η φωνή σου

η στήλη μας

   
Μετανάστης
Αδέσμευτο περιοδικό στο διαδίκτυο

Εκδίδεται από επιτροπή

metanastis@metanastis.com
 


Κι εσύ λαέ βασανισμένε πληρώνεις την αδιαφορία σου 
 

ΕΠΕΨ
Επιστολική Ψήφος

Λογοτεχνία της διασποράς  ΕΕΛΣΠΗ

Ελληνική Γλώσσα 

Οργανισμός 
 διεθνοποίησης
 Ελληνικής Γλώσσας
ΟΔΕΓ

ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΕΣ

Ελληνική Μουσική

Τέχνη & Πολιτισμός

ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ

ΜΑΥΡΑ-ΚΟΚΚΙΝΑ 

Ποίηση

Ενδιαφέροντες
Κόμβοι

Επιστολές

Αρχείο

 Ελληνικό Θέατρο
Βούπερταλ
Griechisches Theater
Wuppertal

Αλέξανδρος ο Μέγας

Alexander der Grosse

 DIAGORAS

ΔΙΑΓΟΡΑΣ
 ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟ
 

 

Δημοψήφισμα για το περιφερειακό

«Βουλευτές, όλοι οι Έλληνες
Χ. Κ.

Του Χρήστου Κηπουρού{*}, 01.10.2004

Το πέρασμα από μια ιστορική και πολιτική περίοδο σε μια άλλη, έχει διάφορους τρόπους να εκφραστεί. Νομίζω όμως ότι ο «νέος ιστορικός κύκλος» ακόμη και η «νέα μεταπολίτευση» που όντως λένε πράγματα, έχουν να πουν πολλά περισσότερα αν αντικατασταθούν από την «Δ΄ Ελληνική Δημοκρατία». Ειδικά όταν η τελευταία αυτή λέξη όσο η προηγουμένη της μετακομίσουν από τον άψυχο κρατικό λογότυπο, στο ζωντανό λόγο και στην πολιτική. Από την εξουσία στην ουσία. Ακόμη, το γράμμα Δ΄ είναι το αρχικό της Δημοκρατίας. Μια ακόμη θετική σημειωτική.

Πέραν των υπολοίπων θα είναι χρήσιμο και ως προς τη γλώσσα. Η οποία όταν δεν είναι κορακίστικα γίνεται η χειρότερη αργκό του κόσμου. Ιδίως όταν είναι μείγμα αυτών των δυο. Ε, τότε δεν ακούγεται. Και η φτώχεια που προκαλεί στο μυαλό, είναι το λιγότερο. Υπάρχουν πολλές και πολύ χειρότερες επιπτώσεις. Μια από αυτές αφορά στη δημοκρατικότητα, την πολιτική υπόσταση και επέκεινα την ανθρωπολογική, για να θυμηθούμε και τον ορισμό του Αριστοτέλη.

Μπορεί η τρίτη Ελληνική Δημοκρατία να είναι όντως η τρίτη, να είναι Ελληνική, και να γίνονται δεξιώσεις -το ίδιο, άλλωστε, γίνεται και στα μνημόσυνα- εκάστη 24η Ιουλίου, όμως πέραν τούτου ουδέν. Και όση Δημοκρατία είχε μείνει, παλαιόθεν την εκχώρησαν οι υποτιθέμενοι θεματοφύλακές της, στα Μέσα. Η αρχική τηλεοπτική Δημοκρατία εξελίχθηκε σε τηλεοπτική κατοχή. Αυτή ζούμε σήμερα. Οι Έλληνες πλην ελαχίστων. Που κι αυτό δεν θα ενοχλούσε ιδιαίτερα αν δεν κάθονταν κάθε μέρα στο σβέρκο μας. Ειδικά τα βράδια. Το κλείσιμο δεν λέει τίποτε, πόσοι θα το κάνουν.

Νομίζω ότι αν γίνει μια σοβαρή επιστημονική έρευνα -δεν μιλώ για δημοσκόπηση, η οποία ούτε σοβαρή είναι ούτε επιστημονική ούτε έρευνα- έχει να διαπιστώσει ότι, ειδικά η Ελληνική τηλεόραση, αποτελεί μόνιμη πηγή εκνευρισμού των πολιτών. Δεν καταργεί μόνο την πολιτική ούτε μόνο το διάλογο. Την Αγορά και την Εκκλησία. Ούτε μόνο την κοινωνική και την πολιτική Δημοκρατία. Έρχεται να ολοκληρώσει το έργο της ανθρωπολογικής παραμόρφωσης, που αναφέρθηκε πιο πριν.

Ακόμη και επί της τυραννίας στην κλασσική Αθήνα ήταν τριάκοντα. Σήμερα ναι μεν πάλι είναι τριάκοντα αλλά οι προσκεκλημένοι, οι οικότροφοι. Οι τρεφόμενοι μετρώνται στα δάχτυλα του ενός χεριού. Πέντε είναι. Εξ ου και Μ. Α. S. Α. Α Η οποία βέβαια δεν έχει καμιά σχέση με τη γνωστή Αφρικανική κτηνοτροφική φυλή Μασάι. λλο τώρα αν το όνομα της κατατρεγμένης αυτής κοινότητας εδώ γίνεται ύβρις. σμα κοινόν και κυνών, όταν δεν δίνεται σε ομώνυμες τηλεοπτικές σειρές. Νομίζω όμως ότι ο Λάκης Λαζόπουλος εκτός από το ομόηχο προς την ονομασία ρήμα, κάποια στιγμή θα μιλήσει για το ουσιαστικό. Είναι σε θέση να το κάνει.

Τι συμβαίνει λοιπόν με τα Μέσα και τα Μάσα. Μια ενεργητική όσο και παθητική σχέση με τους όποιους πολιτικούς υποβολείς. Ένα παράδειγμα αρκεί. Καταρχήν για τον αγνό πολίτη ή τον αφελή αν όχι θιασώτη τους, Βουλευτή, Νομάρχη, Δήμαρχο. Νομίζω ότι αντί για την «πρόσκληση» στο γυαλί -δεν μιλώ για λαγούς ή ψιττακούς- πιο δόκιμη είναι η λέξη «σύλληψη». Η εξέταση και κυρίως η ομολογία, η οποία είναι το ζητούμενο, έπεται. Ο λόγος για το προϊόν το οποίο και θα αποτελέσει τη δόση της κοινής γνώμης. Το καταπραϋντικό να μην πονάει, όπως στο πρόσφατο τροχαίο, όπου έπρεπε να φταίνε τα τοπικά μικροσυμφέροντα. Όχι οι αναπτυξιακές προτεραιότητες των Αθηνών και των κυβερνήσεων. Και όπως όντως αποδείχτηκε.

Δεν παίζονται. Ούτε από μέσα ούτε από έξω. Και το πιο σημαντικό. Είναι τέτοια η εξάρτηση από τον ψεκασμό που ακόμη και τα σκληρά ναρκωτικά ωχριούν μπροστά της. Απέναντι στα αεροδικεία τους, τα στρατοδικεία της επταετίας δεν πιάνουν χαρτωσιά. Ποια Μπουμπουλίνας και ποια οδός Βαλαωρίτου. Ο κάθε τηλεοπτικός σταθμός διαθέτει από ένα τουλάχιστον τέτοιο, διαπιστευμένο ζεύγος αν όχι ολόκληρο τετράγωνο.

Ποιο κράτος εν κράτει. Αυτοί είναι το κράτος. Ποια Δημοκρατία. Έμμεση και άμεση. Όσο για την τελευταία, καλύτερα ας μη γίνει καθόλου λόγος. Στο σπίτι του κρεμασμένου κλπ. Δεκάδες δημοψηφίσματα έγιναν στις άλλες Ευρωπαϊκές χώρες. Σε όλες πλην από τη δική μας. Οι τρεις τελευταίες προσφυγές στις κάλπες είχαν ως λόγο το όντως μέγιστο ζήτημα της Κύπρου. Όμως δεν θεωρήθηκε αρκούντως σοβαρό ώστε να προκηρυχθεί ένα Δημοψήφισμα στη χώρα για το ναι και το όχι στο γνωστό σχέδιο του Γ. Γ. του Ο.Η.Ε. Έστω ένα καλός λόγος της μητέρας.

Όταν το πρότεινα, ειπώθηκε ότι η Τουρκία δεν πρόκειται να κάνει κάτι ανάλογο. Είπα τότε. Ιδού το νέο Δημοκρατικό πρότυπο της Ελλάδας, επί το έργον. Από τη διανοητική παραγωγή στην κατανάλωση. Αυτό που στην υπόλοιπη Ευρώπη λύνει τα χέρια των κυβερνήσεων -τι άλλο άραγε είναι η πρόθεση της Γαλλίας να προκηρύξει δημοψήφισμα για την τουρκική ένταξη- εδώ τα δένει. Αόρατες μεν, χειροπέδες δε. Εκτός δηλαδή από φόβο, επιπλέον δεν κόβει.

Δεν είναι τυχαίο ότι στη γενέθλια όπως την αποκαλούν όλοι χώρα της πολιτικής και της Δημοκρατίας οι πολίτες της έφτασαν να λογίζονται ως έρμα. Είτε εκ της γνωστής παροιμίας: φόβος φυλάει κλπ. Είτε και εκ της ναυπηγικής. Ο αριθμός είναι διαφορετικός. Το γένος είναι το ίδιο. Ό,τι πάντως να είναι, Δημοκρατία δεν είναι.

Ανάλογα ισχύουν στο πιο οξύ περιφερειακό της γηραιάς Ηπείρου. Το καθ ημάς. Μπορεί δυο τρεις μόνο φορές το χρόνο να είναι σε έξαρση, όμως οι τραγικότητες ως προς τα θύματα τείνουν να εξομοιωθούν με τα των θεομηνιών. Σαν τους σεισμούς και τους καταποντισμούς των πρόσφατων τυφώνων. Και αυτό κυρίως γιατί η χώρα στις υποδομές παίρνει το μικρότερο βαθμό στην Ευρώπη. Όχι απλά μηδέν. Υπό το μηδέν.

Και οι υποδομές είναι η μια όψη. Η επίκαιρη. Υπάρχουν πολλές άλλες. Ας μείνουμε όμως σε αυτές.

Από τότε που ο ΠΑΘΕ και η Εγνατία εντάχθηκαν ως ένα ενιαίο έργο ανάμεσα στα δεκατέσσερα μεγάλα Ευρωπαϊκά έργα του Essen, πέρασαν δέκα περίπου χρόνια. Με εξαίρεση τη χώρα μας, οι υπόλοιπες, αφού ολοκλήρωσαν τα δικά τους, προχώρησαν σε νέες εντάξεις. Πρόκειται για νέες οδικές δικτυώσεις και σιδηροδρόμους υψηλών ταχυτήτων. Συγκεκριμένα, κατά την πρόταση αναθεώρησης του πακέτου αυτού της "Essen list" με την προσθήκη οκτώ μεγάλων έργων που έγινε το Σεπτέμβριο και τον Οκτώβριο του 2001, η Ελλάδα δεν αξιώθηκε να κάνει κάτι. Αιτία, το ανολοκλήρωτο του έργου των δυο δρόμων της. Καλά που ήταν οι επέτειοι των ευρωπαϊκών σιδηροδρόμων και το φθινόπωρο του 2003, μπήκε ο κωδικός της σιδηροδρομικής Εγνατίας, και αυτός μισός.

Αυτή είναι η μια όψη του τιμήματος. Τα πρώτα επίχειρα. Όμως και σήμερα, η ίδια συμμετοχή του κράτους δεν υφίσταται. Ακόμη και όταν διατίθενται με το σταγονόμετρο από το Δημόσιο κάποια κονδύλια, αυτό γίνεται μέσα από καινούργιους δανεισμούς από την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων. Γι αυτό δεν τελειώνουν τα έργα. Αντί για το 2000 που τόσο προπαγάνδισαν, δεν πρόκειται να ολοκληρωθούν ούτε κατά την επόμενη δεκαετία.

Στις παρατηρήσεις μας ότι ο υπερσιβηρικός χρειάστηκε λιγότερα χρόνια ώσπου να τελειώσει, απαντούσαν ότι θα παραδώσουν "λειτουργικές" οδούς. Το οποίο σημαίνει Εγνατία και ΠΑΘΕ μετά εμποδίων. Έτσι θα γίνει και τώρα. Θα τα πασαλείψουν στα Καμένα Βούρλα και τα προβλήματα θα επανέλθουν από εκατό άλλες μεριές. Δεν ήταν άλλου θεού πλάσματα άλλωστε οι αλλοδαπές εργάτριες του επίσης πρόσφατου και πολύνεκρου τροχαίου στο δρόμο Πατρών Αθηνών.

Ποιο όμως μπορεί να αποτελέσει το πρώτο βήμα στην επίλυση του περιφερειακού;

Η οποία ούτε ταχυδακτυλουργική μπορεί να είναι ούτε ολιγόχρονη. Μπορεί όμως να αλλάξει όχι απλά το διαταραγμένο έντονα αίσθημα των πολιτών αλλά το ίδιο το εθνικό κλίμα. Κατά τη γνώμη μου, αν οι αλλαγές στους περιφερειακούς θεσμούς αποτελούσαν και συνεχίζουν να αποτελούν βεγγαλικά τόσο των μεν όσο των δε, το ζητούμενο βήμα είναι τόσο θεσμικό όσο μια φιάλη οξυγόνου για την υπόθεση της Δημοκρατίας.

Ο λόγος περί του Δημοψηφίσματος για το περιφερειακό. Τόσο για το ναι ή το όχι ως προς την εκλογή του περιφερειάρχη όσο για τις ίδιες τις περιφέρειες της χώρας. Μια επεξεργασία από τον αριθμό των περιφερειών μέχρι τους νέους θεσμούς που μπορούν να αναδειχθούν μέχρι και νέο Ευρωπαϊκό πρότυπο. Από την προεδρεύουσα εκ περιτροπής περιφέρεια στα μεγάλα διαπεριφερειακά ζητήματα μέχρι την αρμονική συνύπαρξη των ιστορικών, γεωγραφικών, αναπτυξιακών, πολιτισμικών δεδομένων.

Ένα απλό παράδειγμα τέτοιας συνύπαρξης αφορά την περιφερειακή τάξη, η οποία οφείλει να εκτείνεται από την λογιστική και επόμενα την αναπτυξιακή μεταφορά του Α. Ε. Π. των Οινοφύτων στην Αθήνα, μέχρι την αποκατάσταση της ιστορίας με την κατάργηση του πελατειακού μορφώματος της Δυτικής Ελλάδας. Ο ισχυρός ηθικός, οικονομικός και γι αυτό πολιτικός συμβολισμός ενίσχυσης με κονδύλια των ενδεών περιφερειών είναι το δεύτερο. Επίσης υπάρχουν πλείστα όσα. Θα επανέλθουμε σε όλα αυτά, σύντομα.

Αυτό που προέχει σήμερα είναι μια καταρχήν συμφωνία να υπάρξει Δημοψήφισμα για τον αιρετό περιφερειάρχη. Αν για την κυβέρνηση είναι το πρώτο βήμα της εξαγγελθείσας επανίδρυσης, που όμως δεν προτίθεται οίκοθεν να προχωρήσει, όπως άλλωστε η προκάτοχός της, για τη σημερινή αξιωματική αντιπολίτευση, είναι η μόνη πολιτική πράξη έμπρακτης αυτοκριτικής.

Όχι πρόταση νόμου. Για το θεαθήναι. Για να λέει ότι κάτι έκανε. Κουτοπονηριές και άλλοθι παραγωγής υλικών προς κατανάλωση. Γιατί μόνο η αληθινή πολιτική είναι αυτή που μπορεί να ενώσει. Να βρει συνομιλητές και υποστηρικτές και από άλλους κοινωνικούς, μορφωτικούς επιστημονικούς, πολιτισμικούς, και πολιτικούς ακόμη χώρους.

Με μια δε έμμεση Δημοκρατία σαν αυτή που ήδη περιγράφτηκε, η άμεση είναι η μόνη πλέον πολιτική αύρα που υπάρχει. Αν όχι η μόνη μορφή. Και ως τέτοια δεν μπορεί να καεί για κάτι τι το δευτερεύον. Ούτε μια χώρα που έχει να κάνει τριάντα χρόνια δημοψήφισμα μπορεί να τα πάρει σβάρνα. Δια πάσα νόσο. Δυο το πολύ να γίνουν. Ένα για την Κύπρο. Και ένα άλλο, που ίσως λόγω και του προηγουμένου ήταν πολύ λογικό να εκφραστεί ως πρόταση-προϊόν του ίδιου πάλι τρόπου σκέψης. λλωστε τι εθνικό, τι περιφερειακό.

Ναι μεν η πρόταση για Δημοψήφισμα να γίνει στη Βουλή, όμως η συζήτηση να μη περιοριστεί στα τέσσερα ντουβάρια της. Εκεί να καταλήξει. Τη μια φορά για τα προαπαιτούμενα της προκήρυξης και την άλλη για την επικύρωση. Ούτε καυγάδες χρειάζονται ούτε μοιρολόγια στη διεκτραγώδηση της όντως τραγικής, τραγικότατης πραγματικότητας των περιφερειών.

Ο νέος νόμος των περιφερειών δεν θα ψηφιστεί στη Βουλή. Βουλή θα είναι όλη η Ελλάδα. Καλύτερα αυτό, παρά να είναι κοιμητήριο όταν δεν είναι φρενοκομείο. Βουλευτές, όλοι οι Έλληνες. Από τη στιγμή δε που η έμμεση Δημοκρατία είναι αυτή που είναι -ένα άταφο ψοφίμι του χτες- ο μόνος θεσμός που μπορεί να ξαναβάλει τα πράγματα σε μια σειρά, ακόμη και να την αναστήσει, είναι η χαμένη της αδελφή. Η άμεση Δημοκρατία. Εν προκειμένω, το δημοψήφισμα για το περιφερειακό.

_______________

{*} Το κείμενο του πρώην Βουλευτή Έβρου συνοδεύεται από την νέα ηλεκτρονική εργασία του: λλο Ευρώπη άλλο Στενώπη. Στην ίδια αυτή εργασία οφείλει άλλωστε και το γράψιμό του. Αμφότερα θα αποτελέσουν το πρώτο υλικό για το νέο διανοητικό όσο πολιτικό και ηθικό αγώνα. Το ηθικό με την έννοια του δικαίου.

Θράκη, 1 Οκτωβρίου 2004

xkipuros@otenet.gr

 

 

Όταν "κοιμάσαι" άλλος γράφει ιστορία
ΜΕΤΑΝΑΣΤΗΣ

 Εμείς το αραχάνθος τα σκορπίδια, οι διάττοντες, επιβήτορες στη ξένη γη, μέσα στο σκοτάδι της μέρας, στ' αχνάρια του Διογένη, με τη βούληση μας, να θεμελιώσουμε την υποδομή του ελληνικού οράματος. Να βρούμε τη χαμένη μας ταυτότητα...!
Μάγειρας

 Όποιος ελέγχει το παρόν,
ελέγχει και το παρελθόν.
 Όποιος ελέγχει το παρελθόν,
"καθορίζει"
το μέλλον
George Orwell

 

Θερμοπύλες
Κ.Καβάφης 1903

Τιμή σ' εκείνους όπου στην ζωή των
Ώρισαν και φυλάγουν Θερμοπύλες
Ποτέ απ' το χρέος μη κινούντες.
Δίκαιοι κ' ίσιοι σ' όλες των τες πράξεις.
Αλλά με λύπη κιόλας κι ευσπλαχνία.
Γενναίοι οσάκις είναι πλούσιοι, κι όταν
Είναι πτωχοί, πάλ' εις μικρόν γενναίοι,
Πάλι συντρέχοντες όσο μπορούνε.
Πάντοτε την αλήθεια ομιλούντες,
πλην χωρίς μίσος για τους ψευδομένους.
Και περισσότερη τιμή τους πρέπει
Όταν προβλέπουν (και πολλοί προβλέπουν)
Πως ο Εφιάλτης θα φανεί στο τέλος.
Κ΄ οι Μήδοι επί τέλους θα διαβούνε.
 

 

 

Το κείμενο εκφράζει την άποψη του συγγραφέα
κεντρική σελίδα

ΑΡΧΕΙΟ

Ούλε τε καί μάλα χαίρε, θεοί δέ τοι όλβια δοίεν
Νά είσαι καλά καί νά χαίρεσαι, οι θεοί δέ νά σού δίδουν ευτυχία. (Οδύσσεια Ω 402.)