Γράφει ο Πολίτης Βάιος Φασούλας, 20 Δεκεμβρίου 2004

Prost, Europa! Prost! Saglikli Aurupa! -Allas mag ladik (ο Αλλάχ μαζί σου). Για κάθε εξέλιξη της Ε.Ε., για κάθε συνάντηση κορυφής ηγετών, συνάντηση απολαβών πολυτέλειας-χλιδής, τον εμπαιγμό των Πολιτών και αλαζονεία προς αυτούς, για οποιοδήποτε θέμα που την αφορά, στα έσω και στα έξω πώς θα ποδοπατήσουνε των λαών αξίες, πάντα πίνουμε ένα κρασί στην υγειά της και αναφωνούμε, το καθιερωμένο από μας, Prost, Europa! Prost! Στην υγειά σου, Ευρώπη στην υγειά σου!

Για τούτο το ποτήρι, της 17^ης Δεκεμβρίου 2004 (που θυμίζει τα 30 τάλαντα του Ιούδα) είχαμε προετοιμαστεί πολύ πιο ενωρίτερα από τις 17 του Δεκέμβρη, έτσι ώστε όταν ήρθε η στιγμή και το ήπιαμε, η αλλοιωμένη γεύση του από τα μπαχαρικά της δουλοπρέπειας, του ζεϊμπέκικου και της κουμπαριάς όχι μόνο δε μπόρεσε να μας γκρεμίσει αλλά μας δυνάμωσε την αγανάκτηση και την ντροπή μας, από τα μεγάλα ανθελληνικά παιχνίδια που προσεγγίζουν την εθνική καταισχύνη.

Θυμίζουμε ότι στις 25 Νοεμβρίου του 2004, ξεκινώντας το σχόλιο μας «Στις 17 Δεκέμβρη του 2004» γράφαμε: «Το μυρμήγκι όταν θέλει να χαθεί βγάζει φτερά και χάνετε. Έτσι λέει μια παροιμία. Και, κατά την άποψή μας, αυτό ταιριάζει απόλυτα για την Ευρωπαϊκή Ένωση και βεβαίως για την Ελλάδα και την Κύπρο, εάν και εφόσον πρυτανεύσει η «λογική» των υποχωρήσεων και των συμβιβασμών σε θέματα που αφορούν την «ευρωπαϊκή»Τουρκία και την ένταξή της στις ευρωπαϊκές πολιτείες και σε θέματα δικά μας, που η Τουρκία όχι μόνο δεν έλυσε, όχι μόνο δε σεβάστηκε τους διεθνείς κανόνες και τις συνθήκες της Ε.Ε., τις οποίες έγραψε και γράφει στα αχαμνά της και τις παίζει κομπολόγι, αλλά αν και στο παρά πέντε, επιδεινώνονται συνεχώς...»

Αυτή τη φορά, στον απόηχο της 17^ης Δεκεμβρίου, που, όπως λένε, «τα αποτελέσματα άφησαν ικανοποίηση!! σε Αθήνα και Λευκωσία, ικανοποίηση και επιτυχία η οποία είναι ουσιαστική για τη Χώρα μας και για την Κύπρο και πολύ περισσότερο που οι ελληνοτουρκικές σχέσεις θα διατίθενται πλέον στην επιτήρηση της Ε.Ε.».

Δε θα φωτογραφήσουμε αυτό το παραμύθι της ελληνοκυπριακής «επιτυχίας» που περιγράφουν οι έλληνες κομματάρχες-«πρωταγωνιστές», που γελοιοποιούν εαυτούς και βεβαίως την εξωτερική πολιτική της Ελλάδας στο έπακρο και που «δρουν» εν αγνοία του ελληνικού λαού και παρά τη βούλησή του.

Και όχι μόνο ως νίκη της Τουρκίας, που σε ανατολίτικο ρυθμό χόρεψε κυριολεκτικά τους 25 ηγέτες και ισοπέδωσε μια Ευρωπαϊκή Ένωση 500, περίπου, εκατομμυρίων Πολιτών, αλλά καταγράφηκε και ως μέγα ιστορικό γεγονός, που δε τιμά την Ε.Ε. και τους ηγέτες της, όταν στις «διαπραγματεύσεις», πιέσεις και εκβιασμούς απώλεσε κύρος και προσωπικότητα έναντι των λαών της και του κόσμου γενικότερα.

Η επαναφορά του χαμένου κύρους της, το ευχόμαστε, αλλά δεν πιστεύουμε πως θα επανέλθει μέχρι την επόμενη ημερομηνία (Οκτώβρης 2005). Από τη μια σαν ευρωέλληνες που ζούμε στην καρδιά της Ε.Ε., ακράδαντα πιστεύουμε πως μπροστά στα μάτια των 25 θαμώνων ευρωπαίων και αδιάφορους για μας ηγετών, τα εθνικά μας θέματα παίχτηκαν στα ζάρια των Βρυξελλών με παταγώδη αποτυχία και από την άλλη, για την Τουρκία, το παιχνίδι κερδίσθηκε στις 17 του Δεκέμβρη του 2004.

Σ' αυτή την τροχιά του ευρωανατολίτικου τριήμερου, που έλαβε χώρα στις Βρυξέλλες, άλλους Πολίτες τους κράτησε σε αγωνία, για το ποια θα ήταν η έκβαση του αποτελέσματος, άλλους σε αδιαφορία και άλλους που το περίμεναν. Γεγονός είναι ότι το αποτέλεσμα, για την πλειοψηφία των ευρωπαίων Πολιτών, ήταν αναμενόμενο αφού οι ηγεσίες («σύγχρονοι» Πιλάτοι της Pax Americana) το προσδέχτηκαν σαν τελεσμένο. Από κει και μετά οι «διαπραγματεύσεις» ήταν βορρά Made in USA την οποία το «άρμα» της «Παγκοσμιοποίησης» έσπειρε. Κι όταν λέμε «Παγκοσμιοποίηση» εννοούμε το φασιστοσιωνιστικό άρμα με οδηγό τον ανεκδιήγητο και πνευματικά ανάπηρο «πλανητάρχη»-και τους παραγιούς ή βοηθούς του, αν θέλετε, τους απανταχού ευρωσοσιαλδημοκράτες και αρχηγούς «εργατικών» κομμάτων και πρασίνων νεκροθαφτών.

Αν μπορούσε κανείς να βγάλει φτερά και να πετάξει πάνω απ' τα μαντριά και να 'βλεπε, έστω για λίγο, το χώρο που ζει και αναπνέει την ευρωδημοκρατία που του σερβίρουν οι περιβόητοι σοσιαλιστές, τύπου Πασόκ σε ό,τι αφορά την Ελλάδα, και τύπου SPD συν τους κρετινισμένους πράσινους σε ότι αφορά την Γερμανία, θα έλεγε ότι πρόκειται (επιτρέψτε μας την έκφραση) για «γελαδοποίηση» των Πολιτών.

Οι μεν πρώτοι, αν και αντιπολίτευση, κατά των ημερών τής «ένδοξης» διακυβέρνησης τής Χώρα μας από μια προπαρασκευαστική κάστα «μεγάλων» ανδρών, αγωνίστηκε σθεναρά υπέρ των ξένων συμφερόντων, καθίσταται υπεύθυνη για τα σημερινά δρώμενα και ασφαλώς εξίσου υπεύθυνη είναι και η Ν. Δ., η οποία απλά εκτέλεσε ότι το «αντίπαλο» Πασόκ δεν πρόλαβε. Παρεμπιπτόντως πάνω σ' αυτό και χωρίς καμιά επιφύλαξη θα λέγαμε στους Πολίτες των δυο μεγάλων κομμάτων να τους περιφρονήσουν και να τους εγκαταλείψουν έστω και αυτή τη στιγμή και να διεκδικήσουν ό,τι τα κόμματά τους δε θέλουν ή δεν μπορούν, δηλαδή τα εθνικά τους δικαιώματα.

Έτσι για την ντε φάκτο μεταβολή της Ενωμένης Ευρώπης σε προτεκτοράτο και ορμητήριο των σιωνοφασιστών προς κάθε κατεύθυνση, μεγάλη ευθύνη έχει η Γερμανική σοσιαλδημοκρατία με τα «συντρόφια» της και τους κατεργασμένους στα εκκολαπτήρια της σιωνιστικής αυτοκρατορίας «Πράσινους». Και όσο αφορά την Ελλάδα την ευθύνη τη μοιράζονται τα δυο κόμματα εξουσίας, που έχουν επιδοθεί στους «διπλωματικούς» ευρω-ανατολικούς- ατλαντικούς χορούς των υποχωρήσεων.

Κοντός ψαλμός αλληλούια. Όσο αφορά την Ελλάδα και τους Έλληνες, οι επιλογές της είναι δυο: Ή δεχόμαστε την ιδιότυπη τέλεση μιας καμουφλαρισμένης κατοχής ή αντιστεκόμαστε Ελληνικά και πολιτισμένα. Όλα τα άλλα είναι εκ του πονηρού και προπαντός η συνεχιζόμενη «αντιπαράθεση» μεταξύ των δύο κομμάτων καθώς και η τυφλή συμπαράσταση από πλευράς ορισμένων ΜΜΕ, δυο πράγματα προσφέρει: την αυτογελοιοποίηση και τον αποπροσανατολισμό των Πολιτών και την μετατροπή των Πολιτών σε όχλο ή σε λούμπεν προλεταριάτο, όπως προαναφέραμε.

Κλίνοντας, στη συνεχόμενη χαλιναγώγηση της Ε.Ε και των λαών της αντί να λέγαμε ένα «σιχτίρ» (άλλωστε αρμόζει στην προκειμένη κατάσταση) στους κατασκευαστές αυτής της κατάστασης, ευχαρίστως θα δεχόμασταν να πιούμε ένα ποτήρι ελληνικό κρασί, αν είχαμε μια κυβέρνηση και πολύ περισσότερο μια αξιωματική αντιπολίτευση αναστημάτων και όχι της κουμπαριάς και του ζεμπέκικου. Να 'ταν τουλάχιστον αυτά τα «ανοίγματα» προς την ανατολή για το καλό των λαών ποιος θα 'σκαγε;

Prost, Europa! Prost! Saglikli Aurupa! -Allas mag ladik.

(Ας επιτραπεί στο γράφοντα να αφιερώσει ένα απόσπασμα από το βιβλίο του: «Η Ελλάδα στον αιώνα μας».

Χρόνια Πολλά - Καλή Χρονιά
Ε.Ε. Γερμανία, 20 του Δεκέμβρη 2004