Γράφει
ο Διονύσης Ε. Κονταρίνης, Νέα Υόρκη,
15 Νοεμβρίου 2004
Πριν από λίγες
μέρες, ο Τζωρτζ Μπους, ο νεώτερος,
επανεκλέχτηκε στο αξίωμα του προέδρου
των ΗΠΑ. Γιά μιά ακόμη τετραετία ο
λαός της χώρας αλλά και οι κάτοικοι
όλου του πλανήτη είναι υποχρεωμένοι
να χορεύουν στος ρυθμούς ενός προέδρου,
ο οποίος δεν μπορεί να θεωρηθεί και
σαν ο καλύτερος. Όχι πως ο Κέρρυ θα
ήταν κάτι καλύτερο. Μιά από τα ίδια
θα ήταν κι'
αυτός και ίσως και χειρότερος.
Πάντως η πρώτη
ενέργεια του επανεκλεγέντος προέδρου
ήταν να πει ένα μεγάλο "ευχαριστώ"στις
εκατοντάδες χιλιάδες των
ελληνοαμερικανών ψηφοφόρων που είχαν
την φαεινή ιδέα να τον ψηφίσουν. Με
μιά απότομη και θεαματική κίνηση,
αναγνώρησε το κράτος των Σκοπίων με
το συνταγματικό τους όνομα
"Δημοκρατία της Μακεδονίας"
Το πυροτέχνημα
αυτό, γιά όσους ενασχολούνται με τα
όσα γίνονται γύρω μας, ήταν κάτι που
το περιμέναμε, το υπολογίζαμε και
είμαστε σίγουροι ότι θα γινόταν. Το
μόνο που δεν περιμέναμε ήταν ότι ο
Μπους μας το φύλαγε γιά επινίκειο
δώρο. Αυτό είναι στοιχείο της ηθικής
ενός κάου-μπόϋ προέδρου. Φυσικά, το
ευγενέστατο αυτό δώρο του κ. Μπους,
του νεώτερου δεν είχε σαν αποδέκτες
μόνο τους Έλληνες αλλά και όλους
τους ηγέτες της Ευρώπης. Μιά
προσπάθεια ενός κάου-μπόϋ της άγριας
Δύσης να επιδείξει την κυριαρχία του
πάνω στον πλανήτη Γη και την εκδίκησή
του σε όσους ηγέτες δεν τον
ακολούθησαν στον παράνομο πόλεμο του
Ιράκ.
Δυστυχώς είναι
ένα τρομερό και τραγικό λάθος της εδώ
ομογένειας ότι στις περιόδους των
εκλογών ποτέ της δεν προσπάθησε και
δεν κατόρθωσε να διαπραγματευτεί και
να απαιτήσει παζαρεύοντας την
εκλογική της δύναμη. Ποτέ κανείς από
όλους αυτούς που προσφέρουν
εκατομμύρια δολλάρια στους υποψηφίους
των δύο μεγάλων κομμάτων δεν κατάφερε
να δεσμεύσει κάποιον υποψήφιο με μιά
υπόσχεση. Φυσικά αυτό προϋποθέτει
την ύπαρξη κάποιου ηγετικού φορέα,
κάποιας αρχής, κάποιου μπροστάρη,
κάτι που δυστυχώς η ελληνική ομογένεια
των ΗΠΑ δεν διαθέτει. Γιά ποιόν να
μιλήσουμε και σε ποιόν να
αναφερθούμε. Στην Αρχιεπισκοπή; στο
ΣΑΕ; στο Εθνικό Συμβούλιο; στις Ομοσπονδίες;
στου Συλλόγους; Δυστυχώς όλοι αυτοί
οι φορείς ενδιαφέρονται μόνο γιά την
δική τους προβολή και βόλεψη.
Η δέσμευση των
ΗΠΑ γιά την αναγνώριση του κρατιδίου
των Σκοπίων υπήρχε από καιρό. Είχαν
γίνει οι σχετικές διαβουλεύσεις με
τους αρμόδιους -μάλλον αναρμόδιους
και ανάξιους θα πρέπει να λέμε-
υπουργούς και πολιτικούς της
Ελλάδας, χωρίς αυτοί φυσικά να έχουν
το θάρρος να πούνε ένα όχι στην υπερδύναμη
των ΗΠΑ αλλά ούτε και να ενημερώσουν
τον δίσμοιρο λαό της πατρίδας μας.
Δυστυχώς οι
εξελίξεις που θα επακολουθήσουν θα
είναι ραγδαίες και απρόβλεπτες. Τι μπορεί
να γίνει από δω και πέρα. Πόσο μπορεί
να διορθωθούν τα πράγματα? Τι μπορούμε
να κάνουμε; Τι μπορούμε να
προλάβουμε;
Έτσι όπως έχουν
εξελιχθεί οι καταστάσεις τίποτα δεν
μπορεί να γίνει. Η οποιαδήποτε κινητοποίηση
του ελληνικού λαού δεν θα είναι
τίποτα πάρα πάνω από μιά φωνή
διαμαρτυρίας την οποία κανείς δεν θα
ακούσει και κανείς δεν θα δώσει
σημασία. Οι εδώ υποτιθέμενοι ηγέτες
σε μιά πανομογενειακή συγκέντρωση
δεν κατάφεραν να συνεννοηθούν και να
διοργανώσουν έστω και ένα συλλαλητήριο.
Πιστεύουμε ότι οι πολιτικές και
διπλωματικές επεμβάσεις θα συνεχίσουν
τον αγώνα τους. Όμως τα μεγάλα
συμφέροντα της Αμερικής έχουν πει
πλέον την τελευταία τους λέξη.
Η αναγνώριση των
Σκοπίων από την υπερδύναμη των ΗΠΑ
δεν είναι παρά η αρχή του πολιτικού
παιγνιδιού που πρόκειται να λάβει
χώρα στα Βαλκάνια αμέσως μόλις ο
επανεκλεγείς πλανητάρχης ολοκληρώσει
την σύνθεση της νέας του κυβέρνησης.
Σειρά έχει το Κόσσοβο και η
δημιουργία της μεγάλης Αλβανίας. Η
κίνηση αυτή είναι από καιρό γνωστή
στην κυβέρνηση της Ελλάδας αλλά ήταν
γνωστή και στις προηγούμενες κυβερνήσεις
του ΠΑΣΟΚ. Η αντίδρασή τους όμως ήταν
να δημιουργήσουν ελληνικό Προξενείο
στο Κόσσοβο. Μιά κίνηση ηλίθια, που
αν μη τι άλλο αναγνωρίζει την ύπαρξη
αυτής της περιοχής σαν μιά ανεγνωρισμένη
χώρα. Κι' αυτό
είναι κάτι που οπωσδήποτε ευνοεί τα
μελλοντικά σχέδια της Αμερικής γιά
την εδραίωση της δυναμικής παρουσίας
της στην ευρύτερη περιοχή των Βαλκανίων.
Να υποψιαστούμε ότι η Ελλάδα δέχτηκε
να παίξει το παιγνίδι των ΗΠΑ; Μπορεί,
αν σκεφτεί κανείς ότι από την εποχή
του Κωνσταντίνου Καραμανλή,
δουλοπρεπέστατα "ανήκομεν εις
την Δύσην" με ό,τι και όσα
αυτό συνεπάγεται.
Από τη στιγμή που
η Ευρωπαϊκή Ένωση έγινε μιά
πραγματικότητα η Αμερική αντελήφθει
τον οικονομικό κίνδυνο που την
απειλεί. Οι εμπορικές εξαγωγές προς
την Ευρώπη μειώθηκαν ενώ οι εισαγωγές
από τη Νέα Δύναμη με την εύνοια της
Ένωσης αυξήθηκαν αποφέροντας κέρδη
στην Ευρώπη και ζημιά στις ΗΠΑ. Έτσι
ήταν επόμενο η Αμερική να αντιδράσει.
Η παρουσία της στην περιοχή των Βαλκανίων
κρίθηκε απαραίτητη γιά την εμπορική
επιτήρηση αλλά και τον έλεγχο των
κινήσεων της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Πάγια ταχτική των ΗΠΑ η τοποθέτηση
"χωροφυλάκων"σε σημεία
του πλανήτη τα οποία νομίζει ότι άπτονται
των δικαιωμάτων της.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες
από χρόνια πολλά έχουν μόνο δύο τρόπους
γιά να επιβάλλουν την εξωτερική τους
πολιτική. Τον οικονομικό και τον
στρατιωτικό. Όμως είναι γεγονός ότι
η οικονομία της Αμερικής έχει πάρει
έναν κατήφορο δίχως επιστροφή.
'Ετσι έχει
απομείνει μόνο ο στρατιωτικός τρόπος
επιβολής της εξωτερικής πολιτικής
και αυτόν πλέον χρησιμοποιούν.
Μετά το Βιετ-Ναμ,
το Αφγανιστάν, τη Σερβία, το Ιράκ
και τόσα άλλα μικρομέτωπα, φαίνεται
ότι ήρθε η σειρά των Βαλκανίων. Η
FYROM αναγνωρίστηκε, το αντάλλαγμα
δόθηκε με την μορφή της αποτυχίας
του δημοψηφίσματος και όλα είναι έτοιμα
γιά να μπει στο μεγάλο παιγνίδι και
η δημιουργίας της μεγάλης Αλβανίας έτσι
όπως την οραματίζονται τα συμφέροντα
των ΗΠΑ. Οι εξελίξεις που θα
ακολουθήσουν θα είναι τέτοιες ώστε
να θεωρηθεί απαραίτητη η επέμβαση
των ΗΠΑ γιά την αποκατάσταση της
τάξης. Έτσι όπως επενέβησαν στο Ιράκ
και την αποκατέστησαν. Να βάλουν το
πόδι τους στα Βαλκάνια οι δυνάμεις,
που αυτές τις μέρες "απελευθερώνουν"
τη Φαλούτζα και να επιβάλουν
τη τάξη με τον ίδιο τρόπο. Και τότε
θα έρθει η στιγμή που θα ανοίξουν οι
ασκοί του Αιόλου. Το τι θα
επακολουθήσει είναι απίθανο και να
το σκεφτεί κανείς.
Dennis Kontarinis