η φωνή σου

η στήλη μας

Αλέξανδρος ο Μέγας

Alexander der Grosse

 DIAGORAS

ΔΙΑΓΟΡΑΣ
 ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟ
 

ΑΠΟ ΤΗ ΣΙΔΗΡΟΔΡΟΜΙΚΗ ΣΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑ ΤΟΥ 2004
Χρήστος Κηπουρός, Θράκη 16 Ιανουαρίου 2004

Αγαπητοί φίλοι

Και τα τρία μέρη {Α, Β & Γ} της τελευταίας μου μελέτης: "Ο διάδρομος No ΧΙ", υπάρχουν συγκεντρωμένα σε ένα αρχείο σε pdf {777 kbytes}, στην παρακάτω ηλεκτρονική διεύθυνση της ιστοσελίδας του Δημοκρίτειου: http://alex.eled.duth.gr/evros1/kip/kip.pdf

Μπορείτε αν θέλετε να την πάρετε ολόκληρη από εκεί, με χάρτες και photo. Με τη σημερινή όμως ευκαιρία επιτρέψτε να σας ευχαριστήσω όλους τους κόμβους, όσοι έχετε ήδη δημοσιεύσει κομματιαστά την εργασία αυτή. Μπορείτε να τη δημοσιεύσετε αν θέλετε τώρα σε pdf ή επίσης να την αποστείλετε στα μέλη σας. Δέστε το εσείς. Ιδιαίτερα ευχαριστώ όλους όσοι δεν έχετε άμεση σχέση με σιδηροδρομική Εγνατία και Βόρεια Ελλάδα και περισσότερο να ευχαριστήσω όλους όσοι δεν έχετε καν σιδηρόδρομο, όπως είναι οι κόμβοι και οι εφημερίδες της Κρήτης {π.χ. Πατρίς Ηρακλείου}, του Αιγαίου {istoselides.gr} και τα ομογενειακά portals {π.χ. metanastis.com}. Δεν ξέρω πόσα περιφερειακά μέσα έχω ως αποδέκτες. Είναι πολλά. Όμως ξέρω ότι δεν τα στέλνω στα Αθηναϊκά. Τουλάχιστον να μη χάνω χρόνο αφού ούτως ή άλλως τα αναμένει αναμμένη η ηλεκτρονική πυρά.

Οφείλω επίσης να ευχαριστήσω τον καθηγητή Παιδαγωγικού του Δ.Π.Θ. Γεράσιμο Κέκκερη για την ανάρτηση, όπως και τον Κώστα Καραϊσκο του Αντιφωνητή Κομοτηνής για το σπασμένο e-mail. Επίσης το Δήμο Διδυμοτείχου που έβαλε τις μελέτες μου αυτές στην προθήκη της ιστοσελίδας του: www.didymoteicho.gr. Από την Αλεξανδρούπολη ευχαριστώ την Ελεύθερη Θράκη και το Maximum FM, όμως δεν μπορώ να πω το ίδιο για τα άλλα Μ.Μ. που υπερέβησαν τα Αθηναϊκά και μάλλον δεν πρόκειται να τα ξαναστείλω κείμενα. Πόσο μάλλον να εκφράσω ευχαριστίες στους λεγόμενους "θεσμικούς" του Νομού που όταν δεν θεατρινίζουν, πετρινίζουν.

Τα λέω αυτά γιατί όπως πολλοί άλλοι περνώ και εγώ τα πετρινότερα χρόνια της πολιτικής μου ζωής. Από τότε -τέτοιες ημέρες του Ιανουαρίου του 1964- που μαθητής της τρίτης Γυμνασίου παράτησα στη μέση το γραπτό της γεωμετρίας και τις εξετάσεις του Α΄ εξαμήνου, ώστε να προλάβω να ακούσω την ομιλία του Γεωργίου Παπανδρέου στη Δημοτική λέσχη Διδυμοτείχου. Ποτέ δεν φανταζόμουν ότι το Δημοκρατία-Δημοκρατία που φωνάζαμε ενόσω ο γέρος της επαναλάμβανε από τον εξώστη το προσφιλές της εποχής εκείνης: "δεν θα πέσει η δραχμή, η Ε.Ρ.Ε. θα πέσει", θα ήταν και πάλι τις ημέρες αυτές, το πλέον επίκαιρο. Μόνο που από τότε έως σήμερα, από τον παππού δηλαδή στον εγγονό, όπως λέγεται αλλά και όπως συμβαίνει, και από τη Βασιλευόμενη Δημοκρατία του 1964 στη Δημοκρατική Βασιλεία του 2004 -με δυο αν όχι τρεις Βασιλικούς οίκους σήμερα, πέντε έξη τηλεοπτικούς και άλλους τόσους δημοσκοπικούς και βέβαια εργοληπτικούς- έχει προστεθεί ένα ακόμη μεγάλο αίτημα. Αυτή τη φορά τόσο πολιτικό όσο κυρίως ηθικό. Κατά τη γνώμη μου είναι αυτό που έβαλα ως μότο στο κείμενο: "καθαρή λύση, χωρίς καθαρή συγγνώμη δεν υπάρχει".

Σαν πρώην συνάδελφος από τη Βουλή των Ελλήνων θα πρότεινα στον Γιώργο Παπανδρέου να κάνει την αρχή κατά την επίσκεψή του στη Θράκη. Χωρίς μισόλογα. Επίσης εκ μέρους των υπολοίπων όλων. Ειδικά αυτός, λόγω και της προσωπικής του διαδρομής που, ειρήσθω εν παρόδω, οι του ομόρου και κύριου ανταγωνιστικού του οίκου αλλά και άλλοι την σιγόνταραν επί έτη πολλά και έχουν ως εκ τούτου πολλαπλά εκτεθεί. Όπως δυστυχώς πολλοί άλλοι συνάδελφοι Βουλευτές του ΠΑ.ΣΟ.Κ. που τότε συμφωνούσαν και αθρόα προσυπέγραφαν πρωτοβουλίες μας τόσες και τόσες φορές ενώ σήμερα είναι παπανδρεϊκότεροι του Παπανδρέου. Οφείλω να πω ότι όσο πιο πολύ αυτοί κατέρχονται τόσο η δική μας διαδρομή και παρουσία στη Βουλή ανέρχεται.

Ανεξάρτητα δε αν ο υπό παραίτηση και συνταξιοδότηση προκάτοχος του νέου διαδόχου, προέβη στην κίνηση αυτή για λόγους φοβικότητας -τη λέξη αυτή την πρωτοάκουσα από τον ίδιο τον Κώστα Σημίτη, εμένα δεν μου λέει τίποτε- όμως η ουσία είναι ότι δεν έκανε ποτέ δημόσια αυτοκριτική. Όπως και γενικά δεν έκανε κάτι. Και όταν έκανε, ήταν ντροπής πράγματα και κάποιες φορές χωρίς ιστορικό προηγούμενο. Μόνο στην υποκατάσταση της Δημοκρατίας από την προπαγάνδα έκανε πολλά. Πάρα πολλά. Θα τον συνοδεύει αυτό μαζί με άλλα. Αποτελεί συνιστώσα της υστεροφημίας του. Το πιο τελευταίο είναι τα εγκαίνια της σιδηροδρομικής σήραγγας στα Τέμπη. Ίσως είναι και το κύκνειο άσμα του.

Βέβαια δεν απαιτούνται ιδιαίτερες μουσικές γνώσεις για να διαπιστώσει κανείς αν υπάρχει φάλτσο. Αρκεί να ληφθεί υπόψη το ομοειδές επακόλουθο με το συμβάν της μεθεπόμενης ημέρας και τον νέο εκτροχιασμό στην περιοχή της Μεγαλόπολης. Αυτός είναι ο καθρέπτης. Δεν είναι τα Τέμπη ο σιδηροδρομικός καθρέπτης της χώρας. Αν βρίσκεται κάτι εκεί, είναι η Στενώπη. Εκεί όμως δεν πήγε να ανάψει ένα κερί, όπως όφειλε να κάνει πρώτος, έστω ως έμμεση αυτοκριτική για την ευθύνη της πολιτείας απέναντι στον ΠΑΘΕ που δεν τον έκαναν ποτέ επειδή είχαν άλλες προτεραιότητες, και επόμενα και στα είκοσι και πλέον αγγελούδια της Ημαθίας. Δυο βήματα ήταν. Το ίδιο όφειλαν να κάνουν και πολλοί άλλοι. Πρώην και νυν γραμματείς και φαρισαίοι ολόκληρου του φάσματος της πολιτικής χώρας που μόνο με τον Ολυμπισμό ασχολούνται και με ουδέν έτερον. Τα ναι σε όλα στη Βουλή αυτό ακριβώς είναι. Ναι στη Στενώπη. Επόμενα όχι στην Ευρώπη. Δηλαδή όχι στη Ρωμανία, που είναι το ιστορικό επίθετο της Γηραιάς Ηπείρου. Όμως εδώ τόσο οι πρώην όσο οι μέλλοντες αρχηγοί συγχέουν τη Ρωμανία με τη Ρουμανία. Και από την τελευταία, προτιμούν όπως έδειξαν οι διαδικασίες ανάδειξης του νέου αρχηγού, εκείνη των παλαιότερων δεκαετιών.

Ας μην επεκταθούμε στη συνταγματικότητα και κυρίως στο εάν η επίκληση του πρόωρου των εκλογών μπορεί να επικαλεστεί ως πρόσχημα έστω το Κυπριακό. Ας το ξεπεράσουμε αυτό. Έστω και αν πρόκειται για την τρίτη κουτοπονηριά σε τρεις εκλογές. Κάθε φορά από μια. Δεν μπορούμε όμως να πούμε το ίδιο για ένα άλλο μεγάλο θέμα. Το ναι σε όλα στις εκλογές δεν μπορεί να συμπεριλάβει το σχέδιο Ανάν. Δεν μπορούν να πάνε πακέτο. Πριν ακόμη από τη δημοσιοποίηση του σχεδίου είχαμε πει και γράψει ότι η Ελλάδα ως εγγυήτρια δύναμη και οι Έλληνες πολίτες οφείλουν να εκφράσουν χωριστά ακόμη και από τη μεγαλόνησο τη θέλησή τους με δημοψήφισμα για την Κύπρο και το σχέδιο Ανάν. Αφορά ως προς αυτό όλο τον Ελληνισμό και τη συνέχειά του, και στα υπόλοιπα εναπομείναντα εθνικά του μέλη. Οφείλει δε να γίνει ανεξαρτήτως των τουρκικών επιδιώξεων του να αποτελέσει η Κύπρος πολιορκητικό κριό για την είσοδο της γειτονικής χώρας στην Ευρώπη.

Στην ίδια μελέτη που σας έλεγα στην αρχή, αναφέρομαι διεξοδικά στη Θράκη και την συμφωνηθείσα ήδη μετατροπή της σε ενεργειακό υποπόδιο της Τουρκίας. Όπως και την ενεργειακή παρουσία της τελευταίας στο Ιόνιο, λες και είναι το Ικόνιο. Όσο τώρα για την προηγηθείσα χρονικά του εκτροχιασμού της Αρκαδίας αναφορά στο κείμενο και συγκεκριμένα στον "ελκυστικό σε εκτροχιασμούς Πελοποννησιακό σιδηρόδρομο κλπ..", πρέπει να πω ότι δεν πρόκειται για πρόβλεψη αλλά ατυχή αν όχι δυστυχή σύμπτωση. Ακριβώς σαν εκείνη για την οποία μιλώ στο "Πύθιον".

Να είστε καλά,

Χρήστος Κηπουρός
xkipuros@otenet.gr

Όταν "κοιμάσαι" άλλος γράφει ιστορία
ο μετανάστης

 Εμείς το αραχάνθος τα σκορπίδια, οι διάττοντες, επιβήτορες στη ξένη γη, μέσα στο σκοτάδι της μέρας, στ' αχνάρια του Διογένη, με τη βούληση μας, να θεμελιώσουμε την υποδομή του ελληνικού οράματος. Να βρούμε τη χαμένη μας ταυτότητα...!
Μάγειρας

 Όποιος ελέγχει το παρόν,
ελέγχει και το παρελθόν.
 Όποιος ελέγχει το παρελθόν,
"καθορίζει" το μέλλον
George Orwell

Θερμοπύλες
Κ.Καβάφης 1903

Τιμή σ' εκείνους όπου στην ζωή των
Ώρισαν και φυλάγουν Θερμοπύλες
Ποτέ απ' το χρέος μη κινούντες.
Δίκαιοι κ' ίσιοι σ' όλες των τες πράξεις.
Αλλά με λύπη κιόλας κι ευσπλαχνία.
Γενναίοι οσάκις είναι πλούσιοι, κι όταν
Είναι πτωχοί, πάλ' εις μικρόν γενναίοι,
Πάλι συντρέχοντες όσο μπορούνε.
Πάντοτε την αλήθεια ομιλούντες,
πλην χωρίς μίσος για τους ψευδομένους.
Και περισσότερη τιμή τους πρέπει
Όταν προβλέπουν (και πολλοί προβλέπουν)
Πως ο Εφιάλτης θα φανεί στο τέλος.
Κ΄ οι Μήδοι επί τέλους θα διαβούνε.
(θα ξεσκεπαστούνε)
ο σχολιαστής

Το κείμενο εκφράζει την άποψη του συγγραφέα
κεντρική σελίδα

 ΑΡΧΕΙΟ

Ούλε τε καί μάλα χαίρε, θεοί δέ τοι όλβια δοίεν
Νά είσαι καλά καί νά χαίρεσαι, οι θεοί δέ νά σού δίδουν ευτυχία. (Οδύσσεια Ω 402.)