Γράφει ο
Διονύσης Ε. Κονταρίνης, Νέα Υόρκη,1
Μαρτίου 2004
Η υποτιθέμενη πολιτική
αναμέτρηση των αρχηγών των πέντε
πολιτικών κομμάτων της Ελλάδας,
πέρασε στην ιστορία χωρίς να
καταφέρει να προσθέσει τίποτα σ' αυτήν.
Είναι γεγονός ότι κανείς μας δεν έγινε
σοφότερος μετά το πολυσυζητημένο
ντιμπέϊτ. Και τούτο διότι κάθε άλλο
παρά ντιμπέϊτ ήτανε, με όλη την
σημασία που μπορεί να υποδηλώνει η
λέξη αυτή. Οι πολιτικοί αρχηγοί δεν
κατάφεραν να προσθέσουν τίποτα το
καινούργιο όλες αυτές τις δυόμισι
ώρες αφού έδειχναν ότι δεν είναι
έτοιμοι, δεν κατέχουν την ουσία των
προβλημάτων του ελληνικού λαού και
επίσης ότι φοβούνται τον ίδιο τους τον
εαυτό. Έτσι αν αυτή η αναμέτρηση έγινε
για την προσέλκυση των αναποφάσιστων
που ξεπερνούν το 13% μπορώ να πω ότι
αυτοί οι αναποφάσιστοι, μετά από το
ντιμπέϊτ θα πρέπει να έγιναν ακόμη πιο
αναποφάσιστοι.
Βέβαια θα πρέπει να
σημειωθεί ότι η όλη διαδικασία της
αναμέτρησης είχε προετοιμαστεί πολύ
ανορθόδοξα, κυρίως διότι η επιλογή των
δημοσιογράφων είχε αφεθεί να γίνει
από τα κόμματα, τα οποία και είχαν
στήσει όλο το σκηνικό έτσι όπως αυτά
ήθελαν. Έτσι απoκλείσθηκαν
δημοσιογράφοι που θα μπορούσαν να "βγάλουν"
κάποια είδηση, και θα μπορούσε να
φέρει τους αρχηγούς σε μια δύσκολη
θέση, αναγκάζοντάς τους έτσι ν'
ανοίξουν τα χαρτιά τους τα οποία
πέτυχαν να κρατήσουν ερμητικά κλειστά.
Προκαθορισμένες οι
ερωτήσεις έδιναν το δικαίωμα στον
ερωτώμενο να απαντήσει με την ήδη
προετοιμασμένη απάντηση αποκλείοντας
έτσι την οποιαδήποτε έκπληξη.
Χαρακτηριστικό στοιχείο
και των πέντε αρχηγών η θέση άμυνας με
την οποία είχαν οπλιστεί. Όπως
χαρακτηριστικά ανέφερε κάποιος
αναλυτής, "είχαν πάρει τις ασπίδες
τους αλλά λησμόνησαν τα δόρατα"
Σημαντικές οι ενότητες των
θεμάτων που είχαν επιλεγεί για να
συζητηθούν αλλά οι πέντε αρχηγοί
προτιμούσαν να απαντούν τις
περισσότερες φορές εκτός θέματος.
Κάκιστη η προσπάθεια όλων να
προβάλουν τις θέσεις των κομμάτων
τους, κάτι που οπωσδήποτε όχι μόνο δεν
περίμενε ο ελληνικός λαός να ακούσει
αλλά αντίθετα έχει δείξει ότι οι
θέσεις αυτές δεν τον αντιπροσωπεύουν
και μάλλον τον έχουν κουράσει.
Είναι γεγονός ότι ο κ.Καραμανλής
είχε μια ευχέρεια λόγου χωρίς όμως την
ευχέρεια αυτή να μπορέσει να την
χρησιμοποιήσει για να πείσει.
Περιορίστηκε στις χιλιοειπωμένες
θέσεις της ΝΔ. Ενώ οι υποσχέσεις του
για δυναμικές επεμβάσεις, εάν εκλεγεί
πρωθυπουργός, στα προβλήματα της
Ελλάδας δεν πείθουν, αφού οι Έλληνες
γνωρίζουν ότι τα εμπόδια που έχει να
αντιμετωπίσει είναι πάρα πολλά και
ότι τα προβλήματα που υπάρχουν δεν
είναι εύκολο να επιλυθούν.
Αντίθετα με τον πρόεδρο της
ΝΔ, ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ κ. Παπανδρέου
δυσκολευόταν στην ανάπτυξη των
νοημάτων του και έδειχνε ανέτοιμος
ακόμη και να απαντήσει στα ερωτήματα
που του υπέβαλαν οι δημοσιογράφοι.
Ήταν ο πιο επιφυλακτικός από όλους και
συμβουλευόταν συνεχώς τις σημειώσεις
του, αφήνοντας έτσι άσχημες
εντυπώσεις ενώ από πάρα πολλούς
παρεξηγήθηκε η αδυναμία του αυτή. Όμως
θα πρέπει να πω ότι στην πολιτική μιας
χώρας δεν μετράει αν διαβάζεις αυτό
που θέλεις να πεις όσο μετράει τι
είναι αυτό που λες. Κι' ο Παπανδρέου
είναι αλήθεια είπε κάποια πράγματα με
το όνομα τους και σε πολλά ήταν πιο
σωστός από τον Καραμανλή.
Οι υπόλοιποι τρεις αρχηγοί
των μικρότερων κομμάτων διέθεταν πιο
πολύ θάρρος αφού σε τελική ανάλυση δεν
είχαν τίποτε να χάσουν και φυσικά δεν
είχαν τίποτε να φοβηθούν.
Η κ. Παπαρήγα δεν
απομακρύνθηκε από την πάγια θέση του
ΚΚΕ για την καταπολέμηση του
δικομματισμού σαν μια επάρατο νόσο
της πατρίδας μας. Δεν προσέφερε τίποτε
καινούργιο και έμοιαζε να είναι
σίγουρη και ήσυχη για την οπωσδήποτε
είσοδο του ΚΚΕ στη βουλή και μάλιστα
ίσως με κάποιο ανώτερο ποσοστό από
κάθε άλλη φορά.
Ο κ.Κωνσταντόπουλος τις
περισσότερες φορές με εκτός θέματος
απαντήσεις προσπαθούσε να
ισορροπήσει σε αυτά που θέλει να
επιτύχει και σε αυτά που περιμένει πως
θα μπορέσει να καρπωθεί.
Έκπληξη ο πρόεδρος του
ΔΗΚΚΙ κ.Τσοβόλας, ήταν ο μόνος που
σωστά τοποθέτησε την θέση του δικού
του κόμματος και των όσων επιδιώκει.
Έτσι κατάφερε και απέσπασε τις
καλύτερες εντυπώσεις, κάτι που θα
προσθέσει πολλά στην εκλογική του
αναμέτρηση με τους άλλους και ίσως
ανατρέψει κάθε πρόβλεψη στέλνοντας το
ΔΗΚΚΙ στη νέα Βουλή έστω και με μια
χαμηλή συμμετοχή.
Είναι απορίας άξιον πως και
γιατί οι πέντε αρχηγοί δήλωσαν
ικανοποιημένοι μετά το τέλος της
αναμέτρησης όταν όλος ο ελληνικός
λαός το μόνο που διέκρινε σε όλο αυτό
το κακοστημένο κατασκεύασμα ήταν η
νίκη της δημοκρατίας, όπως ονόμασαν το
γεγονός ότι και οι πέντε αρχηγοί
κατάφεραν να εμφανιστούν μπροστά στις
κάμερες της τηλεόρασης, όλοι μαζί,
καταφέρνοντας έτσι να παραμερίσουν
όλα όσα μπορεί να τους χωρίζουν. Θα
ήτανε όμως προτιμότερων την επομένη
φορά που θα χρειαστεί να διοργανωθεί
στην πατρίδα μας μια ακόμη πολιτική
αναμέτρηση αρχηγών, οι υπεύθυνοι
διοργανωτές να προσπαθήσουν να
συμβουλευτούν τις αναμετρήσεις
αρχηγών άλλων κρατών. Και ιδιαίτερα ας
συμβουλευτούν την αναμέτρηση των
υποψηφίων προέδρων στις ΗΠΑ όπου το
γεγονός εδώ, παίρνει έναν παλλαϊκό
χαρακτήρα, διακομισμένο ακόμη και με
χιούμορ δίνοντας έτσι ένα ξεχωριστό
τόνο σ' αυτήν την ιδιόμορφη διαδικασία.
Η 7η Μαρτίου έφτασε.
Προσωπικά το μόνο που επιθυμώ να πω
είναι καλή τύχη στην πατρίδα μου και
τον λαό της
Dennis Kontarinis