Δημοψήφισμα
για την Κύπρο
Χρήστος Κηπουρός,
Θράκη, 25.03.2004
Το ζήτημα με το σχέδιο Ανάν
δεν είναι η άρνηση. Είναι πιο βαθύ.
Αφορά την πολιτική. Τις ιδέες, τις
προτάσεις του μυαλού, του λόγου, της
ιστορικής και της ηθικής ίριδας της
διαδρομής του Ελληνισμού. Στην
περίπτωση της μαρτυρικής Μεγαλονήσου,
οι ενδιάμεσοι σταθμοί μιας Ευρωπαϊκής
πολιτικής παιδείας και ηθικής όφειλαν
κατ αρχήν να ταυτίζονται με
συγκεκριμένες στιγμές, διαστήματα,
αποστάσεις. Από την εισβολή ως τη
διαιωνιζόμενη κατοχή και από το
Κυπριακό κεκτημένο στην Ευρώπη μέχρι
το Ευρωπαϊκό κεκτημένο στην Κύπρο. Κάθε
πρωί χρειάζεται κανείς να τα
υπενθυμίζει αυτά στον εαυτό του. Δεν
μιλώ για την Κύπρο. Εκεί όσο μπορούν το
κάνουν. Μιλώ για εδώ. Αυτή η χώρα ούτε το
έκανε ούτε το κάνει. Ξέρω περιπτώσεις
πρωθυπουργών της που σημείωναν εκ των
υστέρων, προκειμένου να πουν κάτι. Όταν
δεν έκαναν φυσικά λόγο περίπου περί
λαχνού.
Τα κείμενα που έγραψα για την
Κύπρο όλα αυτά τα χρόνια αυτό
επιχειρούν. Να φωτίσουν τους δρόμους
της επεξεργασίας. Μακάρι να υπήρχαν και
άλλες από το χώρο της Ελλαδικής
πολιτικής. "Λίγες φωνές μείναμε"
μου έγραψε προχτές, μετά το τελευταίο
κείμενο, φίλος ακαδημαϊκός. Αν σε αυτές
περιλαμβάνονται -που περιλαμβάνονται
και είναι προς τιμή τους, ελάχιστοι από
τους εκτός της πολιτικής χώρους, όπως ο
συνομιλητής μου- φαντάζεται κανείς δυο
πράγματα.
Πρώτον, πόσοι μένουν αν από
λίγους αφαιρεθούν ακόμη μερικοί.
Δεύτερον, που οφείλεται η
σιγή της λεγόμενης πολιτικής Ελλάδας.
Τόσο της "διανοητικής" εκδοχής της,
όσο της τυπικής και της συνήθους του
"όσα έρθουν και όσα πάνε".
Ας υποθέσουμε ότι εγώ έκανα
λάθος στο πως η χώρα οφείλει και κατά τη
γνώμη μου, είναι σε θέση με έξυπνο όσο
αξιοπρεπή τρόπο να αναλάβει τις
ευθύνες της ως εγγυήτρια δύναμη.
Δεν μπορώ να πω το ίδιο για
τους παλιούς και νέους πρώην
συναδέλφους εκ των πτερύγων της νέας
Βουλής. Για τον απλούστατο λόγο δεν
έχουν θέσεις πλην εκείνης του εδράνου.
Μετά οι επικεφαλείς τους
διατείνονται ότι έχουν όραμα και
σχέδιο. Κολοκύθια τούμπανα έχουν.
Τουλάχιστον μέχρι πριν λίγα χρόνια,
έστω μεμονωμένα, ακούγονταν στο
κοινοβούλιο ενδιαφέρουσες προτάσεις.
Γι αυτό άλλωστε και προσυπογράφονταν
σωρηδόν. Τώρα ούτε αυτό υπάρχει. Αυτή
είναι η Ελλάδα, όπως θα έλεγε ένας δικός
της άνθρωπος. Εγώ πάλι λέω, αυτή η
πολιτική Ελλάδα είναι η χειρότερη.
Συμπολιτευτική ή αντιπολιτευτική.
Επελθόντες, απελθόντες και
επανελθόντες. Το κοινό τους γνώρισμα
είναι ότι δεν έχουν πολιτική. Καλοί και
άγιοι, και πολλοί εξ αυτών γνωστοί,
πολιτική όμως, yok. Φίλοι, όμως φιλτέρα η
αλήθεια.
Μη σπεύσουν να προσφύγουν,
όπως συνηθίζουν, στα περί του να "μην
τα ισοπεδώνουμε όλα". Ε λοιπόν ναι.
Όταν μια χώρα, όπως η δική μας, έχει όσο
ποτέ ανάγκη από σχέδιο και πολιτική,
είναι αυτονόητο ότι καταρχήν
χρειάζεται τη θεμελίωση της πολιτικής
αυτής με βάση φυσικά μελέτη. Και η
ισοπέδωση προηγείται κάθε οικοδομικής
εργασίας. Ακόμη και στα αυθαίρετα. Δεν
απαιτείται μόνον όταν δεν έχει κανείς
κατά νουν να χτίσει. Μια τέτοια
περίπτωση είναι η ενοικίαση πολιτικής.
Έχει παρατηρηθεί άλλωστε
ιστορικά. Όταν μεταξύ δυο χωρών μόνο η
μια έχει πολιτική -όποια κι αν είναι
αυτή- η άλλη δεν διαθέτει, τότε, αργά ή
γρήγορα η τελευταία θα αποδεχτεί την
πολιτική της πρώτης. Εκτός και αν της
προτείνουν άλλη, και πάλι απ΄έξω. Εάν
τόσο το ένα όσο το άλλο ή συνδυασμοί
τους, θυμίζουν Ελλάδα, επειδή δεν θέλω
να συγκαταλέγομαι ανάμεσα σε
εκλογικευτές πόσο μάλλον σε θιασώτες
παρόμοιων επιλογών, κάνω όσα κάνω.
Στην περίπτωση του σχεδίου
Ανάν το δια ταύτα μια επεξεργασμένης
Ελλαδικής στάσης είναι το Δημοψήφισμα
για την Κύπρο. Αν δεν αλληθωρίζει στο
ναι, έπρεπε εδώ και πολύ καιρό να
απαντήσει στο ερώτημα: ναι μεν όχι, αλλά
πως;
Θράκη 2004
xkipuros@otenet.gr