Καλά Χριστούγεννα!
Γράφει ο Διονύσης Ε. Κονταρίνης

Θα πρέπει να θεωρώ τον εαυτό μου σαν έναν από τους ευτυχείς αποδήμους αφού έχω την τύχη, με την καταβολή, βεβαίως, ενός αντιτίμου της τάξης των πενήντα δολαρίων μηνιαίως, να έχω στον τηλεοπτικό μου δέκτη και τα τρία ελληνικά προγράμματα που προσφέρει η πατρίδα μας στα απόδημα τέκνα της. Ήτοι, τον ΑΝΤ-1, την ΕΡΤ και το ΜΕGΑ.
Και μην με ρωτήσετε τι μας προσφέρουν διότι προτιμώ να μην το συζητώ. Ικανοποιούμεθα ότι ακούμε την γλώσσα μας, βλέπουμε κάποιους τόπους της πατρίδας μας κι ακόμη διότι νομίζουμε ότι μας προσφέρεται μια κάποια ενημέρωση.
Έτσι χτες βράδυ παρακολουθούσα στο ΜΕGΑ μιά συνέντευξη του καθ' όλα αξιοπροπούς και εξαίρετου δημοσιογράφου κ.Χατζηνικολάου με μια ανερχόμενη στάρλετ της ελληνικής τηλεόρασης. Το όνομα αυτής δεν χρειάζεται. Καθ' ότι η εν λόγω στάρλετ διαθέτει ποσότητες από καμπύλες αλλά αυτό που η Τέχνη ονομάζει τάλαντον ή κάπως έτσι, την εν λόγω νεαρά ύπαρξη φαίνεται να μην την απασχολεί. Βέβαια το ότι ο κ.Χατζηνικολάου αφιέρωνε τον πολύτιμο χρόνο του και τον χρόνο του προγράμματος στην εν λόγω ύπαρξη μάλλον δεν θα είχε καμμιά σημασία. Πιθανόν να ήταν και...άνωθεν εντολή. Το περιεχόμενο της συνέντευξης δεν το συζητώ καθ' ότι δεν αντέχει σε καμμιά κριτική. Αν ανήκα σε κάποια τριτοκοσμική χώρα και δεν διέθετα την ικανότητα της γραφής και της ανάγνωσης, πιθανόν να έννοιωθα ευτυχισμένος. Επειδή όμως γνωρίζω γραφή και ανάγνωση -βασικό προσόν ενός μη τριτοκοσμικού- κι' επειδή μπορώ να μετράω μέχρι το δέκα έστω κι' αν χρησιμοποιώ τα δάχτυλα των χεριών μου, ομολογώ ότι το περιεχόμενον μάλλον υπνηλία μου έφερνε γιά να μην πω τίποτε χειρότερο.
Θα μου πείτε -πολύ λογικά- γιατί δεν έκανα την απλή κίνηση να γυρίσω το κουμπί του τηλεοπτικού μου δέκτη. Μα απλούστατα διότι γνώριζα τι ακριβώς πρόσφεραν και τα άλλα δύο προγράμματα. Τα χορταρικά του κ.Φώσκολου, Καλημέρα Ζωή και Λάμψη γιά τα οποία έχει πολλάκις βραβευθεί ή στην καλύτερη περίπτωση κάποια ασπρόμαυρη ταινία της 10ετίας του '50. Τότε που οι αείμνηστοι Χατζηχρήστος, Σταυρίδης, Γκιωνάκης και Αυλωνίτης ήσαν παιδιά αμούστακα. ΄Ετσι προτίμησα, δίκην "ματάκια" να απολαμβάνω την κατά τα άλλα ορεκτικότατη στάρλετ.
Όπου σε κάποια στιγμή ακούω τους συνεντευξιαζόμενους να εύχονται ο ένας στον άλλον. Καλά Χριστούγεννα κι' Ευτυχισμένος ο καινούργιος Χρόνος. Γιά κάποιο χρονικό διάστημα έμεινα μετέωρος.
-Διάβολε σκέφτηκα. Είναι δυνατόν; Μα μόλις πριν λίγο γύρισα από την θάλασσα. Πως γίνεται να έχουμε Χριστούγεννα και Πρωτοχρονιά;
Αυτόματα πετάχτηκα στο ημερολόγιο του γραφείου μου. Και είδα. 11 Ιουνίου 2003, έγραφε. Το κοίταξε, το ξανακοίταξα, το έψαξα, το γύρισα, το ξεφύλλισα. Τίποτε. Επέμενε να μου λέει 11 Ιουνίου 2003.
-Τι γίνεται σκέφτηκα. Εγώ μυρίζω θάλασσα, έξω κάνει ζέστη κι' αυτοί επιμένουν να μου λένε καλά Χριστούγεννα κι' Ευτυχισμένος ο καινούργιος Χρόνος.
Και το κυριότερο. Ποιού χρόνου; Το 2002; Του 1995; Του 1990;
Καλοί μου φίλοι πιστέψτε με είναι λυπηρό.
Δέχομαι ότι κύριο χαρακτηριστικό, εμάς των Αποδήμων είναι η μεγάλη μας αγάπη γιά την πατρίδα, που γιά λόγους πολλούς και διάφορους κάποια στιγμή αναγκαστήκαμε να την εγκαταλείψουμε. Δέχομαι ότι η νοσταλγία μας γιά την πατρίδα αυτή, είναι μόνιμα φωλιασμένη μέσα στην καρδιά μας. Δέχομαι ότι παραμένουμε ρομαντικοί σε μιά εποχή οπού τα πάντα είναι γεμάτα από συμφέροντα. Είναι λυπηρό όμως όλα αυτά κάποιοι δικοί μας άνθρωποι, κάποιοι συμπατριώτες μας, κάποιοι που είναι ίδιοι με μας, να θέλουν να τα εκμεταλλεύονται εις βάρος μας. Είναι λυπηρό, κάποιοι ίδιοι σαν και μας, να μας νομίζουν γιά κάφρους και να μας πέρνουν τον ιδρώτα μας για να μας λένε "Καλά Χριστούγεννα" μέσα στο καλοκαίρι. Λίγη ντροπή δεν θα έβλαπτε.

Νέα Υόρκη, 12.06.2003
 Dennis Kontarinis
patrinos12@hotmail.com