Πολλοί θα θυμούνται ίσως τη σκηνή στα πλημμυρισμένα Λάβαρα Έβρου, με τη βάρκα και την επί αυτής ηλικιωμένη γυναίκα να σταυροκοπιέται: «να μη έρτ άλλου», εννοώντας το νερό. Μια σκηνή συγκινητική όχι τόσο για το ίδιο το συμβάν, το οποίο άλλωστε ούτε το πρώτο είναι ούτε θα είναι το τελευταίο στη χώρα ή στον κόσμο.

Δεν χρειάζεται να επεκταθεί κανείς ούτε σε αυτές καθαυτές τις θεομηνίες ούτε στις κρατικές προπαγάνδες της προστασίας ούτε και στα μακαρόνια της Ευρωπαϊκής Ένωσης στους πλημμυροπαθείς, που μόνον αυτοί, δεν έμεινε σειρά να δοκιμάσουν.

Δεν χρειάζεται καν να μιλήσει για τις αθρόες επισκέψεις πρωθυπουργών, υπουργών και αρχηγών, που το καλό που έχουν είναι ότι μάλλον αισθάνονται ακόμη τύψεις, για όσα δεν έκαναν στις περιφέρειες της χώρας, όπως όφειλαν, από πολλών ετών. Και από δεκαετιών, οι όποιοι προκάτοχοι ή και ανιόντες τους συγγενείς.

Όμως έστω και τώρα δεν είναι πολύ αργά. Αν πράγματι ενδιαφερθούν, μπορούν να διαβάσουν και να μάθουν για τις σχέσεις του Έβρου με τον Ορφέα όσο και για την επωνυμία ως Κυρίου. Γιατί ο εξευμενισμός του αρχίζει από τη μυθολογία, περνάει στην ιστορία και το παρόν γίνεται παράκληση και συνεχίζει με την ίδια ταχύτητα των νερών, στο μέλλον.

Αυτό σημαίνει ότι η πολιτεία ενδιαφέρεται για τα μέλη της. Είτε είναι άνθρωποι είτε τόποι. Ούτε τα πήγαινε έλα των επισήμων από την πρωτεύουσα σημαίνουν κάτι ούτε και το ανεβοκατέβασμα των τοπικών αρχών. Ναι μεν τρέχουν αλλά τρέχουν χωρίς να ξέρουν γιατί. Ακόμη και αν κάποιοι ξέρουν, ποσώς ενδιαφέρει την ουσία.

Η ουσία είναι τα απλά λόγια της γιαγιάς. Η διαπίστωση, η αποδοχή, η παράκληση. Αυτήν έπρεπε να αναζητήσουν, αντί να περνούν transit οι υπουργοί. Να συναντηθούν μαζί της και να της ζητήσουν μια απλή όσο και ταπεινή συγγνώμη, για όσα αυτό το κράτος δεν έκανε επί δεκαετίες στην περιοχή.

Να την πουν: «Γιαγιά οι προτεραιότητες της Αθήνας τέρμα». Είτε υπόγειες είτε επίγειες είτε υπέργειες. Θα παλέψουμε για την περιφερειακή Ελλάδα. Γιατί βρίσκεται πολύ πιο πίσω ακόμη και από το 1922.

Τότε που ο πρόσφυγας από το Σαλιχλί Τρύφων Ιωαννίδης, έγραφε στα παιδιά της Νιόβης: «Τελειώνει η εβδομαδιαία μου περιοδεία στην Πελοπόννησο. Νοστάλγησα την προσφυγομάνα Αθήνα. Οι Ελληνικοί σιδηρόδρομοι δεν παραβάλλονται με της Μικράς Ασίας...».

Επόμενα, οφείλει κανείς να συμπληρώσει, και ο σημερινός βορειοελλαδικός, που είναι επίσης από τα τέλη του δέκατου ένατου αιώνα, και ο Παρέβριος, που είναι μια δυο δεκαετίες ακόμη πιο αρχαίος. Ποιος εικοστός πρώτος αιώνας λοιπόν. Αν υπάρχει τέτοιος, τον ζει μόνο η εθνική μητριά.

Και να κάνουν και κάτι ακόμη για να μπορεί να τους συγχωρήσει και ο κόσμος. Είτε έχουν προσωπικές ευθύνες είτε τις κληρονόμησαν. Σήμερα οκτώ Μαρτίου είναι η ημέρα της γυναίκας. Μπορούσαν να τη βράβευαν στο πρόσωπο αυτής της γιαγιάς. Βραβεύουν άλλες και άλλες.

_____________

xkipuros@otenet.gr