η φωνή σου

η στήλη μας

   
Μετανάστης
Αδέσμευτο περιοδικό στο διαδίκτυο

Εκδίδεται από επιτροπή

metanastis@metanastis.com
 


Κι εσύ λαέ βασανισμένε πληρώνεις την αδιαφορία σου 
 

ΕΠΕΨ
Επιστολική Ψήφος

Λογοτεχνία της διασποράς  ΕΕΛΣΠΗ

Ελληνική Γλώσσα 

Οργανισμός 
 διεθνοποίησης
 Ελληνικής Γλώσσας
ΟΔΕΓ

ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΕΣ

Ελληνική Μουσική

Τέχνη & Πολιτισμός

ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ

ΜΑΥΡΑΚΟΚΚΙΝΑ 

Ποίηση

Ενδιαφέροντες
Κόμβοι

Επιστολές

Αρχείο

 Ελληνικό Θέατρο
Βούπερταλ
Griechisches Theater
Wuppertal

Αλέξανδρος ο Μέγας

Alexander der Grosse

 DIAGORAS

ΔΙΑΓΟΡΑΣ
 ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟ
 

 

   

βδηρα
Του Χρήστου Κηπουρού {*}

Η πολιτική οφείλει να αποτελεί εξιστόρηση
της λογικής παρά εκλογίκευση της ιστορίας
Χ. Κ.

Όταν οι έφοροι της Σπάρτης αφόριζαν με το «Έξεστιν Κλαζομενίοις ασχημονείν», που έκτοτε παρέμεινε να λέγεται και να ξαναλέγεται βλακωδώς, δεν αποκλείεται να το έκαναν κινούμενοι από λόγους πλεγματικούς. Ίσως επειδή οι ίδιοι είχαν δώσει μεγάλο βάρος στο σώμα και είχαν παραμελήσει το πνεύμα. Ίσως επειδή το τελευταίο δεν άνθησε για άλλους λόγους, όπως η απουσία της Δημοκρατίας. Όμως από την άλλη δεν ήταν και ευκαταφρόνητη η πνευματική άνθηση της Μικρασιατικής κόρης. Από τον Αναξαγόρα ως τους άλλους φιλοσόφους που ανέδειξε αργότερα η κόρη της κόρης. Τα Θρακικά βδηρα. Η μόνη φορά που τα πράγματα ήρθαν ίσα βάρκα, ίσα πανιά ήταν τον προηγούμενο αιώνα με δυο από τους μεγαλύτερους ποιητές του. Το Γιώργο Σεφέρη από τις Κλαζομενές και το Γιάννη Ρίτσο από τη Μονεμβασία. Δεν πιστεύω δε ο πρώτος να κρατούσε κανένα μανιάτικο στον δεύτερο, λόγω του αρχαίου εκείνου συμβάντος.

Γνωρίζω όμως τι προσδοκούσε με τον περί Αβδηριτισμού αφορισμό η παλαιόθεν παρεμπίπτουσα και ιδιαίτερα έμπειρη σε παρόμοια ζητήματα ομάδα του αιώνιου Αθηναϊκού ιερατείου. Στο όνομα της αυτοσυντήρησής της άλλωστε δεν δίστασε να βαφτίσει τη σοφία ακόμη και μωρία. Ενέργεια πίσω από την οποία ευρίσκεται η εξαφάνιση έργων Θρακών σοφών, όπως του Δημόκριτου ή έργων μετά ανθρώπινων σωμάτων, όπως με τον Πρωταγόρα. «Η γαρ Ευεστώ ουχ ευρίσκεται», σημειώνει ο Διογένης ο Λαέρτιος.

Αντιλαμβάνεται κανείς την τύχη του Δημοκρίτειου έργου, πολύ πριν ακόμη αποδοθεί σε μεταγενέστερους εμπρησμούς βιβλιοθηκών. Ενδεχόμενα στο εν πολλαίς όντως αμαρτίαις περιπεσόν διάδοχο Βυζαντινό κράτος με τις εις βάρος της Πλατωνικής Ακαδημίας γνωστές ανίερες πράξεις του. Όμως νισάφι. Δεν φταίει για όλα το Βυζάντιο, όπου μια και βρήκαν παπάδες θα μπορούσαν να θάψουν μερικές κλασσικές αμαρτίες. Εκτός από τον Ιουστινιανό υπήρξε και ο άγιος άγιος συμπολίτης μου, ο Ιωάννης Βατάτζης. Το δεύτερο άγιος έχει να κάνει με την, μετά την πρώτη του αγιοποίηση, αντιμετώπιση. Από όλους. Ακόμη και από την Εκκλησία.

Όπως επίσης αργότερα έκαναν λάθος κάποιοι στην Ευρώπη οι οποίοι προκειμένου να κατοχυρώσουν την επιστημονικότητα για ίδια φιλοσοφικά και πολιτικά γραπτά, τον αναγνώρισαν ως το καλύτερο εγκυκλοπαιδικό μυαλό της αρχαιότητας. Ίσως αγνοούσαν τη γνώμη του για την πολυμάθεια. Το πόσο λίγο την εκτιμούσε. Ας μην επεκταθώ σε άλλους, Θρακικής πάλι καταγωγής, όπως ο πατέρας της ιστοριολογίας Θουκυδίδης, που εξαναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν το κλεινό άστυ και στη συνέχεια να αυτοεξοριστούν. Ούτε να μιλήσω για προηγηθείσες διώξεις, όπως εκείνη άλλου ιερατείου, σε βάρος του πιο μεγάλου στον κόσμο μυθοποιού, του Αίσωπου από τη Θρακική Μεσημβρία ή από την εν τη Ασία Θράκη, τη Φρυγία.

Κατά τα άλλα είναι να λυπάται κανείς όταν και σήμερα συναντά αρχαιολογικούς οδηγούς Μουσείων του κράτους, που επί λέξει γράφουν «ότι τα βδηρα ανέπτυξαν ιδιαίτερα υψηλό υλικό και πνευματικό πολιτισμό, παρόλο που κατά την αρχαιότητα υπήρξαν περιβόητα για τη μωρία των κατοίκων τους, το λεγόμενο Αβδηριτισμό. Ή ποψη αυτή προφανώς σχετιζόταν με τις συχνές ασθένειες των κατοίκων, που προκαλούσαν τα πολλά έλη της περιοχής». Πρόκειται για θλίψη που γίνεται θυμός όταν αντίθετα προς την ατομική, η πολιτική και φιλοσοφική θεωρεία του Δημόκριτου αποσιωπάται μεταξύ των εκθεμάτων, αν για άλλη μια φορά, δεν λογοκρίνεται.

Κατά τη γνώμη μου, εάν το ένα βήμα είναι η αποκατάσταση της ιστορίας τόσο στον αρχαιολογικό οδηγό όσο στη θέση του Θράκα σοφού -όπως και των υπόλοιπων- στο Μουσείο, το άλλο βήμα έχει να κάνει με την πρώτη χρυσή βρύση. Ο λόγος για ένα απέραντο και επιπλέον σαφώς εντοπισμένο πλην όμως ανενεργό χρυσωρυχείο, όπου κατοικοεδρεύουν πλείστοι όσοι πολιτισμοί οι οποίοι περιμένουν υπομονετικά την ώρα της κοινής επιστροφής στην επιφάνεια της γης. Από τους ύστερους αρχαϊκούς και τους κλασσικούς κυρίως χρόνους μέχρι τους Ρωμαϊκούς και τους Ρωμανικούς, της καθ ημάς Ανατολής.

Μιλώ για ένα καινούργιο ολοκληρωμένο σχέδιο όσο και συστηματικό πρόγραμμα ανασκαφών τόσο στα κλασσικά όσο στα μετακλασσικά βδηρα. Για τον κρυφό πόθο να βρεθεί η Βεργίνα της Θράκης -ο τάφος του Δημόκριτου- μέχρι τις αναστηλώσεις στο ξέφραγο σήμερα Πολύστυλο. Ζητήματα για τα οποία φυσικά οι μόνοι που δεν ευθύνονται είναι οι αρχαιολόγοι της Κομοτηνής και φυσικά της Καβάλας. Επίσης η αείμνηστη Μελίνα που συνέδεσε το όνομά της με έναν όντως ιδιαίτερα προσεγμένο αρχιτεκτονικά όσο αισθητικά χώρο. Το Μουσείο Αβδήρων. Δεν ισχύει το ίδιο για τους έκτοτε διατελέσαντες πρωθυπουργούς και υπουργούς. Θα συμπεριλάμβανα, αν μου επιτραπεί, τους διατελούντες πρωθυπουργούς πολιτισμού.

Δεν είναι διαφορετικά τα πράγματα ως προς την επόμενη χρυσή βρύση. Τη βρύση της Δημοκρίτειας ονομασίας προέλευσης των βιολογικών προϊόντων της περιοχής η οποία έχει έναν επιπλέον λόγο να αναλάβει τέτοιο ρόλο. Την αμοιβαία προστασία της με το Νέστο ποταμό και τη συνθήκη Ramsar που τον διέπει. Να τη μετατρέψει σε μεγάλο συγκριτικό πλεονέκτημα της παραγωγικής της ταυτότητας. Από το Θρακικό σίτο και τα γαλακτοκομικά μέχρι το έλαιο και από το μέλι μέχρι τις ποικιλίες του αμπελιού και οίνου με επισταμένη εντρύφηση από το Δημόκριτο, αρχής γενομένης από την περί οινοποιίας γνώση που είχε ακόμη και για την ανιούσα ιστορική συγγενή του μητρόπολη. Για το πώς έκαμναν κρασί στη Σπάρτη.

Όταν πολύ σύντομα -ίσως ακόμη και μέσα στο 2004- η Ελλάδα αναγκαστεί να προσφύγει για τη φέτα εκ νέου στο Ευρωπαϊκό δικαστήριο, αφού ήδη στο γνωστό τυροκομικό Γαλλικό χωριό Ροκφόρ παράγουν πλέον μαζικά την ομόηχη feda -η χώρα μας δικαιώθηκε μόνο για τη φέτα- τότε αυτό που θα κάνει είναι να βάλει μπροστά τα βαριά της όπλα. Τις μυθολογικές όσο και ιστορικές ονομασίες προέλευσης. Από τον Κύκλωπα με τον πολύφημο τυρό μέχρι τα Δημοκρίτειας ονομασίας προέλευσης γαλακτοκομικά, όπως το κατσικίσιο γάλα που ο Αβδηρίτης σοφός καταλάβαινε από μακριά την ποιότητα. Ακόμη και μέχρι αν η αίγα ήταν πρωτότοκος, όπως σημειώνουν διάφορες ιστορικές πηγές.

Με δεδομένη τη γνωστή στην Ευρώπη κτηνοτροφική ιστορία της Θεσσαλίας, της Κρήτης, της Πελοποννήσου, της Ηπείρου και της Μακεδονίας, καθώς επίσης και τα τυροκομικά τους προϊόντα, αντιλαμβάνεται κανείς πόσο παίρνει τα επάνω της μια μαρτυρία όταν αρχίσει με μια άγνωστη γαλακτοκομικά χώρα, όπως είναι η περιοχή της Θράκης. Όταν κερδίζει τόσο στο πεδίο των ιστορικών ονομασιών προέλευσης και επόμενα και στο πεδίο της βιολογικότητας όσο επίσης στον τομέα της γεωγραφικής ένδειξης. Πόσο μάλλον αν όλα αυτά βρουν τη συνέχειά τους σε ιδρύσεις αντίστοιχων γαλακτοκομικών χωριών. Ένα στον Έβρο, ένα άλλο στην ευρύτερη περιοχή των Αβδήρων. Καλά είναι τα δασικά χωριά όμως τα τυροκομικά είναι ακόμη καλύτερα. Εκτός και αν το μοντέλο του γαλλικού Ροκφόρ είναι τίποτε απορριπτέο για την αναπτυξιακή παιδεία των κατά καιρούς κρατούντων.

Θα έχουμε προβεί στην πιο έξυπνη και σοβαρή υπεράσπιση της Ελληνικής φέτας και των τυροκομικών μας αν τα εξοπλίσουμε με την πιο πλούσια στον κόσμο ιστορία καθώς και μυθιστορία. Πόσο μάλλον όταν αφορούν τρόφιμα που έχουν παραχθεί με βιολογικό τρόπο. Αυτή τη φλέβα χρυσού καλείται να αξιοποιήσει η νέα διατροφική και γαστρονομική Ελληνική πολιτική που προτείνεται μέσα από τις εργασίες αυτές. Όχι μόνο τα βδηρα και η Θράκη αλλά ολόκληρη η χώρα μπορούν τότε να γεμίσουν με χρυσές βρύσες. Αυτές είναι τα νέα δώρα. Πιο σωστά τα αντίδωρα. Η αντιδωρήτρια απαντητική περιφερειακή πολιτική παιδεία και σοφία προς τη νέα υφιστάμενη και ολοένα διευρυνόμενη Αθηναϊκή μωρία.

Το μεγαλύτερο όμως χρυσό δώρο είναι άλλο. Είναι η παροχή δυνατότητας και ανάπτυξης της πολιτικής σκέψης. Και καταρχήν της εισαγωγής σε αυτήν. Μια υπόθεση που για πολλούς λόγους οφείλει να την αναλάβει ένα περιφερειακό πανεπιστήμιο. Ειδικά ένα πανεπιστήμιο όπως το Δημοκρίτειο, μέσα από την ίδρυση και λειτουργία μιας διεθνούς, όχι μόνο Ευρωπαϊκής, πανεπιστημιακής σχολής πολιτικής φιλοσοφίας στη γενέτειρα πόλη του ανθρώπου, του οποίου φέρει το όνομα. Και θα το φέρει επάξια εφόσον ανοίξει τη νέα αυτή σελίδα αποκτώντας μια όνομα και πράγμα Δημοκρίτειο σχολή. Και επίσης πνεύμα.

Όπως η Αναξαγόρειος σχολή στα Μικρασιατικά Βουρλά, το Βυζαντινό όνομα των αρχαίων Κλαζομενών, όπου μεταξύ των άλλων έκανε το διδακτικό ντεμπούτο του ο Δημήτρης Γληνός. Η ανάκτηση της συγγενικής σχέσης μέσα από την αδελφοποίηση ανάμεσα στα δυο ιδρύματα -Θρακός Καραθεοδωρή επίσης ένεκεν και Ιωάννου Βατάτζη που ίδρυσε πανεπιστημιακή σχολή στην ίδια αυτή περιοχή- όσο και στις δυο πόλεις, μπορεί να συμβάλει να μην υπάρξουν στο μέλλον Καμένα Βουρλά. Δεν ξέρω αν έχουν σχέση με τα Καμένα Βούρλα ξέρω όμως ότι η πρόταση αδελφοποίησης είναι το καλύτερο μνημόσυνο για την επικείμενη επέτειο του ολοκαυτώματος της πανέμορφης κάποτε Σμυρναίικης χώρας. Η σύμπτωση της φετινής επετείου με τους Ολυμπιακούς, αποτελεί έναν ακόμη λόγο.

Το πνεύμα που έλεγα των σοφών Αβδηριτών όσο των άλλων ιστορικών Θρακών μπορεί επίσης να προσφέρει και κάτι άλλο. Ένα διαφορετικό τρόπο εισαγωγής στην πολιτική σκέψη. Εκτός από το Δημόκριτο και τον Πρωταγόρα να φέρει σε επαφή τους κανονικούς όσο τους μεταπτυχιακούς φοιτητές με τη σκέψη όσο την πράξη του Θουκυδίδη. Ακόμη και με τον Περικλή και βέβαια με τον Ευριπίδη που διαμέσου του Πρωταγόρα όλοι τους επηρεάστηκαν από το Δημοκρίτειο πνεύμα. Και φυσικά με τον Αριστοτέλη που πρέπει κατά τη μακρά παραμονή του στην Αθήνα να είδε και να γνώρισε πολλά. Το λέω αυτό με αφορμή το προς το Δημόκριτο γνωστό του εγκώμιο. Που έλεγε για τον Αβδηρίτη ότι μοιάζει να τα φρόντισε όλα.

Μπορούσαν και τα πολιτικά κόμματα να ακολουθήσουν παρόμοιους δρόμους. Να γίνουν πανεπιστημιακές σχολές πολιτικής, αντί όπως κάνουν σήμερα, να αντιγράφουν από δω και από κει. Το ένα ως καταπατητής του κέντρου, το άλλο, κλεπταποδόχος Ελληνικής πολιτικής παιδείας που την επανεισάγει από το Βρετανικό think tank του λεγόμενου συμμετοχισμού. Αμφότερα δε να κλείνουν περισσότερο προς τη μωρία παρά προς τη σοφία, με πιο κραυγαλέο παράδειγμα απόδειξης, την Αθήνα 2004. Αν ήθελε κανείς να τα πει με μια μόνο λέξη, τότε αυτή είναι: ψευτρόνια. Μια κατάσταση βαριάς παθολογίας που τα εμποδίζει, δεν τα επιτρέπει να πλησιάσουν καν προς το ορυχείο της πραγματικής πολιτικής, επόμενα και της αντίστοιχης Δημοκρατίας. ρα και την αρχή μιας νέας χρυσής εποχής. Ούτε καν για μια στιγμή.

Αυτό που επίσης έχω να πω, με αφορμή και την περίοδο που διανύουμε, είναι ότι αν είναι κάτι ο Αβδηριτισμός είναι σοφία. Δεν είναι μωρία. Αν είναι κάτι μωρία είναι η Αθηναϊκή ολυμπιακή υστερία. Επιπλέον είναι τα επτά ως τώρα χαμένα χρόνια για τη χώρα και άγνωστο πόσα από εδώ και πέρα μέχρι την ανάκτηση του κανονικού αναπτυξιακού βηματισμού. Όσο για κάποιους πρώην όσο νυν που κουρλουντίζονται στη γέφυρα στο Ρίο όταν δεν λαμπαδηδρομούν οφείλει κανείς να τους υπενθυμίσει την ιστορία με τα χωριά Ποτέμκιν της τσαρικής Ρωσίας αν δεν τους πει ότι η γέφυρα είναι μισή, αφού λείπει ο σιδηρόδρομος. Όπως επίσης η Ιόνια οδός. Απλώς η διαφορά με τους Ρώσους είναι ότι εδώ ο τόπος είναι γεμάτος με Ποτέμκιν. Εν ενεργεία όσο εν εφεδρεία και τανάπαλιν. Πολιτική τάξη ολόκληρη διαπιστευμένων στους γνωστούς τηλεοπτικούς χορηγούς επικοινωνίας που από το αρχαίο μέτρο της Αθήνας πήγαν από κοινού με τα οργανικά υποκείμενα των δήθεν πολιτικών προσώπων την προπαγάνδα, στο χιλιόμετρο.

Θα μπορούσε κανείς να προσκαλέσει τόσο τους μεν όσο τους δε, σε μια ανάλογη επίδειξη στα ανά τη χώρα γεφύρια της ρτας. Ενδιαφέρουσα περίπτωση είναι η από ετών εγκαταλειμμένη ημιτελής γέφυρα της Εγνατίας, πλάι στην πόλη των Γρεβενών. Της Εγνατίας που αν κατά τους πρώην θα τελείωνε δήθεν το 2000 και κατά τους νυν θα τελειώσει το 2006, κατά τη δική μου γνώμη δεν τελειώνει ούτε το 2016. Όπως ακριβώς είπα το 1997 λίγο πριν αποπεμφθώ από την κοινοβουλευτική ομάδα. Πόσο μάλλον πρόκειται να καθυστερήσουν οι άλλες εκδοχές της ιστορικής οδού για τις οποίες παλεύουμε επίσης παλαιόθεν.

Η σιδηροδρομική, η ενεργειακή, η οινική, η Εγνατία των αμπελώνων και του κρασιού, η γαστρονομική, η Ακαδημαϊκή Εγνατία, η νουμερική, η αριστοκρατική, όπως την ονομάσαμε, αφού ακόμη και τον όρο digital, πρόλαβαν και τον έκαψαν ως όρο. Αυτή είναι η δική μας Εγνατία. Η υπαρκτή εικοσαετής είναι κάτι άλλο. Είναι ο δρόμος των ψευτρονίων της πολιτικής τάξης και των κλεφτρονίων της εργοληπτικής. Και το πιο λυπηρό είναι ότι κανείς πλέον δεν μιλά. Και με μας καθάρισαν πιάτσα, όπως λέγεται.

Γιατί όταν κάναμε λόγο για την ενεργειακή Εγνατία δεν εννοούσαμε την αγορά φυσικού αερίου και ηλεκτρικού ρεύματος, όπως ακούγεται, από την Τουρκία. Κάτι στο οποίο φυσικά θα επανέλθουμε δριμύτεροι.λλα δώρα, όπως γράφει ο Μπροντέλ στη υπέροχη Μεσόγειό του, και χρυσάφια της ιστορικής οδού είχαμε και έχουμε στο μυαλό, που δυστυχώς βλέπαμε και βλέπουμε να πηγαίνουν στράφι. Και πάλι όμως, παρά τις τόσες χαμένες χρυσές ευκαιρίες, εν τούτοις, υπάρχει απόθεμα. Θα έλεγα να το μετατρέψουμε σε βρύσες. Έτσι όπως άρχισε η σημερινή εξιστόρηση της λογικής.

Μια λοιπόν από τις βρύσες αυτές χρησιμοποιήθηκε στην πλατεία Αβδήρων, με τους ντόπιους να μειδιούν όταν τους ρωτούν. Οι άλλες που περισσεύουν, μπορούν να βρουν τόπο και να μπουν στις παραδοσιακές γειτονιές της παλιάς πόλης, μια και τα ανασκαμμένα αρχαία σπίτια αποδείχτηκε ότι χρησιμοποιούσαν πηγάδια και όχι το γνωστό δίκτυο ύδρευσης με βρύσες. Να θυμίζουν τουλάχιστον με την εκεί παρουσία τους, δίπλα στις αρχιτεκτονικά αναγεννημένες συνοικίες που μπορούν και οφείλουν να επεκταθούν, την ύβρη του Αβδηριτισμού.

Να μην τολμήσει ποτέ πια η τελευταία αυτή να μεταλλαχθεί σε νέες μορφές, όπως έγινε στο μόλις πρόσφατο παρελθόν, με την κατασυκοφάντηση και τις ύβρεις σε βάρος των εθνικών ιδεών και της πολιτικής που ευδοκίμησε κατά τις δυο περασμένες δεκαετίες στον ίδιο Θρακικό τόπο. Και που θα συνεχίσει να ευδοκιμεί κινούμενη σε μια ανώτερη ηθική και μορφωτική σφαίρα ώστε ανά πάσα στιγμή να είναι σε θέση να βγάζει ακόμη και το πιο μικρό στίγμα. Μια πολιτική που να μπορεί ακόμη και τις εις βάρος της ύβρεις να τις κάνει υβρίδια, να τα φυτεύει και να τους τα επιστρέφει ως άνθη και ως αποστομωτικούς καρπούς. λλωστε τι είδους εύκαρπη περιοχή θα ήταν, όπως την αποκαλούσε ο Πίνδαρος.

Αν για την πόλη μου το Διδυμότειχο, πρότεινα να ζητήσει ο Δήμος συγνώμη από την Ορεστιάδα, λόγω άρνησης των τσορμπατζήδων να δεχθούν τους πρόσφυγες του Καραγάτς, με αποτέλεσμα οι τελευταίοι να χτίσουν την όμορη Ορεστιάδα, δεν πρόκειται να πω κάτι διαφορετικό για το τι οφείλουν να κάνουν τα βδηρα απέναντι στη Μάνδρα. Είναι άλλωστε γνωστό το πώς κτίστηκε η τελευταία. Έχει γράψει ο Νίκος Καζαντζάκης σχετικά για τέτοιες παρόμοιες περιπτώσεις το έργο: Ο Χριστός ξανασταυρώνεται. Εδώ υπάρχουν δυο Μικρασιατικοί ως προς την ιστορική καταγωγή οικισμοί που σήμερα κατέληξαν να είναι Θρακικοί. Ο πρώτος από δυόμισι και πλέον χιλιετιών, ο δεύτερος ούτε καν από αιώνος αφού προηγήθηκαν τα πήγαινε έλα του μεταξύ της Ηπείρου και της περιοχής της σεισμοπαθούς Νικομήδειας, στην οποία ήταν γνωστός ως Σερντιβάν ή Σέρντιβαν. Δεν ξέρω ποιο είναι το σωστό.

Ξέρω όμως ότι ένα Ελληνικό περιφερειακό αναπτυξιακό σχέδιο δεν έχει καμιά προοπτική αν δεν βάλει ως τελικό σκοπό να μικρύνει τις μεγάλες πόλεις και να μεγαλώσει τις μικρές. Και κυρίως να αναγεννήσει τα χωριά. Να συγκρουστεί με την κάθε είδους μονοκεντρικότητα η οποία, όπως αποδείχτηκε, λειτουργεί εκτός όλων των άλλων και σε βάρος της ίδιας της Δημοκρατίας. Μέχρι που την καταργεί. Οι προτάσεις της σημερινής εργασίας όσο εκείνης με τον εύγλωττο τίτλο: Τα γέλια του Δημόκριτου, αυτό ακριβώς προσδοκούν. Να θεμελιώσουν μια πολυκεντρικότητα στην Ξάνθη όπως και στην ευρύτερη περιφέρεια με ταυτόχρονη κατάργηση των αναχρονιστικών θεσμών. Ο λόγος για τα διοικητικά τσιφλίκια που ονομάζονται Νομαρχίες. Να ανοίξει ο δρόμος σε ένα γνήσιο περιφερειακό μοντέλο διακυβέρνησης αντί του εκτρωματικού που προετοιμάζει το κεντρικό, το Αθηναϊκό τσιφλικάτο.

Μπορεί κανείς να ισχυριστεί ότι έπρεπε η αρχή να γίνει από την περιοχή της Σταυρούπολης. Θα συμφωνούσα αν το επέτρεπαν οι υφιστάμενες ωριμάνσεις των προτεινόμενων έργων και επόμενα και οι πιθανότητες της επιτυχίας ενός παρόμοιου αναπτυξιακού τοπικού σχεδίου. Γιατί αν πω τι έχω στο μυαλό μου να προτείνω για τη Σταυρούπολη, θα πουν αυτός είναι τρελός. Κάτι που δεν μπορεί κανείς να ισχυριστεί για τις, πέραν όλων των άλλων, πολιτικά ώριμες όσο και επεξεργασμένες ιδέες και απόψεις που προτείνονται για την ευρύτερη περιοχή των Αβδήρων.

Αν πάλι υπάρχει κάποιος πολίτης ή πολιτικός ή και περιφερειακός θεσμικός αξιωματούχος, ακόμη και εκ του κέντρου, έστω και αν μιλάμε διαφορετική γλώσσα, και έχει να πει κάτι για όλα αυτά, τότε πολύ ευχαρίστως να πάμε σε δημόσιο διάλογο. Ας γράψει κάποιος έστω κάτι. Έστω και αν ο Σωκράτης είχε διαφορετική γνώμη, όταν έλεγε στο Φαίδρο για την αδυναμία των γραπτών να απαντήσουν σε ερωτήσεις. Ας μη υποκριθούν τους Σωκρατικούς. Γιατί δεν θα είναι η πρώτη φορά που θα τον έχουν απορρίψει ως ιστορικό και ως ηθικό πρότυπο.

Μπορεί να τους είναι προσφιλής η διδασκαλία του Σωκράτους όμως δεν υπάρχει προσφιλέστερο στην πολιτική τους διαδρομή, από τη θαλπωρή του Κράτους. Και καταρχήν για τις έστω και της κακιάς ώρας διακηρύξεις τους που όταν και αυτές ακόμη πρόκειται να κάνουν πράξη, τις παραβαίνουν. Όταν δεν κινούνται στον αντίποδά τους. Όταν φαίνονται από τα μάτια ότι ψεύδονται. Όταν ιδιαίτερα τις ημέρες αυτές -όπως και τις νύχτες που οι τόνοι των βεγγαλικών κάνουν ημέρες- συμπολιτευόμενοι και αντιπολιτευόμενοι, το πράττουν κατά κόρον.

_____________

{*} Η επίσπευση της συγγραφής του νέου κειμένου από τον πρώην Βουλευτή Έβρου οφείλεται τόσο στην τρέχουσα αν όχι καλπάζουσα αποκορύφωση της ολυμπιακής μωρίας κυβερνώντων και αντιπολιτευόμενων όσο στις τρέχουσες εξελίξεις που άπασες φορτώθηκαν από άπαντες στον κόκορα. Μιλώ για την μη αγαθή τύχη, αν μη τι άλλο, των παραγωγικών προϊόντων που ναι μεν παλαιόθεν παραπέμπουν σε ελλείμματα αλλά που εδώ και αρκετά έτη προσδίδουν πλέον διαστάσεις χάους στο έλλειμμα του ισοζυγίου εμπορικών συναλλαγών. Κάτι που δεν μπορεί να συνεχιστεί. Ένα και μόνο παράδειγμα αρκεί. Η feda που αποτελεί αντιπροσωπευτικό δείγμα μιας τέτοιας απόδειξης, αγνοείται από την επίσημη Ελλάδα. Αν πάλι πρόκειται για μια υπόθεση γνωστή, τότε τόσο το χειρότερο γι αυτούς που δεν έκαναν κάτι. Κατά τα άλλα η γνωστοποίηση και μόνο έφτανε για να γραφεί. Πόσο μάλλον όταν συντρέχουν όλοι οι άλλοι λόγοι με πρώτον το άνοιγμα ενός νέου κύκλου αναπτυξιακού προβληματισμού που σαφώς ανεβάζει τους κάθε χρώματος κομματικούς πήχεις. Εκόντες άκοντες κάποια στιγμή θα αναγκαστούν να μιλήσουν για τα ζητήματα που βάζουν τα νέα αυτά κείμενα.λλωστε, δεν θα είναι ούτε η πρώτη φορά ούτε η τελευταία.

_________________

Σ. Σ. Εικόνα {1}. Πρόκειται για ζωγραφική παράσταση του μύθου του Τρωίλου. Προέρχεται από φωτογράφηση τμήματος λάρνακας η οποία εκτίθεται στο Μουσείο Αβδήρων. Μπορεί, όπως λέγεται, να είναι Κλαζομενικού τύπου σαρκοφάγος, όμως δεν μπορεί, όσο και μύθος να είναι, να μείνει ασχολίαστος ο συμβολισμός της γραπτής παράστασης από Κλαζομένιους όσο και Αβδηρίτες όταν τιμούσαν προσφιλή τους νεκρά πρόσωπα. Ιδιαίτερα με την αναφορά στον τραγικό θάνατο ενός παιδιού που αποκεφαλίστηκε από το γενναίο κατά τα άλλα Αχιλλέα, αναίτια. Πήγε με την αδελφή του να πάρουν νερό. Διακρίνεται στην εικόνα μετά του αλόγου που ίππευε, όσο και οι στάμνες καθώς και οι νέες που τις έφεραν.


Εικόνα 1. Παράσταση του μύθου του Τρωίλου,

Ο λόγος για το μικρότερο γιό του Πρίαμου, τον οποίο αν ο πατέρας του στην Ιλιάδα αποκαλεί ιππιοχάρμην, οι Καζαντζάκης και Κακριδής στη δική τους μετάταφραση του ίδιου Ομηρικού έργου, τον ονομάζουν αντρόκαρδο. Ίσως η ενασχόληση του Δημόκριτου με τον πιο μεγάλο ποιητή της αρχαιότητας -μέχρι λεξικό λέγεται ότι του συνέταξε- πέραν του ζητήματος των θεών που πρωταγωνιστούσαν, να είχε σχέση με την ουσία του ζητήματος της Τροίας. Την εισβολή, τη χειρότερη της μυθιστορίας αφού έγινε από ομοεθνείς, όπως και την παλιότερη της ιστορίας παραχάραξη αφού μετονομάστηκε σε πόλεμο.

Εκφράζονται οι ευχαριστίες του συγγραφέα για την άδεια φωτογράφησης της λάρνακας, όπως και όλων των μουσειακών εκθεμάτων που εικονίζονται στη σημερινή εργασία. Όπως επίσης εκφράζονται ευχαριστίες στους φίλους πολίτες των Αβδήρων τόσο για την συγκινητική τους υποδοχή όσο τις υποδείξεις που έκαναν. Το διανθισμένο με πάνω από σαράντα photos, νέο κείμενο αφιερώνεται σε αυτούς όπως σε όλους τους Αβδηρίτες. Όπως άλλωστε έγινε με τα γέλια του Δημόκριτου, την προηγούμενη ακριβώς εργασία, που επίσης συμπεριλήφθηκε στην ίδια ενιαία ηλεκτρονική έκδοση. Την παρούσα. {Οι 43 +1} photos υπάρχουν στην έκδοση σε αρχείο pdf, {βάρους 1,23 mb}.

Χρήστος Κηπουρός, Θράκη 13 Αυγούστου 2004

xkipuros@otenet.gr

'ΑΒΔΗΡΑ σε pdf (1276KB)

 

 

Όταν "κοιμάσαι" άλλος γράφει ιστορία
ΜΕΤΑΝΑΣΤΗΣ

 Εμείς το αραχάνθος τα σκορπίδια, οι διάττοντες, επιβήτορες στη ξένη γη, μέσα στο σκοτάδι της μέρας, στ' αχνάρια του Διογένη, με τη βούληση μας, να θεμελιώσουμε την υποδομή του ελληνικού οράματος. Να βρούμε τη χαμένη μας ταυτότητα...!
Μάγειρας

 Όποιος ελέγχει το παρόν,
ελέγχει και το παρελθόν.
 Όποιος ελέγχει το παρελθόν,
"καθορίζει"
το μέλλον
George Orwell

 

Θερμοπύλες
Κ.Καβάφης 1903

Τιμή σ' εκείνους όπου στην ζωή των
Ώρισαν και φυλάγουν Θερμοπύλες
Ποτέ απ' το χρέος μη κινούντες.
Δίκαιοι κ' ίσιοι σ' όλες των τες πράξεις.
Αλλά με λύπη κιόλας κι ευσπλαχνία.
Γενναίοι οσάκις είναι πλούσιοι, κι όταν
Είναι πτωχοί, πάλ' εις μικρόν γενναίοι,
Πάλι συντρέχοντες όσο μπορούνε.
Πάντοτε την αλήθεια ομιλούντες,
πλην χωρίς μίσος για τους ψευδομένους.
Και περισσότερη τιμή τους πρέπει
Όταν προβλέπουν (και πολλοί προβλέπουν)
Πως ο Εφιάλτης θα φανεί στο τέλος.
Κ΄ οι Μήδοι επί τέλους θα διαβούνε.
 

 

 

Το κείμενο εκφράζει την άποψη του συγγραφέα
κεντρική σελίδα

 ΑΡΧΕΙΟ

Ούλε τε καί μάλα χαίρε, θεοί δέ τοι όλβια δοίεν
Νά είσαι καλά καί νά χαίρεσαι, οι θεοί δέ νά σού δίδουν ευτυχία. (Οδύσσεια Ω 402.)