Πολλές φορές τον χειμώνα, που ο άθλιος καιρός, ο καιρός με τα κρύα, τα χιόνια, τις βροχές τις ασταμάτητες, αναγκαστικά μας κλείνει στο σπίτι για να μην τρελαθώ δεν... γυρίζω στις πίστες, που λέει και ο γνωστός τραγουδιστής αλλά χαζεύω στα διάφορα χαζοκούτια με τα οποία είχε την καλοσύνη να πλουτίσει την ζωή μας η σύγχρονη τεχνολογία. Τηλεόραση, ραδιόφωνο, κομπιούτερ. Χαζεύω λοιπόν σ' αυτά τα χαζοκούτια και... ψαρεύω. Τι ψαρεύω; Τι άλλο από διαμάντια, μαργαριτάρια, πολύτιμους λίθους και άλλα τέτοια.

Προχτές λοιπόν χαζεύοντας στην τηλεόραση κι' αφού ξεπέρασα κάποιες επικίνδυνες βραχονησίδες του Φώσκολου, έπεσα πάνω σε μια έρευνα που έκανε ένας τηλεοπτικός σταθμός ιδιαίτερα ανάμεσα σε νέους ανθρώπους και σε μαθητές με το ερώτημα: Τι γιορτάζουμε την 25^η Μαρτίου. Μην μου πείτε πως δεν είναι κάπως δύσκολη ερώτηση;

Δεν ξέρω πόσοι από σας που αυτή τη στιγμή με διαβάζετε μπορεί να έτυχε να παρακολουθήσατε αυτή την εκπομπή αλλά θα συμφωνήσετε μαζί μου ότι αυτά που ακούστηκαν ήταν για γέλια αλλά και πιο πολύ για κλάματα. Απολαύστε μερικά. «Γιορτάζουμε το ΟΧΙ που είπαμε στους Τούρκους.» «Γιορτάζουμε τον πόλεμο της Αλβανίας.» «Κάποιο πολιτικό γεγονός αλλά δεν μπορώ να ξέρω διότι δεν ασχολούμαι με τα πολιτικά.» Ερώτηση δική μου. Μήπως αυτή η νεαρά ασχολείται με την ιστορία; Και κάποιος πιτσιρικάς: «Γιορτάζουμε μια Παναγία.»

Από δική μου εμπειρία θα ήθελα να πω ότι δεν μπορούμε να έχουμε μεγαλύτερες απαιτήσεις από την μαθητιώσα νεολαία η οποία εισέρχεται στις τάξεις του σχολείου με το κινητό στο χέρι. Σύμφωνα με την δημοσκόπηση ένας στους τέσσερις πιτσιρικάδες έχει κινητό το οποίο χρησιμοποιεί και μέσα στην τάξη κατά την διάρκεια του μαθήματος. Και μάταια το κράτος αγωνίζεται να βρει νόμο για να περιορίσει την ασθένεια των κινητών.

Παρήγορο όμως ήταν ότι ενώ όλοι οι ερωτηθέντες μαθητές δεν γνώριζαν τίποτα για την 25^η Μαρτίου ήξεραν πάρα πολύ καλά την τελική πεντάδα του FAMOUS STORY. Θαυμάστε το μέλλον της πατρίδας μας.

Κι' ενώ η βροχή έξω συνεχίζεται για δεύτερη μέρα το χαζοκούτι της τηλεόρασης προσπαθεί να μας διδάξει τα μυστικά της μαγειρικής τέχνης. Εφτά εκπομπές την ημέρα μας προσφέρουν τα τρία προγράμματα που προβάλλονται εδώ. Περίπου εφτά ώρες την ημέρα έχουμε μαθήματα μαγειρικής. Το τι μαγειρεύουν δεν λέγεται. Τόσα πολλά που το βράδυ πάω να φάω και μου έχει κοπεί η όρεξη.

Για το ραδιόφωνο δεν μιλάω. Δύο προγράμματα όλα κι' όλα για τις εκατοντάδες των χιλιάδων ελληνοαμερικανών της Νέας Υόρκης και των περιχώρων τα οποία διαφημίζουν τις χοροεσπερίδες τους, τις εκδρομές τους, τις εκδηλώσεις τους και μαλώνουν ποιο από τα δυο έχει τους περισσότερους ακροατές. To περιεχόμενο των προγραμμάτων δεν επιδέχεται καμία κριτική. Κι' είπα να το κλείσω αλλά κάποια από τις ακροάτριες με πρόλαβε για να διατυπώσει ...«τα συγχαρητήριά μου για το ...αξιότιμο πρόγραμμά σας.» Και το ραδιόφωνο, το φουκαριάρικο, προτίμησε να κλείσει μόνο του.

Αν σας πω ότι έξω η βροχή έχει σταματήσει θα σας πω ψέματα. Με το ίδιο πείσμα συνεχίζεται γεια τρίτη μέρα. Και για να μην τρελαθώ και διότι δεν συχνάζω στις πίστες καταφεύγω στο τρίτο των χαζών κουτιών, στο κομπιούτερ. Κι' αρχίζω το ψάξιμο. Σερφάρισμα το αποκαλούν οι ...σύγχρονοι ερευνητές. Είναι πολλές οι ιστοσελίδες που επισκέπτομαι. Όμως ομολογώ ότι προτίμησή μου είναι μια κάπως προοδευτική, κάπως επαναστατική, κάπως αριστερή, κάπως τέλος πάντων που μου αρέσει. Και την χαζεύω καθημερινά. Μια έκτακτη πρώτη σελίδα που για πρώτη φορά αντικρίζω κάπως με ξενίζει λίγο, με βάζει σε απορία, βγάζει μάτι που λένε. Ποιος ο λόγος ύπαρξης αυτής της σελίδας; Γιατί την έφτιαξαν; Γιατί την έβαλαν στην πρώτη θέση; Κι' αρχίζω να διαβάζω. Στην αριστερή πλευρά της σελίδας ο τίτλος λέει. «Μεγάλοι Έλληνες ποιητές» Κωστής Παλαμάς, Ανδρέας Κάλβος, Οδυσσέας Ελύτης, ακολουθεί ένα όνομα που με βάζει σε κάποια σκέψη και συνεχίζει. Διονύσιος Σολωμός και... για να μην πολυλογώ, Ρίτσος, Καβάφης, Σκαρίμπας, Σικελιανός, Βάρναλης. Φυσικά γνωστοί μου όλοι τους. Όχι βέβαια πως πίναμε καφεδάκι μαζί. Ούτε και τάβλι έπαιζα με τον Βάρναλη ο οποίος στις εξορίες του με αυτό το παιγνίδι ξεχνούσε τους χωροφύλακες. Απλά μου είναι γνωστοί όλοι αυτοί από τα μαθητικά μου χρόνια κι' ύστερα, κείνα τα πέτρινα χρόνια που τα ποιήματα των πιο πολλών από αυτούς μας έδιναν το κουράγιο να αγωνιζόμαστε. Αξέχαστα χρόνια. Από τότε τους γνωρίζω τους θυμάμαι και τους σέβομαι χωρίς να έχω μεγάλες σχέσεις με την ποίηση. Την προσοχή μου όμως τραβάει ένα όνομα στην τέταρτη θέση, αυτό που σας είπα πιο πριν και μάλιστα μετά από τον Ελύτη και πριν από τον Σολωμό. Όνομα άγνωστο. Τουλάχιστον για την θέση αυτή και για την σελίδα αυτή που πήρε τίτλο «Οι μεγάλοι Έλληνες ποιητές». Μα είναι δυνατόν, σκέφτηκα. Ανάμεσα στους μεγάλους της ποίησης αυτός; Με ποια κριτήρια; Με ποιο έργο; Με ποια αναγνώριση; Τέτοια άγνοια από τον κατασκευαστή της σελίδας ή κάποιοι άλλοι λόγοι; Τώρα θα μου πείτε όταν ένας Βαβύλης κινεί τα νήματα μιας χώρας γιατί κι' ο... μέγας ποιητής να μην κινεί, με οποιονδήποτε τρόπο, τα νήματα των ιστοσελίδων; Τελικά σε ποιόν κόσμο μ' έφερες να ζήσω ρε μπαμπά!