Αλέξανδρος
ο Μέγας
Alexander der Grosse
DIAGORAS
ΔΙΑΓΟΡΑΣ
ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟ
|
Αφρικανός Πατριάρχης
Του Χρήστου Κηπουρού {*}, 17.9.2004
Αν δεν είχε σχέση με Ελληνισμό, πολιτική και αναγέννηση, δεν θα το πρότεινα. Ούτε θα έμπαινα σε ξένα
χωράφια. Όπως της Εκκλησίας. Έχει σχέση όμως και παραέχει. Η Ελλάδα και η Κύπρος και κατ επέκταση οι δυο εκκλησίες, από κοινού με το οικουμενικό πατριαρχείο, μπορούν
να αποκομίσουν ανυπολόγιστα ηθικά και πολιτισμικά οφέλη από μια στρατηγικού τύπου διπλωματική όσο κυρίως μεγάλη πρωτοβουλία. Δεν πρέπει να διαφεύγει κανενός ότι οι
μεγάλες κινήσεις είναι από τη φύση τους απλές. Μιλώ για μια νέα γεωπολιτισμική γεφύρωση της Μεσογείου. Από την Ευρώπη και τις δυο σκάλες της, την Ελλάδα και την Κύπρο
έως την νότια όχθη της πιο ιστορικής αυτής θάλασσας της γης. Εκείθεν ως τη νοτιότατη Αφρικανική όχθη και το ακρωτήριο της καλής ελπίδας.
Συνεχίζοντας το ιεραποστολικό έργο του Πατριάρχη Πέτρου, του ανθρώπου αυτού που κινήθηκε στα πρότυπα ενός Κυρίλλου του Νότου, το Πατριαρχείο
Αλεξανδρείας και πάσης Αφρικής, όπως λέγεται πλέον, καλείται να αποδειχθεί πανηπειρωτική πολιτισμική οντότητα. Θεματοφύλακας διαρκούς συνάντησης του Αφρικανισμού και
του Ελληνισμού με την Ορθοδοξία. Το έκαναν κάποτε επί των χρόνων της Ρωμανίας δυο πεφωτισμένοι ιερωμένοι όσο και πνευματικοί άνθρωποι από τη Θεσσαλονίκη, όταν
εκχριστιάνισαν τους Σλαβικούς λαούς της Ανατολικής και της Βόρειας ως προς εμάς Γηραιάς Ηπείρου. Απλώς τη θέση της τελευταίας θα πάρει αυτή τη φορά η Αφρικανική τους
ομόλογη. Τη δε θέση των Κυρίλλου και Μεθοδίου ως συλλογικός εκφραστής, ο υπό αναπλήρωση πατριαρχικός Οίκος.
Αυτή την πιο σημαίνουσα ίσως πτυχή της ιστορίας των Βυζαντινών χρόνων, την ξεχνούν στην Αθήνα. Επιπλέον αποτελεί έναν από τους λόγους -υπάρχουν και
πολλοί άλλοι επίσης- που οι πολιτικοί ή και πολιτειακοί της αξιωματούχοι αδυνατούν να εμπνευστούν. Πόσο μάλλον να εμπνεύσουν. Τουτέστιν να σκεφτούν, μιλήσουν και
προτείνουν κάτι το ενδιαφέρον. Έστω κάποιου μεσαίου μεγέθους. Πόσο μάλλον κάτι το μεγάλο. Και πόσο περισσότερο να το κάνουν πράξη.
Υπάρχουν πολλά αξιόλογα πνευματικά πρόσωπα στη χώρα αυτή. Πλην όμως της πολιτικής. Το Ελλαδικό πολιτικό σώμα είναι ακέφαλο. Χέρια μόνο έχουν που τα
κινούν υπερβολικά. Μάλλον για να καλύψουν τα πολιτικά κενά όταν προβαίνουν σε εξαγγελίες ή καυγαδίζουν μπροστά στους τηλεοπτικούς δέκτες, προσποιούμενοι τους
θυμωμένους.
Όμως και αληθείς να είναι οι θυμοί, ο λαός λέει ότι τα γινάτια βγάζουν μάτια. Εγώ πάλι λέω ότι οι ιδέες και η πολιτική τα ανοίγουν. Για να συμβεί
όμως κάτι τέτοιο χρειάζεται κανείς να μην αυτοφυλακίζεται. Ούτε φυσικά να τα κλείνει μπροστά στα καραμπινάτα ψέματα των κυβερνώντων ούτε βέβαια στους εμφανιζόμενους ως
αθώες περιστερές εκ των αντιπολιτευόμενων. 'Αρχισαν να μαλώνουν αφού τόσο οι μεν όσο οι δε έσπευσαν προηγουμένως να χαρακτηρίσουν ως μη όφειλαν
το τραγικό συμβάν, ως δυστύχημα. Κάτι που είναι δουλειά των δικαστικών αρχών. Ίσως πει κανείς, αυτό είναι το ολιγότερο. Όμως δεν είναι.
Βλάπτουν εξ ίσου και οι δυο τους την Αντιόχεια, θα στιχουργούσε εκ νέου ο επίσης Αλεξανδρινός. Εγώ πάλι λέω ότι το πιο καλό μνημόσυνο στον εκλιπόντα
με τόσο τραγικό τρόπο Πατριάρχη όσο και στους υπόλοιπους συνεπιβάτες του, μπορεί να είναι μια πολιτισμική όσο ανθρωπιστική ενέργεια. Μια κίνηση που υπερβαίνει την ίδια
την ιστορία. Εννοείται επομένως και τις άλλες «ανταγωνιστικές» εκκλησίες με τα όποια δόγματα πρεσβεύουν.
Αυτό θα έκαμνε και κάθε άλλη προοδευτική όσο διαθέτουσα επεξεργασμένη διπλωματική παιδεία, εκκλησία. Αν είχε την τύχη δηλαδή να αποτελεί την νόμιμη
δικαιούχο παρόμοιου ιστορικού θεσμού, όπως συμβαίνει με την καθ ημάς Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία και τον συγκεκριμένο Πατριαρχικό Οίκο. Εκκλησία που έχει μια από
αιώνων ομόδοξη ομόλογη στα Βόρεια και που μπορεί στους μέλλοντες αιώνες να αποκτήσει ακόμη μια, στα Νότια.
Η διακονία της ειρηνικής επανάστασης, όσο του ανθρωπισμού, του διεθνισμού, του αντιρατσισμού και του Οικουμενισμού μετά της πολιτισμικής του ίριδας,
-χωρίς την οποία καταπίπτει σε εθνικισμό και σε τοπικισμό- όπως επίσης η ηθική, η λογική, η αληθινή Δημοκρατία και η αλληλεγγύη προς όλους ανεξαίρετα τους λαούς, και
τέλος η ονομασία «Αλεξανδρείας και πάσης Αφρικής», συνωθούνται σε ένα κοινό δια ταύτα. Δεν είναι άλλο από το να εκλεγεί Αφρικανός Πατριάρχης.
_______________
{*} Όσο και σεβαστή να είναι η γνώμη της ελλαδικής εκκλησίας ως επίσημου και παράλληλα του περισσότερο ισχυρού θεσμού με ιδιαίτερα μεγάλη όσο και
διαρκή κοινωνική επιρροή, η πολιτική είναι ζήτημα άλλης κατηγορίας. Οι προτάσεις της ακολουθούν διαφορετικές διαδρομές. Άλλο τώρα αν οι καταλήξεις μπορεί να είναι κατ
αρχήν έστω αποδεκτές και από την εκκλησία. Ή ακόμη να συναντήσουν επιφυλάξεις ως προς το κατά πόσον έχουν ωριμάσει τα πράγματα. Πάντως πέραν από προϊόντα της λογικής
ανάλυσης και της επεξεργασίας -αλλιώς ακόμη και η πολυμάθεια περιπίπτει σε ημιμάθεια και επόμενα σε κατάσταση χειρότερη ακόμη και από την αμάθεια- οι προτάσεις
οφείλουν να επιβεβαιώνονται ως σταθερά σημεία πολιτισμικού προδρόμου και χωροταξικού σχεδίου στο οποίο έχουν το προβάδισμα.
Με εργαλεία τη σκέψη και το λόγο έως την πράξη και κυρίως την ηθική, η δουλειά της πολιτικής είναι να ανοίγει νέους δρόμους. Δυστυχώς στη γενέθλια
χώρα τους όλα αυτά έχουν από πολλών ετών οδηγηθεί στο περιθώριο από έναν χωρίς προηγούμενο κομματικό-τηλεοπτικό αμοραλισμό. Σιγά μην κάτσουν να σκεφτούν και να
προτείνουν για το θέμα του πατριαρχείου κάτι με βάση την οπτική της πολιτικής και πολιτισμικής γεωοικονομίας του Ελληνισμού. Στην υποθετική περίπτωση που υπήρχε κάποια
εξαίρεση και το έκαμνε κανείς, θα έπρεπε να αρχίσει από τη μελέτη της Μακαριακής πολιτικής όσο και της εκκλησιαστικής της εκδοχής, στην ευρύτερη περιοχή. Στην Αθήνα
λοιπόν, αποκλείεται αυτό να συμβεί. Μπορούν όμως να το κάνουν στη Λευκωσία, όπως άλλωστε το απέδειξαν με το Δημοψήφισμα του Απριλίου, οι πολιτικοί όσο και οι κληρικοί
κληρονόμοι της πολιτισμικής παιδείας του Μακαρίου. Κάτι που από το απώτατο μέλλον έως το εγγύτατο, μόνο θετικά έχει να συνεισφέρει και που μπορεί να αξιοποιηθεί
σύντομα από κοινού με τα υπόλοιπα δυο χαρτιά. Το ένα της Ευρωπαϊκής ένωσης, το άλλο της Ρωσίας. Και όλα αυτά εν όψει της νέας ενασχόλησης του Ανάν με τη μαρτυρική
μεγαλόνησο, που δεν θα αργήσει πολύ.
Θράκη 17 Σεπτεμβρίου 2004,
xkipuros@otenet.gr
|
|
Όταν
"κοιμάσαι" άλλος γράφει ιστορία
ΜΕΤΑΝΑΣΤΗΣ
Εμείς
το αραχάνθος τα σκορπίδια, οι διάττοντες,
επιβήτορες
στη ξένη γη, μέσα στο
σκοτάδι της μέρας, στ' αχνάρια του
Διογένη, με τη βούληση μας, να
θεμελιώσουμε την υποδομή του ελληνικού
οράματος. Να βρούμε τη χαμένη μας
ταυτότητα...!
Μάγειρας
Όποιος
ελέγχει το παρόν,
ελέγχει και το
παρελθόν.
Όποιος
ελέγχει το παρελθόν,
"καθορίζει"
το
μέλλον
George
Orwell
Θερμοπύλες
Κ.Καβάφης
1903 Τιμή
σ' εκείνους όπου στην ζωή των
Ώρισαν και φυλάγουν Θερμοπύλες
Ποτέ απ' το χρέος μη κινούντες.
Δίκαιοι κ' ίσιοι σ' όλες των τες πράξεις.
Αλλά με λύπη κιόλας κι ευσπλαχνία.
Γενναίοι οσάκις είναι πλούσιοι, κι όταν
Είναι πτωχοί, πάλ' εις μικρόν γενναίοι,
Πάλι συντρέχοντες όσο μπορούνε.
Πάντοτε την αλήθεια ομιλούντες,
πλην χωρίς μίσος για τους ψευδομένους.
Και περισσότερη τιμή τους πρέπει
Όταν προβλέπουν (και πολλοί προβλέπουν)
Πως ο Εφιάλτης θα φανεί στο τέλος.
Κ΄ οι Μήδοι επί τέλους θα διαβούνε.
|