Αναμφισβήτητα η κοινότητα των Πολιτών του Κόσμου πρέπει και οφείλει να τιμά και να μην ξεχνά τη θηριωδία των Ναζί στα στρατόπεδα της φρίκης, της εγκληματικότητας και των ομαδικών δολοφονιών στο 'Αουσβιτς και αλλού σε βάρος της. Στη μνήμη αυτού του ολοκαυτώματος του 20^ου αιώνα, πολλά πράγματα δεν πρέπει να ξεχνούν οι άνθρωποι και πολλά δεν θα πρέπει να τα υπερτιμούν, σε ό,τι αφορά τα θύματα ποια χώρα είχε τα περισσότερα και ποια είχε τα λιγότερα. Ιστορικά βέβαιο είναι ότι οι απανταχού αντιφασίστες Πολίτες επιστρατεύθηκαν ενάντια στο λαίλαπα του αιώνα μαχόμενοι μέσα από αντιστασιακά κινήματα μεγάλων μεγεθών, όπως και στη δική μας χώρα, που ακόμα, ΔΥΣΤΥΧΩΣ, δε κατέστη δυνατή η αποζημίωση Ελλήνων Αγωνιστών της Εθνικής Αντίστασης που έπεσαν είτε σε κρεματόρια, είτε δολοφονήθηκαν ομαδικά, είτε κρεμάστηκαν σε πλατείες και σε δέντρα.

Αντίστοιχα, σε Ευρωπαϊκή κλίμακα και πέρα αυτής, αλλιώς αντιμετωπίστηκαν οι Εβραίοι σα να ήταν αυτοί και μόνο τα μοναδικά θύματα και κανένας άλλος. Στην Κεντρική Ευρώπη όλα αυτά τα χρόνια σημείο αναφοράς ήταν το ολοκαύτωμα, για το οποίο, όσοι το είχαν μόνο ακουστά, κυβερνήσεις και ΜΜΕ, όφειλαν να τους πληροφορήσουν για την ολέθρια καταστροφή που υπέστη η ανθρωπότητα και να είναι έτοιμοι να ανατρέψουν, πριν το ξεκίνημα, μια παρόμοια φασιστική αυτοκρατορία.

Η αλήθεια είναι ότι ναι μεν πληροφορηθήκανε οι λαοί της Δύσης, ιδιαίτερα, τι σημαίνει φασισμός-ρατσισμός (αυτά πάνε πακέτο) και στην συντριπτική τους πλειοψηφία μπορούν να εμποδίσουν ένα παρόμοιο συμβάν, δεν μάθανε όμως ότι ο φασισμός και ο ρατσισμός έχει και άλλα πρόσωπα και όχι μόνο εκείνο του Χίτλερ. Δεν χρειάζεται να φωτογραφίσουμε περισσότερο πρόσωπα ή περιοχές όσο τα πράγματα μιλούν από μόνα τους. Η αέναη και μοναδική στο μέγεθος και συχνότητα προπαγάνδα που όλα αυτά τα χρόνια δέχτηκαν οι λαοί της Ευρώπης, δεν έγινε ούτε τυχαία ούτε συμπτωματικά, αλλά λειτούργησε σαν μεταβατικό και προπαρασκευαστικό στάδιο χειραφέτησης των Πολιτών σε Παγκόσμια κλίμακα προς τη μεριά του κακού, όπως άλλωστε σήμερα παρουσιάζεται. Με άλλα λόγια στο φόβο και μόνο μην έρθει πάλι ο φασισμός επήλθε και η αλλοτρίωση. Τι χειρότερο υπάρχει για έναν Πολίτη, για έναν λαό για όλη την ανθρωπότητα; Αυτή είναι η δική μας άποψη σε ό,τι αφορά την Ευρώπη. Με μια λέξη πλύση εγκεφάλου-μέγας αποπροσανατολισμός.

Δεν αναφερόμαστε στον τότε αθώο πληθυσμό των Εβραίων, που αδίκως θυσιάστηκαν στο βωμού της φασιστικής παράνοιας και η δική τους οσμή ακόμα παραμένει στα εναπομείναντα κρεματόρια-μουσεία της Γερμανίας και αλλού, αλλά στους εναπομείναντες παροικούντες εν Ιερουσαλήμ Εβραίους, πολιτικούς και κυβερνήσεις που ενώ και έπρεπε και όφειλαν να είναι Παγκόσμιο παράδειγμα μνήμης και αδελφοσύνης μεταξύ των λαών, εξήντα χρόνια μετά το ολοκαύτωμα δεν είδαμε κάτι τέτοιο κι ούτε προβλέπεται να φανεί στους έτσι κι αλλιώς πενιχρούς ορίζοντες.

Δεν γνωρίζουμε εξήντα χρόνια μετά, από σήμερα, πως θα είναι ο κόσμος μας, αν οι επερχόμενες γενιές θα έχουν εισπράξει το ολοκαύτωμα του 20^ου στην μνήμη τους ώστε να το τιμούν και στο απώτερο μέλλον, δε το φανταζόμαστε βέβαια και θα ήταν και παράλογο, όσο τα σημερινά κρεματόρια, υπό άλλων μορφών βέβαια, αλλά εξίσου καταστροφικά και δολοφονικά, εξακολουθούν να υπάρχουν παντού έτσι που ο Τρίτος Παγκόσμιος Πόλεμος με την ποικιλομορφία του υφίσταται υπό την «αιγίδα» των σιωνοφασιστών, εκείνων δηλαδή που όφειλαν μέσα από την πικρή εμπειρία του μαύρου παρελθόντος αλλιώς να έβλεπαν τον Κόσμο και αλλιώς να έπρατταν.

Δεν θα' ναι υπερβολή να πούμε ότι αυτό το ολοκαύτωμα όχι μόνο μονοπωλείτε αλλά και συντηρείτε για μια ολοκληρωτική αλλοτρίωση και επί πλέον, με όσα συμβαίνουν στις μέρες μας, ο αντισημιτισμός καλά κρατεί και η καταπολέμησή του καθίσταται δύσκολη ως ακαταπολέμητη.

Τέλος όλοι αυτοί οι αγωνιστές και μάρτυρες, ανεξαρτήτως χρώματος, φυλής, θρησκευτικών και ιδεολογικών πεποιθήσεων, που θυσιάστηκαν με τους πιο βάρβαρους τρόπους στα φασιστικά στρατόπεδα και στους θαλάμους, αναμφισβήτητα τους αξίζει να θυμόμαστε τη μνήμη τους. Όμως όπως έλεγαν οι γιαγιάδες μας στα χωριά μας, «οι πεθαμένοι με τους πεθαμένους οι ζωντανοί με τους ζωντανούς» εμείς οι ζωντανοί, ακόμα, πέρα από το σεβασμό στη μνήμη των θυμάτων που οφείλουμε, οφείλουμε να ξεχωρίσουμε τα φαντάσματα του παρελθόντος από τα σημερινά, που είναι ακόμα χειρότερα. Ο Χιτλερικός φασισμός μέσα από «ανθρώπινα» μιάσματα συνεχίζει το έργο του έχοντας σαν «όπλο» από τη μια το άχαρο παρελθόν και από την άλλη την ανθρώπινη αλλοτρίωση.

ΕΕ.-Γερμανία, 29 Ιανουαρίου 2005