Γράφει ο Βάιος Φασούλας, 31 Γενάρη 2005, Γερμανία

Γνωστός ο τίτλος:«Ο Λόγος μέσα από τη Διασπορά». Τον βλέπουμε συχνά μέσα από ποικίλα κείμενα Ελλήνων Συγγραφέων της Ομογένειας και θα τον βλέπουμε πάντα και παντού να αρθρώνει το Λόγο προς κάθε κατεύθυνση και να φωνάζει: «Τραγουδιστάδες, Καλλιτέχνες, θεατρίνοι και θεατρόφιλοι όλοι με λαμπαδοδρομίες και "τρανταχτές γιορτές". Δεκαετίες ολόκληρες! Η πατρίδα στις μεγάλες της δόξες! Το μόνο που ξέχασαν κι' απ' τις γιορτές κι' απ' τα τραγούδια τους είναι ο μετανάστης!».

Λοιπόν, αυτός ο τίτλος δεν επιλέχτηκε τυχαία. Αποτελεί το απαύγασμα μιας ολοζώντανης φωνής: Της φωνής του Συγγραφέα Κώστα Δουρίδα. Οι μεγάλες αποστάσεις δεν έδωσαν την ευκαιρία να γνωριστούμε από κοντά με τον Κ. Δουρίδα, αλλά νομίζω ότι τον γνωρίζω χρόνια γι' αυτό και τολμώ να καταθέσω τις απόψεις μου, αδιάψευστες και αγνές.

Αυτή και μόνο η πανανθρώπινη προσφορά του, ανεβάζει κατακόρυφα το πνευματικό ανάστημα του Κώστα Δουρίδα, αφού όχι μόνο δεν περιορίζει τη φιλοξενία άλλων Συγγραφέων και πάντα και για όλους έχει να καταθέσει έναν αληθινό καλό και ζεστό λόγο, αλλά σαν πρώτο μέλημά του είναι η απαράμιλλη άμυλα και πως η προβολή ΟΛΩΝ, μέσο της ιστοσελίδας του, να αποκτήσει ακόμα μεγαλύτερη, Παγκόσμια, εμβέλεια.

Αγνός ο Γορτυνιός μετανάστης και παθιασμένος υπερασπιστής των ηθών, αξιών και παραδόσεων της πατρίδας μας, που συγκινείτε βαθύτατα στο άκουσμα του δημοτικού τραγουδιού, «κάθε φορά που ακούω το δημοτικό τραγούδι, λες και είναι πίδακες από πολλά νερά να ξεπηδούν μέσα μου από παντού και όχι για να με πνίξουν παρά για να μου σηκώσουν την ελληνική περηφάνια στον έβδομο ουρανό...»,που ταράσσετε η ψυχή του στο άκουσμα της ποιμενικής μελωδίας, στα ακούσματα που αφήνουν τα κρυσταλλένια νερά που γκρεμίζονται και στην αύρα που δροσίζουν το κορμί και κρατούν το νου καθαρό, στις ευχές των γονιών του και εκείνη της παρτίδας για προκοπή και επιστροφή...! Ποιος τάχα δεν έχει αυτόν τον καημό...! «Γράψε μου αν θέλεις, σαν εύρεις τον καιρό. Το γράμμα σου μου δίνει κείνη την αίσθηση της γλυκιάς επιστροφής στην πατρίδα, όταν ακόμα ζούσαν οι γονείς μου, κι' αποκομμένος σήμερα καθώς που είμαι, η πρώτη μου πατρίδα έγινες εσύ»!.

Έχοντας σαν πιστούς συνοδοιπόρους όλες τις αξίες του τόπου του κατάφερε κι έμεινε ξένος και αλώβητος από το σύνδρομο της ανταγωνιστικότητας και της ύλης, του εγωκεντρισμού, της μικροπρέπειας και της ηττοπάθειας,(ηττοπάθεια η οποία πολλές φορές προξενείτε από ποικιλόμορφη αδιαφορία και λειτουργεί σαν αφοπλιστικός μηχανισμός, που σημαίνει τα παρατάω όλα παραδίνομαι),απομόνωσε την αειθαλή μητροπολιτική αδιαφορία στα σαθρά «κάστρα» της και αφοσιώθηκε (αυτονόητο για τον ίδιο)με ψυχή και νύχια στο σκάψιμο της γης του μετανάστη σπέρνοντας το δικό του πνευματικό σπόρο, για να ανθίσει ένας αστείρευτος πλούτος, που σαν πηγάδι αναζωογονείτε συνεχώς, φτάνει να πέφτουν πάνω του οι μακρινές αχτίνες του ήλιου.

Δύσκολο να αναφερθεί κανείς στο ποιητικό έργο του «'Αγιου Μετανάστη» και γίνεται ακόμα πιο δύσκολο διότι ο Κώστας Δουρίδας δεν αφήνει περιθώρια να τον υμνήσει κανείς. Μένει αυτάρκης με τα δικά του αγνά αγαθά και σαν δραγάτης και καβαλάρης πα στο λευκό του άλογο περιφέρεται στον κήπο του κράζοντάς μας κοντά του να τραγουδήσουμε όλοι μαζί τούς πόθους του Οδυσσέα. «ΑΥΤΑΡ ΟΔΥΣΣΕΥΣ ΙΕΜΕΝΟΣ ΚΑΙ ΚΑΠΝΟΝ ΑΠΟΘΡΩΣΚΟΝΤΑ ΝΟΗΣΑΙ ΗΣ ΓΑΙΗΣ, ΘΑΝΕΙΝ ΙΜΕΙΡΕΤΑΙ... (Οδύσσεια, α, στ. 57 κ.π.)

Ωστόσο μια και οι ειδήμονες (κριτικοί) με ελάχιστες εξαιρέσεις, δεν ασχολιούνται με τους μετανάστες, ταπεινά ασχολείται ο γράφοντας, που εδώ και λίγα χρόνια παρακολουθεί και αφουγκράζεται τον αέναο κόπο του Κώστα Δουρίδα, ο οποίος, ιδιαίτερα στην μεταναστευτική ποίηση, στη δική μας ποίηση, προσφέρει το δικό του λιθαράκι.

Στον «'Αγιο Μετανάστη» όπως πολύ έντεχνα ποιεί σε λίγους μεστούς στίχους διαβάζουμε: «Ξεχύθηκε η λεβεντιά στους ουρανούς! Κι' άστραψε ο κόσμος σου 'Αγιε μου μετανάστη! Και η γης που πριν σε τρόμαζε το αχανές./ Τώρα χωριό στα πόδια σου, δες, Στις παραλίες του Sydney /Πεντέξι στήσαν το χορό / Απ' τα ελληνάκια σου / Για τα μεράκια σου / Αι μετανάστη. /Στο τραπεζάκι. / Ουζάκι. Για την Ελλάδα μας μωρέ παιδιά...», διακρίνονται πολλά στοιχεία, όπως το μέγα όνειρο του νόστου, η αγάπη για την πατρίδα και το αέναο κάπνισμα του τζακιού της, η μοίρα της και άλλα. Και δεν είναι βέβαια μόνο ο «'Αγιος Μετανάστης» που συγκροτεί όλο το πνευματικό επίπονο και επίμονο οικοδόμημα του Κώστα Δουρίδα. Πρόκειται για μια πνευματική πανσπερμία του συγγραφέα, για έναν πανηγυρότοπο μουσών και θεών, για μια σύγχρονη Πνύκα -συνάθροισης Μεταναστών, που όλα μαζί δομούν το πρόσωπο του Παγκόσμιου Έλληνα Μετανάστη.

Η γοητεία και η τέχνη του Κώστα Δουρίδα συγκεντρώνεται στο υπό έκδοση βιβλίο του: «Καπνόν Αποθρώσκοντα», ένα έντεχνο Ημερολόγιο του Μετανάστη, πλαισιωμένο με όλα τα άνθη και τους καρπούς του «κήπου» του. Ποικίλες οι φωνές και τα καλέσματα, η νοσταλγία της πατρίδας πυρήνας τού «Καπνόν Αποθρώσκοντα», «συγκρούσεις» ανάμεσα στο Αρχαίο και Ωραίο με το κακό και άσχημο του σήμερα.

Στον πρόλογό του, ήρωα και μεγάλο αλλά και θύμα χαρακτηρίζει τον Έλληνα της Διασποράς τα τελευταία χρόνια της ελληνικής μας ιστορίας: «Καθώς που τον βλέπω, στις καινούριες γενιές, απ' άκρη σ' άκρη! στην δραματική πλειοψηφία του να έχει βαρέσει ντουγρού στην αφομοίωση. Με θλίβει. Είναι βλέπεις κι' αυτός θύμα της νέας θεάς που λέγεται παγκοσμιοποίηση και αφομοίωση; Ίσως. Και ίσως από την καινούρια αυτή θεά, τα τελευταία χρόνια, η ίδια η πατρίδα μας μαζί και ολάκερος ο ελληνικός πολιτισμός μας να κινδυνεύουν...» Και κλείνοντας τον πρόλογό του με πικρία αλλά και ακρίβεια επισημαίνει: «Ο κόσμος του «Καπνόν Αποθρώσκοντα» δεν είναι μύθος και ιστορία αδελφέ μου, παρά μικρά σπασμένα γυαλιά από καθρέφτη που μέσα εκεί παραστατικά, θα με βρεις αποσπασματικά και με εξουθενωμένη φωνή, να σου δίνω την αναφορά μου με λόγια απλά να καταλάβεις: Ότι η μικρή και τεθλασμένη γραμμή, που εσύ και εγώ ακολουθήσαμε στην ξένη γη δεν ήταν εύκολος δρόμος...

Αναρίθμητα τα συναισθήματα που απορρέουν από τα γραφτά του προκαλούν θαυμασμό και συγκίνηση, ρίγος και κάλος, όταν συχνά πυκνά λέει: «Για τούτο και σε σκέφτομαι αδελφέ μου!» εκφράζοντας τον αέναο πόθο του: ΑΥΤΑΡ ΟΔΥΣΣΕΥΣ ΙΕΜΕΝΟΣ ΚΑΙ ΚΑΠΝΟΝ ΑΠΟΘΡΩΣΚΟΝΤΑ ΝΟΗΣΑΙ ΗΣ ΓΑΙΗΣ, ΘΑΝΕΙΝ ΙΜΕΙΡΕΤΑΙ...

ΕΕ.-Γερμανία, 31 Ιανουαρίου 2005