η φωνή σου

η στήλη μας

Αλέξανδρος ο Μέγας

Alexander der Grosse

Τραγωδία στην εθνική οδό με «δολοφόνο» τον ποταμό Αλιάκμονα!
Γράφει ο πολίτης, Βάιος Φασούλας

Μια γέφυρα, φορτωμένη από ανθρώπους και οχήματα και μια κοίτη που δολοφονεί ή πνίγει συνανθρώπους μας. Δεκάδες ασθενοφόρα και πυροσβεστικά οχήματα, εκατοντάδες άνθρωποι άσχετοι και σχετικοί, κάτω από τα φώτα των προβολέων βλέπουν με φρίκη το λεωφορείο πεσμένο στα νερά του ποταμού, βλέπουν μια ανεμόσκαλα της πυροσβεστικής ενώ ακούν την τραγική φωνή μιας μητέρας να οδύρεται και απεγνωσμένα να φωνάζει, τα παιδιά μου!
Πρώτα απ' όλα να στείλουμε την απεριόριστη συμπάθιά μας, τα θερμά συλλυπητήρια και καλό κουράγιο στις οικογένειες των αδικοχαμένων θυμάτων, που η τραγωδία του περασμένου Σαββάτου, 22.02.2003, στέρησε αγαπημένα μέλη των οικογενειών τους. Νέες και νέοι, μεσήλικες και παιδάκια θέρισε το άχαρο δρεπάνι του θανάτου μαυρίζοντας και τις καρδιές των Ελλήνων, εντός και εκτός Ελλάδας, από το μαύρο και βαρύ πένθος που σκέπασε τις οικογένειες των άτυχων θυμάτων.
Αναμφίβολα η τραγωδία των συνανθρώπων μας μάς πόνεσε βαθιά όσο κι αν μας είναι άγνωστα τα αδικοχαμένα θύματα. Ο θάνατος πλέον στην πατρίδα μας από τροχαία, πρωτοστατεί και μας έγινε πολύ γνωστός τόσο που ακούμε για μια τραγωδία και λέμε μακριά από τα σπίτια μας και φτύνουμε στα κόρφια μας. Θέλουμε να πιστεύουμε ότι αυτές οι επιδράσεις για τους απλούς ανθρώπους είναι πολύ περιορισμένες και το οποιοδήποτε δράμα συνανθρώπων μας μάς πονά αλλά και μας ενοχλεί, μας προβληματίζει και μας τρομάζει.
Αναμφισβήτητα οφείλουμε να εξάρουμε τις υπεράνθρωπες προσπάθειες των ανδρών της ΕΜΑΚ, όπως τις παρακολουθήσαμε στους δέκτες μας, μέχρι στις 04.00 ώρα το πρωί της Κυριακής, και δε θα εξετάσουμε τα άτια των πώς και των γιατί, (δρόμος, οδηγός, όχημα, ταχύτητα, ολίσθημα μέθη, προσπέραση κλπ). Η πορεία του άτυχου λεωφορείου, από τη στιγμή που έπεσε στα νερά του ποταμού, σταματά εκεί. Ο «δολοφόνος»-λεωφορείο πλήρωσε στον αμείλικτο «δολοφόνο» Αλιάκμονα με 14 θύματα κι ένα παιδάκι αγνοούμενο ακόμα! Από κει και μετά τι γίνεται.
Η εικόνα που περιγράψαμε στις πρώτες αράδες, είναι εικόνα που δε θα σβήσει ποτέ από τη μνήμα μας. Σ' αυτή την εικόνα θέλουμε να σταθούμε. Οι άνδρες της ΕΜΑΚ σίγουρα γράψανε ακόμα μια σελίδα στην ιστορία τους. 'Ανδρες που τους γνωρίζουμε από σεισμούς ιδιαίτερα και άλλες καταστροφές και τους αξίζει κάθε έπαινος για τις δύσκολες και επικίνδυνες αποστολές του.
Όμως οι κραυγές πόνου και οδύνης της άμοιρης μητέρας και μια πυροσβεστική ανεμόσκαλα παραμένουν στα μάτια και στ' αυτιά μας. Αν αυτό το δραματικό περιστατικό συνέβαινε κάπου αλλού (ηπειρωτικές περιοχές) εύκολα μπορεί να φανταστεί κανείς τα αποτελέσματα. Εδώ όμως έφτασαν και πυροσβέστες και αστυνομία αλλά το αποτέλεσμα; Θα μπορούσε να ήταν άλλο;
Μπορούμε να διανοηθούμε την κατάσταση που επικρατούσε μέσα στο λεωφορείο από τις περιγραφές των ανδρών διάσωσης. Πιστεύουμε όμως ότι αν η ανεμόσκαλα δε ήταν μόνο μία (λες και επρόκειτο να σβήσουν κάποια καπνοδόχο) αλλά 100, αν οι παρευρισκόμενοι, πολίτες, αστυνομία, πυροσβέστες έψαχναν για σχοινιά, σίγουρα θα τα εύρισκαν σε λιγότερο από τέσσερις ώρες!!! ή αν πηδούσαν όλοι στο νερό θα μπορούσαν να γυρίσουν το λεωφορείο και να διευκόλυναν και το έργο των ανδρών της διάσωσης και ίσως θα είχαμε έστω κι ένα λιγότερο θύμα. Αν η πυροσβεστική έφερνε γερανούς όχι μόνο έναν, αλλά δυο και τρεις όπως, δυστυχώς, έγινε πολύ αργά, το κακό έτσι ή αλλιώς είχε γίνει δε θα γίνονταν περισσότερο. Αλλά για να παραδώσουμε την ελπίδα στο θάνατο εξαντλούμε όλα τα μέσα. Συνέβη αυτό στο «δολοφόνο» Αλιάκμονα; ΟΧΙ!
Επίσης δεν είδαμε να φτάνουν ελικόπτερα!!! Όχι αυτά τα δολοφονικά που πέφτουν και σκοτώνουν τον κοσμάκη αλλά τα ελικόπτερα που διαθέτει ο ελληνικός στρατός και μπορούν να σηκώνουν και βουνά και τα πληρώνει ο φορολογούμενος πολίτης και καμαρώνουν οι πολιτικοί σαν γύφτικα σκεπάρνια, ενώ θα μπορούσαν να καμαρώνουν πραγματικά. Αίσχος τους. Μήπως κι αυτά απαγορεύεται να πετάξουν τη νύχτα; Κι άλλα «αν» θα μπορούσαμε να προσθέσουμε, αλλά βροχή περασμένη κάπα δεν χρειάζεται.
Αυτές είναι οι δικές μας απόψεις ανακατωμένες με οργή, πόνο και αγανάκτηση όχι προς τους απλούς πυροσβέστες που έδωσαν τον καλλίτερο εαυτό τους, αλλά προς τους υφιστάμενους αρχηγούς και διοικητές και προς την ίδια αποσαθρωμένη κυβέρνηση. Ποιος απ' αυτούς βρέθηκε σ' αυτό το δράμα έστω και τυπικά και να δουν από κοντά πως πεθαίνει ο κόσμος όχι μόνο από τροχαία αλλά από συμβάντα πολύ χειρότερα που αποδεικνύουν και τους «θεούς» και τους «ήρωες». Μια γέφυρα, φορτωμένη από ανθρώπους και οχήματα.....

Ε.Ε.-Γερμανία, Φλεβάρης 24. 2003

www.fasoulas.de 
e-mail: vaios@fasoulas.de 

Όταν "κοιμάσαι" άλλος γράφει ιστορία
ο μετανάστης

 ΑΡΧΕΙΟ