Δεν πέρασαν δυο μέρες από τότε που μιλήσαμε για επικείμενη «παρείσφρηση» του Τάσου Παπαδόπουλου στις Ελλαδικές λίστες δημοφιλών προσώπων και επιβεβαιωθήκαμε, όπως και σε πολλά άλλα είτε μικρά όπως αυτό, είτε μεγάλα, για την Κύπρο και την Ελλάδα, μέχρι σήμερα. Το πότε τώρα οι εδώ πολίτες θα αρχίσουν να αναζητούν Τάσους, που βέβαια δεν ανήκει στα μικρά αλλά στα μεγάλα και εξόχως ανατρεπτικά, μένει να το δούμε. Μπορεί και να μη το δούμε ποτέ. Όπερ και το πιθανότερο. Κρίμα πάντως που η πρότασή μας να γίνει Δημοψήφισμα και στη λεγόμενη μητέρα πατρίδα, δεν έγινε δεκτή. Και αυτοί που έστω την υιοθέτησαν, σε κάποια κομματικά επίπεδα, άργησαν. Εγώ την υπέβαλα γραπτά στις 10 Νοεμβρίου του 2002. Την ίδια εκείνη περίοδο ένας παλιός μου φίλος ακαδημαϊκός δημόσια την επιχειρηματολόγησε προφορικά, ισάξια με τη γραπτή της τεκμηρίωση. Δεν την κάναμε τον Απρίλιο του 2004.

Το λέω αυτό γιατί εκείνοι που την επανέλαβαν τώρα, θα είχαν τη δυνατότητα να ασχοληθούν με πιο σημαντικά. Όπως φυσικά και οι πολίτες. Ένα από αυτά είναι ο Απρίλιος των γερακιών. Να θυμηθούν ανάλογους τέτοιους μαύρους μήνες από την Ελληνική ιστορία. Και πρώτα από όλα την αποφράδα της 21ης του ίδιου μήνα. Η οποία ήταν ένας σμπάρος με δυο τρυγόνες. Είχε στο στόχαστρο τόσο τη Δημοκρατία στην Ελλάδα και συγκεκριμένα την αναμενόμενη τότε παλιννόστηση της Δημοκρατικής παράταξης τον Μάιο του 1967, όσο τη Μεγαλόνησο και την προδιαγεγραμμένη εις βάρος της τραγωδία με τους Αττίλες, ων ουκ έστιν αριθμός. Να κάνουν συνειρμούς με τη σημερινή ομοιόχρωμη επέτειο. Να βγάλουν χρήσιμα συμπεράσματα. Ειδικά οι πολίτες, που έλεγα πιο πριν, να προβούν και σε δεύτερες σκέψεις. Τόσο οι υπέρ του ναι όσο οι υπέρ του όχι.

Καταρχήν οι πρώτοι. Οι υπέρ του ναι. Το πρώτο, που θα αναρωτηθεί ένας εξ αυτών είναι το εξής. Είναι μεγάλης απορίας άξιον που, ειδικά το τελευταίο διάστημα, δεν υπάρχει ιέραξ για ιέραξ του πλανήτη που να μη συμβούλευσε τους Κυπρίους. Αν είναι αυτό έκφραση αλληλεγγύης ή είναι κάτι άλλο. Μήπως είναι απειλή. Μήπως είναι εκβιασμός. Τι ακριβώς είναι. Στροβιλίζει τότε ο νους του και σταματάει στα γεωγραφικά μεν ευρισκόμενα μακράν, ιστορικά όσο ετυμολογικά όμως, γειτονικά του Στροβίλια. Βλέπει τότε ότι οι λεγόμενες εγγυήσεις, ιδιαίτερα έτσι όπως δίνονται, δεν μπορούν να χαίρουν της εμπιστοσύνης του. Λογικά επόμενα και η καλή πρόθεση των υποβολέων όσο των πολιτικών τους ανταποκριτών.

Ειδικά αν τα γονίδιά του έχουν σχέση με Δημοκρατική κληρονομιά και ιστορία καθώς και παρόν, παρά τις ενοχές που φορτώθηκε, ως μη όφειλε, ειδικά τα τελευταία χρόνια, διερωτάται και για πολλά άλλα. Δεν του καλοφαίνεται η στάση του περίπου ενενηντάχρονου σήμερα Μητσοτάκη, ιδιαίτερα όταν λέει, ότι μας δίνουν και πολλά. Όπως το σύνολο των εν Αθήναις πολιτικών λεγόμενων προσώπων, που μπήκαν μπροστά στη στήριξη της ίδιας υπόθεσης. Διαπιστώνει ότι δεν έχει καμιά απολύτως κοινότητα. Σε στιγμές δε συνάντησης της Δημοκρατικής παιδείας με το Μεσογειακό του ταμπεραμέντο στριφογυρίζει στο μυαλό του να πει απευθυνόμενος προς τον εγγονό Παπανδρέου: άντε στο καλό. Επίσης σε πολλούς άλλους. Όπως 'Αγγλοι, Πορτογάλοι, πλην Γάλλων που μέχρι στιγμής μαζί με Ρώσους και Κινέζους, έσωσαν την τιμή ενός ολόκληρου Οργανισμού διεθνούς δικαίου. Του Ο.Η.Ε.

Δεν είναι πολύ διαφορετικές οι σκέψεις των υπέρ του ναι, υπολοίπων πολιτών. Πολλοί εξ αυτών κυβερνητικοί που καμάρωσαν προς στιγμή τη Λουκέρνη, λόγω του προπατορικού συλλογικού αμαρτήματος, στη συνέχεια είδαν εκείνα τα θετικά υπέρτερα του σχεδίου, και τα ναι, αλλά και πάλι συγκρινόμενοι με την αντιπολίτευση θεωρούν ότι είναι καλύτεροι. Τους πειράζει όμως πολύ, πολύχρονης αντιπολίτευσης ένεκεν, όλο αυτό το σκηνικό των απειλών και των εκβιασμών του διεθνούς παράγοντα εις βάρος των αδελφών Κυπρίων. Ενοχλεί ο χειρισμός επίσης του Ελλαδικού κυβερνητικού ναι, διαμέσου των τηλεοπτικών περιπολικών. Ότι δήθεν μοιάζει με όχι. Ότι δεν είναι ακριβώς ναι. Αλλά και κάτι άλλο. Ναι μεν σπάει κάτι μέσα τους, όμως πιο ώριμες σκέψεις ή και φίλοι, τους μεταπείθουν. Αναμφισβήτητα, ο πολίτης που λέω, θα προτιμούσε έναν Τάσο Καραμανλή από έναν Κώστα Παπαδόπουλο. Για Γιώργο ούτε συζήτηση. Έστω κι αν συνωνυμίας ένεκεν, συγκαταλέγεται στα προπατορικά αμαρτήματα της παράταξής του. Έστω και αν έκτοτε έχουν παρέλθει τέσσερις συναπτές δεκαετίας, και όπως άλλος είναι σαράντα χρόνια φούρναρης άλλος είναι σαράντα χρόνια his master voice αν όχι και άλλα πολλά.

Όσο για τον πολίτη της εκσυγχρονιστικής αριστεράς και του ναι της, οι δεύτερες σκέψεις, ειδικά τη σημερινή ημέρα, είναι όπως οι πρώτες του. Δεν πρόκειται να πειθαρχήσει και καλά θα κάνει, λέω εγώ. Δεν πρόκειται να μπει στο τρελοκομείο των ιδεών. Δεν τον αφήνει η συνείδησή του να συναινέσει. Γιατί του περνάει από το μυαλό και το άλλο. Σε ποιο τελικά μεγάλο ζήτημα διαφωνούν ο Νίκος και η Μαρία. Σε κανένα. Και αυτό τον φουντώνει ακόμη πιο πολύ στο μέσα του. Όπως και η εν τη αλλοδαπή μονάδα επεξεργασίας λημμάτων και παραγωγής με τη σέσουλα απειλών και εκβιασμών σε βάρος καθημαγμένου λαού που το κόμμα του στηρίζει. Διαπιστώνει ότι το πολιτικό σώμα στο οποίο ακόμη ανήκει, διατρέχει μεγάλη υποκρισία αν δεν πρόκειται για απουσία κατάστρωσης και επίλυσης λογικών και πολιτικών εξισώσεων. Γιατί η εξίσωση της Ανατολικής Μεσογείου δεν μπορεί να καταλήξει σε κάτι, σαν εύρεση τετραγωνικής ρίζας. Το συν και πλην που τίθεται μπροστά στον αριθμό. Το διπλό δηλαδή πρόσημο. Συν πλην Bush. Συν Bush στην Κύπρο, πλην Bush στο Ιράκ και αλλαχού. Ένα μεγάλο λάθος. Όσο και ένα μεγάλο χι στην κόλα που θυμίζει τις διαγώνιες ορθογωνίου με διαστάσεις σελίδας.

Δεν είναι όμως λίγες ούτε ευκαταφρόνητες οι διεργασίες που ενυπάρχουν στις δεύτερες σκέψεις και του υπέρ του όχι πολίτη. Ναι μεν βγάζει από το κριτικό του πεδίο φιγούρες όπως ο πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας ή βάζει δικαίως άλλες, όπως του γενικού γραμματέα του Α.Κ.Ε.Λ., όμως βλέπει τα κενά χειρισμού του όχι, στο πολιτικό επίπεδο της χώρας του. Σκέπτεται τη χαμένη ευκαιρία του συμβουλίου αρχηγών της Αθήνας να προταθεί από το μοναδικό εν Ελλάδι κόμμα του όχι, η πρόταση για επικύρωση του όποιου αποτελέσματος του Δημοψηφίσματος από τη Βουλή των Ελλήνων. Ναι μεν χρειάζονται οι αγώνες και οι πορείες. Οι απορίες όμως παραμένουν. Και η πρώτη εξ αυτών αφορά την απουσία πολιτικής παιδείας για το όχι. Παιδεία πρότασης για μετά. Για το Ιρλανδικό πέταγμα της Κύπρου. Για το European Hospital.Υπάρχει και τρίτο. Η δια της συμμετοχής νομιμοποίηση της, Απριλιανών προδιαγραφών, τηλεοπτικής Ελλάδας. Η γνώμη μου είναι ότι αν με αφορμή την 21 Απριλίου 2004, την έκοβαν μαχαίρι σήμερα, θα ανέβαιναν πολύ.

Σκέπτεται ακόμη ότι το όχι δεν έχει μια μόνο πολιτική όψη. Μπορεί να έχει πολλές όμως οι κύριες είναι δυο. Αν η μια είναι το όχι στο σχέδιο και στους σχεδιαστές, μελετητές, και τα συναφή, η άλλη όψη είναι το όχι στην αντιδημοκρατική τηλεοπτική Ελλάδα. Όλες αυτές τις εβδομάδες έδειξε και πάλι τον πραγματικό της εαυτό. Ειδικά σήμερα ανήμερα της εικοστής πρώτης, που τη συσχετίζει κανείς με την ιστορία και κυρίως το παρόν. Τα τηλεοπτικά πολιτικά ψυγεία, η αυστηρή απομόνωση ανθρώπων και δικαιωμένων ιδεών. Τους αποδίδει και αυτούς ευθύνες που δεν έκαναν κάτι άλλο. Έκαναν και κάνουν πολλά, όμως αδυνατούν να τους τα πληροφορήσουν. Δεν το επιτρέπουν τα συμβατικά θορυβώδη παράσιτα.

Μια άλλη σκέψη έδωσε, στον σχηματικό και φανταστικό μου αυτόν ήρωα, την απάντηση γιατί δεν πουλούσε μέχρι και τώρα το Κυπριακό. Γιατί τελικά το έθαβαν τα Μέσα. Γιατί λειτουργούσαν, και φυσικά συνεχίζουν να λειτουργούν, ως γραφεία τελετών. Γιατί αν συνέβαινε κάτι τέτοιο οι δυο αδελφές, κατά τα άλλα, πολιτικές τάξεις, η Ελλαδική και η Κυπριακή δεν θα ήταν νόθες, όπως είναι σήμερα. Θα υπήρχαν παλαιόθεν Τάσοι και Βάσοι στην Ελλάδα. Ούτε Πάγκαλοι θα χωρούσαν ούτε Ευάγγελοι, από τους μακαρίτες έως τους εν ζωή. Υπήρχαν και υπάρχουν και τώρα αλλά δεν τους ξέρει κανείς. Ελάχιστοι. Το μήνυμα της 21 Απριλίου 2004 μπορεί να είναι ακριβώς αυτό. Προς τιμήν του όχι. Όλων των αξιοπρεπών όσο όμως και Δημοκρατικών όχι. Πέραν του όχι στην υπερατλαντική κουζίνα του Γ.Γ. των Αμερικανών και Βρετανών, ανήμερα της αποφράδας, και πέραν από τη νέα εφεύρεση των προληπτικών ψηφισμάτων -αυτό ακριβώς το πρωτόγνωρο ανοσιούργημα επιχειρείται να περάσει- υπάρχει επίσης κάτι άλλο. Το γκρέμισμα του αόρατου όσο και τσιμεντένιου, τηλεοπτικού τείχους της πρωτεύουσας που αν ήταν γύψος, θα έπεφτε με μια κλωτσιά.

Σε πρόσφατη διαδραστική συνέντευξη ταύτισα την καθαίρεση αυτή με την αληθινή αναγέννηση της Δημοκρατικής παράταξης. Το έκανα, γιατί, πέραν όλων των άλλων, βλέπω μια κατ εικόνα, όνομα και πράγμα, αναπαραγωγή των περιφερειακών τηλεοράσεων. Την αποκέντρωση των σκουπιδιών. Δεν συμβαίνει πουθενά στην Ευρώπη κάτι ανάλογο. Μόνο ως ατόπημα μπορούν να χαρακτηριστούν οι σημερινές δηλώσεις περί Δημοκρατίας και Μέσων από κοινοτικούς αξιωματούχους. Διπλό ατόπημα λόγω της ημέρας. Γιατί διυλίζουν τον κώνωπα και καταπίνουν τα πεπραγμένα του Γ.Γ. και όλων των υπολοίπων. Όχι τίποτε άλλο αλλά θα νομίσει η τηλεοπτική Αθήνα ότι έχει πλουραλισμό. Θα αισθανθεί εξ αντιδιαστολής δικαιωμένη αφού δεν αναφέρθηκε κάτι εις βάρος της σχετικά με το ναι και το όχι. Και ας είναι η κάμηλος του ναι. Έλεος. Πάλι καλά που δεν μας είπαν ότι ακόμη και η Τουρκία έχει πολυφωνία. Ότι συγκρούεται δήθεν με τον κατέχοντα το πασαλίκι των κατεχομένων. Πρέπει να είναι πολύ βλάκας εκείνος που ταυτίζει τα όχι. των Ραούφ και Τάσου. Αν δεν είναι προβοκάτορας. Ή αμφότερα. Γιατί απλούστατα το όχι των κατεχομένων λειτουργεί υπέρ της απόδειξης ότι το σχέδιο του Γ.Γ. δεν είναι ετεροβαρές. Γιατί τότε ο τελευταίος έπρεπε ήδη να έχει ετοιμάσει τις βαλίτσες του. Εγώ πάλι λέω καλύτερα αυτός, παρά να γίνει βαλίτσα μια ιστορική Μεγαλόνησος. Ούτε το χαρτί τέλειωσε ούτε το μελάνι. Η Ε. Ε. έχει τόνους και από τα δυο. Εκεί θα αναζητήσει να βρει τη γιατρειά της. Αυτό προσδοκούν οι πολίτες της. Γι αυτό είναι αυτό που είναι.

Ασχολήθηκα δυο χρόνια συστηματικά διανοητικά και πολιτικά με το ζήτημα της Κύπρου. Πριν από όλα μου το επέβαλε η Θρακική μου ταυτότητα. Παρά την τσιμεντένια για μένα αυτή περίοδο, τελικά έγινε στην περιοχή μου γνωστό. Κυρίως από το internet και από ένα άντε δυο τοπικά φύλα του Έβρου. Ιδιαίτερα τώρα που δικαιώνονται το ένα μετά το άλλο, όσα έγραψα, συζητιέται και επικρίνομαι γιατί και που εξαφανίστηκα. Δεν λέει κανείς που με εξαφάνισαν. Ούτε κανένα από τα εν ενεργεία τοπικά, πολιτικά να τα κάνει ο θεός, θεσμικά πρόσωπα, έκανε ποτέ κανένα λόγο για Κύπρο. Πόσο μάλλον για εξαφάνιση κάποιου πρώην συναδέλφου τους. Αν έκαναν κάτι ήταν να τη σιγοντάρουν. Μεταξύ άλλων να μην εμποδίζονται, όπως νομίζουν, στο έργο τους. Είτε αφορά το εθνικό είτε το αναπτυξιακό. Με αφορμή λοιπόν αυτήν την άκρα του τάφου σιωπή για τη Μεγαλόνησο μου πρότειναν από μια τηλεόραση της περιοχής μου να δώσω μια συνέντευξη. Ρώτησα πόσο χρόνο. Μου είπαν δυο λεπτά. Ένα για κάθε χρόνο σκέφτηκα. Ευγενικά αρνήθηκα. Το όφειλα στη διαδρομή μου, το όφειλα στη δικαίωση των κειμένων μου. Κυρίως όμως το όφειλα εις μνήμην της μελανής επετείου.

Δημοσιοποίηση ημερολογίου του πρώην Βουλευτή Έβρου. Γράφτηκε ανήμερα της 21ης Απριλίου 2004,