελικά λάβει σάρκα και οστά το περιβόητο εκείνο πολιτικό συμβούλιο των αρχηγών, με σκοπό να ακυρώσει προηγούμενες αποφάσεις. Αν ναι, τότε η κοινωνική, η εθνική Ελλάδα, τόσο η περιφερειακή, όσο η Αθηναϊκή, θα χρειαστεί να πούνε σε όλους τους συμμετέχοντες, δυο τρεις λέξεις, και κείνοι θα καταλάβουν: «αν ναι, τότε αντίο». Δεν θα χρειαστεί κανείς να επικαλεστεί τη λαϊκή κυριαρχία, να πει: «άντε ρε λαέ, άντε».

Απευθυνόμενος ο Γεώργιος Βιζυηνός σε έναν σύγχρονό του υπουργό εξωτερικών, ανέπτυσσε με τον μοναδικό, δικό του τρόπο τις σχέσεις του λαϊκού πολιτισμού με τα εθνικά μας ζητήματα. Κάτι που συνεχίζει να παραμένει επίκαιρο. Δεν είπα τυχαία ότι ένας νέος Μακεδονικός αγώνας το πρώτο που οφείλει είναι να αλλάξει χέρια. Μια τέτοια κίνηση αφορά τους πολιτιστικούς φορείς ολόκληρης της Μακεδονίας. Από τις κομματικές να περάσει στις πολιτισμικές αντιπροσωπεύσεις. Κάτι που έχει καταρχήν να κάνει με τη μαζική τους μετάβαση στην πρωτεύουσα. Από βραδύς. Πριν από τη σύγκλιση του συμβουλίου αρχηγών. Αν ποτέ γίνει. Αν. Γιατί μπορεί να μη ζητηθεί.

Αν όμως γίνει, πρωί πρωί έξω από το Προεδρικό μέγαρο και κατά μήκος του δαπέδου της οδού Ηρώδου του Αττικού θα κείτονται εκατοντάδες Μακεδονικές στολές. Από τα σημαντικά εναπομείναντα ιστορικά κειμήλια. Θα έχουν αποτεθεί εκεί, συνοδευόμενα από ένα ολιγόλογο σημείωμα με το εύγλωττο ερώτημα: αφού εξέλιπε το μέσα, τι να το κάνουμε το έξω; Όταν την ίδια στιγμή οι υπεριπτάμενες φιγούρες της Μελίνας και του Ελύτη θα συγκατατίθενται ότι όντως αυτή είναι η ιστορική συνέχεια όσων εκείνοι αγωνίστηκαν και έψαλλαν. Όπως και πολλοί άλλοι σε άλλους χρόνους. Μια τιμή προς όλους, αναδρομική. Ακριβή μεν, οφειλόμενη δε.

Μην σπεύσουν τα ηλεκτρονικά όσο άλλα πολιτικά πρωτοπαλίκαρα να εκφράσουν τίποτε λύπες, επικαλούμενοι το ψύχος. Ας μην ανησυχούν γιατί οι στολές δεν θα φοριούνται. Θα μεταφερθούν. Και εν πάση περιπτώσει ας λυπηθούν για τη δική τους γύμνια. Γιατί το τελευταίο διάστημα ούτε φύλα συκής ξέρουν να διαλέξουν. Τρύπια διαλέγουν. Κινδυνεύουν από προσβολή της δημοσίας κλπ. Από τη μια πολιτική μπάντα έως την άλλη και την παράλλη, εκλογικεύουν τη στάση τους, μέσα από τον αυτοπροσδιορισμό, και κατόπιν για να έχουν και κάτι να πουν, να μη τους πάρει ο κόσμος στο ψιλό, καμώνονται ότι υπάρχει αλυτρωτισμός κλπ. προκαλώντας γέλωτες.

Πρόκειται για μια και ενιαία γραμμή με αποχρώσεις. Επίσης γνωστής ονομασίας προέλευσης. Δεν λυπάμαι που εκτός των άλλων είναι και άνθρωποι από κόμματα της αριστεράς. Πρώην, νυν και αεί. Όταν και στην Κύπρο ήταν με τον Ανάν και με τον Bush, γιατί να μην είναι στο Σκοπιανό; λλωστε το έλασσον, στο μείζον. Εννοείται ότι ισχύει το ίδιο με τους επιστήμονες διαφόρων ειδικοτήτων και ιδρυμάτων. Οι οποίοι εκλαμβάνουν την ελληνική κοινή γνώμη να κατατρύχεται από ίωση και ότι οι ιδέες που τους είπαν να πουν, θα λειτουργήσει σαν αντιβίωση. Έκαναν τους κυνηγούς ιδεών και τον Απρίλιο με το Δημοψήφισμα στην Κύπρο και δεν έβαλαν μυαλό. Ούτε σε αυτούς που είχαν αναλάβει ούτε οι ίδιοι. Απεναντίας προκάλεσαν τα εντελώς αντίθετα. Έτσι θα συμβεί και τώρα.

Επιμύθιο

Η Ελλάδα μπορεί να κάνει το βήμα προς την απομητσοτακικοποίηση. Η οποία ταυτίζεται επίσης με την αποσιμητοποίηση. Με ό,τι συνεπάγονται αμφότερες. Από τις σιαμαίες πολιτικές των πρώην πρωθυπουργών, τόσο στην οικονομία, όσο στα εθνικά. Και φυσικά τις πολύμορφες σχέσεις με τα Μέσα. Χωρίς τέτοιου τύπου βήματα ούτε η διαπλοκή θα ενοχληθεί -αντίθετα θα αποθρασύνεται- ούτε και κανένα πέρασμα προς την επόμενη Δημοκρατία μπορεί να αναμένεται. Το μόνο που θα ανακυκλώνεται θα είναι η παραχάραξη. Η ίδια η πολιτική, αν όχι γενικευμένη, παρακμή.

Ειδικά ως προς το τελευταίο, ακόμη και σήμερα μπορεί μια ομάδα από όλα τα εν τη Βουλή κόμματα, και όλες τις γενιές, ακόμη και εκείνη που έλεγα στην αρχή -για να της συγχωρεθούν και οι αμαρτίες της- να το φέρει η ίδια, στην Ελληνική Βουλή. Να ζητήσει για τη 17 Νοεμβρίου 2005, έστω σε μια άλλη χρονολογία που θα βρεθεί, να γίνει η αρχή. Το πρώτο βήμα. Να ανοίξει ο διάλογος για την τέταρτη Δημοκρατία. Ας πούμε η επίσημη πρώτη. Πρώτη φορά που η λέξη, «επίσημη» έχει να πει τόσα.

Και επειδή το Προεδρείο θα επικαλεσθεί τον κανονισμό, ότι χρειάζεται υπογραφή κόμματος, μπορεί αυτό να το κάνουν είτε η συμπολίτευση είτε οι αντιπολιτεύσεις. Από δε τις τελευταίες, η αξιωματική, που ξεκίνησε από Δημοκρατική παράταξη και κατέληξε από ετών Μητσοτακική. Αντί πολλοί /ες αξιωματούχοι να συγχέουν τις δυο ταυτότητες, και άλλοι να θέλουν να κάνουν τη συζήτηση με τα Σκόπια λαϊκή αγορά, όπως με το νόμο για τα Μέσα που είναι για τα Λιόσια, μπορεί να γίνει κάτι άλλο.

Μια απλή όσο μεγάλη μεταβολή. Θα έχει να κερδίσει μόνο αν την προτιμήσει στο δρόμο που ακολουθεί παλαιόθεν. Εγώ θα έλεγα -και ας πουν κάποιοι ότι το αίμα νερό δεν γίνεται- αφού προηγουμένως το υιοθετήσει, να το προτείνει οίκοθεν. Αν όχι, έστω να προσυπογράψει το άνοιγμα του διαλόγου. Στην αίθουσα του κοινοβουλίου, όπως είναι το θεσμικό πρέπον, οφείλει τότε να παιχτεί η πρεμιέρα της 4ης Δημοκρατίας.

Παράλληλα στο επίπεδο της κοινωνίας, από κοινού όλα τα κόμματα της Βουλής, έχουν μπροστά τους ένα ολόκληρο έτος ισότιμης συμμετοχής στην προετοιμασία και ενσάρκωση της προτεινόμενης ιδέας, μέσα από μικρά όσο και σταθερά βήματα. Δεν χρειάζεται δρασκελιά. Αυτή έχει να κάνει με το πέρασμα από μια εποχή σε μια άλλη. Ούτε πατρότητες και copy right. Και ούτε μπορεί να τη φέρει εις πέρας μόνη της μια διανοητική ομάδα. Ούτε καν να προχωρήσει, πέραν ενός σημείου. Μπορεί όμως να ονοματίσει αυτή την ιστορική κίνηση. Ένα ωραίο κλασσικό όσο διαχρονικό Ελληνικό πολιτικό και Ευρωπαϊκό όνομα είναι: Εκκλησία για την IV Δημοκρατία.

___________

{*} Το συνδυασμένο αυτό πολιτικό κείμενο του οποίου σημεία αναπτύχθηκαν σε σημερινή συνέντευξη στον Ρ/ Σ «Επτάνησα» της Κέρκυρας, γράφτηκε με αφορμή την προσυνεδριακή συνδιάσκεψη του ΠΑ.ΣΟ.Κ. στην Αλεξανδρούπολη του Έβρου, που έγινε στις 14 Νοεμβρίου 2004, με κεντρικό θέμα «Η νέα οικονομική και κοινωνική ανάπτυξη».

Κατά τη γνώμη του συγγραφέα, που διετέλεσε Βουλευτής του κόμματος στον ίδιο Νομό {1993-1999} -οπότε και ανεξαρτητοποιήθηκε- χωρίς πολιτική και Δημοκρατία ούτε οικονομική ούτε κοινωνική ανάπτυξη μπορεί να υπάρξει. Πόσο μάλλον να είναι και η νέα. Ένα μόνο παράδειγμα αρκεί. Γιατί αφορά πρωταρχικά την πολιτική, όταν μια χώρα κλέβει τόσα δις euro από τα παγκάρια των περιφερειών για να τα δώσει στην Ολυμπιακή Αθήνα.

Αφορά επίσης τη Δημοκρατία. Γιατί μπροστά στο υπαρκτό αθηναϊκό τηλεοπτικό τείχος, τύφλα να έχουν τα τείχη των ατομικών καταφυγίων. Και γιατί πίσω από την όποια προβολή της συμπολίτευσης και της αντιπολίτευσης, κρύβεται το στύψιμο. Το ΠΑ.ΣΟ.Κ. χρειάζεται άλλο Συνέδριο. Όπως και τα άλλα κόμματα. Ο λόγος για την 4η Δημοκρατία.

Γιατί τότε, εκτός από τα χρόνια πολλά προς τους όπου γης Μουσουλμάνους, θα ευχόταν και καλή λευτεριά στους εξ αυτών έγκλειστους ιστορικούς λαούς και στους ηγέτες τους. Μια τέτοια Ελλάδα, θα υπενθύμιζε στην Ε.Ε. την ελάχιστη προϋπόθεση των πολιτικών και των ηθικών κριτηρίων της Κοπεγχάγης για έναρξη διαπραγματεύσεων ένταξης της γειτονικής χώρας. Την απελευθέρωση του έγκλειστου ηγέτη στο γνωστό νησί της Προποντίδας.

Ειδικά για το ΠΑ.ΣΟ.Κ. θα ήταν και ένας αναγκαίος εξαγνισμός. Ο οποίος θα το βοηθούσε να ξαναβρεί την χαμένη του ψυχή. Επίσης την άκρη του νήματος εκείνου, που θα μπορούσε να το οδηγήσει στην αναγέννηση.

Διδυμότειχο, 15 Νοεμβρίου 2004

xkipuros@otenet.gr

 

 

Όταν "κοιμάσαι" άλλος  γράφει ιστορία
ΜΕΤΑΝΑΣΤΗΣ

 Εμείς το αραχάνθος τα σκορπίδια, οι διάττοντες, επιβήτορες στη ξένη γη, μέσα στο σκοτάδι της μέρας, στ' αχνάρια του Διογένη, με τη βούληση μας, να θεμελιώσουμε την υποδομή του ελληνικού οράματος. Να βρούμε τη χαμένη μας ταυτότητα...!
Μάγειρας

 Όποιος ελέγχει το παρόν,
ελέγχει και το παρελθόν.
 Όποιος ελέγχει το παρελθόν,
"καθορίζει"
το μέλλον
George Orwell

   

Θερμοπύλες
Κ.Καβάφης 1903

Τιμή σ' εκείνους όπου στην ζωή των
Ώρισαν και φυλάγουν Θερμοπύλες
Ποτέ απ' το χρέος μη κινούντες.
Δίκαιοι κ' ίσιοι σ' όλες των τες πράξεις.
Αλλά με λύπη κιόλας κι ευσπλαχνία.
Γενναίοι οσάκις είναι πλούσιοι, κι όταν
Είναι πτωχοί, πάλ' εις μικρόν γενναίοι,
Πάλι συντρέχοντες όσο μπορούνε.
Πάντοτε την αλήθεια ομιλούντες,
πλην χωρίς μίσος για τους ψευδομένους.
Και περισσότερη τιμή τους πρέπει
Όταν προβλέπουν (και πολλοί προβλέπουν)
Πως ο Εφιάλτης θα φανεί στο τέλος.
Κ΄ οι Μήδοι επί τέλους θα διαβούνε.

 

Το κείμενο εκφράζει την άποψη του συγγραφέα
κεντρική σελίδα

ΑΡΧΕΙΟ

Ούλε τε καί μάλα χαίρε, θεοί δέ τοι όλβια δοίεν
Νά είσαι καλά καί νά χαίρεσαι, οι θεοί δέ νά σού δίδουν ευτυχία. (Οδύσσεια Ω 402.)